Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Δεν είναι μόνο η φτώχεια κι η εξαθλίωση, υπάρχει ο κίνδυνος να πληρώσει ο λαός την καπιταλιστική κερδοφορία και με αίμα...

Αν όχι η πρώτη, σίγουρα είναι μία από τις λίγες φορές, που εκπρόσωπος του ΚΚΕ μιλάει ανοιχτά σε ΜΜΕ για το ενδεχόμενο εμπλοκής της Ελλάδας σε έναν γενικευμένο πόλεμο, για τη λύση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που διαρκώς οξύνονται, ενδεχόμενο που ίσως πρέπει να αρχίσουμε να το συζητάμε πιο έντονα...





Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Οριστικό τέλος στις αυταπάτες για ανάκαμψη (του λαού...)

*Ο νέος μηχανισμός  διαμόρφωσης του κατώτερου μισθού θα εφαρμοστεί από το 2017 και μέχρι τότε ο κατώτατος μισθός θα παραμείνει στα σημερινά επίπεδα!
Στην τελική ευθεία μπαίνει το ζήτημα του μόνιμου μηχανισμού διαμόρφωσης του κατώτερου μισθού, μέσα από τον οποίο παγιώνεται το δικαίωμα της κυβέρνησης μονομερώς να καθορίζει αυτή τα κατώτερα όρια μισθών,καταργώντας έτσι τις συλλογικές διαπραγματεύσειςκαι τις διεκδικήσεις των συνδικάτων, ενώ ανοίγει ο δρόμος για νέες μειώσεις στο μέλλον.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το κείμενο που έχει ετοιμάσει το υπουργείο Εργασίας και θα προωθηθεί στη Βουλή σε λίγες ημέρες, θέτει τη διαμόρφωση του κατώτερου μισθού, υπό τη «Δαμόκλειο Σπάθη» της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και ως βασικό κριτήριο τίθεται το ύψος της ανεργίας και ειδικότερα ο αστήρικτος ισχυρισμός ότι για την αντιμετώπιση της ανεργίας στέκεται εμπόδιο ο μισθός των εργαζομένων.
Αντιγράφοντας τις συνταγές των τρόικας, Παγκόσμιας Τράπεζας και ΟΟΣΑ, η κυβέρνηση σε πρώτη φάση παγώνει τους μισθούς αφού θεωρεί πως η αύξηση του κατώτατου μισθού των ανειδίκευτων εργαζομένων, σε συνθήκες μεγάλης ανεργίας, δεν ενδείκνυται.
Συνεχίζει να διαχωρίζει το μισθό των νέων από τους μεγαλύτερους εργαζόμενους, αφού μεταξύ άλλων ορίζει πως για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων ενδείκνυται ο καθορισμός των κατώτατων μισθών, σε ποσοστό περίπου 75% του κατώτατου μισθού των ενηλίκων. Ειδικότερα σε αυτή την ομάδα νέων εργαζομένων προτείνονται να υπάρχουν κλιμάκια ανάλογα με την ηλικία και την προϋπηρεσία. Πάντως η πρόβλεψη ο μισθός των νέων να αντιστοιχεί στο 75% των μεγαλύτερων εργαζομένων οδηγεί σε νέα μείωση για τους νέους και μπορεί να οδηγήσει σε κατώτερο μισθό μέχρι τα 439 ευρώ μεικτά από 511 ευρώ μεικτά σήμερα.
Μισθοί ανάλογα με ...τη «Ζώνη»
Ταυτόχρονα η διαφοροποίηση των μισθών δεν περιορίζεται μόνο στους νέους, αλλά περιλαμβάνει και περιοχές - έχουμε αναβίωση των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης - αφού σε περιοχές όπου υπάρχουν ιδιαίτερες οικονομικές συνθήκες ύφεσης και ανεργίας οι βασικοί μισθοί μπορεί να είναι ακόμα χαμηλότεροι. Φωτογραφίζονται έτσι οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ), όπου δεν θα ισχύουν όχι μόνο οι συλλογικές συμβάσεις αλλά ούτε και οι σημερινοί πετσοκομμένοι κατώτεροι μισθοί.
Επιπλέον, το πότε θα αλλάζει ο κατώτερος μισθός - δηλαδή η περιοδικότητα των αλλαγών - και αυτό θα εξαρτάται από τις εξελίξεις στην οικονομία.
Σε πρόσφατες δηλώσεις του ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης για τη θεσμοθέτηση του μηχανισμού προκλητικά ισχυρίστηκε πως «... η Ελλάδα θα αποκτήσει ένα σύγχρονο θεσμικό εργαλείο με μια νέα διαδικασία προσδιορισμού του κατώτατου μισθού και ημερομισθίου, στο πρότυπο των περισσότερων προηγμένων χωρών. Μια διαδικασία που θα βασίζεται τόσο σε ένα ευρύ και εξαντλητικό διάλογο με κοινωνικούς εταίρους, όσο και στην - για πρώτη φορά - τεχνοκρατική συνεισφορά ερευνητικών ινστιτούτων και οικονομικών φορέων. Ο νέος μηχανισμός θα εφαρμοστεί από το 2017 και μέχρι τότε ο κατώτατος μισθός θα παραμείνει στα σημερινά επίπεδα». Πράγματι πρόκειται για εργαλείο στα χέρια της μεγαλοεργοδοσίας και του ΣΕΒ και είναι τόσο «σύγχρονο» όσο ο Μεσαίωνας στον οποίο θέλουν να γυρίσουν την εργατική τάξη της χώρας.

Κύπρος: Μια μικρογραφία του καπιταλιστικού αδιέξοδου- "Να δεις τι σου 'χω για μετά"


"Kαλώς ή κακώς ο τραπεζικός  τομέας της Κύπρου ήταν υπερδιογκωμένος. Καλώς ή κακώς..." λέει ο εκπρόσωπος της ΝΔ στην οθόνη πρωινής εκπομπής.
"Ειναι μια δύσκολη εξίσωση..." συνεχίζει ο διπλανός του.
"Πως γίνεται να βρεθούν 5,8 δις χωρίς να θιχτούν ούτε οι μικροί καταθέτες, ούτε οι μεγάλοι, ούτε οι Ρώσοι...κλπ. Όποιος το βρει ας έρθει να πάρει το Νόμπελ." λέει κάποιος άλλος.
"Η ΕΕ και το eurogroup δείχνει ελαστικότητα και αφήνει την Κύπρο να αποφασίσει πως θα λύσει το πρόβλημά της" σημειώνει ένας τρίτος. Και πράγματι το κάνει αυτό αφου δεν έχει λύση.

