Από το Lenin Reloaded
Στο άρθρο μου "Το Βήμα και η 20η Οκτώβρη" (17/2/2012), αναφέρθηκα διεξοδικά στον ρόλο και τις προθέσεις ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε στην καθεστωτική εφημερίδα "Το Βήμα" στις 16 Οκτωβρίου 2011. Το χρονικό πλαίσιο εμφάνισης του άρθρου αυτού, το οποίο έφερε την υπογραφή του Παύλου Παπαδόπουλου, ήταν από μόνο του αξιοπρόσεχτο: αφορούσε υποτιθέμενα συμβάντα στις 5 Μαϊου 2010, όταν, ως γνωστόν, πραγματοποιήθηκε πολύ μεγάλη λαϊκή διαδήλωση ενάντια στο πρώτο Μνημόνιο, η οποία κατέληξε στην τραγωδία του εμπρησμού τριών υπαλλήλων της Μαρφίν Λαϊκής από άγνωστα και ασύλληπτα ως τα σήμερα άτομα, τα οποία υποτίθεται ότι προερχόντουσαν από τον "αντιεξουσιαστικό" χώρο.
Το άρθρο αυτό, το οποίο αφορούσε πληροφορίες άγνωστης και ακατανόμαστης πηγής για την στάση του ΚΚΕ την ημέρα εκείνη δημοσιεύτηκε λοιπόν με δεκαεπτά μήνες καθυστέρηση σε ό,τι αφορούσε τα γεγονότα της 5ης Μάη, όχι όμως και σε ό,τι αφορούσε τα γεγονότα που θα ακολουθούσαν τέσσερις μέρες μετά τη δημοσίευσή του: δηλαδή την σύγκρουση μεταξύ δυνάμεων του ΠΑΜΕ που βρέθηκαν στο Σύνταγμα στα πλαίσια πορείας πολιτικής διαμαρτυρίας και ομάδας "αντιεξουσιαστών", μετά το πέρας των οποίων τα θύματα ανήλθαν σε έναν νεκρό --τον Δ. Κοτζαρίδη, οικοδόμο και μέλος του ΠΑΜΕ-- και 74 τραυματίες. Επρόκειτο, ουσιαστικά, για τηνπρώτη φορά μετά την 5/5/2010 κατά την οποία το ΠΑΜΕ, που ως τότε συγκεντρωνόταν ξεχωριστά στην Ομόνοια, επεχείρησε να προσεγγίσει την πλατεία Συντάγματος και να παραμείνει εκεί.
Στο σημείο αυτό, και πριν περάσουμε στην υπενθύμιση του τι έλεγε το κείμενο Παύλου Παπαδόπουλου, θα κάνουμε μια παράκαμψη για την χωρική σημασία της πλατείας. Όπως είναι γνωστό, το καλοκαίρι του 2011 έλαβε χώρα εκεί μια σειρά συγκεντρώσεων και δράσεων του λεγόμενου "κινήματος των αγανακτισμένων." Όπως είναι επίσης γνωστό, το κίνημα αυτό δήλωσε επανελειμμένα την αντίθεσή του στην ανοιχτή δράση κομμάτων ευρύτερα, και κομμουνιστικών κομμάτων συγκεκριμένα, ζητώντας την κατάργηση των κομμάτων όπως και των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Επιπρόσθετα, το κίνημα των "αγανακτισμένων" εξέφρασε, μέσω ανώνυμων ή επώνυμων μετόχων του, την εχθρότητά του συγκεκριμένα προς το ΚΚΕ. Κατά συνέπεια, η απόπειρα προσέγγισης της πλατείας Συντάγματος από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ ήταν ιδιαίτερα φορτισμένη με συμβολικό νόημα, εφόσον επρόκειτο ουσιαστικά για επαναδιεκδίκηση ενός πολιτικού χώρου από τον οποίο το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ είχαν κατά βάση εκδιωχθεί το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Ταυτόχρονα όμως, ήταν αδύνατη στρατηγικά για το ΚΚΕ η επί μακρόν συνέχιση ξεχωριστών από την πλατεία Συντάγματος συγκεντρώσεων. Εφόσον το κόμμα αυτό εστιάζεται στην στρατηγική σημασία του εργατικού-λαϊκού κινήματος για την πολιτική του (δείτε εδώ τις χτεσινές δηλώσεις του Δ. Κουτσούμπα, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, περί "καθοριστικού ρόλου του εργατικού κινήματος" αλλά και σημασίας του ρόλου "των άλλων μικροαστικών στρωμάτων, των φοιτητών", κλπ), η συνάντηση του οργανωμένου εργατικού κινήματος με το ευρύτερο λαϊκό κίνημα αποτελεί αδήριτο στρατηγικό στόχο στα πλαίσια μιας στρατηγικής εστιασμένης στην ανατροπή της αστικής εξουσίας. Όπως παρατηρούσα σε κείμενο της 22ης Σεπτεμβρίου 2012: "Αυτό που παραμένει αναγκαίο, απόλυτα αναγκαίο, για τον σκοπό τούτο [της ανατροπής της αστικής εξουσίας στη χώρα] είναι ο συγχρονισμός του εργατικού και του λαϊκού κινήματος."
Συνεπώς, το ΚΚΕ δεν είχε επιλογή άλλη από την προσπάθεια επαναπροσέγγισης του ΠΑΜΕ, ως φορέα του οργανωμένου εργατικού κινήματος, με το ευρύτερο υφιστάμενο λαϊκό κίνημα. Όπως είναι γνωστό και προαναφέρθηκε, η προσπάθεια αυτή στις 20 Οκτώβρη του 2011 κατέληξε σε τραγωδία.
Ο ισχυρισμός μου στο κείμενό μου για το άρθρο του Βήματος ήταν πως αποτέλεσε μια ενσυνείδητη προσπάθεια αστικής προβοκάτσιας αυτού του εγχειρήματος. Η αστική τάξη και τα όργανά της προετοίμασαν κατάλληλα "το κλίμα" για τη σφαγή που επακολούθησε στους δρόμους της πρωτεύουσας. Στήριξα τον ισχυρισμό αυτό αποδεικνύοντας ότι το κείμενο της εφημερίδας, που είναι καθεστωτική κατά κοινή παραδοχή,κυκλοφόρησε αστραπιαία, και πριν ή αμέσως μετά τα επεισόδεια, στον "αντιεξουσιαστικό" και "αριστεριστικό" χώρο (για παράδειγμα, στα ιστολόγια "Εργάτης", "Indymedia", "Παραλληλογράφος", "Σχολιαστές χωρίς Σύνορα", "Island Anarchy"), τον "αμεσοδημοκρατικό χώρο" (για παράδειγμα, στο ιστολόγιο "Democracy Crisis"), και στον ακροδεξιό χώρο (για παράδειγμα, στα ιστολόγια "Hellenic Revenge", "Θερμοπύλαι", και "Ολυμπία"). Σύνδεσμοι για όλα τα παραπάνω υπάρχουν στο άρθρο της 17ης Φεβρουαρίουκαι δεν θα ξαναπαρατεθούν εδώ.
Αυτό το οποίο κυκλοφόρησε σαν αστραπή σε όλους αυτούς τους χώρους --αυτό το οποίο προκάλεσε άμεσο ενδιαφέρον ως επιβεβαιωτικό των θεωριών και αντιλήψεών τους στοιχείο-- ήταν το κάτωθι τμήμα του "ρεπορτάζ" του Παύλου Παπαδόπουλου για την 5η Μάη 2010:
Συνεπώς, το ΚΚΕ δεν είχε επιλογή άλλη από την προσπάθεια επαναπροσέγγισης του ΠΑΜΕ, ως φορέα του οργανωμένου εργατικού κινήματος, με το ευρύτερο υφιστάμενο λαϊκό κίνημα. Όπως είναι γνωστό και προαναφέρθηκε, η προσπάθεια αυτή στις 20 Οκτώβρη του 2011 κατέληξε σε τραγωδία.
Ο ισχυρισμός μου στο κείμενό μου για το άρθρο του Βήματος ήταν πως αποτέλεσε μια ενσυνείδητη προσπάθεια αστικής προβοκάτσιας αυτού του εγχειρήματος. Η αστική τάξη και τα όργανά της προετοίμασαν κατάλληλα "το κλίμα" για τη σφαγή που επακολούθησε στους δρόμους της πρωτεύουσας. Στήριξα τον ισχυρισμό αυτό αποδεικνύοντας ότι το κείμενο της εφημερίδας, που είναι καθεστωτική κατά κοινή παραδοχή,κυκλοφόρησε αστραπιαία, και πριν ή αμέσως μετά τα επεισόδεια, στον "αντιεξουσιαστικό" και "αριστεριστικό" χώρο (για παράδειγμα, στα ιστολόγια "Εργάτης", "Indymedia", "Παραλληλογράφος", "Σχολιαστές χωρίς Σύνορα", "Island Anarchy"), τον "αμεσοδημοκρατικό χώρο" (για παράδειγμα, στο ιστολόγιο "Democracy Crisis"), και στον ακροδεξιό χώρο (για παράδειγμα, στα ιστολόγια "Hellenic Revenge", "Θερμοπύλαι", και "Ολυμπία"). Σύνδεσμοι για όλα τα παραπάνω υπάρχουν στο άρθρο της 17ης Φεβρουαρίουκαι δεν θα ξαναπαρατεθούν εδώ.
Αυτό το οποίο κυκλοφόρησε σαν αστραπή σε όλους αυτούς τους χώρους --αυτό το οποίο προκάλεσε άμεσο ενδιαφέρον ως επιβεβαιωτικό των θεωριών και αντιλήψεών τους στοιχείο-- ήταν το κάτωθι τμήμα του "ρεπορτάζ" του Παύλου Παπαδόπουλου για την 5η Μάη 2010:
Η Αλέκα διασώζει το ΚοινοβούλιοΜόνο τα δύο πρώτα κεφάλαια του μνημονίου είναι αμιγώς «ελληνικά». Πρόκειται για τη «νομική εισαγωγή» την οποία συνέταξαν οι καθηγητές κκ. Ευ. Βενιζέλος και Χ. Παμπούκης σε ένα γραφείο του πέμπτου ορόφου στο επί της λεωφόρου Μεσογείων υπουργείο Περιβάλλοντος. Σε αυτό το ηλικίας μόλις 10 ετών κτίριο, με τον αρχιτεκτονικό σχεδιασµό που αποπνέει την... αισιοδοξία της ένταξης στην ΟΝΕ, πολλά κυβερνητικά στελέχη βρήκαν κρησφύγετο εκείνη την ημέρα. Το κέντρο της Αθήνας ήταν απροσπέλαστο λόγω των δακρυγόνων και των επεισοδίων που κατέληξαν το ίδιο απόγευμα στη δολοφονία τριών νέων ανθρώπων στο υποκατάστημα της Marfin στην οδό Σταδίου.
