Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Δεν είναι η λύση, ήταν απ' την αρχή ο σκοπός


Πολλοί, ίσως, διαβάζοντας αυτή την είδηση, θεωρήσουν ότι είναι κι αυτό μία λύση. Εννοούμε τα νέα προγράμματα για την απασχόληση των νέων που συζητήθηκαν στη συνάντηση της ηγεσίας του υπουργείου εργασίας και των κοινωνικών φορέων, τα οποία προβλέπουν πεντάμηνη πρακτική εξάσκηση σε ιδιωτικές επιχειρήσεις για άνεργους νέους, έως 29 ετών, με αμοιβή 460 ευρώ. Με τα προγράμματα υπολογίζεται να απασχολούνται κάθε πεντάμηνο 20.000 άνεργοι απόφοιτοι ΑΕΙ/ΤΕΙ και 25.000 άνεργοι νέοι υποχρεωτικής, δευτεροβάθμιας και μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Σε καμία περίπτωση, όμως, αυτά τα προγράμματα δεν μπορούν να θεωρηθούν ως θετική προοπτική, όσο κι αν πολλοί θα σκεφτούν ότι "απ' την ανεργία και την ανέχεια, καλή είναι και μια πεντάμηνη σύμβαση, έστω και με 460 ευρώ".

Είναι ξεκάθαρο πλέον, ότι μια τέτοια προοπτική δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα, αλλά φέρνει πιο κοντά το στόχο των μνημονίων, την ένταση, δηλαδή, της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, προς όφελος των επιχειρήσεων.
Κατ΄αρχήν, δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία, η εκ περιτροπής 5μηνη απασχόληση για 45.000 ανέργους, όταν το ποσοστό ανεργίας σε αυτές τις ηλικίες ξεπερνά το 50%, με συνέπεια ο αριθμός των ανέργων να είναι πολύ μεγαλύτερος από τον αριθμό των προσφερόμενων θέσεων. Άρα, μιλάμε για ανακύκλωση της ανεργίας, η οποία δεν έχει να προσφέρει κάτι στο σύνολο των νέων, αλλά στις επιχειρήσεις, οι οποίες μπορούν, αφενός να εκμεταλλεύονται τους νέους για ένα κομμάτι ψωμί, αφετέρου να τους χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης, εκβιάζοντας και τους υπόλοιπους εργαζομένους για αντίστοιχες υποχωρήσεις. Κι έτσι θα μπορεί και η κυβέρνηση να υπερηφανεύεται στο διεθνές επενδυτικό φόρουμ ότι η Ελλάδα είναι πλέον ένας από τους καλύτερους επενδυτικούς προορισμούς...!

Ταυτόχρονα, τα παραπάνω προγράμματα προβλέπουν και τη δυνατότητα επιδότησης 7.000 νέων ανέργων για το άνοιγμα νέας επιχείρησης!!! Κι αυτό τη στιγμή που τα λουκέτα στις επιχειρήσεις, από την έναρξη της κρίσης μέχρι το τέλος του 2012, υπολογίζονται σε 120.000! Βέβαια, υπάρχει θετική προοπτική, αφού, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του ελληνικού εμπορίου που παρουσίασε η ΕΣΕΕ, για το 2013 υπολογίζεται να κλείσουν μόλις (!) 2 στις 10 επιχειρήσεις... Αλλά, αυτό μάλλον λογικό ακούγεται, όταν τα μονοπώλια ενισχύονται και η συγκεντροποίηση των κεφαλαίων γίνεται όλο και μεγαλύτερη.

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Plan B

*Από το ellinofreneia.net


Είναι το ζητούμενο εδώ και τρία χρόνια σε κάθε ενέργεια των κυβερνήσεων, της Ευρώπης, των κομμάτων, των υπουργών. Όλοι ψάχνουμε, διερευνούμε και αναζητούμε το plan b, πίσω από 
κάθε plan a.

Η ζωή, τα τελευταία μνημονιακά χρόνια έχει αναδείξει δύο θέματα. Πρώτον ότι όλα τα plan A έχουν αποτύχει οικτρά και δεύτερον ότι τα plan B τα θέτουν ή καλούνται να τα θέσουν, όλοι οι άλλοι εκτός από τον χειμαζόμενο λαό.

Η στήλη κατεβάζει πρόταση, που για άλλη μια φορά το κάνει για να εκτονωθεί η ίδια και όσοι θα βρουν το κουράγιο να την διαβάσουν. Η πρόταση έχει ως εξής:

Να θέσει ΔΙΚΟ ΤΟΥ Plan Β, ο χειμαζόμενος λαός. Να περιλαμβάνει κατάργηση όλων αυτών των πλαισίων που υπάρχουν μέχρι σήμερα, Ευρωπαϊκή Ένωση, Μνημόνια, Τρόικα, Οικονομικοί δείκτες, Δάνεια, Χρέη, Φόροι, Χαράτσια, Γιούρογκρουπ, κλπ. Να ακυρώσει όλα τα Plan A, από όπου και αν προέρχονται και αυτόματα να ενεργοποιηθεί ένα και μόνο σχέδιο, το λαϊκό Plan B.

Τρία χρόνια τώρα γίναμε πειραματόζωα, στο πιο αποτυχημένο και καταστροφικό πείραμα στην πρόσφατη οικονομική και πολιτική ιστορία της Ευρώπης. Τώρα ήρθε η ώρα να κάνουμε εμείς το δικό μας πείραμα, με πειραματόζωα αυτούς που μας δυναστεύουν.

Είδαμε ότι εμείς μπορούμε να ζήσουμε χωρίς δουλειά, αυτοί μπορούν να ζήσουν χωρίς τις επιχειρήσεις τους; Εμείς μπορούμε να ζήσουμε χωρίς μισθό, αυτοί μπορούνε να ζήσουν χωρίς κέρδη; Εμείς δεν βάζουμε πετρέλαιο για τον Χειμώνα, αυτοί μπορούν να το κάνουν; Εμείς φεύγουμε μετανάστες σε άλλη χώρα, αυτοί μπορούν να μεταναστεύσουν σε άλλη χώρα; Για εμάς το πείραμά τους προέβλεπε, εξαθλίωση, ανασφάλεια και φτώχεια. Ας προβλέψει το δικό μας πείραμα, εξαθλίωση, ανασφάλεια και φτώχεια γι αυτούς. Το δικό τους πείραμα έχει εκβιασμούς, τρομοκρατία, αυταρχισμό, βασανιστήρια, ξύλο διαπόμπευση. Ας έχει και το δικό μας πείραμα, τα ίδια ακριβώς στοιχεία! Αν δεν θέλετε, ας έχει τα μισά. (πάλι πολλά θα είναι).

Γιατί πρέπει συνεχώς να γίνεται το πείραμα, προς την μια κατεύθυνση. Ας γίνει και προς την άλλη.

Ξέρω τις ενστάσεις σας. «Δεν γίνονται αυτά, δεν είναι ρεαλιστικά, δεν είναι πραγματοποιήσιμα, δεν είναι ώριμος ο κόσμος, κλπ» Ενώ είναι ρεαλιστικό αυτό που συμβαίνει και θα συμβεί τους επόμενους μήνες;

Στο παράλογο που μας έχουν οδηγήσει, μόνο κάτι άλλο «παράλογο» μπορεί να απαντήσει.Δυστυχώς ή ευτυχώς. Εδώ που έχουμε φτάσει, λογικά σενάρια, ρεαλιστικές εκτιμήσεις, υπολογισμένες κινήσεις, δεν χωρούν. Το ανέφικτο είναι η λύση, το άπιαστο, το ακατόρθωτο, το ουτοπικό. Και αυτό είναι η αποφασιστικότητα ενός λαού, η αυταπάρνησή του, η δύναμή του, η θέλησή του από πειραματόζωο να γίνει επιστήμονας και να  πειραματιστεί με τον  δανειστή, τον τοκογλύφο, τον αφέντη του, τον δυνάστη του.

Στο κάτω κάτω πείραμα κάνουμε. Αν αποτύχει θα ζητήσουμε συγνώμη, όπως αυτοί. Αν πετύχει όμως, θα έχουμε για πρώτη φορά νικήσει και θα έχουμε κάνει όλους αυτούς που ρυθμίζουν εκατομμύρια ζωές, τρία χρόνια τώρα, κάτι που τόσο αγαπάνε.
Αριθμούς σε μια απλή στατιστική!

Θύμιος Κ.

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

11-14 Απρίλη 2013 το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ




Από την Πέμπτη 11 ως την Κυριακή 14 Απρίλη του 2013 θα πραγματοποιηθεί το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, όπως ανακοίνωσε η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος.
Αναλυτικά, ολόκληρη η Ανακοίνωση της ΚΕ σημειώνει τα εξής:

«Η Κεντρική Επιτροπή σε συνεδρίασή της αποφάσισε το 19o Συνέδριο του ΚΚΕ να πραγματοποιηθεί από την Πέμπτη 11 έως την Κυριακή 14 Απριλίου 2013, με τα παρακάτω θέματα:

1. Έκθεση δράσης της ΚΕ από το 18ο έως το 19ο Συνέδριο και τα νέα καθήκοντα του Κόμματος έως το 20ο Συνέδριο. – Πρόγραμμα του ΚΚΕ. – Καταστατικό του ΚΚΕ.

2. Εκλογή νέας Κεντρικής Επιτροπής και Κεντρικής Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου.» (902.gr)


Επιτέλους, ανακοινώθηκαν οι ημερομηνίες, κι έφυγε το πρώτο άγχος από όλους όσους "ενδιαφέρονται" για το κόμμα! Με το καλό, να ολοκληρωθούν οι διεργασίες, και να δημοσιευθεί και το καινούριο πρόγραμμα, μπας και σταματήσουν να κουτσομπολεύουν και κάνουν καμιά σοβαρή ιδεολογική τοποθέτηση επί της ουσίας (λέμε τώρα...)!

ΣΙΚΙΑΡΙΔΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ

Απαιτείται άμεση και πλήρης επαναλειτουργία του

Σε άλλη μια προσπάθεια αποκλεισμού των δυνάμεων που απαιτούν την άμεση και πλήρη επαναλειτουργία του Σικιαριδείου Ιδρύματος, με μόνιμο προσωπικό και χωρίς τροφεία για τους γονείς, επιδόθηκε η διοίκηση του Ιδρύματος, καθώς ειδοποίησε την Αστυνομία απαγορεύοντας να συμμετέχουν οι εκπρόσωποι του Σωματείου Εργαζομένων σε Μονάδες Ιδρύματα Σχολεία Ειδικής Αγωγής (ΣΕΜΙΣΕΑ), της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ) και της Λαϊκής Επιτροπής Αμαρουσίου σε σύσκεψη που γινόταν με γονείς και φορείς με τη διοίκηση.

Χάρη στο πείσμα της ΣΕΑΑΝ, του ΣΕΜΙΣΕΑ και της Λαϊκής Επιτροπής επιτεύχθηκε παρέμβαση όπου η Γεωργία Κουρή, εκ μέρους του Σωματείου, υπογράμμισε την ανάγκη για άμεση και πλήρη επαναλειτουργία του Ιδρύματος, για τακτική χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, την επαναπρόσληψη όλων των εργαζομένων. Ενώ ο Μάριος Δουμπός, εκ μέρους της ΣΕΑΑΝ, ανέδειξε τη σημασία της εξασφάλισης δημόσιου και δωρεάν συστήματος μεταφοράς από και προς τις δομές, όπου θα υπάρχει μόνιμο προσωπικό και συνοδοί, καθώς η εμπιστοσύνη που χτίζεται ανάμεσα στα παιδιά με ειδικές ανάγκες και έναν μόνιμο συνοδό είναι καθοριστικής σημασίας. Η διοίκηση από την πλευρά της -σύμφωνα με τους παραπάνω φορείς- υποστήριξε ότι πρώτα θα δει πόσα παιδιά πρόκειται κι επιθυμούν να πάνε στο Σικιαρίδειο και μετά θα δει πόσο προσωπικό και πόσα πούλμαν θα εξασφαλιστούν... Να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα μόλις 10 παιδιά καταφέρνουν να πάνε στο Ιδρυμα αφού οι οικογένειες των περισσότερων δεν μπορούν να τα μεταφέρουν γιατί εργάζονται.