Κι εσύ κάθεσαι και προσπαθείς να βρεις άκρη σε άλλο ένα χάος, όταν πριν λίγους μήνες όλοι οι "αρμόδιοι" εκεί και αλλού διαβεβαίωναν με απόλυτη σιγουριά ότι "δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα" και καμιά σχέση με τους άλλους loosers, την Ελλάδα την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία που τα είχαν κάνει θάλασσα.

Προσπαθείς να βάλεις μια τάξη.
Καλά, σκέφτεσαι,  δεν αποφάσισε ολόκληρο eurogroup το Σάββατο αξημέρωτα ότι η λύση είναι το ξαφνικό "κούρεμα"; Δε βγήκαν ηγέτες και ειδικοί και είπαν πως είναι σωστή η σκληρή απόφαση; Τωρα τι γίνεται και ξαφνικά όλοι λενε ότι είναι λάθος; Πήραν δηλαδή μια "σωστή" απόφαση για να σώσουν την Κύπρο, που όμως ήξεραν ότι είναι λάθος και καταστροφή για Κύπρο και ΕΕ... αλλά δε γινόταν αλλιώς; Κι έτσι ξανασκέφτονται κάποια άλλη "λύση" που μπορεί να είναι πιο "λάθος", αλλά που μπορεί να βγει σωστή;
Παρά το ότι μπορεί να όλο αυτό το σκεπτικό να φαίνεται χαοτικό ή και εντελώς ηλίθιο, είναι ακριβώς έτσι.
Και πως λέγεται όλο αυτό; 
Με μια λέξη λέγεται Καπιταλισμός και καπιταλιστική διαχείριση της οικονομίας. Που σημαίνει βγάζουμε σήμερα όσα πιο πολλά κέρδη μπορούμε, δίνοντας μια προσωρινή λαμπερή εικόνα "υγείας" κι ευημερίας, κι αύριο... βλέπουμε. Τα κέρδη τα μοιραζόμαστε "επί τόπου", εμείς που έχουμε την εξουσία, και τις ζημίες θα τις διαχειριστεί... το μέλλον. Τόσο σοβαρή και υπεύθυνη σκέψη. Αυτό συμβαίνει παντού, αυτό συνέβη στις ΗΠΑ, την Ισλανδία, την Ιρλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, αυτό έγινε και στην Κύπρο. Και που να δεις τι σού'χω για μετά...

Ας το πάρουμε στα γρήγορα από την αρχή.
Καλά τώρα το είδαν ότι ο τραπεζικός τομέας είναι "καλώς ή κακώς" υπερβολικός (8 φορές το ΑΕΠ!). Τώρα αποφάσισαν να κλάψουν και οι "ειδικοί" της Κύπρου και της ΕΕ που έκαναν τα στραβά μάτια στους τραπεζίτες φίλους-συνεταίρους τους, και οι μεγαλοκαταθέτες Ρώσοι που τόσα χρόνια ζούσαν από αυτό;
Και εντάξει στην  Κύπρον που οι Τράπεζες ήταν 8 φορές το ΑΕΠ, το Λουξεμβούργο που οι τράπεζες είναι 20 φορές το ΑΕΠ δεν τους ενοχλεί; Όταν σκάσει εκεί τι θα κάνουν; Θα δουν... Εξουσία είναι, κάτι καλό θα σκεφτούν. Αυτός είναι ο καπιταλισμός.

Η αλήθεια πάντως για την Κύπρο είναι ότι δεν υπάρχει λύση όπως είναι τα πράγματα. Αν δεν αγγίξουν τις καταθέσεις ως 100000 δε βγαίνουν τα νούμερα που θέλει η ΕΕ, εκτός αν βάλουν "φορολογία" πάνω από 15% στις μεγάλες καταθέσεις. Τότε όμως και η Ρωσία θα αντιδράσει(ποιος ξέρει πως αφού δεν είναι λίγα τα χαρτιά της Ρωσίας εναντίον της ΕΕ και της Κύπρου) αλλά και πολλοί άλλοι μεγαλοκαταθέτες θα δυσαρεστηθούν και "θα χάσουν την εμπιστοσύνη τους". Σε τέτοια περίπτωση η Κύπρος, που η οικονομία της βασίζεται στις Τράπεζες(καταθέσεις, επενδύσεις  και στον τουρισμό "καλώς ή κακώς", καθαρίζει και γυρνάει έναν αιώνα πίσω.
Αν πάρουν από τους κάτω των 100000 (ας ξεχάσουμε για λίγο τον τρόπο που πάρθηκε η απόφαση απο το eurogroup και τώρα ακόμη την ψάχνουν) τότε η ΕΕ που μόλις πριν 4-5 χρόνια εγγυήθηκε τις καταθέσεις αυτές για να σωθεί από τον πανικό της κρίσης στις ΗΠΑ, δίνει σήμα ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα και ο πανικός των πολλών μπορεί ανα πάσα στιγμή να την πνίξει. Το bank run είναι προ των πυλών.
Λένε και πάλι οτι η Κύπρος είναι μοναδική και ξεχωριστή περίπτωση που χρεοκόπησε λόγω του κουρέματος των ελληνικών ομολόγων που επιβάρυνε τις Τράπεζες. Η Ελλάδα όμως, όπως λένε, επίσης "χρεοκόπησε λόγω Δημ.Χρέους και κρίσης κρατικών ομολόγων* που βάρυνε τις τράπεζες". Αλλά και η Ισπανία χρεοκόπησε λόγω των δανείων των Τραπεζών στον κατασκευαστικό τομέα που ήταν τελικά φούσκα. Η κρίση ομολόγων όμως απειλεί επίσης και την Ιταλία. Η Ιρλανδία να θυμίσουμε ότι υπήρξε και αυτή θύμα του υπερδιογκωμένου τραπεζικού τομέα και "κακών" επενδύσεων των τραπεζών που πήραν όλη την οικονομία στο λαιμό τους.
 Πίσω από όλα τα "επεισόδια" λοιπόν βρίσκεται η χρεοκοπία τραπεζών. Και οι τράπεζες, με τους γνωστούς και επώνυμους μεγαλομετόχους, δεν είναι παρά ο πυλώνας του καπιταλισμού που βρίσκεται στη δίνη μιας κρίσης υπερσυσσώρευσης.