«Θα γίνουμε Αργεντινή. Θα μπουν μέσα και θα μας σκοτώσουν» φώναξε ο κ. Θ. Πάγκαλοςόταν πληροφορήθηκε τον θάνατο των τριών υπαλλήλων. Βρισκόταν στη Βουλή και δίπλα του οι βουλευτές που τον άκουσαν πάγωσαν, πιστεύοντας ότι ο όχλος θα εισβάλει και θα τους λιντσάρει. Είχαν υπολογίσει χωρίς την... κυρία Αλέκα Παπαρήγα! Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ, μονίμως καχύποπτη και προνοητική, είχε δώσει αυστηρές εντολές στην ομάδα περιφρούρησης του ΠΑΜΕ. Οι γεροδεμένοι κομμουνιστές, αντί να καταλάβουν τα (πρώην) Ανάκτορα, υπάκουσαν και τα προφύλαξαν εμποδίζοντας τον «συνασπισμό» ακροαριστερών και παρακρατικών να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό από την πλευρά του Μνημείου του Αγνωστου Στρατιώτη. Για μία ακόμη φορά το ΚΚΕ έσωσε την αστική δημοκρατία...
Είναι γνωστό και δεν χρήζει επανάληψης ότι η βασική κατηγορία εναντίον του ΠΑΜΕ στις 20 Οκτώβρη, αυτό το οποίο νομιμοποίησε την δολοφονική επίθεση εναντίον του σε δεκάδες σχόλια, tweets και δημοσιεύσεις στον φερόμενο ως "αντιεξουσιαστικό" και "αριστεριστικό" χώρο, αλλά επίσης και στον ακροδεξιό, ήταν ακριβώς αυτή:ότι είχε πάει στο Σύνταγμα για να εμποδίσει την ανατροπή του κοινοβουλίου και να διασώσει το πολιτικό κατεστημένο της χώρας.
Η πορεία της αναστροφής δεδομένων: Σεπτέμβρης-Νοέμβρης 2012
Το καλοκαίρι του 2012 πέρασε εν μέσω ουσιαστικής μονοκρατορίας της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, η οποία, εκθρασυμένη από τα κοινοβουλευτικά αποτελέσματα των εκλογών της 17ης Ιουνίου, είχε περάσει σε μια εκστρατεία συντονισμένης, τηλεοπτικής ή τηλεοπτικοποιημένης προπαγάνδας δια της βίας εναντίον μεταναστών αλλά και εναντίον στελεχών ή μελών των κομμάτων της αριστεράς (ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ κυρίως, αν και καταγγέλθηκαν και κάποια περιστατικά με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ).
Ο Σεπτέμβρης μπήκε καταθλιπτικά: στην πρώτη του μήνα κοινοποιούνταν απόπειρα εμπρησμού του αρχείου του ΚΚΕ στο Επιμορφωτικό Κέντρο "Χαρίλαος Φλωράκης"· είχαν ήδη προηγηθεί η επίθεση Η. Κασιδιάρη κατά της βουλευτή Λιάνας Κανέλη, ο βανδαλισμός δύο μνημείων του Άρη Βελουχιώτη, και η επίθεση κατά του δημοτικού συμβούλου της "Λαϊκής Συσπείρωσης" Γ. Τσιμπουκάκη προεκλογικά, σε εκλογικό περίπτερο του ΚΚΕ. Οι προγραμματισμένες διαδηλώσεις στην ΔΕΘ, στις οποίες συμμετείχε το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, δεν μπορούν να θεωρηθούν ιδιαίτερα μαζικές, αν και ήταν η πρώτη δράση μετά τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για τη Χαλυβουργία όπου η αριστερά ξαναβρέθηκε στον δρόμο με κάποιες αξιώσεις.
Αμέσως μετά όμως, το ΠΑΜΕ ανακοίνωσε σχέδιο οργανωμένης προετοιμασίας Γενικής Απεργίας για τις 26 Σεπτεμβρίου και επανέλαβε το κάλεσμά του στις ταξικές δυνάμεις των συνδικάτων την επόμενη, στις 10 Σεπτέμβρη. Στις 11 Σεπτέμβρη, απέκλεισε την είσοδο του Υπουργείου Εργασίας κατά την επίσκεψη της Τρόϊκα. Ακολούθησαν, στις 20 Σεπτέμβρη, οι τεράστιες λαϊκές διαδηλώσεις στην Πορτογαλία, που οδήγησαν την κυβέρνηση σε μια τακτική έστω υποχώρηση σε ό,τι αφορούσε τα προτεινόμενα μέτρα λιτότητας. Στις 26 Σεπτέμβρη, το ΠΑΜΕ οργάνωσε απεργιακή συγκέντρωση στην Ομόνοια, στα πλαίσια της Γενικής Απεργίας. Η σχετική επιτυχία της Γενικής Απεργίας της 26ης Σεπτεμβρίου άρχισε να στέλνει τα πρώτα κάπως ενθαρρυντικά μηνύματα για ανάκαμψη του εργατικού κινήματος, ενώ, στα πλαίσια της προστασίας των ΑΜΕΑ που χτυπήθηκαν και προηλακίστηκαν από τα ΜΑΤ κατά τη διάρκεια της δικής τους διαμαρτυρίας στα πλαίσια της Γενικής Απεργίας, δυνάμεις του ΠΑΜΕ ήλθαν σε μικρής έκτασης σύγκρουση με την αστυνομία.
Στις 28 Σεπτέμβρη, δύο μέρες μετά την Γενική Απεργία της 26ης, το ΠΑΜΕ ανακοίνωνε νέα εκστρατεία για Γενική Απεργία. Είχαν προηγηθεί αρκετές προσπάθειες υπόσκαψης του κύρους του, όπως και του νοήματος της Γενικής Απεργίας, από μερίδα του "αριστεριστικού" χώρου, καθώς και παρέμβαση μετά νουθεσιών να εγκαταλείψει το εκλογικά αυτοκαταστροφικό πρόταγμα της "λαϊκής εξουσίας" από το ιστολόγιο "Ίσκρα" της Αριστερής Πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Οκτώβρης μπήκε πολύ πιο ευοίωνα: στις 2 του μήνα, κυκλοφορούσε ανακοίνωση του ΚΚΕ για δεκάδες ξεχωριστές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα που προγραμματίστηκαν για τις 4 και τις 5 Οκτώβρη, ενώ ταυτόχρονα οργανωνόταν η συμμετοχή των ταξικών συνδικάτων στην νέα Γενική Απεργία. Στις 5του Οκτώβρη ακολούθησε η βίαιη καταστολή των εργατών του Σκαραμαγκά έξω από το ΥΠΕΘΑ, καθώς και οι τουλάχιστον αλλόκοτες δηλώσεις του εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Π. Σκουρλέτη περί δήθεν "χαλαρότητας" της Αστυνομίας. Η επικείμενη και αιφνίδια επίσκεψη της Α. Μέρκελ στην Ελλάδα οδήγησε σε νέες κινητοποιήσεις, καθώς το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ δήλωναν, στις 8 του μήνα, ότι δεν θα σεβαστούν την επαπειλούμενη απαγόρευση συνάθροισης της συγκυβέρνησης. Η νέα διαδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στις 9 και στις 10 του Οκτώβρη, επιβεβαίωσε την αυξανόμενη μαζικότητα του ταξικού εργατολαϊκού κινήματος.
Στις 9 του Οκτώβρη, κατά την πρώτη μέρα των διαδηλώσεων, το Lenin Reloaded σημείωνε, στα πλαίσια αποτίμησης της σημασίας της μέρας εκείνης:
* Από τις πρώτες δειλές απόπειρες με την ΔΕΘ νωρίς τον Σεπτέμβρη, έχει αρχίσει να δημιουργείται ένα πυκνό και σχετικά πολυεπίπεδο δίκτυο δράσεων: έχουμε συλλαλητήρια, διαδηλώσεις, απεργίες σε εξέλιξη σε κάποιους κλάδους, μικρές Γενικές Απεργίες, ετοιμασία για νέες απεργίες. Έχουμε εργατική κινητοποίηση αρκετά έντονη, είχαμε σήμερα ευρύτερη λαϊκή κινητοποίηση, έχουμε κάποια απρόβλεπτα μαχητικά εργατικά ξεσπάσματα όπως αυτό έξω από το ΥΠΕΘΑ, έχουμε, επιτέλους, και μετά το καταθλιπτικό καλοκαίρι που διαδέχτηκε το σπάσιμο της απεργίας στη Χαλυβουργία, και τις εξορμήσεις της Χρυσής Αυγής κάτι να κινείται και να πιέζει το πολιτικό σύστημα. Μια επανάκαμψη στο φρόνημα και την αποφασιστικότητα. [...]
* Το ΠΑΜΕ πήγε Σύνταγμα και δεν ξαναείχαμε 20 Οκτώβρη.
Η παρατήρηση με έντονα στοιχεία είναι αποκαλυπτική για τον τρόπο ανάγνωσής μου, το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ενέτασσα αυτό που είχα αντιληφθεί ως μια διαδικασία επαναδιεκδίκησης του πολιτικού χώρου μετά το καλοκαίρι των πλατειών και μετά τα τραυματικά γεγονότα της 20/10.
Αλλά είμαι απόλυτα βέβαιος ότι και η αστική τάξη έδινε σημασία και στα δύο σκέλη της παρατήρησης με έντονα στοιχεία -- τόσο δηλαδή στην επαναπροσέγγιση του ΠΑΜΕ με την πλατεία Συντάγματος, όσο και στην απουσία "κατάλληλης" υποδοχής του εκεί.
Τα μέλη του [ΠΑΜΕ] αποχώρησαν όταν ξεκίνησαν τα μικροεπεισόδια έξω από τη Βουλή,προκαλώντας τις χλιαρές αποδοκιμασίες όσων παρευρίσκονταν. Κάποιοι μάλιστα αντέδρασαν ακόμη πιο έντονα πετώντας προς το μέρος τους καφέδες και άλλα αντικείμενα.
Η ενόχληση της "αριστεράς" με την αυξανόμενη κινηματική παρουσία του ΠΑΜΕ και με το "τόλμημα" της επιστροφής στο Σύνταγμα, η πλήρης αποσιώπηση του ακροδεξιού περιεχομένου των "αποδοκιμασιών" και η παρουσίασή τους ως "γενικές" και "λαϊκού" χαρακτήρα, δεν κρύβονται, και ο Ριζοσπάστης αντιδρά στα όσα διαφαίνονται για συμπαιγνία "αντιεξουσιαστών"-ΣΥΡΙΖΑ και ακροδεξιών στοιχείων με δημοσίευμά του στις 13 του Οκτώβρη.