ΣΕΑΑΝ, ΣΕΜΙΣΕΑ και Ενιαίος Σύλλογος Γονέων ΑμΕΑ Αττικής και Νήσων έχουν ήδη προγραμματίσει μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 11 Δεκέμβρη, στις 10 π.μ., στο υπουργείο Εργασίας.

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Ποτέ δεν είναι αργά



Με την "επίσημη" έναρξη της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα (κρίση υπήρχε απ' το 2008, αλλά πιστοποιήθηκε με το πρώτο μνημόνιο) το 2010, η πρώτη κοινωνική ομάδα που επλήγη ήταν αυτή των συνταξιούχων, γιατί ήταν ο εύκολος στόχος, αφού

1) δύσκολα θα αντιδρούσαν στις περικοπές που υπέστησαν, είτε επειδή ήταν από χρόνια προσκολλημένοι σε συγκεκριμένα κόμματα και πολιτικές που δεν μπορούσαν (ή δεν ήθελαν καλύτερα) να αμφισβητήσουν, είτε επειδή λόγω ηλικίας δε θα διακρίνονταν από ιδιαίτερα επαναστατική διάθεση
2) αφενός, κάποιοι έπαιρναν αρκετά καλή σύνταξη, αφαιτέρου, ο κόσμος πείστηκε ότι είχαν μεγάλο μερίδιο ευθύνης (οι συνταξιούχοι) για την "κατάσταση που είχε περιέλθει η χώρα". Συν τοις άλλοις, είχαν ζήσει μια πολύ καλή και άνετη εικοσαετία, ώστε, σε συνδυασμό με τα προηγούμενα, να δέχονται αδιαμαρτύρητα τις μειώσεις.

Στη συνέχεια, αξιοποιώντας και την πολύ καλή δουλειά των προηγούμενων χρόνων, οδηγήσαν την κοινή γνώμη, όχι απλώς να δεχθεί, αλλά να ζητάει επιτακτικά, την καρατόμηση των δικαιωμάτων (μισθολογικών κι εργασιακών) των δημοσίων υπαλλήλων, αφού κι αυτοί, όπως και οι συνταξιούχοι, έφεραν εξίσου μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την "κατάσταση".

Κι εκεί που οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν αντιδρούσαν, νομίζοντας ότι τα "μέτρα" δε θα τους αγγίξουν, έρχεται το βάθεμα της κρίσης να αποδείξει ότι δεν έφταιγαν ούτε τα λαμόγια (μόνο), ούτε οι συνταξιούχοι, ούτε ο "υπερπλήρης και αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας", αλλά η καπιταλιστική κρίση που οδήγησε τους έχοντες την εξουσία να πάρουν μέτρα που έθιξαν και τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα (μεγάλη φορολόγηση, μείωση κατώτερου μισθού, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, απελευθέρωση απολύσεων, πλήρης εφαρμογή ελαστικών μορφών εργασίας), μειώνοντας δραματικά τους μισθούς, για όσους έχουν ακόμα δουλειά, και αυξάνοντας κατακόρυφα την ανεργία (στο 25% σήμερα). Ταυτόχρονα, η ίδια η κρίση, καταδίκασε τους νέους στην ανεργία (πάνω από 50% για τους νέους μέχρι 25 ετών).

Και σήμερα, με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, ολοκληρώνεται το έργο τους, με την επικείμενη φορολική αφαίμαξη των ελεύθερων επαγγελματιών (26% φόρος απ' το πρώτο ευρώ), στην προσπάθεια που κάνουν για να ξεπεράσει την κρίση του το κεφάλαιο, εξαφανίζοντας όσους έμπορους, επαγγελματοβιοτέχνες και αυτοαπασχολούμενους έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα... Και μετά να τους στέλνει ψυχολόγο, για να μην αυτοκτονήσουν!

Δεν ξέρω τι άλλο θα ακολουθήσει, ούτε πιστεύω ότι τα μέτρα θα σταματήσουν εδώ. Το σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν είναι αργά να ξεφορτωθούμε τις αλυσίδες μας..

Στη συνεδρίαση της ΕΕ της ΓΣΕΕ επιβεβαιώθηκε το πόσο ανάγκη είναι οι εργαζόμενοι να ξεμπερδέψουν μια ώρα αρχύτερα με αυτό τον αισμό των γραφειοκρατών και συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών



. Κατηγορία: Δελτία Τύπου του ΠΑΜΕ







Συνεδρίασε σήμερα η Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ. Και από αυτή τη συνεδρίαση, από τα όσα αποφασίστηκαν και από τα όσα διαδραματίστηκαν επιβεβαιώθηκε το πόσο ανάγκη είναι οι εργαζόμενοι να ξεμπερδέψουν μια ώρα αρχύτερα με αυτό τον αισμό των γραφειοκρατών και συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος.
Αποφάσισαν ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ να κάνουν το συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Αλεξανδρούπολη. Ο φόβος φιλάει τα έρμα. Όσο πιο μακριά από τον «κίνδυνο» οι εργαζόμενοι να μπορούν να παρέμβουν τόσο καλύτερα. Αυτή είναι η στάση τους.
Και σε αυτή την συνεδρίαση εκφράστηκε η αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυνάμεις της Αυτόνομης Παρέμβασης και της επιδίωξης της να γίνει ΠΑΣΚΕ στη θέση της ΠΑΣΚΕ. Είναι αποκαλυπτικοί οι διάλογοι μεταξύ στελεχών της Αυτόνομης Παρέμβασης (Πρώην ΠΑΣΚΕ) όπως του Α. Κολλά με τον Προεδρείο της ΓΣΕΕ.
Ο μεν Κολλάς κατηγόρησε το Προεδρείο της ΓΣΕΕ ότι είναι με την Μέρκελ και τον Φούχτελ και έχει καταδικάσει τους εργαζόμενους με την στάση που ακολουθάει. Το δε Προεδρείο της ΓΣΕΕ του ανταπάντησε ότι όχι μόνο συμφωνούσε με αυτήν την πολιτική που σήμερα καταγγέλλει, αλλά μαζί παίρναμε τις αποφάσεις και μαζί τις υλοποιούσαμε προσθέτοντας ότι δήλωνε εθνικοσοσιαλιστής πράγμα το οποίο ο Κολλάς όχι μόνο δεν αρνήθηκε αλλά το επιβεβαίωσε πλήρως,
Τέτοιους συνδικαλιστές και ηγεσίες έχει ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός. Να τους χαίρεται η Αυτόνομη Παρέμβαση τέτοιους σαν τον Κολλά που δηλώνει Εθνικοσοσιαλιστής και τους έχει στην δύναμη της.
Μπορεί με αυτές τις δυνάμεις και ηγεσίες η εργατική τάξη να προσδοκά ότι μπορούν να οργανώσουν την πάλη της ενάντια στην επίθεση που δέχεται και είναι σε εξέλιξη;
Μπορεί με αυτές τις δυνάμεις να προσδοκά ένα κίνημα με προοπτική;
Το ΠΑΜΕ καταγγέλλει την απόφαση να γίνει το συνέδριο στην Αλεξανδρούπολη και αντιπρότεινε για παράδειγμα το Λαύριο, το Πέραμα, την Ελευσίνα, που σηματοδοτούν εργατικούς αγώνες και ταυτόχρονα τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης.
Οι εργαζόμενοι να δυναμώσουν στους χώρους δουλειάς τις συλλογικές αποφάσεις και αγώνες ενάντια στην υλοποίηση των βάρβαρων μέτρων που αποφάσισε η τρικομματική κυβέρνηση, να αλλάξουν τους συσχετισμούς στα συνδικάτα υπέρ των ταξικών δυνάμεων, να μαζικοποιήσουν τα συνδικάτα.
Το Γραφείο Τύπου

Θα τα ξαναπούμε...

Άκουσα χθες για ένα μήνυμα γραμμένο σε μια μάντρα, στη μέση του πουθενά, στην Ικαρία...


Θα τα ξαναπούμε... 
                                Δ.Σ.Ε.

Διαβάζοντας σήμερα για το θράσος των φασιστών να εμφανίσουν τη σημαία της χούντας στη χθεσινή τους συγκέντρωση στην Κρήτη, σκέφτηκα ότι η απάντηση έχει δοθεί από καιρό και είναι γραμμένη σε εκείνη τη μάντρα...


Κι όπως και τότε, έτσι και τώρα, ο λαός θα τους απαντήσει όπως πρέπει και η απάντηση θα είναι ηχηρή, χωρίς να αφήσει περιθώριο περαιτέρω "διαλόγου"...

*Η φωτογραφία είναι από την αναδημοσίευση μιας παλαιότερης, πολύ ωραίας ανάρτησης.

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Κινηματογραφικό αφιέρωμα στον Μπέρτολτ Μπρεχτ







Το Δεκέμβριο, θα πραγματοποιηθεί κινηματογραφικό αφιέρωμα στον Μπέρτολτ Μπρεχτ με τίτλο: «Μπέρτολτ Μπρεχτ: “Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται να ‘ρθούν”», στα πλαίσια μιας σειράς πολιτιστικών εκδηλώσεων, που θα αποτελέσουν τον πρόλογο του 3ου επιστημονικού συνεδρίου της ΚΕ του ΚΚΕ, που θα είναι αφιερωμένο στον κορυφαίο μαρξιστή διανοητή, δραματουργό, ποιητή και σκηνοθέτη.





Το πρόγραμμα των προβολών έχει ως εξής:
  • Τετάρτη 5 Δεκέμβρη (20.30) και Κυριακή 9 Δεκέμβρη (11.30)
«Η όπερα της πεντάρας» (Γερμανία 1931)
Σκηνοθεσία Γκέοργκ Βίλχεμ Πάμπστ, μουσική Κουρτ Βάιλ.
Με τους Λότε Λένια, Ρούντολφ Φόστερ, Κάρολα Νέχερ.

  • Τετάρτη 12 Δεκέμβρη (20.30) και Κυριακή 16 Δεκέμβρη (11.30)
«Κούλε Βάμπε ή Σε ποιον ανήκει ο κόσμος;» (Γερμανία 1931)
Σενάριο Μπ. Μπρεχτ - Έρνστ Όντβαλντ, σκηνοθεσία Ζλάταν Ντούντοφ,
μουσική Χανς Άισλερ.

  • Τετάρτη 19 Δεκέμβρη (20.30) και Κυριακή 23 Δεκέμβρη (11.30)
«Και οι δήμιοι πεθαίνουν» (ΗΠΑ 1943)
Σενάριο Μπ. Μπρεχτ - Φριτς Λανγκ, σκηνοθεσία Φριτς Λανγκ.
Σε πρώτη πανελλήνια προβολή.