Τι σημαίνει όμως χρεοκοπία των τραπεζών; Προσέξτε γιατί εδώ είναι όλο το ζουμί.
Σημαίνει απλά το εξής:
Οι τράπεζες, "καλώς ή κακώς", έχουν το δικαίωμα να δανείζουν από 10 έως 40 φορές τα ίδια κεφάλαιά τους(με βάση το "δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας"). Αν έχουν 10 δις ίδια κεφάλαια μπορούν να δανείσουν π.χ. 200δις!! Τα δάνεια είναι η "βασική περιουσία" των τραπεζών αφού θεωρούν  βάσει συμβολαίων, ότι κάποια στιγμή αυτά θα πληρωθούν. Όταν όμως  ένα μικρό τμήμα αυτών των δανείων δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, το 5% (δηλ. 10 δις) ας πούμε, τότε η τράπεζα κοινώς βαράει κανόνι αφού πρέπει να βρει αυτά τα 10 δις και να τα βάλει πίσω για να καλύψει την τρύπα. Τα 10 δις αυτά έχουν γίνει πραγματικό χρήμα που κυκλοφορεί και πρέπει να καλυφθούν, αλλιώς το τραπεζικό σύστημα συνολικά εχει πρόβλημα.
Το 5% ζημιών λοιπόν είναι αρκετό για να χρεοκοπήσει μια τράπεζα! Το 5% είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό, αφού όπως ακούμε στην Ελλάδα π.χ. το 17% των δανείων είναι στο κόκκινο(μή εξυπηρετούμενα)! Ποιος επέτρεψε να συμβαίνει κατι τέτοιο;; Μα οι ανάγκες κερδοφορίας του συστήματος.
Αυτό σημαίνει ότι όλο το Παγκόσμιο Τραπεζικό σύστημα είναι στον αέρα κυριολεκτικά. Σημαίνει ότι όλα αυτά που βλέπουμε γύρω, δεν είναι παρά επεισόδια του ίδιου σήριαλ που θα έχει όλο και πιο σκοτεινή συνέχεια. Το πλεονάζον υπερσυσσωρευμένο χρήμα ψάχνοντας διέξοδο κερδοφορίας το έριξε στις "σίγουρες επενδύσεις" στον τραπεζικό και χρηματοοικονομικό τομέα, που ήταν προστατευμένες από το σύστημα, και τώρα βιώνουμε τα αποτελέσματα.
Το "λογικό" και θεμιτό κατά τον καπιταλισμό κυνήγι του κέρδους βρήκε νόμιμη διέξοδο στον Τραπεζικό-χρηματιστικό τομέα. Όπως είναι φανερό μέτοχοι των Τραπεζών είναι όλοι οι πλούσιοι και υπερπλούσιοι του πλανήτη και όλες οι μεγάλες εταιρείες και μονοπώλια της γης. Έτσι αποκομίζουν ένα σημαντικό κομμάτι των κερδών τους τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτή ήταν η λογική εξέλιξη του καπιταλισμού που είχε ήδη προ πολλών δεκαετιών προβλεφθεί από το Μαρξισμό.
Με βάση τα παραπάνω, μπορούμε να καταλάβουμε ότι όλα όσα βλέπουμε γύρω είναι αποτελέσματα αυτού του τρόπου ανάπτυξης και  κερδοφορίας που έχει επιλεγεί συνειδητά από τον καπιταλισμό συνολικά.
Επειδή πολλοί λένε ότι πλέον πρέπει να μπει μια τάξη σε όλα αυτά και να γυρίσουμε σε έναν "υγιή καπιταλισμό" θα πούμε ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Η εξέλιξη δεν γυρίζει πίσω. Η κερδοσκοπία είναι αναπόσπαστο κομμάτι του καπιταλισμού, υπάρχει στο DNA του και πριν την κρίση είχε εντελώς αθωωθεί και αποθεωθεί από τους θεωρητικούς του. Τώρα είναι αργά για δάκρυα. Εκτός από αυτό όμως από το 2008 ακούμε τέτοιες "λογικές φωνές" από αστούς οικονομολόγους, καπιταλιστές και θεωρητικούς, χωρίς όμως μετά από 5 χρόνια να έχουν κάνει το παραμικρό. Ισα -ίσα το αντίθετο συμβαίνει.
Το μέρος των κερδών που αποκόμιζε ο καπιταλισμός από την τραπεζική φούσκα, και τις άλλες φούσκες που ο ίδιος δημιούργησε βήμα-βήμα για να καλύψει τις ανάγκες κερδοφορίας του, δεν μπορεί να καλυφθεί από αλλού. Ειναι πια φανερό ότι ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν προσπαθεί να αναπτύξει νέους τομείς και "παραγωγικές δυνάμεις" αλλά αντίθετα καταστρέφει τομείς, κεφάλαια, ανθρώπους κλπ. δηλαδή παραγωγικές δυνάμεις.

Κύπρος, μια ακραία μικρογραφία

Η Κύπρος δεν είναι παρά μια ακραία μικρογραφία του αδιέξοδου του Καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης. Το πρόβλημα της Κύπρου δεν είναι τα 5,8 δις που λείπουν από τη δύσκολη εξίσωση. Αυτό που όλοι ξέρουν και λένε εκεί είναι το εξής απλό:
Τωρα ο τραπεζικός τομέας, όποια "λύση" κι αν επιλεγεί, θα καταστραφεί και θα συρρικνωθεί επειδή πρέπει, αλλά και επειδή χάνεται η εμπιστοσύνη των "επενδυτών", Ευρωπαίων ή ξένων. Πως μπορεί όμως, "ομαλά" και χωρίς τρομερές επιπλοκές, το μέγεθος "8 φορές το ΑΕΠ" να γίνει "ομαλά" "2 φορές το ΑΕΠ" (που πάλι είναι υπερβολικό); Τι μπορεί λοιπόν να αντικαταστήσει το τεράστιο κενό; Η βιομηχανία; Η γεωργία-κτηνοτροφία; Ο τουρισμός που έτσι κι αλλιώς βασιζόταν στο δανεισμό; Η απάντηση απλά δεν υπάρχει. Απουσία ψάλτου... βήξ.