Η Γενική Απεργία πραγματοποιείται στις 18 του Οκτώβρη με μεγάλη συγκριτική επιτυχία και βαθμό συμμετοχής σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσ/νίκη, Στερεά Ελλάδα, Κρήτη, Νησιά, Εύβοια, Μακεδονία, Θράκη, Πελοπόννησο, Θεσσαλία και Βορειοδυτική Ελλάδα, παρά την μάλλον χλιαρή στάση των ηγεσιών ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Ταυτόχρονα, όμως, το ΠΑΜΕ χάνει έναν ακόμα άνθρωπό του --τον Ξ. Λούγαρη--, τραγικά, δυο μέρες πριν την επέτειο του θανάτου του Δ. Κοτζαρίδη. Η συνέπεια της νέας απώλειας είναι νέες --άμεσες και έμμεσες-- επιθέσεις ενάντια στο ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ από τον χώρο του αριστερισμού, του ΣΥΡΙΖΑ και της αναρχίας για δήθεν απόκρυψη των βίαιων αιτίων του θανάτου του Λούγαρη, που είχε πεθάνει από ανακοπή (Indymedia, Γ. Βασάλος, Enosy, ΑΝΤΑΡΣΥΑ,Ίσκρα). Στις 28 Οκτώβρη, το Ίσκρα καταγγέλει, αιφνιδιαστικά και ακατανόητα, την ύπαρξη "νέας στρατηγικής" στο ΚΚΕ, κατά "αυθαίρετη υπέρβαση των Συνεδριακών αποφάσεων" του κόμματος, ενώνοντας την φωνή του με άρθρο της ίδιας εφημερίδας που υποδαύλισε τα επεισόδεια της 20/10/2011, του Βήματος, περί δήθεν κούρσας διαδοχής στο κόμμα και δήθεν "εσωκομματικής αντιπολίτευσης" μέσω ιστολογίων όπως τα "Νέα Σπορά" και "Εργατικός Αγώνας" (ο τελευταίος είχε σπεύσει να αναδημοσιεύσει το άρθρο του Βήματος). Την ίδια μέρα που το Ίσκρα δημοσιεύει το κείμενό του, και στα πλαίσια νέων κινητοποιήσεων του ΠΑΜΕ, τα ΜΑΤ τραυματίζουν τον απολυμένο εργάτη Λ. Μεταξόπουλο, που διαδήλωνε με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στη Θεσ/νίκη. Την προηγούμενη, στις 27 Οκτώβρη, η Αγωνιστική Παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλει το ΠΑΜΕ για υποβάθμιση της πρότασης για παρατεταμένη Γενική Απεργία και συνεργασία με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ.
Ο Νοέμβρης είναι ο μήνας στον οποίο προγραμματίζεται να περάσει από την Βουλή το επονομαζόμενο Τρίτο Μνημόνιο. Η πρόταση νόμου του ΚΚΕ για κατάργηση των Μνημονίων προσκρούει στην αντίθεση της συγκυβέρνησης, την αναμενόμενη εχθρότητα της Χρυσής Αυγής, αλλά και την επαμφοτερίζουσα στάση της εκτός κυβέρνησης "αριστεράς." Στη Βουλή, οι ομιλίες Παπαρήγα και Παφίλη στην συζήτηση της 7ης Νοέμβρη αφήνουν πολύ θετικές εντυπώσεις σε κόσμο πρότερα αποξενωμένο από το ΚΚΕ. Την ίδια μέρα, έξω απ' τη Βουλή και στα πλαίσια των λαϊκών διαδηλώσεων κατά του Μνημονίου στων οποίων την οργάνωση πρωταγωνιστεί και κυριαρχεί αριθμητικά, το ΠΑΜΕ δέχεται την κρατική καταστολή καθώς προσπαθεί να κρατήσει την διαδήλωση στην Πλατεία Συντάγματος. Δεν υποχωρεί, και μετά από έναν ελιγμό ανασύνταξης, επιστρέφει στο Σύνταγμα. Για πρώτη φορά, και σε δραματική αντίθεση με όσα προσπάθησε να περάσει το "αντιεξουσιαστικό" βίντεο της 9ης Οκτώβρη και το σχετικό άρθρο της Αυγής, καταχειροκροτείται από κόσμο εκτός της οργάνωσης. Το αστικό κράτος και τα ΜΜΕ δεν μπορούν να αποκρύψουν την απογοήτευσή τους. Η Χρυσή Αυγή επιτίθεται μεν σε μέλη της ΚΝΕ στις 7 Νοέμβρη, αλλά αυτό δεν φαίνεται πλέον να αρκεί. Το κάλεσμα της ΓΓ του ΚΚΕ την ίδια μέρα δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για την ελεγξιμότητα της εξέλιξης των πραγμάτων:
Καλούμε το λαό να προχωρήσει σε συστηματική και καλά οργανωμένη απειθαρχία και ανυπακοή όχι μόνο στις αποφάσεις της κυβέρνησης αλλά γενικότερα στο σύστημα. Αυτή είναι η καλή αρχή για να οργανωθεί η αντεπίθεση που πρέπει να καταλήξει στην κατάργηση των μονοπωλίων, στην απεμπλοκή από τις δεσμεύσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή την αποδέσμευση. Οποιαδήποτε άλλη λύση που προτείνεται είναι εντός των τειχών.Το Σάββατο, 10 Νοέμβρη, παραμονές της συζήτησης του νέου, "μνημονιακού" προϋπολογισμού στη Βουλή, οΡιζοσπάστης μιλά με ικανοποίηση για τη "δύναμη του οργανωμένου περιφρουρημένου αγώνα." Βήμα-βήμα, σιγά-σιγά, με τον συνδυασμό κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής δράσης, το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ μοιάζουν να έχουν αλλάξει το τοπίο, και ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την κατανόηση του ρόλου και των προθέσεών τους από ένα αυξανόμενο κομμάτι ενός λαού που είχε ως τότε αποτελεσματικά διδαχθεί να τα αντιμετωπίζει με ακραία καχυποψία. Αντίθετα, ο "κοινοβουλευτισμός ως κινηματισμός" με τον οποίο προσπάθησε να απαντήσει στις διαδηλώσεις της 7ης Οκτώβρη ο ΣΥΡΙΖΑ άρχιζε να παρουσιάζει σημεία ταχέως εκφυλισμού προς την αυτοπαρωδία.
Για την αστική τάξη, τα πράγματα άρχισαν να μην δείχνουν και τόσο καλά. Θα χρειαζόταν μια καλύτερη προσπάθεια από τον αστικό σχηματισμό για να ανανεωθεί το επιτυχές σχέδιο δράσης της 20ης Οκτώβρη 2011:ένα νέο χτύπημα α λα Βήμα και αδήλωτων συνεργατών. Η αφορμή έπρεπε να βρεθεί, και βρέθηκε στην ομιλία Παπαρήγα στη Βουλή, στις 11 Νοέμβρη.
Η ορχήστρα των χρωμάτων: 11-17 Νοέμβρη
Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ο Ψυχρός Πόλεμος, και, στην Ελλάδα, ο Εμφύλιος και η μετεμφυλιακή περίοδος συνοδεύτηκαν από σημαντικές εξελίξεις στα πεδία της παραπληροφόρησης και της προπαγάνδας, που απετέλεσαν κρίσιμα πεδία πολεμικών εφαρμογών. Ανάμεσα στα προπαγανδιστικά μέσα που επινοήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν σε αυτή την περίοδο ήταν το σημαντικό όπλο του πολέμου στον αντίπαλο μέσω της έντεχνης στήριξής του από αναξιόπιστους "συμμάχους" με αποκλειστικό στόχο, βέβαια, την υπόσκαψη της δικής του εικόνας.
Το όπλο αυτό δοκιμάστηκε με τεράστια επιτυχία ενάντια στο ΠΑΜΕ από την νεοναζιστική Χρυσή Αυγή στις 17 Φεβρουαρίου του 2012, όταν αυτή σκηνοθέτησε (και βιντεοσκόπησε) "φιλική" επίσκεψη στην απεργία της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Το βίντεο των ναζιστών έκανε "θαύματα": κυκλοφόρησε αστραπιαία και συζητήθηκε, αρνητικότατα έως ευθέως συκοφαντικά για το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, σε πληθώρα ιστότοπων της αναρχίας και του αριστερισμού, από το "Indymedia" στο "Βαθύ Κόκκινο", κι από το "Avant Garde" στο "Aformi". Η "θεωρία των άκρων" --"Η Χρυσή Αυγή στο πλευρό των χαλυβουργών” ή το ΠΑΜΕ στο πλευρό της Χρυσής Αυγής;"-- για να δανειστούμε τον τίτλο του Aformi, έκανε θραύση, η Χρυσή Αυγή έκανε την δουλειά της με την βοήθεια σύσσωμων σχεδόν των εκτός ΚΚΕ μέσων της αριστεράς και της αναρχίας (περιλαμβανομένης βέβαια της Αυγής), και ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους "αναρχικούς" βρήκαν μια έξοχη ευκαιρία να εγκαταλείψουν τους χαλυβουργούς, τους οποίους ως τότε υποτίθεται πως στήριζαν, αφήνοντας μόνο τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συμπαραστέκονται στον αγώνα τους (εδώ θα πρέπει να σημειωθεί η τιμητική διαφοροποίηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από άλλους χώρουςστο θέμα αυτό). Τέτοια ήταν η επιτυχία του στρατηγήματος των νεοναζί που η "αναρχική" κατάληψη Σινιάλομιλούσε ως τον Οκτώβρη του φετινού έτους για αυτούς "που κάθονται στα ίδια έδρανα με τους υπάνθρωπους της Χρυσής Αυγής, [αυτούς] που υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες τους φασίστες στην Χαλυβουργία", ενώ σε σε άλλο ιστότοπο του "αντιεξουσιασμού" γραφόταν μανιφέστο με τον περήφανα αντεργατικό τίτλο "Γιατί δεν πρέπει να δείξουμε αλληλεγγύη στη Χαλυβουργία".
Η τεράστια επιτυχία της Χρυσής Αυγής, με την συστηματική συμπαράσταση "αγανακτισμένων φωνών" του αναρχικού και αριστεριστικού χώρου (ιδαίτερα του τροτσκιστικού και του συριζαϊκού και φιλοσυριζαϊκού), να τσακίσει την αλληλεγγύη στην Χαλυβουργία και να προετοιμάσει την τελική επίθεση εναντίον της από το κράτος πιθανώς να ενέπνευσε τον πατέρα του ναζισμού στην Ελλάδα, Κωνσταντίνο Πλεύρη, να επαναλάβει το "κόλπο" δηλώνοντας, παραμονές των εκλογών της 17ης Ιουνίου: "Καλύτερα να ψηφίσετε ΚΚΕ παρά Χρυσή Αυγή" (ας σημειωθεί ότι ο αξιότιμος κύριος Πλεύρης είχε παλιότερα απευθύνει "κάλεσμα στους αντιεξουσιαστές" να τον συνδράμουν στον αγώνα του για κάθαρση του μπουρδέλου της Βουλής· η τακτική της έμμεσης "δολοφονίας χαρακτήρα" συνηθίζεται στις σχολές counterinsurgency στις οποίες δίδαξε ο καθηγητής, αλλά φυσικά οφείλει κανείς να μην είναι τόσο τραγικά χειραγωγήσιμος ώστε να παίρνει οτιδήποτε λέει ένας τέτοιος άνθρωπος τοις μετρητοίς).
Σε ό,τι αφορά την αναπαραγωγή της από τα μόνιμα φερέφωνα της καθεστωτικής και ακροδεξιάς προβοκάτσιας στον χώρο της "αριστεράς", η προσπάθεια αυτή δεν φαίνεται να "περπάτησε" όσο η έμπνευση εναντίον των Χαλυβουργών. Πιθανώς το προφίλ του κυρίου Πλεύρη ως εγνωσμένου φασίστα, θεωρητικού του ελληνικού ναζισμού, και συνεργάτη της CIA και της χούντας, να απέτρεψε όσους είχαν αναγορεύσει τον Ηλία Κασιδιάρη σε κριτή της μοίρας των Χαλυβουργών απ' το να επαναλάβουν τον ρόλο του ενισχυτή της φωνής της άκρας δεξιάς. Ίσως όμως να αδικούμε τον έλληνα Φύρερ, και η "προτροπή" του να συνέβαλε και αυτή έναν σεμνό οβολό στο 4.5% του ΚΚΕ στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν 7 μέρες μετά.