  • Τετάρτη 26 Δεκέμβρη (20.30) και Κυριακή 30 Δεκέμβρη (11.30)
«Ο Αφέντης Πούντιλα και ο υπηρέτης του Μάττι» (Γερμανία 1960)
Σενάριο Χέλα Βουολιγιόκι σε συνεργασία με τον Μπρεχτ,
σκηνοθεσία Αλμπέρτο Καβαλκάντι.
Σε πρώτη πανελλήνια προβολή.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Ο Μαρξ, ο Ενγκελς και ο Λένιν για την αντεπανάσταση


Ολοι οι μεγάλοι επαναστάτες είχαν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο της αντεπανάστασης. Στο κέντρο της διαμάχης ανάμεσα στις διάφορες τάσεις των αστών και των μικροαστών (π.χ. Ιακωβίνοι και Γιρονδίνοι), στη διάρκεια της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης μετά το 1789, βρισκόταν κύρια αυτό το πρόβλημα. Αλλά όταν το πέρασμα από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό - που δεν έθιγε την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ούτε την εκμετάλλευση, ούτε το διαχωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις, αλλά έφερνε μια άλλη τάξη εκμεταλλευτών στην εξουσία - προκάλεσε την πιο λυσσαλέα επίθεση της αντεπανάστασης, πόσο οξύτερα ήταν φυσικό να τεθεί το πρόβλημα της αντεπανάστασης, όταν με την εργατική τάξη έμπαινε στον παγκόσμιο ιστορικό στίβο εκείνη η δύναμη που είχε σα στόχο την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και την εξάλειψη κάθε είδους εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η ίδια η εργατική τάξη δεν είχε ακόμα σφυρηλατηθεί με κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είχε ακόμα δημιουργηθεί. Κι όμως υπήρχαν κιόλας τόσο πολλές εμπειρίες, ώστε ο Μαρξ και ο Ενγκελς αναγκάστηκαν να γράψουν στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» ότι «όλες οι δυνάμεις της γηραιάς Ευρώπης» ενώθηκαν για να κηρύξουν «έναν ιερό πόλεμο» κατά του κομμουνισμού. Η αντεπαναστατική λύσσα ενάντια στην εργατική τάξη άρχισε δηλαδή πολύ πριν ολοκληρωθεί η διαμόρφωσή της και μάλιστα προτού κατακτήσει κάπου την εξουσία.

Οι κλασικοί του επιστημονικού σοσιαλισμού αφιέρωσαν πολύ χρόνο και κόπο στη μελέτη της πείρας όλων των προηγούμενων επαναστάσεων με σκοπό να αντλήσουν διδάγματα για τους δικούς τους αγώνες ενάντια στην αντεπανάσταση. Πολλές από τις βασικές τους θέσεις για την επανάσταση και την αντεπανάσταση έχουν τέτοια γενική ισχύ για την ταξική πάλη, ώστε εδώ μπορεί πραγματικά να γίνει λόγος για νομοτέλειες. Καθοριστικό ρόλο στην επεξεργασία των διδαγμάτων της επανάστασης και της αντεπανάστασης έπαιξε η πρώτη προλεταριακή επανάσταση στον κόσμο, ο ηρωικός αγώνας των Κομμουνάρων του Παρισιού. Η Παρισινή Κομμούνα του 1871 έδειξε - πράγμα που επιβεβαίωσαν μεταγενέστερες επαναστάσεις - ότι η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της μπορούν να πάρουν την εξουσία γρήγορα, σχετικά αναίμακτα και με ελάχιστα θύματα, μόνο στην περίπτωση που η δράση τους είναι αποφασιστική και ενιαία και η αντίσταση της αστικής τάξης τσακίζεται με συνέπεια.

Απ' αυτήν ακριβώς την άποψη τα λάθη, ιδιαίτερα της Παρισινής Κομμούνας, είναι διδακτικά. Χρειάστηκε να πληρωθούν ακριβά με τη δολοφονία 30.000 οπαδών της Κομμούνας από την αντεπανάσταση. «Δύο λάθη κατέστρεψαν... τους καρπούς της λαμπρής νίκης. Το προλεταριάτο έμεινε στα μισά του δρόμου. Αντί να προχωρήσει στην "απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών", βαυκαλίστηκε με το όνειρο ότι η ύψιστη δικαιοσύνη θα γινόταν πραγματικότητα στην ενωμένη με το πανεθνικό καθήκον χώρα. Δεν εθνικοποιήθηκαν τέτοια ιδρύματα όπως, για παράδειγμα, η τράπεζα, ενώ μεταξύ των σοσιαλιστών κυριαρχούσαν ακόμα οι προυντονιστικές θεωρίες της "δίκαιης ανταλλαγής" κλπ. Το δεύτερο λάθος ήταν η υπερβολική μεγαλοψυχία του προλεταριάτου: Επρεπε να είχε εξοντώσει τους εχθρούς του, αντί γι' αυτό, όμως, προσπαθούσε να τους επηρεάσει ηθικά. Υποτίμησε τη σημασία της καθαρά στρατιωτικής δράσης στον εμφύλιο πόλεμο και αντί να στέψει τη νίκη του στο Παρίσι με μια αποφασιστική επίθεση στις Βερσαλλίες, αμφιταλαντεύτηκε κι έδωσε έτσι καιρό στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών, να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του σκότους και να τις εξοπλίσει για τη ματωμένη βδομάδα του Μάη» (Β.Ι.Λένιν: «Για την Παρισινή Κομμούνα», έκδοση «Μαρξίστισε Μπλέτερ», Φραγκφούρτη 1971, σελ. 11).

Η Παρισινή Κομμούνα έδειξε ολοκάθαρα: Η αστική τάξη δεν ανέχθηκε ποτέ κοντά στη δική της εξουσία και μια εργατική εξουσία. Για την «... αστική τάξη ο αφοπλισμός των εργατών ήταν λοιπόν πρώτη επιταγή» (Β.Ι.Λένιν: Απαντα, γερμ. εκδ. τομ. 28, σελ. 248). Αυτό είναι ένα δίδαγμα, που ισχύει ανάλογα και για την εργατική τάξη. Δεν μπορεί να επιτρέψει, να δημιουργηθεί μέσα στο σοσιαλισμό ένα δεύτερο και μάλιστα εξοπλισμένο κέντρο εξουσίας. Η αστική τάξη ποτέ δε συμβιβάζεται με τη μοίρα της, όταν έχει διωχτεί από την εξουσία. Ηταν και είναι πάντα έτοιμη, να χρησιμοποιήσει την αντεπανάσταση και την αιματηρή τρομοκρατία. Αν δεν τσακιστεί λοιπόν αποφασιστικά η αντίσταση της αστικής τάξης, τότε αυτή θα χρησιμοποιήσει την αντεπανάσταση, και μ' αυτήν ακριβώς την έννοια μια μισοτελειωμένη επανάσταση προκαλεί κατά κανόνα μια ολοκληρωμένη αντεπανάσταση. Γι' αυτό ο ασυμβίβαστος αγώνας της εργατικής τάξης ενάντια σε κάθε προσπάθεια αντεπαναστατικής δραστηριότητας, είναι προϋπόθεση κάθε επιτυχημένης σοσιαλιστικής επανάστασης.

Αυτό επιβεβαιώνει η συντριβή της Παρισινής Κομμούνας από τη διεθνή αντεπανάσταση όπως και η νικηφόρα Οχτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία και όλες οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις που ακολούθησαν. Η νικηφόρα εργατική τάξη πρέπει να οικοδομεί την πολιτική εξουσία της σε συμμαχία με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, τόσο για να περάσουν όλα τα βασικά μέσα παραγωγής σε κοινωνική ιδιοκτησία για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, όσο και να υπερασπίσει αποφασιστικά τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού ενάντια στην αστική τάξη. Αυτή, όσο ακόμα υπάρχει, θα προσπαθεί να επανακτήσει τη χαμένη εξουσία της, τα προνόμιά της. Αυτή την αλήθεια υπογράμμιζαν πάντα ο Μαρξ, ο Ενγκελς και ο Λένιν.

«Η ιστορική... αλήθεια συνίσταται στο ότι κανόνας κάθε βαθιάς επανάστασης είναι η μακρόχρονη, επίμονη, απεγνωσμένη αντίσταση των εκμεταλλευτών, που διατηρούν για πολλά χρόνια μεγάλα και ουσιαστικά πλεονεκτήματα απέναντι στους εκμεταλλευόμενους. Ποτέ - έξω από τη γλυκανάλατη φαντασία του γλυκανάλατου κουτεντέ Κάουτσκι - οι εκμεταλλευτές δε θα υποταχθούν στην απόφαση της πλειοψηφίας των εκμεταλλευομένων, χωρίς να δοκιμάσουν σε μια σειρά μάχες, σε μια τελευταία, απεγνωσμένη μάχη, τα πλεονεκτήματά τους... Και ύστερα από την πρώτη σοβαρή ήττα, οι εκμεταλλευτές που ανατράπηκαν, μα δεν περίμεναν την ανατροπή τους, δεν πίστευαν σε κάτι τέτοιο και δε δέχονταν ούτε σκέψη γι' αυτό, ρίχνονταν στη μάχη με δεκαπλασιασμένη ενεργητικότητα, με έξαλλο πάθος, με εκατονταπλάσιο μίσος, για να πάρουν πίσω το χαμένο "παράδεισο"... Και... πίσω από τους εκμεταλλευτές - καπιταλιστές σέρνεται η μεγάλη μάζα της μικροαστικής τάξης, που, όπως δείχνουν δεκάδες χρόνια ιστορικής πείρας σε όλες τις χώρες, διστάζει και ταλαντεύεται, σήμερα πάει με το προλεταριάτο, αύριο τη φοβίζουν οι δυσκολίες της επανάστασης, πανικοβάλλεται από την πρώτη ήττα ή μισο-ήττα των εργατών, εκνευρίζεται, παραδέρνει, μυξοκλαίει, μεταπηδά από το ένα στρατόπεδο στο άλλο...» (Β.Ι.Λένιν: Απαντα, ελλ. έκδ., «Σύγχρονη Εποχή», τομ. 37, σελ. 264-265).

Από την πάλη για την κατάκτηση των μαζών εξαρτάται τελικά η «τύχη» της επανάστασης ή της αντεπανάστασης. Η αντεπανάσταση αρχίζει αναντίρρητα με το γενικό σύνθημα: «πολιτική ελευθερία», «λαϊκά συμφέροντα». Ο Ενγκελς έγραφε σχετικά το 1884 στον Μπέμπελ: «Σε κάθε περίπτωση ο μοναδικός μας αντίπαλος τη μέρα της κρίσης και την επόμενη, είναι η συνολική αντίδραση που συσπειρώνεται γύρω από την καθαρή δημοκρατία» (Μαρξ - Ενγκελς: Εργα, γερμ. Εκδ., τομ.36, σελ. 253).

Αυτό το πρόβλημα είναι συνδεδεμένο με τη λύση πολλών δύσκολων προβλημάτων. Γιατί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού απαιτεί αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, «γιατί η νέα οργάνωση της παραγωγής είναι μια δύσκολη υπόθεση ακόμα και γιατί οι ριζικές αλλαγές σ' όλα τα επίπεδα της ζωής χρειάζονται χρόνο και τελικά γιατί η πανίσχυρη δύναμη της συνήθειας στη μικροαστική και αστική οικονομία μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με μακρόχρονο επίμονο αγώνα... Σ' ολόκληρο αυτό το διάστημα θα προβάλλουν αντίσταση τόσο οι καπιταλιστές και ταυτόχρονα οι πολυάριθμοι υπηρέτες τους από την αστική διανόηση που είναι συνειδητά αντίθετοι, όσο και η τεράστια μάζα των εργαζομένων που είναι βραχυκυκλωμένοι σε μικροαστικές συνήθειες και παραδόσεις, συμπεριλαμβανομένων και των αγροτών, και που γενικά αντιτίθενται όχι συνειδητά. Οι αμφιταλαντεύσεις είναι αναπόφευκτες σ' αυτά τα στρώματα» (Β.Ι. Λένιν: Απαντα, γερμ. εκδ., τομ. 29, σελ. 377, κ.ε.).