Η ίδια ερώτηση υπάρχει συνολικά και για το καπιταλιστικό σύστημα.
Λένε ότι πρέπει να "εξορθολογιστεί" το τραπεζικό σύστημα που όλοι ξέρουν ότι είναι λάθος και οδηγεί σε αδιέξοδα και "φούσκες" κάθε είδους. Τι θα καλύψει όμως το κενό στις ανάγκες κερδοφορίας που θα προέκυπτε από έναν περιορισμό του τραπεζικού-χρηματιστικού τομέα(που δεν πρόκειται να συμβεί ούτε στη 2α παρουσία); Η "πράσινη ανάπτυξη"; Μην τρελαθούμε βέβαια...
Τι άλλο έχουν στο μυαλό τους άραγε;
Την επιστροφή στη στυγνή καταπίεση των εργαζόμενων άλλων εποχών που ήταν σκλάβοι χωρίς δικαιώματα; Σίγουρα. Ακόμη κι αυτό όμως, που έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να περάσει και να λειτουργήσει,  δεν επαρκεί για να ικανοποιήσει τις τεράστιες ανάγκες κερδοφορίας που έχουν δημιουργήσει και που τώρα απειλούν να καταπιούν όλο το οικοδόμημά τους.
Τι άλλο μπορεί να σκέφτονται άραγε; Τον πόλεμο; Την άνευ όρων εξόντωση; Σίγουρα και αυτό.
Άλλωστε η αλυσίδα καπιταλισμός-κρίση-φασισμός-πόλεμος υπάρχει πάντα στο συρτάρι της ιστορίας. Εκτός αν κάποιοι κάποια στιγμή χαλάσουν τη σειρά.

Το ζήτημα φυσικά για μας δεν μπορεί να είναι το τι σκέφτονται αυτοί αλλά το τι σκεφτόμαστε εμείς. Και το ερώτημα για μας είναι:
Πότε θα αρχίσουν τεράστιες μάζες εργαζόμενων να καταλαβαίνουν που πάνε τα πράγματα και να σκέφτονται σοβαρά την ανατροπή του καπιταλισμού;

Πηγή

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Αλέκας Παπαρήγα: Η θέση για την άρνηση συμμετοχής των ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις


Η ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΤΩΝ ΚΚ ΣΕ ΑΣΤΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ

της Αλέκας Παπαρήγα
 Επιτρέψτε μου να εκθέσω καταρχήν την πείρα του ΚΚΕ από τη συμμετοχή του σε αστικές κυβερνήσεις, μια πείρα που είναι ακόμα πιο πλούσια όσον αφορά την Ευρώπη γενικότερα. Δεν πρόκειται για πολύ ειδικές περιπτώσεις, αλλά για γεγονότα και αποτελέσματα που προσφέρουν γενικευμένα συμπεράσματα και επιβεβαιώνουν ένα ζήτημα: ότι την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, το ΚΚ δεν έχει κανένα λόγο να αναλαμβάνει ευθύνες σε αστική κυβέρνηση ή γενικότερα σε μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης. Για όσο διάστημα η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της δεν έχουν την εξουσία στα χέρια τους, το ΚΚ πρέπει να είναι δύναμη αντιπολίτευσης και από αυτή τη θέση να πραγματοποιήσει τον πρωτοπόρο ρόλο του στο κίνημα, αξιοποιώντας βεβαίως όλες τις μορφές πάλης - και το αστικό κοινοβούλιο.

Η συμμετοχή σε μια αστική κυβέρνηση συνιστά λάθος που δεν διορθώνεται εύκολα και μπορεί να αποδειχθεί ανεπανόρθωτο.

Το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν εκτίμησε σωστά τις εξελίξεις λίγο πριν και μετά τον πόλεμο ως απόρροια προβλημάτων στη στρατηγική του, το γεγονός ότι δεν εκτίμησε ως όφειλε τις προθέσεις των Άγγλων ιμπεριαλιστών, αυτό δεν αναιρεί την αναντικατάστατη προσφορά του στα χρόνια της εθνικής αντίστασης, στην απελευθέρωση της Ελλάδας.

Μεταπολεμικά στην Ευρώπη υπάρχει μόνο αρνητική εμπειρία από τη συμμετοχή ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις, που συνήθως γίνονται είτε κάτω από την πίεση αντικειμενικών παραγόντων και συνθηκών είτε ως αποτέλεσμα κοινοβουλευτικών αυταπατών και πάνω απ' όλα κάτω από την επίδραση και κυριαρχία οπορτουνιστικών αντιλήψεων και πρακτικών.

Τα κομμουνιστικά κόμματα στη Γαλλία και την Ιταλία μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως και πριν λίγα χρόνια πήραν μέρος σε αστικές κυβερνήσεις. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα που να επιβεβαιώνει ότι χάρις στη συμμετοχή τους άλλαξε ριζικά η ζωή των λαών ή ότι κατάφεραν να ανακόψουν το συμβιβασμό, την πολιτική γραμμή της σοσιαλδημοκρατίας. Ύστερα από κάθε τέτοια συμμετοχή τα ΚΚ έχαναν δυνάμεις προς τη σοσιαλδημοκρατία, αδυνάτιζαν γιατί ακριβώς αναδεικνύονταν συνυπεύθυνα, αλλά και γιατί μια τέτοια συνεργασία ασκεί μεγαλύτερη πίεση πάνω στα ΚΚ απ' ότι τα ίδια μπορούν να ασκήσουν πάνω στη σοσιαλδημοκρατία.