Έτσι, η έμπνευση του Βήματος στο ρεπορτάζ της 16ης Οκτώβρη 2011 περί "γεροδεμένων κομμουνιστών" που αντί να καταλάβουν το κοινοβούλιο έσωσαν τους υπεύθυνους για τη λαϊκή εξαθλίωση έμεινε χωρίς μιμητή μέχρι τις14 του Νοέμβρη 2012, όταν ο γνωστός για τους συνδέσμους του με την αμερικανική πρεσβεία, υπάλληλος του συγκροτήματος Αλαφούζου και φανατικός υποστηρικτής του νεοφιλελευθερισμού Αλέξης Παπαχελάς δημοσίευσε στον έταιρο πυλώνα του καθεστωτικού Τύπου Καθημερινή ένα συγκινητικό και αυθόρμητο "εγκώμιο" στην Αλέκα Παπαρήγα που θα ζήλευε ακόμα και η φαντασία του Παύλου Παπαδόπουλου. Και πράγματι, οι ομοιότητες ανάμεσα στα δύο κείμενα, αν και ανήκουν σε διαφορετικά είδη ("ρεπορτάζ" και "γνώμη") είναι καταπληκτικές:
Η κ. Αλέκα Παπαρήγα
Του Αλεξη Παπαχελα
Δεν είχα σκεφθεί ποτέ ότι θα με τρόμαζε κάποτε η ιδέα ενός Κοινοβουλίου χωρίς την κ. Αλέκα Παπαρήγα. Δεν συμμερίσθηκα ποτέ τον δογματισμό και την απολυτότητα των απόψεων ούτε, βεβαίως, με εύρισκαν σύμφωνο οι αναλύσεις περί επιβεβλημένης παραβίασης του Συντάγματος ή οι μεθοδεύσεις του ΠΑΜΕ. Το ΚΚΕ έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης για το πού βρίσκεται η χώρα, αν και πολύ μεγαλύτερο έχουν οι πολιτικοί και ταγοί της αστικής τάξης, οι οποίοι λαΐκιζαν ασύστολα μόλις το ΚΚΕ τούς έκανε... «φου».
Παρ’ όλα αυτά, η παρουσία της κ. Παπαρήγα στο Κοινοβούλιο, σε ορισμένες κρίσιμες στιγμές, έδειξε έναν άνθρωπο με συσσωρευμένη εμπειρία, θεσμική συμπεριφορά και μια αίσθηση στοιχειώδους ευθύνης. Οταν οι δυνάμεις του ΚΚΕ συγκρούσθηκαν με τους ποικίλους και αδέσποτους «μπαχαλάκηδες» στο Σύνταγμα και αφού πέθανε ένας άνθρωπος που ανήκε στο ΚΚΕ, η κ. Αλέκα Παπαρήγα δεν «έριξε λάδι στη φωτιά» ούτε κήρυξε την επανάσταση.Αντιθέτως, φρόντισε να ηρεμήσει τα πνεύματα και να αποφύγει τα χειρότερα. Ισως, βεβαίως, αυτή να είναι και η μεγάλη διαφορά. Εχει ζήσει τα χειρότερα, ήταν εκεί όταν η χώρα ζούσε τραγικές στιγμές ή κατέρρεε.
Το ίδιο συνέβη στο Κοινοβούλιο τις προάλλες. Μέσα στον ορυμαγδό της ανοησίας, του φτηνού τηλεεντυπωσιασμού, της μισαλλοδοξίας και της καφρίλας, η κ. Παπαρήγα μίλησε πάλι με ηρεμία, νηφαλιότητα και χωρίς περιστροφές. Η ρητορεία της δεν αφηνιάζει ποτέ, δεν ξεπερνά τη λογική και την ανάλυσή της. Ολα έχουν μια αρχή, μέση και τέλος.
Μέσα στο κλίμα των ημερών, ίσως η κ. Παπαρήγα και το στυλ της να μην «πουλάνε»... Μια μερίδα του κόσμου θέλει ωμή «καφρίλα», αμάσητο μίσος και επιχειρήματα προϊστορικού πανεπιστημιακού αμφιθεάτρου. Η κ.Παπαρήγα ενδέχεται να αποχωρήσει από την ηγεσία της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ κάποια στιγμή το 2013. Εκείνη τη στιγμή θα χαθεί ένα ακόμη κομμάτι «σοφίας», εμπειρίας, όπως θέλετε πείτε το, που χρειάζεται πολύ αυτές τις ώρες. Δεν υπάρχουν πολλοί βετεράνοι και έμπειροι πολιτικοί πια στην «πιάτσα» που να μπορούν την κρίσιμη, ύστατη στιγμή να χτυπήσουν το καμπανάκι του κινδύνου. Και αυτό μόνο ζημιά μπορεί να κάνει τούτη την ώρα.
Το κείμενο μοιάζει βγαλμένο από ονείρωξη αναρχικού με απωθημένα αντικομμουνιστικού μένους και φαντασιώσεις καταδίωξης: Ιδού απτές αποδείξεις, από έναν από τους πιο λαομίσητους καθεστωτικούς δημοσιογράφους, για την καθεστωτικότητα του κόμματος και της ΓΓ του προσωπικά! Το ΚΚΕ επαινείται για την "θεσμικότητά" του, για το ότι "συγκρούεται με τους μπαχαλάκηδες", για το ότι ενώ είχε την ευκαιρία "δεν κήρυξε την επανάσταση", για το ότι κρατάει πάντα τα πράγματα υπό έλεγχο (όπως στις 5/5!)
Το διαδίκτυο λάτρεψε την υπολογισμένη λέξη προς λέξη λάσπη του κυρίου Παπαχελά (περιλαμβάνει ακόμα και "ξεκαρφωτική" πρώτη παράγραφο, όπου ο Παπαχελάς αποπειράται να χτίσει "ρεαλιστικότητα" ενόψει εγνωσμένου πρότερου αντικομμουνιστικού βίου!). Τόσο πολύ επιβεβαιώθηκε στις σκοτεινές του υποψίες μάλιστα αυτό το μονίμως ξύπνιο διαδίκτυο που δεν ξέχασε μόνο το κάλεσμα της ίδιας της Παπαρήγα σε "συστηματική και καλά οργανωμένη απειθαρχία και ανυπακοή" μόλις μία εβδομάδα πριν, αλλά και ορισμένες άβολες λεπτομέρειες:
Για παράδειγμα ότι ο κύριος Παπαχελάς εργάζεται στον ΣΚΑΪ, στον σταθμό δηλαδή όπου οι Λυριτζής και Οικονόμου είχαν επιτεθεί (24 Οκτώβρη) ανοιχτά και επανελειμμένα στη ΓΓ του ΚΚΕ γιατί δεν...παραιτείται από τώρα να σωθεί το κόμμα της, απαξιώνοντας την ίδια και το ΚΚΕ επί πάνω από μισή ώρα. Ή ότι ο κύριοςΠαναγόπουλος της ΕΡΤ, που "μετέγραψε" στο κανάλι Αλαφούζου τον Παπαχελά μαζί με τους Λυριτζή-Οικονόμου, μετέγραψε επίσης τον στενό και διαχρονικό συνεργάτη του κυρίου Παπαχελά κύριο Τάσο Τέλογλου, ο οποίος, προφανώς κατά τας διαταγάς του εφοπλιστή εργοδότη του, είχε γράψει, στα τέλη του Απρίλη του 2010, ότι "Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα [να] κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου." Ή ότι το ίδιο το ΠΑΜΕ είχε καταγγείλει επίσημα την αισχρή στάση διαρκούς συκοφαντίας του εργοδότη του κυρίου Παπαχελά ενάντια στους απεργούς στη Χαλυβουργία. Ή ότι τον Ιούλη του 2009, ο κύριος Παπαχελάς είχε κληθεί να συμμετάσχει σε αντικομμουνιστική φιέστα για τα "θύματα κομμουνισμού-φασισμού". Ή ότι ο ιδιοκτήτης του άλλου εργοδότη του κυρίου Παπαχελά, της Καθημερινής των κομμουνιστοφάγων Καλύβα-Μαραντζίδη και πολλών άλλων με παρεμφερείς ιδεολογικές καταγωγές και προτιμήσεις, είναι ο κύριος Αριστείδης Αλαφούζος, για τις μιντιακές πρακτικές του οποίου η deal news (και όχι ο Ριζοσπάστης!) έγραφε το εξής γλαφυρό:
Μήπως είναι η ίδια η "θεωρία των άκρων" που ενώνει...τα άκρα με τον μόνο τρόπο που μπορούν να ενωθούν, κάτω απ' την ομπρέλα ενός κοινού μίσους για κάτι που το ένα άκρο βλέπει ως άλλο άκρο και το άλλο "άκρο" --που δεν είναι καθόλου άκρο!-- ως τίποτε άλλο παρά συνώνυμο του καθεστωτικού...αστικού κέντρου το οποίοεκπροσωπούσε και εκπροσωπεί διαχρονικά το ίδιο; Μήπως στην εικόνα του "προδοτικού" ΚΚΕ ενώνονται διαφορετικής πολιτικής καταγωγής και στόχευσης γενιές "προδομένων", από τους απόγονους των "προδομένων" ταγματασφαλιτών, στους "προδομένους" των διασπάσεων του κόμματος το 1968 και το 1991, στους "προδομένους" που κλαίνε απαρηγόρητα την "εξέγερση" στην Κροστάνδη που συνέτριψε ο Τρότσκι και την ισπανική επανάσταση που... πρόδωσε ο Στάλιν; Μήπως "η μεγάλη του ΚΚΕ συνομωσία" είναι μία από τις πιο αξιόπιστες μηχανές παραγωγής μικροαστικής συναίνεσης στην Ελλάδα-- μια μηχανή που αποδείχτηκε σωτήρια σε περιόδους δύσκολες για την ηγεμονία των μεγαλοαστών;
Αλλά το α λα Χ.Α, Παπαδόπουλος και Πλεύρης "χτύπημα" Παπαχελά την 14η Νοέμβρη δεν ήταν η πρώτη απόπειρα "συμμόρφωσης" του ΚΚΕ μετά τις μαζικές διαδηλώσεις της 7ης του μήνα και το χειροκρότημα στο Σύνταγμα και πριν την 17η. Είχε προηγηθεί, αμέσως μετά τις 11, ολόκληρη ομοβροντία, και με την ομοβροντία αυτή ερχόταν ενσυνείδητα να ενωθεί, και αυτήν να ενισχύσει, η πρωτοβουλία του έμπιστου του κυρίου Αλαφούζου και προτύπου της αργυρώνητης δημοσιογραφίας.