Ο Λένιν λέει παρακάτω ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού «είναι το έργο μιας μακρόχρονης, δύσκολης, σκληρής, ταξικής πάλης, που δε σταματά μετά την πτώση της εξουσίας του κεφαλαίου, μετά την καταστροφή του αστικού κράτους και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου (όπως το φαντάζονται μερικοί χοντροκέφαλοι από τον παλιό σοσιαλισμό και την παλιά σοσιαλδημοκρατία), αλλά αλλάζει μορφές και μάλιστα από πολλές απόψεις γίνεται σκληρότερη. Στον ταξικό αγώνα ενάντια στην αντίσταση της αστικής τάξης, ενάντια στην αδράνεια, τον κομφορμισμό, την αναποφασιστικότητα και τις αμφιταλαντεύσεις των μικροαστών, το προλεταριάτο πρέπει να υπερασπίζει την εξουσία του, να εντείνει την οργανωτική του επιρροή, να πετυχαίνει την "ουδετερότητα" εκείνων των στρωμάτων, που φοβούνται να εγκαταλείψουν την αστική τάξη και ακολουθούν το προλεταριάτο πολύ διστακτικά» (Β.Ι. Λένιν, Απαντα, γερμ. Εκδ., τομ. 29, σελ. 378).

«Εδώ όμως προσπαθεί να στηριχτεί η αντεπανάσταση. Για να πετύχει τους στόχους της, εκμεταλλεύεται τη μια ή την άλλη κρίση στην εργατική εξουσία, τα πολιτικά λάθη που γίνονται και που αφήνουν να δημιουργηθεί μια ρωγμή, από την οποία θα μπορούσε να περάσει η δυσαρέσκεια των μαζών. Αυτό σημαίνει, ότι για μια πραγματική αντεπανάσταση δεν αρκεί μόνο η επιθυμία της αστικής τάξης, αλλά και να κάνουν λάθη οι επαναστάτες. Και όχι μόνο αυτό: Για να πετύχει η αντεπανάσταση το σκοπό της, συμμαχεί στην ανάγκη, χωρίς να διστάσει ούτε μια στιγμή, με τον εχθρό ολόκληρου του έθνους» (Β.Ι. Λένιν: Εργα, γερμ. Εκδ., τομ. 15, σελ. 28).

Αυτό αποδείχτηκε με κλασικό τρόπο στη συμπεριφορά της γαλλικής αστικής τάξης το 1871, όταν για να μπορέσει να χτυπήσει την Παρισινή Κομμούνα συνθηκολόγησε με την Πρωσική Γερμανία του Μπίσμπαρκ, του οποίου οι στρατιές πολιορκούσαν την πρωτεύουσα.

Αν η Παρισινή Κομμούνα ήταν ένα ηρωικό παράδειγμα, που άφησε βαθιά ίχνη στη σκέψη και τη δράση της διεθνούς εργατικής τάξης κι έδωσε επανειλημμένα στους κλασικούς του μαρξισμού αφορμή για αναλύσεις, αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τη Μεγάλη Σοσιαλιστική Οχτωβριανή Επανάσταση. Εδώ έσπασε για πρώτη φορά η αλυσίδα του καπιταλισμού στο ένα έκτο της Γης. Και αν η Παρισινή Κομμούνα στάθηκε αιτία για τη σύμπραξη της αστικής τάξης, των «εθνικών εχθρών» Γαλλίας και Γερμανίας κατά της εργατικής τάξης του Παρισιού, ενώ από την άλλη μεριά οι επαναστατικές δυνάμεις ολόκληρου του κόσμου συμπαραστέκονταν στην Παρισινή Κομμούνα, η Οχτωβριανή Επανάσταση οδήγησε σε μια διεθνή συμμαχία ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κατά της νεαρής σοβιετικής εξουσίας, που έγινε ιδιαίτερα εμφανής στον επεμβατικό πόλεμο 14 ιμπεριαλιστικών κρατών, που άρχισε το καλοκαίρι του 1918.

Και η αστική τάξη δεν κουράστηκε από τότε, να οργανώνει συνεχώς νέα στρατιωτικά σύμφωνα, νέες συμμαχίες, νέες μηχανορραφίες κατά του νικηφόρου σοσιαλισμού μέχρι και τη μεγάλη γενοκτονία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Προσπάθησε επανειλημμένα, να οργανώσει κι άλλες μορφές αντεπανάστασης, όπως η απόπειρα να ανατρέψει το σοσιαλισμό στη ΓΛΔ τον Ιούνη του 1953, να κάνει το ίδιο πράγμα το φθινόπωρο του 1956 στην Ουγγαρία και μετά πάλι το 1968 στην Τσεχοσλοβακία.

*Απόσπασμα από το ένθετο ιστορίας του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη (25/11/12)

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Η αντικομμουνιστική παραχάραξη της Ιστορίας από αστικά, νεοναζιστικά έντυπα


Είναι γεγονός πως, ιστορικά, κάθε φορά που ο καπιταλισμός περνούσε κρίση, ο αντικομουνισμός οξυνόταν (δίπλα σε κάθε μορφής καταστολή) υπό το φόβο της ριζοσπαστικοποίησης των μαζών και με στόχο την ενσωμάτωσή τους. Ένα δείγμα της έντασης αυτής του αντικομμουνισμού σήμερα αποτελεί η αναβίωση μιας σειράς «επιχειρημάτων» κατά του ΚΚΕ που κατασκευάστηκαν την περίοδο της Κατοχής και διαδίδονται στις μέρες μας ευρέως από διάφορα αστικά, εθνικιστικά, νεοναζιστικά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. «Αξιοποιούνται» δε στην πρώτη γραμμή της αντικομμουνιστικής επίθεσης κομμάτων όπως η Χρυσή Αυγή ή ο ΛΑ.Ο.Σ. και όχι μόνο.
Πρόκειται για «ντοκουμέντα» που στη διάρκεια της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης παράχθηκαν μαζικά προκειμένου να δυσφημιστεί ο αγώνας του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Δεκάδες «συμφωνίες» έκαναν τότε την εμφάνισή τους, με τις οποίες το ΕΑΜ και το ΚΚΕ άλλοτε «πρόδιδαν» την Ελλάδα στους Αλβανούς, άλλοτε στους Βούλγαρους, άλλοτε στους Γιουγκοσλάβους, άλλοτε στους Γερμανούς κ.ο.κ. Ας τα εξετάσουμε ένα προς ένα.
Το «Σύμφωνο» του Πετριτσίου
Το περιβόητο πια «Σύμφωνο» του Πετριτσίου, η πλέον αναπαραγόμενη και ταυτόχρονα γνωστή πλαστογραφία του είδους της, «συνάφθηκε» στις 12 Ιουλίου 1943 μεταξύ του Γ. Ιωαννίδη (εκ μέρους του ΚΚΕ) και του Δ. Δασκάλωφ (εκ μέρους του ΚΚ Βουλγαρίας). «Προέβλεπε» τη δημιουργία Βαλκανικής Ένωσης Σοβιετικών Δημοκρατιών, στην οποία η Μακεδονία θα εντασσόταν ως Αυτόνομη Σοβιετική Δημοκρατία. Σύμφωνα με τον Χ. Νάλτσα (αρχηγό του πολιτικού κλάδου της ΠΑΟ), «αντίγραφον ταύτης επρομηθεύθη ολίγον μετά την υπογραφήν της η σχετική υπηρεσία της Πανελληνίου Απελευθερωτικής Οργανώσεως (ΠΑΟ) εν Θεσσαλονίκη και υπέβαλεν εις την εν Καΐρω Ελληνικήν κυβέρνησιν και το Συμμαχικόν στρατηγείον της Μέσης Ανατολής… Το σύμφωνον τούτο εδημοσιεύθη και από το όργανον του χιτλερικού κόμματος Volkischer Beobachter και δεν ημφεσβητήθη ποσώς κατά την εποχήν εκείνην από το ΚΚΕ».1 Καθώς αναφέρει ο H. Richter, εκτός από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους (που αξιοποίησαν το όλο θέμα στο έπακρο προκειμένου να «υποσκάψουν την επιρροή του ΚΚΕ και να το στιγματίσουν ως αντεθνικό»), το «Σύμφωνο» εκμεταλλεύτηκαν προπαγανδιστικά τόσο οι Βρετανοί (διοχετεύοντάς το στις εφημερίδες, π.χ. στη «Daily Herald»), όσο και ο ΕΔΕΣ (δημοσιεύοντάς το στην εφημερίδα του «Νέα Ελλάδα»).2

Il conformista, Giorgio Gaber (GR sub)


Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

«Πατέρα συγχώρεσέ με αλλά αρνούμαι να πολεμήσω για το Ισραήλ σου»


«Πατέρα συγχώρεσέ με αλλά αρνούμαι να πολεμήσω για το Ισραήλ σου». Η δήλωση αυτή ανήκει στην 19χρονη Omer Goldman η οποία είναι αντιρρησίας συνείδησης του Ισραηλινού στρατού (SHMINISTIM). Η πανέμορφη Omer αρνήθηκε να καταταγεί στον ισραηλινό στρατό και για το λόγο αυτό θα στερηθεί την ελευθερία της καθώς αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης. Το αξιοσημείωτο όμως  ίναι ότι η Omer είναι κόρη του πρώην αναπληρωτή επικεφαλής της Μοσάντ. Μάλιστα ο πατέρας της εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στον τομέα της ασφάλειας στο Ισραήλ. Ο δικαστής που εξέτασε την υπόθεσή της προσπάθησε να την μεταπείσει λέγοντάς της: «Στα σημεία του ελέγχου μπορείτε να δίνετε καραμέλες στα παιδιά της Παλαιστίνης».
Η απάντηση της κοπέλας ήταν αφοπλιστική: «Τι προσφέρει μια καραμέλα αν αυτά τα παιδιά υπάρχουν εκεί σε εδάφη που δεν αναγνωρίζονται ως δικά τους; Πλήρης σεβασμός και αλληλεγγύη σε αυτά τα νιάτα».