Το ΚΚΕ διαθέτει και σύγχρονη εμπειρία από ένα είδος ιδιόμορφης συμμετοχής σε δύο διαδοχικές κυβερνήσεις το 1989-1990, στην πρώτη περίπτωση με το φιλελεύθερο κόμμα (ΝΔ) και στη δεύτερη και με τη σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ). Η συμμετοχή στην κυβέρνηση έγινε για πολύ ειδικούς λόγους, καθώς ήταν αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης ύστερα από εκλογές, σύμφωνα δε με το νόμο έπρεπε να μεσολαβήσει ένα μικρό χρονικό διάστημα ως την επόμενη εκλογική αναμέτρηση για να μην παραγραφεί ένα πολιτικό σκάνδαλο που επικεφαλής -σύμφωνα με το κατηγορητήριο- αναφέρονταν ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός. Το Κόμμα μας από τη φύση των δύο αυτών κυβερνήσεων - που ήταν μεταβατικές ως τις επόμενες εκλογές- δεν υποχρεώθηκε σε επιζήμιες υποχωρήσεις αν και ένα μέρος του λαού -καθοδηγημένο από τη σοσιαλδημοκρατία- απέδωσε στο κόμμα πολιτική ανίερης συμμαχίας. Είχαμε ζημιά σε ψήφους, το κυριότερο όμως δεν ήταν αι :ό το γεγονός, όσο το ότι αναπτύχθηκε (σε μια περίοδο που ο οπορτουνισμός είχε σηκώσει κεφάλι μέσα στο κόμμα) η αντίληψη ότι δεν είναι θέμα αρχής η συμμετοχή του κόμματος σε μια αστική κυβέρνηση. Ακόμα όμως χειρότερο ήταν η διάδοση της αντίληψης ότι σε κάποια πολύ κορυφαία στιγμή, που το αστικό πολιτικό σύστημα συναντά εμπόδια, το ΚΚΕ πρέπει να παραμερίσει τη στρατηγική του και να στηρίξει το σχηματισμό κυβέρνησης στη λογική του λεγόμενου μίνιμουμ προγράμματος, που στην πραγματικότητα σε όλες τις περιπτώσεις δεν προκαλεί ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, αντίθετα του παρέχει τη δυνατότητα να ανασυντάξει τις δυνάμεις του.

Πρόσφατα, στα μέσα του 2012, ασκήθηκε στο ΚΚΕ μεγάλη πίεση προκειμένου να υιοθετήσει την επιλογή συμμετοχής σε μια κυβέρνηση της «αριστεράς», όπως ονομάστηκε, με δυνάμεις του οπορτουνισμού που απότομα πήραν μεγάλη κοινοβουλευτική δύναμη, ως αποτέλεσμα αποδιάρθρωσης της σοσιαλδημοκρατίας σε συνθήκες ανερχόμενης φτώχειας, εξ αιτίας της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που ξέσπασε στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη. Η απότομη κοινοβουλευτική άνοδος του οπορτουνισμού δεν έγινε αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας της μεγάλης λαϊκής δυσαρέσκειας, αλλά σε συνδυασμό με την καθοδηγημένη -από μεγάλο αριθμό στελεχών της σοσιαλδημοκρατίας και των μηχανισμών της- μαζική μεταφορά ψήφων. Στη μετακίνηση δυνάμεων προς τον οπορτουνισμό συνέβαλαν και τμήματα της αστικής τάξης που έβλεπαν ότι είναι ανάγκη να διαμορφωθεί -έστω προσωρινά- ένας άλ­λος πόλος στη θέση της σοσιαλδημοκρατίας, πριν οι εργατικές, λαϊκές μάζες τραβήξουν σε πραγματική ριζοσπαστικοποίηση.

Είχαμε σοβαρές εκλογικές απώλειες, λόγω της άρνησης να στηρίξουμε μια τέτοια κυβέρνηση και μάλιστα να πάρουμε μέρος. Χάσαμε το 50% των ψήφων, είτε γιατί ένα μέρος πήγε προς το οπορτουνιστικό κόμμα είτε γιατί κυρίως προτίμησε την αποχή.

Αυτή η εξέλιξη δεν μας φόβισε, όσο και αν προκάλεσε απογοήτευση και σίγουρα ορισμένα πολιτικά τραύματα στο εκλογικό σώμα. Είναι πεποίθησή μας ότι η στάση μας αυτή σε μια περίοδο όπου κυριαρχεί η μοιρολατρία, ο συμβιβασμός, η απογοήτευση, αποτελεί θετική παρακαταθήκη για το λαό, αλλά και για το ίδιο το κόμμα. Αν δεν αντέχαμε την πίε­ση, θα μπαίναμε σε ένα δρόμο ολισθηρό και ανεπίστρεπτο. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει ελπίδα αυτοσυγκράτησης στον κατήφορο.

Ταυτόχρονα πήραμε και ένα καλό μάθημα που πρέπει να το αξιοποιήσουμε. Δεν φτάνει να έχεις επεξεργασμένη σωστή στρατηγική, >>

Η συνέχεια στο τεύχος της ΚΟΜΕΠ 2013/2

Το συγκεκριμένο κείμενο αποτελεί άρθρο της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα που δημοσιεύτηκε στο θεωρητικό περιοδικό της Ένωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας «Μαρξισμός και σύγχρονη εποχή».

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Ένα λογοκριμένο σχόλιο για τον Ριζοσπάστη...







Το παρακάτω κείμενο στάλθηκε σαν σχολιασμός σε αυτό το ποστ, ανώνυμου ιστολόγιου, που αφενός μεν έχει αναλάβει εργολαβία τον ρόλο την «υπεράσπισης» των «εργαζόμενων του ριζοσπάστη», δεν διστάζει να κρύψει τις εκλεκτικές ιδεολογικές (μόνο;) συγγένειες του, παραθέτοντας στο μπλογκρολ του, αυτό τηςΕΟΣ (όσοι έχετε ευαίσθητα στομάχια, καλό είναι να μην μπείτε). Ακολουθεί αυτούσιο το κείμενο που βρήκαμε εδώ, και δημοσιοποιούμε και εμείς.