Για παράδειγμα ότι ο κύριος Παπαχελάς εργάζεται στον ΣΚΑΪ, στον σταθμό δηλαδή όπου οι Λυριτζής και Οικονόμου είχαν επιτεθεί (24 Οκτώβρη) ανοιχτά και επανελειμμένα στη ΓΓ του ΚΚΕ γιατί δεν...παραιτείται από τώρα να σωθεί το κόμμα της, απαξιώνοντας την ίδια και το ΚΚΕ επί πάνω από μισή ώρα. Ή ότι ο κύριοςΠαναγόπουλος της ΕΡΤ, που "μετέγραψε" στο κανάλι Αλαφούζου τον Παπαχελά μαζί με τους Λυριτζή-Οικονόμου, μετέγραψε επίσης τον στενό και διαχρονικό συνεργάτη του κυρίου Παπαχελά κύριο Τάσο Τέλογλου, ο οποίος, προφανώς κατά τας διαταγάς του εφοπλιστή εργοδότη του, είχε γράψει, στα τέλη του Απρίλη του 2010, ότι "Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα [να] κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου." Ή ότι το ίδιο το ΠΑΜΕ είχε καταγγείλει επίσημα την αισχρή στάση διαρκούς συκοφαντίας του εργοδότη του κυρίου Παπαχελά ενάντια στους απεργούς στη Χαλυβουργία. Ή ότι τον Ιούλη του 2009, ο κύριος Παπαχελάς είχε κληθεί να συμμετάσχει σε αντικομμουνιστική φιέστα για τα "θύματα κομμουνισμού-φασισμού". Ή ότι ο ιδιοκτήτης του άλλου εργοδότη του κυρίου Παπαχελά, της Καθημερινής των κομμουνιστοφάγων Καλύβα-Μαραντζίδη και πολλών άλλων με παρεμφερείς ιδεολογικές καταγωγές και προτιμήσεις, είναι ο κύριος Αριστείδης Αλαφούζος, για τις μιντιακές πρακτικές του οποίου η deal news (και όχι ο Ριζοσπάστης!) έγραφε το εξής γλαφυρό:
Το μόνο κόμμα που δεν έχει «φωνή» στον εκδοτικό όμιλο Αλαφούζου είναι το ΚΚΕ, έχοντας ανοίξει έναν ιδιότυπο πόλεμο μεταξύ τους από την περίοδο των απεργιών των ναυτεργατών στον Πειραιά. Ο Αλαφούζος ισχυριζόταν πως όλα υποκινούνται από το ΠΑΜΕ.Σε αυτή λοιπόν την εφημερίδα και από αυτόν τον άνθρωπο επιχειρήθηκε το παλιό καλό τρικ του "καθεστωτικού ΚΚΕ", το οποίο πρέπει να ομολογήσουμε ότι λατρεύουν εξίσου οι ακροδεξιοί, οι αναρχικοί και οι αριστεριστές. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την εκμετάλλευση του κατάπτυστου αυτού κειμένου από την Αυγή την αμέσωςεπόμενη της δημοσίευσής του και ξανά σήμερα; Πώς να εξηγήσει κανείς την σύμπλευση αυτής της στάσης της "προοδευτικής" εφημερίδας με βαθυστόχαστα άρθρα του είδους "Γιατί το κατεστημένο (ξαφνικά) στηρίζει την Αλέκα;" Ή με την παρομοίου επιπέδου πολεμική του γνωστού αριστεροπατριωτικού "Ρεσάλτο" η οποία αναδημοσιεύτηκε σε site πολιτικο-ιδεολογικής "περιοπής" όπως "Ο Χαφιές" , "Οι μάσκες πέφτουν" και η "Έγερσις"; Ή με την δεύτερη επίθεση του ίδιου "αριστεροπατριωτικού" Ρεσάλτο περί "λόμπι της ευρωχούντας" με στήριξη...ΚΚΕ;
Μήπως είναι η ίδια η "θεωρία των άκρων" που ενώνει...τα άκρα με τον μόνο τρόπο που μπορούν να ενωθούν, κάτω απ' την ομπρέλα ενός κοινού μίσους για κάτι που το ένα άκρο βλέπει ως άλλο άκρο και το άλλο "άκρο" --που δεν είναι καθόλου άκρο!-- ως τίποτε άλλο παρά συνώνυμο του καθεστωτικού...αστικού κέντρου το οποίοεκπροσωπούσε και εκπροσωπεί διαχρονικά το ίδιο; Μήπως στην εικόνα του "προδοτικού" ΚΚΕ ενώνονται διαφορετικής πολιτικής καταγωγής και στόχευσης γενιές "προδομένων", από τους απόγονους των "προδομένων" ταγματασφαλιτών, στους "προδομένους" των διασπάσεων του κόμματος το 1968 και το 1991, στους "προδομένους" που κλαίνε απαρηγόρητα την "εξέγερση" στην Κροστάνδη που συνέτριψε ο Τρότσκι και την ισπανική επανάσταση που... πρόδωσε ο Στάλιν; Μήπως "η μεγάλη του ΚΚΕ συνομωσία" είναι μία από τις πιο αξιόπιστες μηχανές παραγωγής μικροαστικής συναίνεσης στην Ελλάδα-- μια μηχανή που αποδείχτηκε σωτήρια σε περιόδους δύσκολες για την ηγεμονία των μεγαλοαστών;
Αλλά το α λα Χ.Α, Παπαδόπουλος και Πλεύρης "χτύπημα" Παπαχελά την 14η Νοέμβρη δεν ήταν η πρώτη απόπειρα "συμμόρφωσης" του ΚΚΕ μετά τις μαζικές διαδηλώσεις της 7ης του μήνα και το χειροκρότημα στο Σύνταγμα και πριν την 17η. Είχε προηγηθεί, αμέσως μετά τις 11, ολόκληρη ομοβροντία, και με την ομοβροντία αυτή ερχόταν ενσυνείδητα να ενωθεί, και αυτήν να ενισχύσει, η πρωτοβουλία του έμπιστου του κυρίου Αλαφούζου και προτύπου της αργυρώνητης δημοσιογραφίας.
Τρεις μέρες πριν την επανάληψη της αστικής τακτικής του Βήματος από την Καθημερινή (μιας τακτικής απόπειρας δολοφονίας δια του εγκωμίου), η ΓΓ του ΚΚΕ την οποία "παίνεψαν" οι κκ Παπαδόπουλος και Παπαχελάς έκανε την ομιλία της για τον μνημονιακό προϋπολογισμό στη Βουλή. Από τα περίπου τριάντα λεπτά ομιλίας, ακολουθώντας παλιά και δοκιμασμένη από τον Δεκέμβρη του 2008 τακτική, απομονώνεται μία φράση περί "λόμπι της δραχμής" (που σίγουρα δεν στηρίζει μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με την σειρά του εκφράζει αναμφίβολα ως τώρα την κυριαρχία του "λόμπι του ευρώ"), και αρχίζει η ομοβροντία.
Θανάσης Καρτερός, Αυγή, 13/11:
Πώς της ήρθε αυτό; Επαναστατική επιφοίτηση ή αντιδραστική αντιγραφή; Από ποιον λεγόμενο, αγαπητή Αλέκα; Από ποιο στόμα πήρες τη λιωμένη καραμέλα; Πώς σου διέφυγε ότι λόμπι της δραχμής είναι λεγόμενο που οι λεγάμενοι έχουν κατασκευάσει, ο Σαμαράς έχει λανσάρει και ο Κεδίκογλου με τα στρατά της προπαγάνδας του το εξαπολύει κάθε μέρα εναντίον όλων όσοι αντιστέκονται; Είσαι τόσο ανόητη ή τόσο αδίστακτη;
Δεν είναι πρωτάρα πάντως η Αλέκα. Πριν λίγα χρόνια, έδωσε ένα χεράκι στον Καραμανλή, αναπαράγοντας τις αθλιότητες για χάδια στην κουκούλα. Τώρα δίνει ένα χεράκι στον Σαμαρά, αναπαράγοντας τις αθλιότητες για το λόμπι της δραχμής. Έτσι και ο στόχος και τα μέσα της είναι σαφή - και κάτι ξέρουν όσοι τη χειροκροτούν. Το μόνο που παραμένει θολό είναι σε ποιο λόμπι σέρνει το ΚΚΕ...
Περιττό να αναλωθεί κανείς επί μακρόν στα παραπάνω: συστηματική επίθεση κατά της "ηγεσίας" που "σέρνει το κόμμα στην καταστροφή" + αναπαραγωγή των "καλόπιστων" εγκωμίων Βήματος και (την αμέσως επόμενη μέρα) Καθημερινής στην Παπαρήγα προσωπικά -- ως πειστηρίων ενοχής, φυσικά, πειστηρίων "σημαντικότερων", προφανώς, από τη βιωμένη πραγματικότητα. Η συστηματική αντικυβερνητική (μεταξύ άλλων, και αναπόφευκτα) δράση ΠΑΜΕ και ΚΚΕ από τις αρχές Σεπτεμβρίου και η συγκριτική ανυπαρξία του ΣΥΡΙΖΑ στο μετερίζι αυτού του ίδιου αγώνα, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος "καίγεται" να γίνει κυβέρνηση, σκουπίζεται κάτω απ' το χαλί και ξαναπροβάλλει, σε πείσμα δεκάδων απεργιών, διαδηλώσεων, δακρυγόνων και ξύλου, εκατοντάδων ωρών προετοιμασίας, ενθάρρυνσης και αρωγής του κινήματος, πρότασης νόμου που σαμποταρίστηκε δεόντως, κοκ, το "καθεστωτικό ΚΚΕ", που λειτουργεί ως "κρυφό χαρτί" της αστικής εξουσίας -- ο μύθος δηλαδή που ενώνει ΣΥΡΙΖΑ, άκρα δεξιά και αναρχία.
Αλλά το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ έχουν προχωρήσει πολύ στην αλλαγή τόσο των κινηματικών συσχετισμών όσο και στην αλλαγή της εικόνας για το ποιος τελικά κάνει τι στην Ελλάδα, και το έχουν κάνει απτά, στο δρόμο. Ο Καρτερός δεν αρκεί. Ο Ανανδρινανιστάκης, πάλι στην Αυγή, την ίδια μέρα, χτυπάει με ύφος πιο χυδαίο ακόμα και από του Καρτερού. Οι δύσκολες αποστολές απαιτούν αποφασιστικές γραφίδες:
Πρωτοφανή αποθέωση γνώρισε το ΚΚΕ κατά τη συζήτηση του πολυνομοσχεδίου και του προϋπολογισμού στη Βουλή. Απέσπασε δις το θερμό χειροκρότημα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ και έτυχε δημοσίων θετικών αναφορών από τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Στουρνάρα.Μέχρι και η Πιπιλή θα χειροκροτούσε, αν δεν είχε πουδράρει τα χέρια της με τον γύψο που της είχε περισσέψει από τότε που εργαζόταν στην ΥΕΝΕΔ, επί Χούντας. Κι αυτά δεν ήταν τίποτα μπροστά στον μέγα έπαινο που ανέπεμψε στο ΚΚΕ ο Σκάι, όταν οι Λυριτζής και Οικονόμου απεφάνθησαν με μια φωνή: «ναι, είναι κόμμα σοβαρό».Το ΚΚΕ είναι όντως κόμμα σοβαρό, είναικόμμα αβλαβές, είναι κόμμα ωφέλιμο. [...] Δεν βαριέσαι, αρκεί να μένει ανοικτή η αντιπροσωπεία της εργατικής τάξης που κληρονομήσαμε από το ΚΚΣΕ, όταν τίναξε τα πέταλα.[...] Οι χιλιάδες αριστερού λαού που βρεχόταν και δερνόταν στο Σύνταγμα είχαν πάει κι αυτοί για πασαρέλα; Ποιος λαός; Δεν υπήρξε κανένας λαός στο Σύνταγμα, ήταν ψευδαισθητικές οπτασίες που είχε κατασκευάσει ο ΣΥΡΙΖΑ, σε συνεργασία με τον εβραιομασώνο Σπίλμπεργκ. Το έγραψε άλλωστε και ο "Ριζοσπάστης": «Χιλιάδες και χιλιάδες λαού με το ΠΑΜΕ στην Ομόνοια!» Καληνύχτα, Αλέκα, αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ...