Πάντως δεν είναι η πρώτη φορά που η Omer έχει αρνηθεί να καταταγεί στον στρατό. Η ίδια έχει κρατηθεί και πάλι στο παρελθόν, μετά τη συμμετοχή της σε ακτιβιστικές δράσεις ενημέρωσης και διαμαρτυρίας για τους βομβαρδισμούς στη Γάζα. Λαμβάνει μέρος σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις από τα 16 της.
«Πήγα σε ένα χωριό στη Δυτική όχθη και ο ισραηλινός στρατός έφτιαξε ένα σημείο ελέγχου στο κέντρο του χωριού. Χωρίς κανένα λόγο, απλά για να τρομοκρατήσουν τους ανθρώπους εκεί άρχισαν να ουρλιάζουν στον κόσμο και να πυροβολούν στον αέρα σαν τρελοί. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί το έκαναν αυτό. Υποτίθεται πως ο ρόλος του στρατού σε μια κοινωνία είναι για να προστατεύει τους πολίτες, όχι για να τους τρομοκρατεί. Εγώ αρνούμαι να υπηρετήσω σε έναν στρατό που σκοτώνει και δολοφονεί αθώους ανθρώπους. Αρνούμαι να συμμετάσχω στα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει η χώρα μου. Η βία δε θα φέρει κανενός είδους λύση. Δε θα συμμετάσχω στη βία, κι ας γίνει ό,τι είναι να γίνει. Κατάλαβα την πραγματικότητα που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, μόνο όταν πέρασα στην αντίπερα όχθη και είδα τι γίνεται με τα ίδια μου τα μάτια. Οι αρχές του Ισραήλ παραπληροφορούν τον κόσμο. Λένε ψέμματα ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε άμυνα ενάντια στην τρομοκρατία. Έχουμε τη μεγαλύτερη λογοκρισία παγκοσμίως».
Η Omer μίλησε όμως και για τον πατέρα της στέλνοντάς του ένα μήνυμα: «Έχουμε τον ίδιο ακριβώς χαρακτήρα. Είμαστε επίμονοι και θέλουμε να φέρουμε εις πέρας αυτό για το οποίο παλεύουμε. Είμαστε όμως και εντελώς ιδεολογικά αντίθετοι. Εγώ παλεύω για το τέλος της αιματοχυσίας».

Πηγή: Πρώτο Θέμα via Οικοδόμος

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Στο χορό των κινητοποιήσεων στον κλάδο των Τηλεπικοινωνιών και οι εργαζόμενοι στη WIND

Οργανωμένη καλά μοιάζει η επίθεση στους εργαζομένους στον κλάδο των Τηλεπικοινωνιών, αφού λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση για μειώσεις μισθών στη Forthnet, έρχεται η WIND να ανακοινώσει νέες απολύσεις, μετά από αυτές που έγιναν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.

ΣΕΤΗΠΟργανωμένη όμως πρέπει, και απ' ότι φαίνεται θα είναι, και η αντίσταση των εργαζομένων στον κλάδο, καθώς το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής στηρίζει, μετά τον αγώνα των εργαζομένων της Forthnet, και τις κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν οι εργαζόμενοι της WIND, οι οποίοι κήρυξαν στάση εργασίας σήμερα από τη 1 το μεσημέρι μέχρι τις 5 το απόγευμα, ζητώντας να παρθούν πίσω οι απολύσεις. Παράλληλα το ΣΕΤΗΠ καλεί όλους τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΤΗΠ τη Δευτέρα, 26/11, στις 6 το απόγευμα στα γραφεία του συνδικάτου στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας (ΕΚΑ), Γ' Σεπτεμβρίου 48β και Μάρνη.



Διαβάστε εδώ την ανακοίνωση της «Ταξικής Ενότητας Εργαζομένων» στον όμιλο «Wind».

«Καταδικάζουμε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται»

Ο πιο «κομψός» τρόπος για να υπονομεύσεις το δίκιο του αγώνα των καταπιεσμένων είναι να παίρνεις «ίσες» αποστάσεις ανάμεσα στο «δίκιο», στις «ελευθερίες» και στο «δικαίωμα» του καταπιεστή να καταπιέζει, και στο δίκιο, στις ελευθερίες και στο δικαίωμα του καταπιεσμένου να αντιδρά, να αντιστέκεται αλλά και να επιτίθεται ενάντια στην καταπίεση και στον καταπιεστή.
Ο ακόμα «κομψότερος» τρόπος για να αποκηρύξεις τον αγώνα του καταπιεσμένου ενάντια στον τύραννο και εκμεταλλευτή του, είναι να βαφτίζεις «βία» την αντίσταση και τη διαμαρτυρία του, την οποία βέβαια σπεύδεις μετά να την αντιπαραβάλεις με τη βία του εκμεταλλευτή ώστε με την ευπρέπεια που αρμόζει στον κόσμο των εστέτ του ανθρωπισμού, να αποφανθείς:
 Τον παραπάνω λυρικό «πασιφισμό», της καταδίκης της βίας «απ' όπου κι αν προέρχεται», ένα σχήμα που αποτελεί σήμα κατατεθέν των προπαγανδιστικών μηχανισμών των καθεστώτων της βίας και της εκμετάλλευσης, τον ακούσαμε προχτές να διατυπώνεται και από την κυρία Ρένα Δούρου, στέλεχος και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.
                                                                         
*


Φυσικά δεν είναι της ώρας να κάνουμε μαθήματα (πολύ περισσότερο σε μια αριστερή...).
Αλλά, προς δόξαν της πραγματικότητας, τη βία - συστατικό στοιχείο της ύπαρξης των κοινωνιών όπου αντιπαρατίθενται αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα - είτε την καταδικάζεις, είτε δεν την καταδικάζεις, αυτή υπάρχει. Ερήμην των ηθικοπλαστικών κηρυγμάτων.
Είναι σαν να καταδικάζεις το θάνατο. Οσο κι αν τον καταδικάσεις, αυτός υπάρχει και θα υπάρχει (μέχρι τη δευτέρα παρουσία, τουλάχιστον...). Και η αναγνώριση ότι υπάρχει, μόνο ως παραλογισμός θα μπορούσε να εκληφθεί ως εκδήλωση «αγάπης» προς το θάνατο ή ως δήλωση «δικαίωσης» της ύπαρξής του.
Το ίδιο συμβαίνει, για παράδειγμα, με το θέμα του πολέμου. Η στάση μας απέναντί του δεν τελειώνει (ούτε καν αρχίζει) με την έκφραση της καταδίκης του. Αλλά με τον προσδιορισμό του χαρακτήρα του πολέμου. Δηλαδή αν είναι δίκαιος ή άδικος ο πόλεμος, από πλευράς εκείνων που είτε ως αμυνόμενοι, είτε ως επιτιθέμενοι, συμμετέχουν σε αυτόν.
Εκτός αν καταλήξουμε ότι κάθε πόλεμος είναι άδικος. Ως εκ τούτου εξίσου «άδικο» με τους Τούρκους το '21 είχαν και οι επαναστατημένοι Ελληνες. Αλλά τότε, αν κάθε πόλεμος είναι «άδικος», και η αδικία επιμερίζεται εξίσου σε όλους όσους συμμετέχουν ή εξαναγκάζονται να συμμετάσχουν σε αυτόν, τότε η δικαίωση του «αδικητή» είναι εξασφαλισμένη.


*

Το ζητούμενο, λοιπόν, όταν μιλάμε για βία, δεν είναι να αραδιάσουμε επίθετα και προσδιορισμούς για να αποδείξουμε πόσο απεχθής μας είναι, μη και δεν πάρουμε μέρος στο γενικό μεθύσι κάποιας αταξικής, απολίτικης και αντι-ιστορικής «συναδέλφωσης».

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

"Δημήτρηδες όλου του κόσμου, ενωθείτε!"

Το να απευθυνθεί στην εκπομπή της Τ. Στεφανίδου για να γνωστοποιήσει την ιστορία του, είδε ως ύστατη λύση στο πρόβλημά του.

Ο 26χρονος Δημήτρης εδώ κι ένα χρόνο ζει με τους δύο γονείς του στο αυτοκίνητό του.
Ο πατέρας του ήταν συμβασιούχος στον δήμο Κηφισιάς, όπου και διέμεναν. Εργαζόταν ως οδηγός απορριμματοφόρου, με 8μηνες συμβάσεις από το '96-'97, όπως λέει, ως το 2008, οπότε και δεν ανανεώθηκε η τελευταία του σύμβαση, κι έμεινε άνεργος κοντά στα 60 του χρόνια.
Ο Δημήτρης, έχασε κι αυτός κάποια στιγμή τη δουλειά του, η μητέρα του προφανώς δεν εργαζόταν και, αφού έζησαν ένα διάστημα με κάποια χρήματα που είχαν καταφέρει να βάλουν στην άκρη, έχασαν τελικά και το σπίτι τους.
Χωρίς την παραμικρή, κατά τα λεγόμενά του, βοήθεια από συγγενείς και φίλους, ο Δημήτρης και η οικογένειά του, οι οποίοι σύμφωνα με την εκπομπή ανήκουν πια στην τάξη των νεόπτωχων(!), κατέληξαν να "ζουν" στο αυτοκίνητό τους, έχοντας "δυο αλλαξιές ρούχα ο καθένας" και τα απολύτως απαραίτητα(!) προσωπικά αντικείμενα.

«Ζούμε» για να... πληρώνουμε τόκους!



Οι κυβερνώντες μάς λένε ότι δανείζονται γιατί η Ελλάδα έχει χρέη. Ψέμα! Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα - και κάθε καπιταλιστικό κράτος - έχει χρέη επειδή δανείζεται. Και δανείζεται γιατί έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός. Μέσα από τις πιστώσεις και την τροφοδότηση του κεφαλαίου για την αναπαραγωγή του. Με μόνιμο, βέβαια, οφειλέτη το λαό, στις πλάτες του οποίου μετακυλίονται τα βάρη που χρεώνει στο δημόσιο ταμείο η πλουτοκρατία.
Μας λένε ότι παίρνουν δάνεια, για να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις. Ψέμα! Το μεγαλύτερο ψέμα του τωρινού, του προηγούμενου και του επόμενου αιώνα! Η αλήθεια είναι ακριβώς η αντίθετη: Είναι οι μισθοί και οι συντάξεις του λαού που πληρώνουν τα δάνεια των κεφαλαιοκρατών και όχι το αντίστροφο.

Πριν από λίγες μέρες, ο «Ρ», εστιάζοντας στα στοιχεία του ίδιου του προϋπολογισμού των κυβερνώντων για το 2013, αναδείκνυε αυτήν ακριβώς την αλήθεια: Οτι είναι οι μισθοί και οι συντάξεις που λεηλατούνται, ώστε να συνεχίζεται απρόσκοπτα η δανειοδότηση των κεφαλαιοκρατών και να εισπράττουν οι τοκογλύφοι τα πανωτόκια.

Είναι χαρακτηριστικό:
Στα τρία χρόνια των Μνημονίων (2010 - 2012) τα δάνεια που υποτίθεται έχουν εκταμιευθεί για την Ελλάδα (συμπεριλαμβανομένης ακόμα κι αυτής της «σούπερ» δόσης των 44 δισ. ευρώ που ακόμα εκκρεμεί) ανέρχονται στα 156 δισ. ευρώ. Κι όμως! Το ίδιο διάστημα, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους ένα ποσό που ξεπερνάει τα 202 δισ. ευρώ!

Δηλαδή: «Μας έδωσαν» 156 και τους δώσαμε 202!
Ποιος πληρώνει, λοιπόν;

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Σε καλό δρόμο




Έντονη κινητικότητα παρατηρείται τις τελευταίες μέρες στο εργατικό κίνημα. Μετά τις συνελεύσεις του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας και των σωματείων Μετάλλου για το συντονισμό και την οργάνωση των αγώνων, τη σκυτάλη παίρνουν το συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού - Τουρισμού και Ξενοδοχείων Αττικής και η ΠΕΜΕΝ. Σήμερα είχαν κινητοποίηση έξω από το υπουργείο Εργασίας οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, Ελευσίνας και της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, όπως και το Συνδικάτο ΟΤΑ Αττικής, αλλά και άλλων νομών της Ελλάδας. 

Αποκορύφωμα των κινητοποιήσεων αποτελούν η πραγματοποίηση γενικών συνελεύσεων 
και η λήψη απόφασης για απεργία σε δύο μεγάλες επιχειρήσεις, στο κατάστημα ΙΚΕΑ και στη FORTHNET, αντιδρώντας στις μειώσεις μισθών που προτείνουν οι εργοδοσίες. Πρέπει φυσικά να τονιστεί και ο ενεργός ρόλος και η στήριξη του αγώνα από τα σωματεία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, Εμποροϋπαλλήλων και ΣΕΤΗΠ αντίστοιχα. 