Το σχόλιό μου δημοσιεύτηκε κατά τις 8 το βράδυ 2/3/2013, για να διαπιστώσω μετά από δύο ώρες οτι τα γελοία υποκείμενα που διαχειρίζονται το μπλογκ (από τη συζήτηση εκεί προκύπτει οτι το άνοιξε ένας Κουφογιώργος που έκανε κάποτε το σκιτσογράφο στο Ριζοσπάστη) το κατέβασαν.
Το σχόλιο είναι το εξής:

Ευχαριστώ προκαταβολικά. Προς τους τύπους του «Νευροσπάστη»: μάγκες, σας πήρανε χαμπάρι!
«Μαρία», αν αντέχεις διάβασε και τον αντίλογο ενός αναγνὠστη τού Ριζοσπάστη σε όσα ισχυρίζεσαι. Πριν απ’αυτό όμως, μερικά για το τι μπορεί να κρατάει κάποιον/κάποια ως γενικά τακτικό αναγνώστη της εφημερίδας αυτής: 
1) Στο «Ρ» βρίσκεις πρωτότυπη ενημέρωση στα ελληνικά για ντόπια και ακόμα περισσότερο για διεθνή ζητήματα. Δηλαδή πράγματα που οι λοιπές φυλλάδες δεν γράφουν, ή μόλις που αναφέρουν, ή για τα οποία αναπαράγουν την ίδια καθεστωτική πηγή – κάποιο μεγάλο πρακτορείο ή κάποια μεγάλη εφημερίδα του παγκόσμιου Τύπου.
2) Στο «Ρ» παρακολουθούνται θέματα που για άλλες εφημερίδες δεν υπάρχουν, ιδίως αυτά που αναφέρονται στη ζωή των συλλογικοτήτων της κοινωνίας, στους κοινωνικούς αγώνες κτλ. Αντίθετα απουσιάζουν όσα έργα ανεβάζει ο μηντιακός καθεστωτικός θίασος και που ορίζουν την κυρίαρχη ατζέντα. Άλλη η επικαιρότητα του «Ρ», άλλη των εκδόσεων των διάφορων συγκροτημάτων. Υπαγορευμένες από τις προτεραιότητες της ταξικής πάλης αμφότερες, αλλά από αντίπαλα στρατόπεδα και με αντιδιαμετρική στόχευση σε σχέση με την κοινωνία: να αποκαλύψει ο μεν, να συγκαλύψουν οι δε, είναι το γενικό σχήμα.
3) Στο «Ρ» αποφεύγεται η καλλιέργεια της υπαρξιακής φτήνιας: το σουτιέν της Γκουίνεθ Πάλτροου δεν πρόκειται να απασχολήσει την εφημερίδα. Ομοίως, το αν πουλάει το σπίτι του ο Ευαγγελάτος και σε ποιόν. Δεν υπάρχει στήλη ζωδίων, ούτε ινφομέρσιαλς. Αποφεύγεται και η χυδαιότητα και η πολιτική επιθεωρησιογραφία τύπου Πρετεντέρη υιού.
4) Στο «Ρ» η επιστήμη αντιμετωπίζεται χωρίς δέος, μα με ακρίβεια και διάθεση εκλαΐκευσης. Λείπουν οι τερατολογίες και οι ανοησίες.
5) Ο «Ρ» παρέχει σφαιρική, συστηματική και βαθειά ενημέρωση για την πολιτιστική ζωή, ακόμα και για πλευρές της που δεν περνούν στην πλειοψηφία των έντυπων μέσων γενικης ενημέρωσης. Κάντε μια αναζήτηση πολιτιστικής θεματολογίας στο ελληνικό γκούγκλ: ο «Ρ» υπεραντιπροσωπεύεται.
6) Ο «Ρ» δημοσιεύει τακτικά πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις για τα εγχώρια και διεθνή πράγματα. Οι αναλύσεις αυτές, σύμφωνες με την κομμουνιστική οπτική, έχουν το προσόν να βασίζονται σε διασταυρωμένα δεδομένα, να είναι πρωτότυπες και όχι αντιγραφές, και να είναι συνεπείς με τον εαυτό τους και όχι με τις ποικίλες δεσμεύσεις του κάθε εκδότη στο μεγάλο κεφάλαιο, και τον εξωτερικό παράγοντα.
7) Στο «Ρ» θα βρει κανείς την καθημερινή έκφραση της πολιτικής του ΚΚΕ, κάτι που είναι αδύνατο να έχει κανείς από αλλού. Αυτό είναι μια ιδιαιτερότητα του ΚΚΕ σε σχέση με άλλα κόμματα (Σύριζα, ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, φασίστες) και καθιστά το «Ρ» αναντικατάστατο οργανωτικό εργαλείο για οποιονδήποτε στρατευμένο με το κόμμα και απαραίτητο ανάγνωσμα για οποιονδήποτε στρατευμένο στην υπόθεση της εργατικής τάξης.
Φυσικά, η διατήρηση αυτών των λόγων είναι καθημερινό στοίχημα για την εφημερίδα. Και αν γενικά τα καταφέρνει, αυτό δε σημαίνει οτι ανταποκρίνεται σε όλη τη γραμμή ούτε πολύ περισσότερο οτι δεν χρειάζεται μια μακροχρόνια στόχευση βελτίωσης. Η πολιτική καθοδήγηση, η οργανωτική διεύθυνση και η ατομική συμβολή των γραφιάδων επηρρεάζουν θετικά ή αρνητικά, η καθεμιά από την πλευρά της, τη συνολική πορεία της εφημερίδας. Πάγιοι κίνδυνοι πάντως είναι η γλωσσική φτώχεια και τα κλισέ, η σοβαροφάνεια και ο «καθωσπρεπισμός» με την έλλειψη αιχμηρής σάτιρας, η ατολμία/καθυστέρηση παρέμβασης σε ζητήματα που έχουν μορφοποιηθεί από την αντίπαλη ατζέντα, ο διεκπεραιωτισμός, η διολίσθηση σε απλοποιητική προπαγάνδα, ο βερμπαλισμός, η παραβίαση της κομματικής γραμμής, η αταξική/απολιτική θεώρηση της ανάγκης υψηλού επιπέδου. 
Έχοντας υπόψη τα παραπάνω, υπάρχει βάση για σκληρή κριτική. Δε θα την επιχειρήσω σε «εχθρικό έδαφος» όπως αυτό, θα δώσω όμως κάποια παραδείγματα από το παρελθόν: αν για το 1) υπήρχε κάποτε ο μεγάλου βεληνεκούς Θανάσης Παπαρήγας, υπήρχε και ο υστερικός αποκομματάκιας του διεθνούς Τύπου Δελαστίκ. Για το 2) πολλές φορές βρώμαγε βαρεμάρα και διεκπεραίωση το «εργατικό ρεπορτάζ» της δεκαετίας του ΄80. Για το 5) ήταν υποχρεωτικό να εισπράττουμε τις εμμονές του Δ. Δανίκα που αφορούσαν την πολύ προσωπική του θεώρηση του νέου ελληνικού κινηματογράφου, του Αγγελόπουλου κτλ. Αυτός όμως είχε τουλάχιστο ένα στυλ γραφής. Τι να πει κανείς όμως για τα εμετικά σιρόπια της Αγγελικής Κώττη και της Ευτυχίας Καρύδη; Ή, σε ο,τι αφορά το 6), την αναλόγως αηδιαστική γραφή του Παύλου Τσίμα; Όταν ο μακαρίτης Κώστας Χατζηαργύρης έβαζε νέα ζητήματα στην ενδιαφέρουσα οικονομική στήλη του με την οπτική του Κόμματος, ο Μίμης Ανδρουλάκης έκανε μικρά πολιτικά πραξικοπήματα με κάθε φανφαρόνικο κομμάτι του στην εφημερίδα. Τέλος, μετά τον ταλαντούχο Σταυρόπουλο, η εφημερίδα απασχόλησε τον απαράδεκτο Κουφογιώργο για να έχει σώνει και καλά σκιτσογράφο...
Φτάνουμε λοιπόν στη σημερινή κατάσταση και τις παρόλες της «Μαρίας», αφού ξεκαθαρίσαμε την πηγή του αντίλογου, που είναι ένας αναγνώστης που συμπορεύεται με το ΚΚΕ και αγαπάει το «Ρ» - στον αντίποδα δηλαδή με δημοσιογράφους του που είναι αντίπαλοι του ΚΚΕ, συχαίνονται την εφημερίδα στην οποία γράφουν και που τους μισθοδοτούσε χωρίς προβλήματα μέχρι να περιέλθουν σε δεινή κατάσταση τα οικονομικά του κόμματος, ενώ χτυπάνε στα μουλωχτά και καμμιά μπιζνούλα παραδίπλα – όλα αυτά από παλιά εννοώ και όχι μόνον πόσφατα με τις απληρωσιές. 