Σύνδεση του ΚΚΕ με την χούντα δια της μεθόδου της ελεύθερης γραφής ("Πιπιλή...γύψος...ΥΕΝΕΔ...Χούντα")· απίστευτη ανακήρυξη των Λυριτζή και Οικονόμου, που είχαν προ ημερών εξαπολύσει μια από τις χυδαιότερες επιθέσεις που έγιναν ποτέ εναντίον της Παπαρήγα και του ΚΚΕ στον σταθμό που έσπαγε πλάκα...τρομοκρατώντας την Κανέλη με την ελληνική σημαία, σε "οπαδούς!"· Επανάληψη ad nauseam των δοκιμασμένων συνταγών περί ΚΚΕ ως "κρυφού χαρτιού" του κατεστημένου· παρουσίαση του ΚΚΕ ως "ξενόφερτου" προσωπικού "μαγαζιού" ("αντιπροσωπεία της εργατικής τάξης" της ΕΣΣΔ)· προδοσία του ΚΚΕ στην ... "αριστερά" που διαδήλωνε στις 7 του Νοέμβρη (με λεκτικό φωτοσόπ, η κατά κοινή ομολογία όλων απόλυτη κυριαρχία ΠΑΜΕ και ΚΚΕ ντύνεται στα συριζαϊκά ίσα-ίσα για να "προδοθεί" από την "κακή ηγεσία")· χυδαία υπονοούμενα...για αντισημιτισμό ("εβραιομασώνο", και μάλιστα από το κόμμα του παπανδρεϊκού-resaltarismenou "πατριωτισμού" και της "εθνικής υπερηφάνειας"!) Αυτό το απίστευτο παραλήρημα ακροδεξιάς συνομωσιολογίας και καφενειακού κουτσαβακισμού δημοσιεύτηκε στην "εκλεπτυσμένη" εφημερίδα της...ενωτικής αριστεράς.
Αλλά ούτε αυτό έφτανε. Στάθης Σταυρόπουλος, στον Ενικό, μία μέρα μετά (14/11):
την ημέρα που η ανίερη Ιερά Συμμαχία των Τριών της Τρόικας πέρναγε απ’ τη Βουλή το θανατηφόρο πακέτο των μέτρων, η κ. Παπαρήγα ανάλωσε την ομιλία της, κατά 80%, επιτιθέμενη στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσε να θεωρηθεί υστερία, αν δεν ήταν λάθος. [...] Θλιβερά παράδοξα με ακόμα πιο θλιβερά παρεπόμενα: να εισπράττει αίφνης το ΚΚΕ επαίνους κι εύσημα απ’ τον κ. Σαμαρά, τον κ. Πρετεντέρη, τον κ. Βενιζέλο, την ευμενή ανοχή του... κ. Βορίδη, ακόμα και τα ιντερνετικά εύγε του κ. Κικίλια!!! - «με επαινούν οι εχθροί μου, κάπου κάνω λάθος» κάποτε, κάποιος, έλεγε.
Η συνταγή για την παρέμβαση Παπαχελά, που ως στόχο είχε ακριβώς την "επιβεβαίωση" των ακροδεξιών, αηδιαστικών παραληρημάτων πρώην "αριστερών", το 1-2 δηλαδή μεταξύ αστικού καθεστώτος και "αριστεράς" ώστε να προληφθεί κανένα χειρότερο κακό από τα χειροκροτήματα στο ΠΑΜΕ στην επόμενη διαδήλωση, ήταν έτοιμη. Στην πραγματικότητα, είχε ήδη γίνει μια πρώτη πρόβα για το πλάνο στις 7 του Οκτώβρη, όταν το site του ΣΥΡΙΖΑ left.gr είχε προσπαθήσει, με μικρή μάλλον επιτυχία, να χρεώσει στη ΓΓ του ΚΚΕ το...χειροκρότημα της συγκυβέρνησης το οποίο η ίδια απέρριψε ρητά και οργισμένα. Αλλά ούτε ο Καρτερός, ούτε ο Σταυρόπουλος, πόσο μάλλον ο Ανανδρινανιστάκης, έχουν πανελλήνια εμβέλεια. Θα έπρεπε να μπουν σε λειτουργία μεγαλύτερα όπλα, όπλα που να μπορούν να αναστρέψουν τη ζημιά που έκανε το πείσμα, το θάρρος, η ακατάβλητη "ξεροκεφαλιά" του εργατικού-λαϊκού κινήματος στο μίξερ με το οποίο οι βρυκόλακες της Ελλάδας αλέθουν μια ζωή το φτωχό μυαλό του Έλληνα εργαζόμενου σε πολτό.
Η ώρα του Λαζόπουλου, λοιπόν, του..."εθνικού Αριστοφάνη", 14 Οκτώβρη. Εννοείται, για τα ίδια 3 δευτερόλεπτα με τα οποία έκαναν γαργάρα τα υπόλοιπα 28 λεπτά αυτοί που αποστομώθηκαν και κοινοβουλευτικά από την ΓΓ στις 11 του μήνα:
Είδαμε μετά και τον κύριο Στουρνάρα στην Βουλή και τον κύριο Βαρβιτσιώτη σ' ένα κανάλι να συμφωνούν με την κυρία Παπαρήγα. [...] Το ΚΚΕ, αν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στην εξουσία, θα χάσει δια παντός τον ρόλο του. Χρειάζεται λοιπόν την τρικομματική για να έχει ρόλο. Είναι, μετά συγχωρήσεως και άνευ παρεξηγήσεως, σαν κάτι σουβλατζίδικα, που η τύχη τους έχει εξαρτηθεί από το απέναντι γήπεδο, από όπου βγαίνει κόσμος και αγοράζει σουβλάκια. Αν φύγει το γήπεδο, κλείνει το σουβλατζίδικο.
Το ΚΚΕ λοιπόν, που θα "χάσει δια παντός τον ρόλο του" αν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση (γιατί;!) στηρίζει την κυβέρνηση για να μην χάσει την "πελατεία" του ως "μαγαζάκι" ("αντιπροσωπεία" που λέει ο Ανανδρινανιστάκης). Οι δεκάδες απεργίες, συλλαλητήρια, ψηφίσματα, ανακοινώσεις, παρεμβάσεις, προτάσεις νόμου που πραγματοποίησε ...είναι για τα μάτια του κόσμου (για αυτό δεν εμφανίζεται πουθενά ο ΣΥΡΙΖΑ, για να μην κοροϊδεύει τον καημένο τον λαό!). Τα δακρυγόνα είναι για τα μάτια του κόσμου (με την διπλή έννοια!). Οι Παμίτες πεθαίνουν για τα μάτια του κόσμου. Οι χαλυβουργοί τσακίστηκαν για τα μάτια του κόσμου. Οι εργάτες του Σκαραμαγκά επίσης. Ο Τσιμπουκάκης και η Κανέλη προπηλακίστηκαν και τρομοκρατήθηκαν για τα μάτια του κόσμου. Τα μνημεία της Αντίστασης καταστράφηκαν για τα μάτια του κόσμου. Απόπειρες να καούν τα αρχεία του κόμματος γίνονται για τα μάτια του κόσμου. Η λαοθάλασσα που πλημμύρισε το Σύνταγμα μέσα στην καταρρακτώδη βροχή στις 7 του Νοέμβρη ήταν για τα μάτια του κόσμου. Όλη η πραγματικότητα που εξελίσσεται εκτός τηλεόρασης και ΜΜΕ είναι...για τα μάτια του κόσμου. Μόνο η παράσταση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ καθώς ο κοσμάκης έτρωγε τα χημικά στο δρόμο δεν ήταν "για τα μάτια του κόσμου." Η πραγματικότητα είναι αυτό που λέει ο Λάκης, ο κύριος Παπαχελάς, ο κύριος Παπαδόπουλος, ο κύριος Καρτερός, ο κύριος Ανανδρινανιστάκης ότι είναι....
Το crash test για την φιλότιμη αυτή προσπάθεια να ξαναπιαστούν τα "γκέμια" των μαζών ήταν φυσικά οι προγραμματισμένες διαδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Για αυτές έγιναν, μήπως και προληφθεί κανένα καινούργιο κάζο, οι φιλότιμες προσπάθειες των Παπαχελά και ("αριστερή") σία.
Αλλά το crash test αυτό δεν απέτυχε απλώς παταγωδώς, παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες των ποικίλωνπαιδιών του Μανιαδάκη· κατάφερε επίσης να εκθέσει ανεπανόρθωτα τους εμπνευστές του. Θα δούμε σε ένα τελευταίο μέρος πώς και γιατί η 17η Νοέμβρη --ημερομηνία γενεθλίων του ΚΚΕ, ανάμεσα σε άλλα--, οριοθέτησε μια πιθανά τελεσίδικη στροφή από την εποχή απροκάλυπτης καθεστωτικής χειραγώγησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος -- και την απαρχή μιας νέας ωριμότητας.
Κατ' αρχάς, η πορεία για το Πολυτεχνείο στις 17 Νοέμβρη είχει κόσμο -- πολύ κόσμο. Κατά δεύτερο είχε πολύ κόκκινο κόσμο, όπως ανέδειξε η εκτενής φωτογραφική και βιντεογραφική κάλυψη του νεότευκτου πόρταλ του 902, που είχε μόλις εμφανιστεί. Είχαμε πολύ καιρό να δούμε τόσες κόκκινες σημαίες στην Ελλάδα: το συγκροτημένο θάψιμο των προηγούμενων διαδηλώσεων από τα ΜΜΕ και η τάση του Ριζοσπάστη να είναι φειδωλός με το φωτογραφικό υλικό, που κοστίζει αρκετά για να εκτυπωθεί μαζικά, αλλά και το γεγονός ότι οι προηγούμενες δράσεις ήταν κυρίως υπό την σημαία του ΠΑΜΕ μας είχαν στερήσει τούτη την παρήγορη εικόνα.
Το 902.gr κάλυψε την συγκέντρωση από την αρχή, από την προσυγκέντρωση στην Ομόνοια γύρω στις 4: 30 μμ. Γύρω στις 6:30 μμ, το σάιτ αναφέρει: "18:33 ΑΘΗΝΑ: Σε διάβημά του ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης στον υπουργό Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδια ζητάει να ανοίξει ο δρόμος για να μπορέσει να συνεχιστεί η αντιιμπεριαλιστική πορεία προς την ισραηλινή πρεσβεία". Στο δικό της ρεπορτάζ, η περιώνυμη "Ζούγκλα" γράφει: "ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Θ. Παφίλης, απέστειλε μήνυμα διαμαρτυρίας προς το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, για να ανοίξει ο δρόμος προς την πρεσβεία του Ισραήλ, όπερ και εγένετο, μετά από διαπραγματεύσεις αστυνομίας-διαδηλωτών επί 40 και πλέον λεπτά."