Και φυσικά για όλα αυτά ενημερωνόμαστε άμεσα από το 902.gr

Το οργανωμένο σχέδιο της αστικής τάξης ενάντια στην πρωτοπορία του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ στο λαϊκό και εργατικό κίνημα


Από το Lenin Reloaded


Η προϊστορία: Μάης 2010-Οκτώβρης 2011
Στο άρθρο μου "Το Βήμα και η 20η Οκτώβρη" (17/2/2012), αναφέρθηκα διεξοδικά στον ρόλο και τις προθέσεις ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε στην καθεστωτική εφημερίδα "Το Βήμα" στις 16 Οκτωβρίου 2011. Το χρονικό πλαίσιο εμφάνισης του άρθρου αυτού, το οποίο έφερε την υπογραφή του Παύλου Παπαδόπουλου, ήταν από μόνο του αξιοπρόσεχτο: αφορούσε υποτιθέμενα συμβάντα στις 5 Μαϊου 2010, όταν, ως γνωστόν, πραγματοποιήθηκε πολύ μεγάλη λαϊκή διαδήλωση ενάντια στο πρώτο Μνημόνιο, η οποία κατέληξε στην τραγωδία του εμπρησμού τριών υπαλλήλων της Μαρφίν Λαϊκής από άγνωστα και ασύλληπτα ως τα σήμερα άτομα, τα οποία υποτίθεται ότι προερχόντουσαν από τον "αντιεξουσιαστικό" χώρο. 

Το άρθρο αυτό, το οποίο αφορούσε πληροφορίες άγνωστης και ακατανόμαστης πηγής για την στάση του ΚΚΕ την ημέρα εκείνη δημοσιεύτηκε λοιπόν με δεκαεπτά μήνες καθυστέρηση σε ό,τι αφορούσε τα γεγονότα της 5ης Μάη, όχι όμως και σε ό,τι αφορούσε τα γεγονότα που θα ακολουθούσαν τέσσερις μέρες μετά τη δημοσίευσή του: δηλαδή την σύγκρουση μεταξύ δυνάμεων του ΠΑΜΕ που βρέθηκαν στο Σύνταγμα στα πλαίσια πορείας πολιτικής διαμαρτυρίας και ομάδας "αντιεξουσιαστών", μετά το πέρας των οποίων τα θύματα ανήλθαν σε έναν νεκρό --τον Δ. Κοτζαρίδη, οικοδόμο και μέλος του ΠΑΜΕ-- και 74 τραυματίες. Επρόκειτο, ουσιαστικά, για τηνπρώτη φορά μετά την 5/5/2010 κατά την οποία το ΠΑΜΕ, που ως τότε συγκεντρωνόταν ξεχωριστά στην Ομόνοια, επεχείρησε να προσεγγίσει την πλατεία Συντάγματος και να παραμείνει εκεί.

Στο σημείο αυτό, και πριν περάσουμε στην υπενθύμιση του τι έλεγε το κείμενο Παύλου Παπαδόπουλου, θα κάνουμε μια παράκαμψη για την χωρική σημασία της πλατείας. Όπως είναι γνωστό, το καλοκαίρι του 2011 έλαβε χώρα εκεί μια σειρά συγκεντρώσεων και δράσεων του λεγόμενου "κινήματος των αγανακτισμένων." Όπως είναι επίσης γνωστό, το κίνημα αυτό δήλωσε επανελειμμένα την αντίθεσή του στην ανοιχτή δράση κομμάτων ευρύτερα, και κομμουνιστικών κομμάτων συγκεκριμένα, ζητώντας την κατάργηση των κομμάτων όπως και των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Επιπρόσθετα, το κίνημα των "αγανακτισμένων" εξέφρασε, μέσω ανώνυμων ή επώνυμων μετόχων του, την εχθρότητά του συγκεκριμένα προς το ΚΚΕ. Κατά συνέπεια, η απόπειρα προσέγγισης της πλατείας Συντάγματος από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ ήταν ιδιαίτερα φορτισμένη με συμβολικό νόημα, εφόσον επρόκειτο ουσιαστικά για επαναδιεκδίκηση ενός πολιτικού χώρου από τον οποίο το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ είχαν κατά βάση εκδιωχθεί το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Ταυτόχρονα όμως, ήταν αδύνατη στρατηγικά για το ΚΚΕ η επί μακρόν συνέχιση ξεχωριστών από την πλατεία Συντάγματος συγκεντρώσεων. Εφόσον το κόμμα αυτό εστιάζεται στην στρατηγική σημασία του εργατικού-λαϊκού κινήματος για την πολιτική του (δείτε εδώ τις χτεσινές δηλώσεις του Δ. Κουτσούμπα, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, περί "καθοριστικού ρόλου του εργατικού κινήματος" αλλά και σημασίας του ρόλου "των άλλων μικροαστικών στρωμάτων, των φοιτητών", κλπ), η συνάντηση του οργανωμένου εργατικού κινήματος με το ευρύτερο λαϊκό κίνημα αποτελεί αδήριτο στρατηγικό στόχο στα πλαίσια μιας στρατηγικής εστιασμένης στην ανατροπή της αστικής εξουσίας. Όπως παρατηρούσα σε κείμενο της 22ης Σεπτεμβρίου 2012: "Αυτό που παραμένει αναγκαίο, απόλυτα αναγκαίο, για τον σκοπό τούτο [της ανατροπής της αστικής εξουσίας στη χώρα] είναι ο συγχρονισμός του εργατικού και του λαϊκού κινήματος."

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Να είμαστε όλοι εκεί!


39η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ
Με τη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία στις 17.00 κορυφώνονται οι εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο
Τα μπλοκ του ΚΚΕ και της ΚΝΕ θα κατευθυνθούν, μετά την αμερικάνικη, στην ισραηλινή πρεσβεία
Κορυφώνονται σήμερα οι εκδηλώσεις του τριήμερου γιορτασμού για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, με τη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία και στη συνέχεια στην ισραηλινή πρεσβεία.
Διαβάστε αναλυτικά εδώ : 902.gr


Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Εμείς πότε θα πανηγυρίσουμε;

Προχθές είχαμε τους πανηγυρισμούς Σαμαρά για τη συμφωνία Cosco - Hewlett Packard, στα πλαίσια της οποίας η ΗΡ θα καταστήσει την Ελλάδα κέντρο διανομής των προϊόντων της σε ολόκληρη την Ευρώπη μέσω του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων Πειραιώς (τον οποίο εκμεταλλεύεται η COSCO) και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Για να συμβεί αυτό όμως, το ελληνικό κράτος (και ο κρατικός ΟΣΕ) αφού ξεπούλησαν το λιμάνι, έκαναν και δωράκι στην COSCO και στην  (κάθε) ΗΡ μια σιδηροδρομική γραμμή 16 περίπου χιλιομέτρων για τη σύνδεση του ΣΕΠ με το δίκτυο του ΟΣΕ!
Και παρεμπιπτόντως, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ τι όφελος θα έχει από αυτή την "ιστορική συμφωνία" και την εκμετάλλευση του δικτύου της;

Επίσης, σήμερα είχε σειρά να πανηγυρίσει ο υπουργός Ανάπτυξης Κωστής Χατζηδάκης, αφού στο επίκεντρο της συνάντησης του πρωθυπουργού και του υπουργού ανάπτυξης με τον διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας UNILEVER στην Ελλάδα βρέθηκε η απόφαση της εταιρείας για την παραγωγή 110 διαφορετικών κωδικών προϊόντων να παράγονται στο εξής στην Ελλάδα. Δε μας είπαν όμως, οι συνθήκες εργασίας στα εργοστάσια της UNILEVER θα είναι παρόμοιες με αυτές στην COSCO;;;
Το σίγουρο πάντως είναι ότι, όπως λέει και το capital.gr "Με άλλο "μάτι" βλέπουν την ελληνική αγορά ολοένα περισσότερες πολυεθνικές", ενώ ταυτόχρονα "άλλες τρεις επιχειρήσεις με έδρα τις ΗΠΑ βαθαίνουν το επιχειρηματικό «αποτύπωμά» τους στη χώρα μας, είτε δια της κεφαλαιακής ενίσχυσης των εν Ελλάδι θυγατρικών τους είτε με την ίδρυση νέων".
Με μισθούς 200 και 300 ευρώ, σαφώς και θα μας δουν με άλλο μάτι οι καπιταλιστές... Και θα έρθει και η πολυπόθητη ανάπτυξη... γι' αυτούς... Με μας τι θα γίνει όμως; Εμείς πότε θα πανηγυρίσουμε;;;

Υ.Γ: Καλορίζικο το εκπληκτικό από κάθε άποψη καινούριο ειδησεογραφικό portal του ΚΚΕ!

Ευθέως και προσυνεννοημένα

Ο  Κωνσταντίνος Μπογδάνος στην χιουμοριστική του ( φαντάζομαι, αφού μόνο γέλιο μου προκαλεί) εκπομπή "Ευθέως", είχε εχθές το βράδυ καλεσμένο τον Γ. Παναγόπουλο, πρόεδρο της ΓΣΕΕ, σε μια προσπάθεια να ανακαλύψει αν μπορούν οι, αμαυρωμένοι από τις κομματικές εξαρτήσεις τους, συνδικαλιστές να υπερασπίσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων, και αν υπάρχουν "ρεαλιστικότερες και πιο αποτελεσματικές μορφές αγώνα" από τις απεργίες!

Κατά τη διάρκεια της "συζήτησης" (μάλλον ο θεατρικός όρος ανταλλαγή ατακών είναι ακριβέστερος), και ενώ μιλούσαν για τα εργασιακά δικαιώματα και το κατά πόσον οι απεργίες βοηθούν στην απόσωσή τους, ο δημοσιογράφος έθεσε το εξής ερώτημα στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ:

"Αναρωτιέται κανείς, ο ιδιωτικός τομέας δεν θα έπρεπε να είναι ο πρώτος ο οποίος θα ζητούσε την εκκαθάριση του Δημοσίου από υμέτερους, από επίορκους ή από αργόμισθους;...."
"Συμφωνώ" πετάγεται εδώ ο πρόεδρος.
"...Πριν από δύο χρόνια, να πείτε παιδιά καθαρίστε, συγγνώμη που το θέτω τόσο ωμά, 100.000 που όντως βαραίνουν το Δημόσιο, για να μην έχουμε 500.000 ανέργους στον ιδιωτικό τομέα;"
Και απαντά λοιπόν ο πρόεδρος λίγο πιο ολοκληρωμένα:
"....Άλλο είναι το ζήτημα. Ενώ δεν ευθύνεται ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, ευθύνεται ο δημόσιος τομέα της οικονομίας, ακόμα, φθάνω και στην ακραία περίπτωση, δεν ευθύνεται το τραπεζικό σύστημα, εν τούτοις ο ιδιωτικός τομέας και οι τράπεζες πλήρωσαν τις αβελτηρίες, χρησιμοποιώ μια ήπια έκφραση, του δημόσιου τομέα, αλλά αυτό δεν οφείλεται στους εργαζομένους, οφείλεται στις δημόσιες πολιτικές."


Λίγο μετά ο Παναγόπουλος κλαψούριζε για την έλλειψη κουλτούρας διαλόγου για ενδεχόμενη διαπραγμάτευση-συμφωνία που θα μπορούσε να πραγματοποιήσει η ΓΣΕΕ με την κυβέρνηση ώστε " από 586, όχι 751, ας ήταν 700 ο κατώτατος μισθός". (Α ρε Γιάννη, αν είχαν τη δική σου κουλτούρα τι καλά που θα περνάγαμε...)