Κατά δήλωσή της επαναλαμβάνει η «Μαρία» (που δεν της είπε κανείς οτι τα αυτοαναφορικά στο ίντερνετ είναι χωρίς καμμία αξία) οτι



Ο μηχανισμός του ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. [...] καταστρέφει [ζωές] πετώντας λάσπη [...] σε εργαζόμενους στους οποίους στηριζόταν [...] για να είναι ο Ριζοσπάστης η εφημερίδα που εκτιμούσαν για τη σοβαρότητά της, την εγκυρότητά της ακόμα και οι πολιτικοί αντίπαλοι.

 Άνθρωποι ενάντια σε μηχανισμό; Είναι κάτι το διαβολικό από μόνος του, ή είναι παλιάνθρωποι; Ή μήπως πράκτορες; Πουτάνα καθοδήγηση... Αλλά και η μέγιστη συμβολή των εργαζομένων που συντρίβει ήταν οτι το «Ρ» τον σέβονταν οι αντίπαλοι ως σοβαρό; Όχι οτι τον φοβόνταν;


Κάτι που έχει χάσει τελείως τώρα γιατί ο μηχανισμός θέλει μόνο αντιγραφείς ανακοινώσεων και άλλων πονημάτων του κόμματος. Καμία σχέση με τη κομμουνιστική δημοσιογραφία που υπηρέτησαν [...] μέχρι σήμερα ηρωικές μορφές που θυσίασαν ακόμα και τη ζωή τους για το ρεπορτάζ.

Στήνεται το σκηνικό: το σαράι του διαβολικού μηχανισμού από τη μια, που δε θέλει την κομμουνιστική δημοσιογραφία. Ο μπερντές των «εργαζόμενων» από την άλλη. Η χλεύη της «Μαρίας» φαίνεται να στοχεύει τα κείμενα που παράγει ο κομματικός μηχανισμός. Ποιόν όμως πιάνει στ’αλήθεια όταν εξομοιώνει (και όχι απλώς εντάσσει στην ίδια παράδοση...) το Βιδάλη και τον Καραγιώργη – «εργαζόμενοι» κι εκείνοι; – με τον τηλεφωνητή/αντιγραφέα των δικαστικών αποφάσεων για απεργίες; Αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους με αυτούς που δεν έδωσαν ούτε ένα λάστιχο του τζιπακίου τους;


[…] Εμείς μιλάμε για την επιβιώσή μας και οι βολεμένοι του Περισσού για σώσουν την καρέκλα τους.