Αμέσως πιο πριν όμως, γράφει και κάτι άλλο, το οποίο δεν μοιάζει να συζητήθηκε, πόσο μάλλον να απαντήθηκε, από τους πολιτικά αρμοδίους:
Αμέσως πιο πριν όμως, γράφει και κάτι άλλο, το οποίο δεν μοιάζει να συζητήθηκε, πόσο μάλλον να απαντήθηκε, από τους πολιτικά αρμοδίους:
Για το περιστατικό της παρεμπόδισης συνέχισης της πορείας, η αστυνομία αναφέρει ότι λόγω του γεγονότος ότι μόνο το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ είχαν υποβάλει χθες σχετική αίτηση πορείας μέχρι την πρεσβεία του Ισραήλ, οι αστυνομικές δυνάμεις ήταν έτοιμες επιχειρησιακά για να αντιμετωπίσουν ενδεχόμενη ένταση μόνο για τον όγκο των εν λόγω διαδηλωτών.
Τώρα, η "Ζούγκλα" είναι αναντίρρητα αναξιόπιστη, και ακόμα περισσότερο τέτοια είναι η ΕΛΑΣ και το ΥΠΡΟ.ΠΟ. Αλλά εδώ γίνεται μια αναφορά που αν ισχύει, εξηγεί πολλά -- αν και δημιουργεί νέα ερωτηματικά για την στάση κάποιων. Όπως και να έχει, καλό θα ήταν τα αρμόδια κόμματα και παρατάξεις που αποχώρησαν κατά τις 7:30 μμ, όταν και ξαναξεκίνησε η πορεία, να απαντήσουν για το αν είχαν κάνει αίτηση αδείας για να διαδηλώσουν μπροστά από την πρεσβεία του Ισραήλ ή αν, τέλος πάντων, ψεύδεται η αστυνομία ή η "Ζούγκλα." Τα δεδομένα πάντως που εμείς έχουμε είναι ότι γύρω στις 7:00 μμ ο Θανάσης Παφίλης δήλωσε τα εξής:
Κάναμε διάβημα στο υπουργείο δημόσιας τάξης και η απάντηση που πήραμε ήταν να μην αφήσουν την πορεία να προχωρήσει. Θέλουμε παράλληλα να καταγγείλουμε τη διαρροή που γίνεται προς τους δημοσιογράφους και τα μέσα ενημέρωσης απο την πλευρά του υπουργείου ότι θα επιτρέψει στο μπλόκ του ΚΚΕ να περάσει. Η δική μας θέση είναι ότι πρέπει να περάσει όλη η πορεία ανεξαίρετα να διαδηλώσουμε έξω απο την ισραηλινή πρεσβεία. Παραμένουμε στη θέση μας και επιμένουμε και το λέμε και δημόσια να αλλάξει απόφαση και η αστυνομία και η κυβέρνηση και να επιτρέψει στην πορεία να διαδηλώσει έξω απο την ισραηλινή πρεσβεία.
Σε ποια "διαρροή" που γίνεται από το Υπουργείο Δένδια προς τα ΜΜΕ αναφερόταν ο Παφίλης; Δεν είμαι βέβαιος. Πιθανώς να αναφερόταν ας πούμε στο ρεπορτάζ του Ίσκρα, που διαβάσαμε μέσω του "Εδώ και τώρα", και που έγραφε τα εξής:
Στο μεταξύ οι δυνάμεις της αστυνομίας, με εντολή Σαμαρά - Δένδια, εμποδίζουν το μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κατευθυνθεί προς την ισραηλινή πρεσβεία μέσω Κηφισίας, προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για τις ισραηλινές βαρβαρότητες στη Γάζα. Η παρεμπόδιση αυτή είναι εντελώς αυθαίρετη και τρομοκρατική, αφού οι διαδηλωτές έχουν κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν για την ισραηλινή πολιτική, την οποία, δυστυχώς, καλύπτει η συγκυβέρνηση. Ερωτηματικό παραμένει αν η παρεμπόδιση της πορείας θα συνεχιστεί και με το μπλοκ του ΚΚΕ, το οποίο ακολουθεί και θέλει και αυτό να κατευθυνθεί προς την ισραηλινή πρεσβεία.
Παράξενο ρεπορτάζ, στ' αλήθεια!
Κατ΄αρχάς, το ΚΚΕ είναι γνωστό σε όλους πως ανακοίνωσε επίσημα την πρόθεσή του να κατευθυνθεί στην πρεσβεία του Ισραήλ στα πλαίσια της πορείας για το Πολυτεχνείο, και ως διαμαρτυρία για την επίθεση κατά αμάχων στη Γάζα από τις 16 του Νοέμβρη, την προηγούμενη δηλαδή. Αυτό επιβεβαιώνει και τους ισχυρισμούς της αστυνομίας που αναφέρονται στη "Ζούγκλα", ότι δηλαδή είχε κάνει σχετική αίτηση για άδεια, η οποία όλοι γνωρίζουν ότι απαιτείται. Σε ό,τι αφορά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν στάθηκε εφικτό να εντοπίσω παρόμοια ανακοίνωση προθέσεων πριν την διαδήλωση. Στις 18, μια μέρα μετά τη διαδήλωση δηλαδή, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δήλωσε:
Ο στόχος της διαδήλωσης ήταν να φτάσει στην πρεσβεία του Ισραήλ για να καταγγείλει τη νέα δολοφονική επιδρομή του κράτους- τρομοκράτη στη λωρίδα της Γάζας και να συμπαρασταθεί στον αγωνιζόμενο Παλαιστινιακό λαό.
Η Ίσκρα όμως, αν και είμαι βέβαιος ότι στελεχώνεται από επαγγελματίες δημοσιογράφους και όχι ανειδίκευτους κομματικούς εθελοντές, δεν μοιάζει να κατέγραψε ούτε την επίσημη ανακοίνωση ΚΚΕ ούτε την δυσκολία εντοπισμού ανάλογης από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ· αντ' αυτού, προβληματίζεται για το αν η αστυνομία θα παρεμποδίσει και την πορεία του ΚΚΕ όπως παρεμπόδισε αυτή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ίσως λοιπόν ο Παφίλης να είχε κάτι τέτοιο υπόψη του όταν έκανε τις δηλώσεις του στις 7: 00 μμ (δεν γνωρίζω τι ώρα δημοσιεύτηκε το κείμενο Ίσκρα, η χρήση όμως του μέλλοντα χρόνου ["αν...θα συνεχιστεί"] δείχνει ότι το συγκεκριμένο εδάφιο γράφτηκε πριν τις δηλώσεις Παφίλη).
Ή ίσως πάλι να είχε υπόψη κάποια περίεργα tweets από το θρεντ νέων από τις διαδηλώσεις: κάποιοιδιαμαρτυρόντουσαν για την "παραπλανητική εμμονή" με την κατεύθυνση της πορείας στην πρεσβεία· άλλοι ανακοίνωναν "εσωτερική πληροφόρηση" ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί διακαώς να συνεχίσει προς την πρεσβεία του Ισραήλ· άλλοι πάλι (δεν ξέρω αν πρόκειται για έμμισθους ή εθελοντές για να το διευκρινήσω στην κυρία Κώττη), όταν διαφάνηκε ότι καμία τέτοια πρόθεση δεν είχε ο ΣΥΡΙΖΑ, άφηναν υπονοούμενα ότι κάποιοι δεν ήθελαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία γιατί δεν τον παίζουν· ή, ακόμα χειρότερα, ότι αυτοί οι κάποιοι, προφανώς το κατηραμένο "σύστημα", "υπολόγιζαν μόνο το ΚΚΕ" και "το έκαναν μάγκα".
Οπότε, μάλλον εξηγείται η αναφορά Παφίλη σε διαρροές του υπουργείου προς τα ΜΜΕ. Κάτι θα έμαθε ο άνθρωπος. Από την άλλη, εύλογα αναρωτιέται κανείς: Το ΚΚΕ δεν γνώριζε ήδη αν κάποιοι είχαν καν κάνει αίτηση να πάνε στην πρεσβεία του Ισραήλ; Πιθανόν να το γνώριζε. Πιθανόν να επέλεξε να κάνει πως δεν το γνωρίζει, απαιτώντας να αφεθούν να πάνε απρόσκοπτα και ανεμπόδιστα να διαδηλώσουν μαζί με τους κομμουνιστές. Πιθανόν επίσης να μην το γνώριζε, αλλά να υποπτεύθηκε ότι κάτι δεν πάει καλά με την στάση διαφόρων, και να θεώρησε ότι δεν πρέπει να τους δώσει πατήματα να κάνουν θέμα.
Όπως και να έχει, αμέσως μετά το "ΟΚ" της αστυνομίας για την συνέχιση της πορείας όλων προς την πρεσβεία του Ισραήλ, τα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ και των αναρχικών εξαφανίζονται από προσώπου γης. Είναι λόγω ενοχής επειδή δεν είχαν πάρει τη δέουσα άδεια, κατά πώς αναφέρει η αστυνομία; Είναι για κάποιο άλλο λόγο; Ποιος να το ξέρει.
Ξέρουμε ότι ένας εκνευρισμός και μια αμηχανία διαφάνηκε, τουλάχιστον στην αναρχική πλευρά. Τίποτε παραπάνω δεν ξέρουμε, αν εξαιρέσουμε την καλοκαιρινή συνάντηση, σε άκρα μυστικότητα και αιφνιδίως, του Αλέξη Τσίπρας με τον Σιμόν Πέρεζ. Αλλά ό,τι και να ισχύει, προκύπτει μια ερώτηση: αφού δεν είχαν σκοπό, για τον οποιοδήποτε λόγο --λογαριασμό θα δώσουν ρε φίλε, τι είναι, το ΠΑΜΕ;-- να συνεχίσουν στην πορεία ούτε οι αναρχικοί ούτε οι του Σύριζα, για ποιο λόγο παρέμεναν συγκεντρωμένοι μέχρι να κάνει ο Παφίλης την δήλωση στις 7 μμ και να δώσει η αστυνομία το "ΟΚ" στις 7: 30; Γιατί δεν διαλύθηκαν μετά την εθιμοτυπική, τύπου ιστορικής αναβίωσης επίσκεψη στην πρεσβεία των ΗΠΑ, που, όπως μας πληροφόρησε πολύ πρόσφατα ο κύριος Τσίπρας, παλιά, εκεί στην επετειακά επίμαχη περίοδο 1967-74, ήτανε δύναμη ιμπεριαλιστική;
Με αυτά και μ' αυτά, το ΚΚΕ ξανα-αναδείχτηκε σεχταριστικό δια της αποχώρησης των υπολοίπων για τα περαιτέρω σπίτι τους ή στα Εξάρχεια. 20η Οκτώβρη σίγουρα δεν ξαναείδαμε. Αλλά ούτε και φωνές για "προδότες" και "κομμούνια" που εγκαταλείπουν τη μάχη γιατί είναι καθεστωτικοί ακούσαμε. Κάποιες δειλές --εξαιρετικά δειλές-- προσπάθειες να αφεθούν υπονοούμενα έγιναν βέβαια, διότι το φιλότιμο δεν χάνεται έτσι εύκολα. Αλλά ταυτόχρονα καταλήξαμε να έχουμε μέχρι και θαυμασμό για το "θάρρος" του ΚΚΕ -- αν και δεν είναι δα κανένα ιδιαίτερο θάρρος να κάνεις αυτό που είπες πως θα κάνεις, απλή "συνέπεια" λέγεται τούτο. Αν συνυπολογίσεις ότι δεν έσπασε το κεφάλι κανενός από μάρμαρο, δεν πνίγηκε κανείς στα χημικά, και δεν κάηκε κανείς από μολότωφ, μιλάμε σχεδόν για θρίαμβο. Και συνεπώς --γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε τους ηττημένους-- μιλάμε επίσης και για το μάταιο των κόπων των κυρίων κυρίων Παπαχελά, Λαζόπουλου, Καρτερού, Σταυρόπουλου, Ανανδρινανιστάκη και λοιπών προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων, που θα αναμένουν, χωρίς άλλο, την επόμενη ευκαιρία, όπως όλα τα καλά παιδιά.
