Οταν οι «αριστεροί διαφωνούντες» του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτονται

Η συμφωνία συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και «θεσμών» ήταν η αφορμή για την έκφραση κριτικής από ένα τμήμα της κυβέρνησης και του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αδρές γραμμές, επικρίσεις διατύπωσαν τα στελέχη της «Αριστερής Πλατφόρμας», ένα μέρος των ΠΑΣΟΚογενών, όπως ο Αλ. Μητρόπουλος και η Σοφία Σακοράφα, ο Μ. Γλέζος αλλά και στελέχη που χαράζουν τον τελευταίο καιρό μια σχετικά αυτόνομη πορεία, όπως η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Μηλιός, που αρθρογράφησε σχετικά.
Οι ενστάσεις τους καταγράφτηκαν πιο καθαρά στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ την Τετάρτη, όπου ο Αλ. Τσίπρας ζήτησε ενδεικτική ψηφοφορία επί της συμφωνίας και περίπου 20 βουλευτές επέλεξαν το κατά ή το λευκό. Κριτική ασκήθηκε και κατά τη συνεδρίαση της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ την Πέμπτη, όπως αναμένεται να συμβεί και στη συνεδρίαση της ΚΕ αυτό το Σαββατοκύριακο.

Έχουμε να σημειώσουμε τα εξής:
Πρώτον. Κανείς απ' τους παραπάνω δεν μπορεί να επικαλεστεί ότι δεν ήξερε τις δεσμεύσεις προς το κεφάλαιο, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ, που άλλωστε αποτυπώνονταν στις προεκλογικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές οι δεσμεύσεις έχουν μια λογική κατάληξη, όχι μόνο δεν επιτρέπουν καμία σκέψη για αναπλήρωση των εργατικών - λαϊκών απωλειών αλλά ανοίγουν το δρόμο για συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής. Συνειδητά στήριξαν μια συγκεκριμένη πολιτική που εμπεριέχει τέτοιου είδους δεσμεύσεις, προσπαθώντας μάλιστα πιο μαχητικά από τους άλλους να της δώσουν ανατρεπτικό χρώμα, μιλώντας για ρήξεις, συγκρούσεις κλπ.

Δεύτερον. Θα μπορούσε βεβαίως κάποιος να πει ότι έκαναν λάθος και έβγαλαν συμπεράσματα. Θα ήταν αυτό βεβαίως μια αλλαγή θέσης, όσο και αν κάποιος θα πρέπει να ήταν επιφυλακτικός για την ειλικρίνεια μιας τέτοιας τοποθέτησης, δεδομένου ότι πολλοί απ' αυτούς έχουν κατά καιρούς αναγνωρίσει παλιότερες επιλογές ως λάθη (π.χ., Συνθήκη του Μάαστριχτ), μόνο, όμως, για τα μάτια του κόσμου. Ομως, όπως φαίνεται από μια δεύτερη ανάγνωση των τοποθετήσεών τους, εξακολουθούν να τη στηρίζουν σαφέστατα, κάνοντας μάλιστα προσπάθεια να κρύψουν ότι οι σημερινές προσαρμογές του ΣΥΡΙΖΑ δε συνιστούν παρέκβαση από την πολιτική του όπως αυτή αποτυπώνεται και στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, απλώς αυτή η πολιτική ξεμασκαρεύεται, απεκδύεται του καμουφλάζ των ανέξοδων προεκλογικών συνθημάτων που απεύθυναν προς το λαό.

Τρίτον. Αποδεικνύεται ότι επιδίωξή τους είναι να «εκφράσουν» μια γενικότερη δυσαρέσκεια απέναντι στις επιλογές της κυβέρνησης, ώστε να την αμβλύνουν και να τη διατηρήσουν εντός ορίων ασφαλείας επί του παρόντος, ενδεχομένως και για να την καρπωθούν αν αύριο κάνουν άλλες επιλογές στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος.

Υπάρχει εξάλλου και σχετική εμπειρία που παρέχει στο λαό καλά ερμηνευτικά εργαλεία. Η εμπειρία των κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας, τα οποία αξιοποίησαν πολύ την τακτική των «αριστερών διαφωνούντων». Η δράση τους ως αναχώματος εμπόδιζε διεργασίες -που πυροδοτούσε σε ένα τμήμα του κόσμου η αντιλαϊκή πολιτική που εφάρμοζαν- να εκφραστούν, «χωνεύοντας» τις αντιδράσεις και αποτρέποντας αποδυνάμωση των κομμάτων τους.

Αλλά και η εμπειρία της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, διαδικασία που επιταχύνθηκε μετά την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, στο πλαίσιο της οποίας πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης αναλώνεται ταχύτατα, άρα προκύπτει ανάγκη αντικατάστασής του. Τμήματα των αστικών πολιτικών κομμάτων «προπονούνται» εγκαίρως για ένα ρόλο αμφισβήτησης ηγεσιών, ακόμα και για να ηγηθούν νέων σχημάτων, προκειμένου και η στρατηγική του κεφαλαίου να συνεχίζεται και η χειραγώγηση του λαού.

Προς το παρόν, ο «κουρνιαχτός» που σηκώνουν είναι βολικός στη συγκυβέρνηση. Οι αντιρρήσεις τους περιορίζονται σε λόγια τα οποία δεν αμφισβητούν τον πυρήνα της στρατηγικής που ακολουθεί και η κυβέρνηση, απεναντίας τον υπερασπίζονται. Είναι χαρακτηριστικό ότι όσοι καταψήφισαν τη συμφωνία στην ψηφοφορία που ζήτησε ο Αλ. Τσίπρας στην κοινοβουλευτική ομάδα, διευκρίνισαν ότι δε θα κρατήσουν την ίδια στάση εφόσον η συμφωνία έρθει στη Βουλή.

 

 

Ο ντόρος που έγινε για το άρθρο του Γ. Μηλιού, λόγω και της θέσης του στο κόμμα, ήταν κάτι σαν «άνθρακες ο θησαυρός»! Εμφανίστηκε να επικρίνει πλευρές της συμφωνίας αλλά την ίδια ώρα, με δεξιοτεχνία, να ζητά στήριξη των επιλογών της κυβέρνησης στο όνομα της διαπραγμάτευσης που τάχα συνεχίζεται... Μαζί με τους Λαπατσιώρα - Σωτηρόπουλο, που συνυπογράφουν το άρθρο, υποστηρίζουν ότι οι όροι της διαπραγμάτευσης θα διαμορφωθούν το επόμενο τετράμηνο, ότι τίποτα δεν κρίθηκε ακόμα και καλούν την κυβέρνηση να κάνει ...«έφοδο προς τα εμπρός», όπως χαρακτηρίζουν την επαναφορά του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, προτρέποντάς την ακόμα να πει την αλήθεια, «να ξεκινήσει από την παραδοχή των υποχωρήσεων, με στόχο να αναζητηθούν οι τρόποι, ώστε να μην υπάρξει μακροπρόθεσμη βλάβη», όπως γράφουν, καλλιεργώντας αυταπάτες για ενδεχόμενο... «φιλολαϊκής» στροφής στο μέλλον.

Ριζοσπάστης 1/3/2015