Η επιβίωσή σας με αφήνει τόσο παγερά αδιάφορο όσο και η καρέκλα των βολεμένων του Περισσού – καλή τύχη, για σας και κείνους και όλους μας, στην ελεύθερη καπιταλιστική μας αγορά! Αλλά καταλαβαίνω οτι κανένας μηχανισμός δεν ενδιαφέρει τη «Μαρία». Την ενδιαφέρουν κάποιοι τύποι που θεωρεί οτι της τρώνε το ψωμί. «Γιατί αυτός κι όχι εγώ», λέει. (Ναι. Και γιατί εσύ κι όχι αυτός;) Από δω δεν εκκινεί και η φασιστική ιδεολογία; «Κάποια λαμόγια τα τρώνε, κι εμείς τίποτα.»
Εμας μας ενδιαφέρει το μέλλον μας κι αυτούς ο μηχανισμός του κόμματος που είναι τα μαγαζάκι τους και δεν έχει καμία σχέση με τα ιδανικά και τις αξίες του ΚΚΕ. Αυτοί το έχουν μετατρέψει σε μαγαζάκι κι όχι όσοι τους αποκαλούν στυγνούς εργοδότες. Αυτό που είναι δηλαδή.
Εμάς δε μας ενδιαφέρει το μέλλον σας. Μας ενδιαφέρει η ανατροπή του καπιταλισμού. Μετρούμε τη δυσκολία, όταν για την εφημερίδα του ΚΚΕ δουλεύαν (άλλα επαγγελματικά επαρκή, άλλα άχρηστα) άτομα που θεωρούσαν το ΚΚΕ μαγαζάκι αλλά το ηθικό τους ανάστημα τους επέβαλλε να το βουλώσουν... μέχρι που τελείωσε η μασαμπούκα.
Τώρα αν αυτό δίνει πάτημα στη φασιστική Χρυσή Αυγή για να λαϊκιζει αυτό είναι δημιούργημα του ΚΚΕ.
Η Χρυσή Αυγή δεν «λαϊκίζει». Μέρος σημαντικό της αποστολής της είναι η εξολόθρευση του κομμουνιστικού κινήματος. Ούτε συ χάνεις τον καιρό σου με το να λαϊκίζεις, βλέπω...
Οπως μαγαζάκι είναι και ο 902. Διώξαν τόσους εργαζόμενους γιατί τάχα θα έκλεινε η τηλεόραση του 902. Μία από τις δικαιολογίες μάλιστα ήταν ότι δεν μπορεί να ψηφιοποιηθεί ο 902 γιατί κοστίζει πάρα πολύ. Από σήμερα όμως εκπέμπει ψηφιακά. Τι σημαίνει αυτό ότι είναι καλύτερα τα οικονομικά του κόμματος σε σχέση με πριν; Και αν ναι γιατί οι εργαζόμενοι και απολυμένοι του 902 παραμένουν απλήρωτοι για ένα χρόνο, στο και στο Ριζοσπάστη για επτά μήνες; Γιατί τα λεφτά που δαπανήθηκαν στο βωμό της επιχειρηματικής λογικής του ΚΚΕ για να γίνει ψηφιακό το σήμα δε δόθηκαν στους εργαζόμενους;
Τα οικονομικά του κόμματος είναι χάλια κι εσύ με το στίγμα που έδωσες παραπάνω έχεις καταγραφεί ως μέρος του παθητικού τους. Ως αρωγός της οικονομικής ενίσχυσης του ΚΚΕ από το δικό μου μισθό, είμαι αγανακτισμένος που μέρος των χρημάτων μου πήγαινε για να σε εργοδοτούν τα κομματικά Μέσα. Ήμουν πολύ λυπημένος που η τηλεόραση θα έκλεινε αντί να πάψει να είναι ελεεινή και τρισάθλια και είμαι πολύ χαρούμενος που κατάφερε να εκπέμψει ψηφιακά, και πολύ ανήσυχος για το πώς θα βελτιωθεί αποφασιστικά η ποιότητα. Σε κάθε περίπτωση η παρέμβαση του κόμματος με οπτικοακουστικά μέσα είναι νευραλγικής σημασίας και στο τραγικό δίλημμα αυτή ή η πληρωμή των καθυστερούμενων των εργαζόμενων, η απάντηση είναι προφανής όσο κι αν είναι δύσκολη: όποιος τη δέχεται, αυτός είναι που πραγματικά δίνει τη ζωή του στην υπόθεση της εργατικής τάξης, αυτός είναι που παίρνει τη σκυτάλη από τους ηρωικούς κομμουνιστές δημοσιογράφους του προηγούμενου αιώνα.
Πάμε και παλιότερα, δηλαδή μέχρι την εκδήλωση της κρίσης που περηφανεύεται το ΚΚΕ ότι είχε προβλέψει, αγοράζονταν πανάκριβα μηχανήματα και σκούριαζαν [...], ενώ το ίδιο διάστημα οι εργαζόμενοι δεν πληρώνονταν. Γιατί για παράδειγμα έγινε η αγορά εξοπλισμού μάστερ κοντρόλ που επί δύο χρόνια ήταν κλειδωμένος;
Να ξεκαθαρίσουμε οτι απαντήσεις στα ερωτήματά σου δεν έχω, ούτε όμως κι εσύ αντίθετα με ο,τι υποννοείς (επειδή ο μηχανισμός είναι διαβολικός, επειδή τα στελέχη του ΚΚΕ φάγαν τα λεφτά). Αντίστοιχα, έχω κι εγώ ένα ερώτημα: πώς γίνεται εβδομήντα και δημοσιογράφοι να χρειάζονται για να βγάζουν μια εφημερίδα με κυκλοφορία πάνω κάτω και κατά μέσο όρο 7500 φύλλα/μέρα έκδοσης; Όταν ένα διεθνές μέτρο βιωσιμότητας φύλλου είναι 1 δημοσιογράφος/1000 φύλλα τη μέρα έκδοσης, πόσο είναι μακριά από την πραγματικότητα να πούμε οτι για την έκδοση του «Ρ» και μέχρι διπλασιασμού της κυκλοφορίας του, 30 δημοσιογράφοι είναι υπεραρκετοί;
Υ.Γ. Εκτός των άλλων τα κύριοι του Περισσού τα έχουν εξασφαλισμένα όλα. Μέχρι και με LEXOUS κυκλοφορούν χωρίς να χαλάνε δεκάρα τσακιστή, με έξοδα του κόμματος ενώ οι απλήρωτοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Κι αλήθεια τα λεφτά της οικονομικής εξόρμησης τι έγιναν. Εμαθα ότι ξεκινά νέα εξόρμηση τώρα. Από τα μέλη και τους οπαδούς ξέρει μόνο να ζητά το ΚΚΕ, χωρίς να τους δίνει όμως καμιά αναφορά για το πάνε τα χρήματά τους
 Ήρθε κι έδεσε το φασιστικής κοπής υστερόγραφο. Η πρώτη φράση είναι αλήτικη, δε θα πω παραπάνω. «Οι κύριοι του Περισσού», «η κυρία της Εκάλης», πάνε σετ με το «παιδί της Παπαρήγας στο κολέγιο» και τα υπόλοιπα. Το μόνο που βλέπω είναι μια διακαής επιθυμία για πολυτελή δωρεάν αυτοκίνηση (αλλά μάθε και πώς γράφεται το ρημάδι...) Μην ανησυχείτε καλοί μας φίλοι, αν προλάβετε την παγκόσμια επανάσταση, με διαταγή της τότε κομμουνιστικής ηγεσίας θα πηγαίνετε βόλτα με τη Ρολς του Λένιν... Μέχρι τότε καλές δουλειές. Τα χρωστούμενα θα σας αποδωθούν μόλις αυτό είναι δυνατό. Τα μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ συνεισφέρουν εθελοντικά στο κόμμα σύμφωνα με τη δική τους κρίση και για τους δικούς τους λόγους. Ζητάνε ο,τι λογαριασμό γουστάρουν από τους συντρόφους τους και δεν παίρνουν μαθήματα από τις «Μαρίες» αυτού του κόσμου. 

Γεράσιμος

_______
Βλέπε ακόμη:



Πηγή: fadomduck2