Πορίσματα;
1. Το ζήτημά μας δεν είναι καν το ΚΚΕ. Ούτε το ΠΑΜΕ. Το ζήτημά μας είναι το εργατικό και λαϊκό κίνημα για την ανατροπή ενός συστήματος που σκοτώνει ανθρώπους, βιολογικά και ψυχικά. Κρίναμε, βάσει ενδείξεων πολιτικών, θεωρητικών, πρακτικών, ταξικο-δημογραφικών και πάνω από όλα έλλογων, ότι αυτή η ανατροπή είναι απολύτως αδύνατη χωρίς τον πρωταγωνιστικό και ηγετικό ρόλο και των δύο. Κρίναμε πως οποιαδήποτε "επαναστατική" προσέγγιση ξεκινά με το να τους βγάζει απέξω ή να τους ευνουχίζει σε διακοσμητικά κοινοβουλευτικών θριάμβων είναι εξόχως ύποπτη ως προς την στοιχειώδη εντιμότητά της. Και για αυτό θα τα υπερασπιστούμε. Γελώντας μέχρι δακρύων με την "εξυπνάδα" του μικροαστού που είναι βέβαιος ότι μόνο μια συνομωσία τον κρατάει δούλο, όταν ο ίδιος αποκλείει εμπράκτως την πολιτική πιθανότητα να απελευθερωθεί (προτιμώντας την μαζοχιστική "εξυπνάδα" του "έλα μωρέ, σιγά τώρα, αυτοί το μαγαζάκι τους κοιτάνε" που λειτουργεί ως έξοχη νομιμοποίηση για να κάτσει στα [χρυσά;] αυγά του).
2. Σε αντίθεση με τις σκοτεινές υποψίες των μικροαστών με δοκτορά στην Ζώνη του Ανεξήγητου του Χαρδαβέλα, δεν θεωρούμε και δεν θεωρήσαμε ποτέ ότι το ΚΚΕ ή το ΠΑΜΕ στελεχώνεται κατά το ήμισυ από Στάλιν και κατά το ήμισυ από Μέτερνιχ. Θεωρούμε ότι στελεχώνεται από κανονικούς ανθρώπους, οι οποίοι έχουν το τεράστιο πλεονέκτημα να μην είναι απατεώνες και να πιστεύουν αυτά που λένε. Επειδή είναι απλοί και κανονικοί άνθρωποι λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι μαθαίνουν από την εμπειρία τους. Εκπαιδεύονται από τις κακοτοπιές, τις παγίδες, τις μαχαιριές και τα δικά τους λάθη. Και είμαστε αισιόδοξοι ότι αυτή η διαδικασία τους (και μας) κάνει δυνατότερους, πιο αποφασιστικούς, πιο αποτελεσματικούς, και σοφότερους.
3. Δεν έχουμε καμιά απολύτως εγγύηση ότι ο αγώνας αυτών των ανθρώπων --ο δικός μας αγώνας-- θα επικρατήσει. Σίγουρα, ως τα τώρα, έχουμε φάει την πίκρα και την απογοήτευση από ό,τι ζήσαμε με το κουτάλι, δεν έχουμε παράπονο. Αλλά οι αποφάσεις έχουν πάντα ένα στοιχείο πίστης, και η πίστη έχει πάντα ένα στοιχείο βούλησης. Θέλουμε τον σοσιαλισμό, και για αυτό πιστεύουμε στο εφικτό του σοσιαλισμού, και συνεπώς και σ' αυτούς που πιστεύουν στο ίδιο πράγμα. Μήπως είναι ντροπή; Θά 'πρεπε μήπως να απολογηθούμε; Σε ποιους, υποδείξτε μας.
4. Η υποτίμηση του λαού είναι αναπόφευκτη συνήθεια της εξουσίας. Τις περισσότερες φορές, επιβεβαιώνεται ως στάση μέσω των συνεπειών της εξαθλίωσης του λαού, πνευματικής και υλικής, που επιβάλλει η ίδια αυτή εξουσία -- που έχει πολλά πρόσωπα, και πολύχρωμα. Αλλά μερικές φορές αυτό δεν πιάνει. Μερικές φορές. Κανένας δεν ξέρει στα σίγουρα πότε θα σκαλώσει η μηχανή. Ελπίζει, γιατί πιστεύει. Κι εμείς πιστεύουμε στον λαό ως δυνατότητα και ως δύναμη, πιστεύουμε ότι κάποιες φορές μπορεί να πάψει να συμφιλιώνεται με τη δουλεία του. Και να στείλει τους δυνάστες του, εγχώριους και ξένους, χυδαίους και εκλεπτυσμένους, κουστουμάτους και εναλλακτικούς, "ες στα κομμάτια", που έλεγε κι ο Άσιμος.
5. Είμαστε περήφανοι άνθρωποι. Για αυτό είμαστε δύσκολοι και ξεροκέφαλοι άνθρωποι. Γι αυτό και δεν χωρέσαμε ποτέ, ούτε και θα χωρέσουμε, μες στους λογαριασμούς σας. Που είναι καλοί λογαριασμοί, εξονυχιστικά υπολογισμένοι όταν μετράς άλλου είδους πράγματα, αλλά δεν μας κάνουν καθόλου καλούς φίλους.
Venceremos.
Πορίσματα;
1. Το ζήτημά μας δεν είναι καν το ΚΚΕ. Ούτε το ΠΑΜΕ. Το ζήτημά μας είναι το εργατικό και λαϊκό κίνημα για την ανατροπή ενός συστήματος που σκοτώνει ανθρώπους, βιολογικά και ψυχικά. Κρίναμε, βάσει ενδείξεων πολιτικών, θεωρητικών, πρακτικών, ταξικο-δημογραφικών και πάνω από όλα έλλογων, ότι αυτή η ανατροπή είναι απολύτως αδύνατη χωρίς τον πρωταγωνιστικό και ηγετικό ρόλο και των δύο. Κρίναμε πως οποιαδήποτε "επαναστατική" προσέγγιση ξεκινά με το να τους βγάζει απέξω ή να τους ευνουχίζει σε διακοσμητικά κοινοβουλευτικών θριάμβων είναι εξόχως ύποπτη ως προς την στοιχειώδη εντιμότητά της. Και για αυτό θα τα υπερασπιστούμε. Γελώντας μέχρι δακρύων με την "εξυπνάδα" του μικροαστού που είναι βέβαιος ότι μόνο μια συνομωσία τον κρατάει δούλο, όταν ο ίδιος αποκλείει εμπράκτως την πολιτική πιθανότητα να απελευθερωθεί (προτιμώντας την μαζοχιστική "εξυπνάδα" του "έλα μωρέ, σιγά τώρα, αυτοί το μαγαζάκι τους κοιτάνε" που λειτουργεί ως έξοχη νομιμοποίηση για να κάτσει στα [χρυσά;] αυγά του).
2. Σε αντίθεση με τις σκοτεινές υποψίες των μικροαστών με δοκτορά στην Ζώνη του Ανεξήγητου του Χαρδαβέλα, δεν θεωρούμε και δεν θεωρήσαμε ποτέ ότι το ΚΚΕ ή το ΠΑΜΕ στελεχώνεται κατά το ήμισυ από Στάλιν και κατά το ήμισυ από Μέτερνιχ. Θεωρούμε ότι στελεχώνεται από κανονικούς ανθρώπους, οι οποίοι έχουν το τεράστιο πλεονέκτημα να μην είναι απατεώνες και να πιστεύουν αυτά που λένε. Επειδή είναι απλοί και κανονικοί άνθρωποι λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι μαθαίνουν από την εμπειρία τους. Εκπαιδεύονται από τις κακοτοπιές, τις παγίδες, τις μαχαιριές και τα δικά τους λάθη. Και είμαστε αισιόδοξοι ότι αυτή η διαδικασία τους (και μας) κάνει δυνατότερους, πιο αποφασιστικούς, πιο αποτελεσματικούς, και σοφότερους.
3. Δεν έχουμε καμιά απολύτως εγγύηση ότι ο αγώνας αυτών των ανθρώπων --ο δικός μας αγώνας-- θα επικρατήσει. Σίγουρα, ως τα τώρα, έχουμε φάει την πίκρα και την απογοήτευση από ό,τι ζήσαμε με το κουτάλι, δεν έχουμε παράπονο. Αλλά οι αποφάσεις έχουν πάντα ένα στοιχείο πίστης, και η πίστη έχει πάντα ένα στοιχείο βούλησης. Θέλουμε τον σοσιαλισμό, και για αυτό πιστεύουμε στο εφικτό του σοσιαλισμού, και συνεπώς και σ' αυτούς που πιστεύουν στο ίδιο πράγμα. Μήπως είναι ντροπή; Θά 'πρεπε μήπως να απολογηθούμε; Σε ποιους, υποδείξτε μας.
4. Η υποτίμηση του λαού είναι αναπόφευκτη συνήθεια της εξουσίας. Τις περισσότερες φορές, επιβεβαιώνεται ως στάση μέσω των συνεπειών της εξαθλίωσης του λαού, πνευματικής και υλικής, που επιβάλλει η ίδια αυτή εξουσία -- που έχει πολλά πρόσωπα, και πολύχρωμα. Αλλά μερικές φορές αυτό δεν πιάνει. Μερικές φορές. Κανένας δεν ξέρει στα σίγουρα πότε θα σκαλώσει η μηχανή. Ελπίζει, γιατί πιστεύει. Κι εμείς πιστεύουμε στον λαό ως δυνατότητα και ως δύναμη, πιστεύουμε ότι κάποιες φορές μπορεί να πάψει να συμφιλιώνεται με τη δουλεία του. Και να στείλει τους δυνάστες του, εγχώριους και ξένους, χυδαίους και εκλεπτυσμένους, κουστουμάτους και εναλλακτικούς, "ες στα κομμάτια", που έλεγε κι ο Άσιμος.
5. Είμαστε περήφανοι άνθρωποι. Για αυτό είμαστε δύσκολοι και ξεροκέφαλοι άνθρωποι. Γι αυτό και δεν χωρέσαμε ποτέ, ούτε και θα χωρέσουμε, μες στους λογαριασμούς σας. Που είναι καλοί λογαριασμοί, εξονυχιστικά υπολογισμένοι όταν μετράς άλλου είδους πράγματα, αλλά δεν μας κάνουν καθόλου καλούς φίλους.
Venceremos.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου