Φοβάμαι όλ' αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα… εσύ;

Στον έρωτα και τον πόλεμο, λένε, όλα επιτρέπονται...

Όλα τα μέσα αμύνης, αφοπλισμού και διεκδίκησης είναι επιτρεπτά και σε καμία περίπτωση δε νοείται αποχή από τη μάχη, λούφα ή αποστασία.

Γιατί στον οικονομικό πόλεμο που βιώνουμε καθημερινά δε συμβαίνει αυτό;

Μήπως νομίζεις ότι ο πόλεμος δεν έχει θύμα εσένα;  Γιατί;

Επειδή αργοπεθαίνουμε κι η χαριστική βολή θεωρούμε πώς δε θα δοθεί ποτέ;

Ο αυτόχειρας απαντά σε αυτό καλύτερα από μένα...

Επειδή τα όπλα τους δεν έχουν το σχήμα και τη μορφή που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα;

Μάθε πως το μεγαλύτερο όπλο είναι η εξαθλίωση με στόχο εσένα κι εμένα, το λαό, την ανθρώπινη ζωή και τη δημιουργία.

Πότε λοιπόν περιμένεις να ριχτείς στη μάχη;

Πότε θα πάρεις πίσω όσα σου κλέβουν καθημερινά;

Πότε θα σηκωθείς, να διεκδικήσεις την ανάσα που σου κόβουν;

Πότε επιτέλους θα συνειδητοποιήσεις πως τίποτα δε χαρίζεται στη ζωή, παρά μόνο κατακτιέται;

Ποια προνόμια τολμούν να μας αφαιρούν;  Αυτά που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες των προγόνων μας;

Ποια κρίση και ποιός έχει την ευθύνη;

Μήπως πληρώνουμε την κρίση ΤΟΥΣ;   Μήπως μοναδικός υπεύθυνος είναι η πολιτική και το σύστημα που έδωσε όσα μπορούσε, ώσπου κορέστηκε, δεν πάει πιο πέρα, έγινε τροχοπέδη για την ανάπτυξη της κοινωνίας;

Μήπως η μόνη ευθύνη σου είναι η παρακαταθήκη που αφήνεις στο παιδί σου;

Πώς θα δικαιολογήσεις αύριο τη σημερινή στάση σου, όταν βρεθείς απέναντι στο ερώτημα:
"Κι εσύ μητέρα/πατέρα τι έκανες για να αποτρέψεις το ανήθικο έργο τους;"

Αντέχεις να ψελλίσεις ένα τίποτα και να κλειστείς στο καβούκι σου πάλι;

Μήπως ήρθε η ώρα να βρεις τη δύναμη να υψώσεις φωνή κι ανάστημα;

Και πώς ακριβώς θα ακουστεί η φωνή σου;

Μήπως μόνο αν ενωθείς με άλλες φωνές που πατούν στον ίδιο λόγο, τραγουδούν στον ίδιο ρυθμό, κινούνται στον ίδιο σκοπό;

Ναι, μόνο τότε θ' ανατραπεί το σκηνικό!

Για πρώτη φορά, τότε, θα γευτείς όλους τους καρπούς των προσπαθειών σου.

Μια μαθητική ομάδα, μια αθλητική ομάδα, μια ομάδα εργαζομένων, εργατών, το σωματείο, ένας σύλλογος, μια οικογένεια, μια γειτονιά, όλοι στηρίζονται στην ομαδική συνεργασία για να φέρουν το ποθητό αποτέλεσμα.

Γιατί ο αγώνας για τη ζωή ν' αποτελεί εξαίρεση;

Οφείλεις τώρα, σήμερα, χθες να δεις πέρα από εσένα, να παλέψεις για το κοινό συμφέρον, να διεκδικήσεις, ν' αγωνιστείς οργανωμένα. Μέσα απ’  το σωματείο σου, την επιτροπή αγώνα, την λαϊκή επιτροπή της γειτονιάς σου ... οφείλεις στο παιδί σου, στο γονιό σου, στο φίλο κι αδελφό σου, στον ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ!

Δείξε μου τη δύναμή σου, ν' ακουστεί η φωνή σου!

Μια 31χρονη κομμουνίστρια που ΣΕ χρειάζεται για να ΖΗΣΕΙ...