Μας πληροφόρησε ότι κάνουν τριμηνιαίες έρευνες, σε συνεργασία με "έγκυρες, μεγάλες εταιρίες" από τις οποίες, λέει, βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο κόσμος λέει "κάντε απογευματινά συλλαλητήρια". (Γι'αυτό κι εσείς παραμένετε πιστοί στο λαϊκό αίτημα)

Λίγο αργότερα ο Μπογδάνος έδειξε ένα βίντεο που του "προκάλεσε σοκ", στο οποίο φαίνεται ένας απεργός, εργαζόμενος του δήμου Τρικάλων, αγανακτισμένος από συναδέλφους του απεργοσπάστριες, να τις προτρέπει, με έντονο ομολογουμένως, από την δίκαιη αγανάκτηση ομολογουμένως,  ύφος, να σταματήσουν να δουλεύουν, μιας και στη γενική συνέλευση των εργαζομένων πάρθηκε απόφαση για απεργία, λέγοντάς τους πώς δεν σέβονται τον αγώνα των εργαζομένων και θα βγουν έξω, έστω και με τη βία. Του Κωνσταντίνου όλο αυτό λέει, του θύμισε το "εγέρθητι".... (Να σου και ο υπόγειος συνειρμός των δύο άκρων - εύκολος και πιασάρικος!)

Σχολιάζοντας τέτοιες συμπεριφορές, αφού πρώτα τις είχε καταδικάσει, ο Παναγόπουλος είπε σε κάποιο σημείο ότι "βλέπουμε νοικοκυραίους να έχουν φτάσει σε ακραίες συμπεριφορές...",  και τον διέκοψε ο Μπογδάνος λέγοντας ότι "βλέπουμε κι ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι ακριβώς νοικοκυραίοι, είναι βολεψιματίες, να πρωτοστατούν σε ακραίες συμπεριφορές, όταν "επαναστατούν" επειδή από τα αστρονομικά ποσά των 3-4-5 χιλιάρικων θα τους πάνε στα 2.500" συνέχισε λέγοντας πως "αν ο κύριος (του βίντεο) είναι στο δήμο υπάλληλος 40 χρόνια, κρίνοντας προχείρως και από την ηλικία του, 35 (χρόνια), είναι ένας άνθρωπος κονομημένος να το πω πάρα πολύ απλά"....!!!!! (Α ρε πατέρα, γιατί να μην είσαι υπάλληλος σε δήμο, έστω και κλητήρας...)

Απευθύνοντάς του ερώτημα τηλεθεατή για το αν "οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, είχαν πράγματι το "δημοκρατικό" δικαίωμα να εισβάλλουν στο Πεντάγωνο", απάντησε ως εξής: "Θα πω αυτό που είπε και ο πρόεδρος των εργαζομένων στα ναυπηγεία. Συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη"...

Κλείνοντας την εκπομπή, ο Μπογδάνος του έθεσε το τελευταίο σπαρακτικό ερώτημα:
"Στο γιο σας, μ' ένα ναι ή μ' ένα όχι, θα πείτε μείνε στην Ελλάδα, ή φύγε να σωθείς;"
Ο Παναγόπουλος, καταπίνοντας προς στιγμήν τη γλώσσα του, απάντησε:
"Δεν  το' χουμε συνεννοηθεί αυτό....... να με ρωτήσεις τέτοιο πράγμα. Ο γιος μου δυστυχώς είναι στο εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στο εξωτερικό." (Το τελευταίο "σχόλιο" για τον "κύριο" Μπογδάνο. Μετά από αυτό ίσως θα ήταν καλύτερα να ρωτάει μόνο αυτά που συνεννοείται με τους καλεσμένους του και να αφήσει τις "ανατροπές" για τον Πρετεντέρη...)


Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

ΧΑ και σε ιταλική έκδοση...

                         

Την ώρα που στη Λευκάδα μέσω "θυμωμένων γονιών νηπίων" οι χρυσαυγίτες ζητούν και πετυχαίνουν την (προσωρινή, μέχρι να διαταχθεί ΕΔΕ) απομάκρυνση νηπιαγωγού από το 1ο νηπιαγωγείο του Νυδρίου Λευκάδας, γιατί προέτρεψε Αλβανούς μαθητές να ζωγραφίσουν τη δική τους σημαία αντί της ελληνικής, η φασιστική οργάνωση βλέπει να ιδρύεται η  ιταλική κόπια της!
Ο Ιταλός ακροδεξιός Αλεσάντρο Γκαρντόσι ίδρυσε στην Τεργέστη την Alba Dorata (χρυσή αυγή στα ιταλικά) με παρόμοια σύμβολα και ιδέες...

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα;

"ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ"  


Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! 

                                                                                 «Οι μοιραίοι» Κώστας Βάρναλης 1927



  Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι σήμερα εν έτη 2012, τα λαϊκά στρώματα και η εργατική τάξη, στην χώρα μας, παρουσιάζει τα παραπάνω γνωρίσματα «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα / προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!».

  Δυσκολεύομαι να το πιστέψω γιατί υπάρχει, ξεκάθαρη, η φωνή που απαντά στο ποιος φταίει, «Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.»

Στο κάτω – κάτω γιατί «δειλοί»;


  Φοβόμαστε μήπως εάν σηκώσουμε κεφάλι απέναντι στα αφεντικά θα χάσουμε την δουλειά μας; Θα την χάσουμε έτσι και αλλιώς, χίλιοι εργαζόμενοι προστίθενται καθημερινά στις ατελείωτες στρατιές των ανέργων. Κάποτε θα ‘ρθει η σειρά μας.

  Φοβόμαστε μην χαθεί το λειψό μεροκάματο που τόση ανάγκη έχουμε; Θα χάσουμε έτσι και αλλιώς όχι ένα, όχι δύο, αλλά πολλά μεροκάματα από τα μέτρα που θα παίρνουν εις βάρος μας συνεχώς μέχρι να μη μοιάζει ποια με μεροκάματο αλλά με ωριαία αμοιβή.

  Φοβόμαστε την ισχύ του αστικού κράτους, ΜΑΤ – δακρυγόνα – γκλοπς κ.λ.π., και δεν κατεβαίνουμε στις διαδηλώσεις; Να κατέβουμε οργανωμένα και όχι σαν αγανακτισμένο μπουλούκι, να περιφρουρούμε το μπλοκ μας και να μην επιτρέπουμε την είσοδο στους κουκουλοφόρους και κάθε λογής πρακτορίσκους του συστήματος. Υπάρχει τέτοιο, καλά οργανωμένο και περιφρουρημένο μπλοκ, το μπλοκ του πανεργατικού αγωνιστικού μετώπου.

  Τελικά τώρα που για τους πολλούς από εμάς, δεν έχει απομείνει τίποτα, γιατί να μην στείλουμε στον αγύριστο και αυτόν τον αδικαιολόγητο φόβο μας, μόνον αυτός σφίγγει τις αλυσίδες μας.

«Μοιραίοι»;


Ποιος καθόρισε την μοίρα μας;

  Είναι της  μοίρας μας να περιμένουμε να πετάξει η άρχουσα αστική τάξη κάποια ψίχουλα φιλανθρωπίας απ’ το τραπέζι της και να ζήσουμε καλά μετά «θάνατο».

Εξέγερση του λαού της Κύπρου Οκτώβρης 1931



Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Όλοι στην Ομόνοια την Κυριακή 11 Νοέμβρη





ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΙΣ 5μ.μ.


  Την Κυριακή η κυβέρνηση με την ψήφιση του κρατικού προϋπολογισμού συμπληρώνει και ολοκληρώνει τη σφαγή των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Με το εργαλείο του κρατικού προϋπολογισμού, προσφέρουν στα μονοπώλια έξοδο από την κρίση τσακίζοντας ακόμα περισσότερο την τιμή της εργατικής δύναμης.

  Κάθε μέτρο κάθε κίνηση της κυβέρνησης υπηρετεί έναν και μόνο σκοπό. Την ανάκαμψη της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων με όρους εξαθλίωσης των εργαζομένων και της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Η απόφαση των πολιτικών υπαλλήλων του κεφαλαίου για βίαιη ανακατανομή του πλούτου, μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, στα καπιταλιστικά παράσιτα να μας βρει για μια ακόμα φορά στους δρόμους.

  Η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ καλεί τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους , την Κυριακή 11.11.12 το απόγευμα σε μαζική διαδήλωση στην Ομόνοια στις 5μμ.

Να μην τους αφήσουμε σε χλωρό κλαδί.



Η Eκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ


Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Μακρύ χέρι του συστήματος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ

    Διαβάσαμε στον Ριζοσπάστη της Κυριακής 4 Νοέμβρη 2012 ένα άρθρο του Τάκη Μαΐλη σχετικά με τον ρόλο που παίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική σκηνή, που θα πρέπει να διαβαστεί και να διαδοθεί πλατιά. Το άρθρο αρχίζει ως εξής:

Όλα πάνω σ’ ένα ψέμα



Παπαγεωργίου Βασίλης
Μακρύ χέρι του συστήματος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, για τη χειραγώγηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος και το χτύπημα του ΚΚΕ, της μόνης πολιτικής δύναμης που η αστική τάξη γνωρίζει καλά ότι βρίσκεται απέναντί της, όπως γνωρίζει εξίσου καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται εντός των τειχών της στα κρίσιμα θεμελιακά ζητήματα και γι' αυτό οι διαφωνίες του δε συνιστούν εναλλακτική λύση υπέρ του λαού.
Και δεν μπορούσε να είναι διαφορετικά, για τους παρακάτω δύο λόγους:
Ο πρώτος είναι ότι οι βασικές δυνάμεις που συγκροτούν τον ΣΥΡΙΖΑ είναι οι ίδιες που το 1990 - 1991 επιχείρησαν να διαλύσουν το ΚΚΕ. Δεν το πέτυχαν, χάρη στο γεγονός ότι βρέθηκαν οι απαραίτητες δυνάμεις που ματαίωσαν τα σχέδιά τους. Ο στόχος αυτός δεν εγκαταλείφθηκε ούτε στιγμή στα 22 χρόνια που πέρασαν από τότε. Θέλουν να ξεμπερδεύουν με τη στρατηγική του ΚΚΕ, ώστε να υπάρχει στήριξη και ανοχή στη δική τους σοσιαλδημοκρατική πολιτική. Ούτε στιγμή δεν έπαυσαν οι προσπάθειές τους, που εκδηλώθηκαν άλλοτε με την από τα έξω υπονόμευση και ανοιχτή επίθεση, άλλοτε με χειρονομίες «φιλίας», ή και με τα δύο. Οι εκλογές του Μάη και του Ιούνη 2012 το επιβεβαίωσαν περίτρανα. Περίσσεψε η υποκρισία, η υπόγεια συνεργασία τους με τα αστικά ΜΜΕ ενάντια στο ΚΚΕ, η δολιότητα και η χρησιμοποίηση όλων των γνωστών μεθόδων του ΠΑΣΟΚ.
Τα γεγονότα του 1990 - 1991 δεν αφορούν μόνο την Ιστορία. Αφορούν πρωταρχικά το σήμερα. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνά κανένας αγωνιστής που όλα αυτά τα χρόνια έδωσε τις δυνάμεις του, αρχικά για να κρατηθεί το ΚΚΕ όρθιο και στη συνέχεια για να προχωρήσει η πολιτική του, την οποία χιλιάδες άνθρωποι έκριναν καθημερινά ότι επιβεβαιώνεται.
Τα γεγονότα του 1990 - 1991 αφορούν το σήμερα, γιατί εκείνο που κρίθηκε στην τότε αναμέτρηση και σε συνέχεια είναι το αν θα υπάρχει και θα ενισχύεται το Κόμμα που δεν πέταξε στα σκουπίδια την ένδοξη ιστορία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, το Κόμμα που είδε κριτικά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και βγάζει συμπεράσματα από αυτή και από την πορεία του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα, για να γίνει η πάλη σήμερα πιο ισχυρή, για να μπολιαστεί η εργατική συνείδηση με την αναγκαιότητα και τις νομοτέλειες του σοσιαλισμού.
Τα γεγονότα του 1990 - 1991 αφορούν το σήμερα, γιατί τη μόνη φιλολαϊκή πολιτική διέξοδο συγκροτεί η πρόταση του ΚΚΕ στο λαό για ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους με εργατική - λαϊκή εξουσία και κοινωνικοποίηση των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, απαραίτητες προϋποθέσεις για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της ανεργίας, της φτώχειας, της καταπάτησης όλων των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

ΚΙ ΕΣΥ ΕΡΓΑΤΗΣ ΕΙΣΑΙ!

Το σύνθημα "ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕ ΓΥΡΝΑ, ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ" είναι, ίσως, το ευφυέστερο που έχει ακουστεί και γραφτεί από τα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ. Κι αυτό γιατί πολύ εύστοχα, σε μόλις εννιά λέξεις, αναδεικνύει, αφενός την ταξική ταυτότητα της πλειοψηφίας του λαού, αυτή της εργατικής τάξης δηλαδή, αφετέρου την τεράστια δύναμη που έχει, κρατώντας στα χέρια της όλη την οικονομία, αφού αυτή είναι που παράγει τον πλούτο.

Τι; Εσύ δεν ανήκεις στην εργατική τάξη; Γιατί; Επειδή δε δουλεύεις σε εργοστάσιο ή σε χωράφι, αλλά σε κάποιο εμπορικό μαγαζί, σε κάποια εταιρεία ή τράπεζα, ή ακόμη ως αυτοαπασχολούμενος;

Μα ΚΙ ΕΣΥ ΕΡΓΑΤΗΣ ΕΙΣΑΙ!

Είναι ευρέως διαδεδομένη η αντίληψη ότι εργάτες είναι όσοι εργάζονται στην υλική παραγωγή ή κάνουν χειρωνακτική εργασία. Είναι έτσι όμως;

Στην εργατική τάξη ανήκουν όλοι οι σύγχρονοι μισθωτοί εργάτες που πουλούν την εργατική τους δύναμη στους κεφαλαιοκράτες για να μπορούν να ζήσουν και «ζουν μονάχα τόσο, όσο βρίσκουν δουλειά και που βρίσκουν δουλειά όσο η δουλειά τους αυξάνει το κεφάλαιο» (1).

Η πρωτόγονη κοινωνία δεν ήταν χωρισμένη σε τάξεις, όμως η ανάπτυξη των εργαλείων, δηλαδή των τότε μέσων παραγωγής, η ανακάλυψη και ανάπτυξη της γεωργίας και κτηνοτροφίας, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας. Ετσι ανεβαίνει η παραγωγικότητα της εργασίας, αρχίζουν να παρουσιάζονται πλεονάζοντα προϊόντα. Από τη στιγμή που αρχίζουν να παρουσιάζονται πλεονάζοντα προϊόντα, η συγκεκριμένη ομάδα που τα παράγει έχει τη δυνατότητα να τα ανταλλάσσει. Ο καταμερισμός της εργασίας και η άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας δημιουργεί και τις προϋποθέσεις εμφάνισης της ατομικής ιδιοκτησίας και της δουλείας, εφόσον από την εργασία δημιουργείται περίσσευμα, που είναι δυνατό να το ιδιοποιηθούν οι κάτοχοί του. Εμφανίζεται έτσι η πρώτη, ιστορικά, ταξική κοινωνία, που είναι η δουλοκτητική. Αυτό γίνεται ανάμεσα στην 4η και 3η περίπου χιλιετηρίδα π.Χ. κι έκτοτε ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονται σε μια ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους.

Στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» αναφέρεται: «Ολόκληρη η κοινωνία όλο και περισσότερο χωρίζεται σε δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα, σε δύο μεγάλες τάξεις, που βρίσκονται άμεσα αντιμέτωπες η μια με την άλλη: στην αστική τάξη και το προλεταριάτο» (2).

Ο Ενγκελς, σε υποσημείωσή του στην αγγλική έκδοση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου το 1888, έδωσε τον εξής σύντομο ορισμό των δύο βασικών τάξεων της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας:
«Με τη λέξη αστική τάξη εννοούμε την τάξη των σύγχρονων καπιταλιστών, που είναι κάτοχοι των κοινωνικών μέσων παραγωγής και που εκμεταλλεύονται τη μισθωτή εργασία. Με τη λέξη προλεταριάτο εννοούμε την τάξη των σύγχρονων μισθωτών εργατών που, επειδή δεν κατέχουν καθόλου δικά τους μέσα παραγωγής, είναι αναγκασμένοι να πουλούν την εργατική τους δύναμη
για να μπορούν να ζήσουν» (3).

Εργάτες δεν είναι μόνο όσοι εργάζονται στην παραγωγή, αλλά και όσοι εργάζονται σε τομείς που εντάσσονται στη σφαίρα της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων (εμπόριο) και του χρηματικού κεφαλαίου (τράπεζες), και γενικά όσοι εργαζόμενοι αντλούν το εισόδημά τους πουλώντας την εργατική τους δύναμη και συμβάλλοντας στην αύξηση του κέρδους του εργοδότη τους.

Ο Λένιν, στο έργο του «Μεγάλη Πρωτοβουλία», έδωσε τον εξής ορισμό στο ζήτημα, τι είναι τάξεις:

«Τάξεις ονομάζονται μεγάλες ομάδες ανθρώπων που ξεχωρίζουν μεταξύ τους, από τη θέση που έχουν μέσα σε ένα ιστορικά καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής παραγωγής, από τη σχέση τους που είναι στο μεγαλύτερο μέρος κατοχυρωμένη και διατυπωμένη με νόμους, προς τα μέσα παραγωγής, από το ρόλο τους στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας και συνεπώς από τους τρόπους που ιδιοποιούνται τη μερίδα του κοινωνικού πλούτου που διαθέτουν και το μέγεθος αυτής της μερίδας. Τάξεις είναι οι ομάδες εκείνες ανθρώπων, που η μια μπορεί να ιδιοποιείται τη δουλειά της άλλης, χάρη στη διαφορά της θέσης που κατέχει μέσα στο καθορισμένο ιστορικά σύστημα της κοινωνικής παραγωγής».

Σύμφωνα με το λενινιστικό ορισμό για τις τάξεις, η ταξική διάρθρωση της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι η εξής:

Καπιταλιστής είναι αυτός ο οποίος:

α) έχει κεφάλαιο που το επενδύει στην υλική παραγωγή ή σε έναν άλλο τομέα της κοινωνικής δραστηριότητας (εμπόριο, υγεία, πίστη, παιδεία, ψυχαγωγία κλπ.) και το αξιοποιεί με την εργατική δύναμη που αγοράζει,
β) συμμετέχει στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής με σκοπό ν' αυξάνει τα κεφάλαιά του,
γ) διαδραματίζει στην οργάνωση της κοινωνικής παραγωγής ρόλο ηγετικό, διευθυντικό,
δ) παίρνει το εισόδημά του με τη μορφή του κέρδους.

Προλετάριος είναι αυτός ο οποίος:

α) δεν έχει μέσα παραγωγής και πουλάει την εργατική του δύναμη στους καπιταλιστές,
β) συμμετέχει στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής σαν καταπιεζόμενος και εξαρτημένος, με σκοπό να εξασφαλίσει τα μέσα για την ύπαρξή του,
γ) παίζει στην οργάνωση της κοινωνικής παραγωγής ρόλο εκτελεστικού οργάνου,
δ) παίρνει το εισόδημά του με τη μορφή του μισθού ή του ημερομίσθιου, ενώ οι διαστάσεις του εισοδήματός του είναι μικρές.

                                                  

Ανάμεσα σ' αυτές τις δυο βασικές τάξεις υπάρχουν τα μεσαία στρώματα, τα οποία έχουν ένα μέρος από τα γνωρίσματα της αστικής τάξης και ένα μέρος από τα γνωρίσματα της εργατικής τάξης και για το λόγο αυτό δεν μπορούν να καταταγούν σε καμιά από αυτές τις δυο βασικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας. Στα μεσαία στρώματα ανήκουν αυτοαπασχολούμενοι, μικροϊδιοκτήτες, μικρο-έμποροι, διευθυντικά στελέχη, και γενικά όσοι διαθέτουν μέσα παραγωγής, μικρής κλίμακας, ή έχουν διευθυντικό ρόλο σε επιχείριση ή απασχολούν μισθωτούς εργάτες, χωρίς όμως αυτό να τους αρκεί για να ζήσουν χωρίς να εργαστούν και οι ίδιοι, ή βγάζουν το εισόδημά τους πουλώντας εμπορεύματα ή υπηρεσίες. Σημαντικότερο ρόλο στην προσπάθεια για την κατάταξη των μεσαίων στρωμάτων σε κάποια από τις δύο βασικές τάξεις παίζει το ύψος του εισοδήματος και η εξάρτηση από το καπιταλιστικό σύστημα. Δεν μπορεί για παράδειγμα να θεωρηθεί ένας αυτοαπασχολούμενος (γιατρός, δικηγόρος) ή ο ιδιοκτήτης ενός μικρομάγαζου καπιταλιστής κι ότι ανήκει στην αστική τάξη, εφ' όσον ούτε βγάζει κέρδος από την εκμετάλλευση εργατικής δύναμης άλλων, ούτε και το εισόδημά του  υπερβαίνει το μέσο εισόδημα. Εξάλλου, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και γενικότερα με την πάροδο του χρόνου, ο καπιταλισμός οδηγεί τα μεσαία στρώματα στην "προλεταριοποίηση" και στον οριστικό διαχωρισμό των δύο τάξεων.

Τέλος, σύμφωνα με την ΕΛ.ΣΤΑΤ., στο Β' τρίμηνο του 2012, από τα 3.793.147 απασχολούμενων, το 29,6% εργάστηκε στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα παραγωγής (γεωργία, κτηνοτροφία, βιομηχανία) και το 70,4% στον τριτογενή τομέα (παροχή υπηρεσιών, εμπόριο, τραπεζικές υπηρεσίες), ενώ μισθωτοί και αυτοαπασχολούμενοι χωρίς προσωπικό ήταν το 87,8%, τη στιγμή που το υπόλοιπο 12,2% ήταν αυτοαπασχολούμενοι με προσωπικό και βοηθοί σε οικογενειακές επιχειρήσεις.

Όσο για τη δύναμη που έχει η εργατική τάξη οφείλεται στο ότι αν αυτή δε "γυρίσει τα γρανάζια" για να παραχθεί ο πλούτος, τότε πολύ απλά θα σταματήσει να υπάρχει καπιταλισμός... Τόσο απλά...

Αναλυτικότερα, για την εργατική τάξη, τα χαρακτηριστικά της και το σκοπό της εδώ (123456) και εδώ (123456).


(1) Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς: «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 27.

(2) Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς: «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 21.

(3) Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς: «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 25.