Ισραήλ, από θύματα του ναζισμού φασίστες, ναζιστές...

Σήμερα σας παρουσιάζουμε  ένα άρθρο από την ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετζ», από το φύλλο της 24ης Ιουλίου 2014, μεταφρασμένο από τον Λευτέρη-Δικαίο Παπαδέα από την αγγλόφωνη έκδοση της εφημερίδας. Το άρθρο είναι ενδεικτικό της αντιδραστικής στροφής της ισραηλινής κοινωνίας και επιβεβαιώνει ότι ο φασισμός, ο ναζισμός, ο εθνικισμός (αυτό για κάποιους απατεωνίσκους της πολιτικής σκηνής που, εν γνώσει τους, προσπαθούν να εξαπατήσουν τον κόσμο λέγοντας ότι είναι εθνικιστές και όχι ναζιστές ή φασίστες· επίσης για κάποια χάπατα που τους ακολουθούν και επαναλαμβάνουν με καμάρι τόσο όση η ανοησία τους αυτή την αρλούμπα), ο σιωνισμός, ο αντικομμουνισμός και ο ιμπεριαλισμός είναι ομογάλακτα αδελφάκια…

Χτύπα έναν αριστερό, σώσε την πατρίδα: Το Ισραήλ ανακαλύπτει εκ νέου την πολιτική βία

Καθώς ο στρατός μάχεται ενάντια στη Χαμάς στη Γάζα, ad hoc δεξιές πολιτοφυλακές που οργανώνονται μέσω των Μέσων κοινωνικής δικτύωσης βγαίνουν στους δρόμους για να πολεμήσουν στον «εσωτερικό πόλεμο».

Του Άσερ Σέχτερ, «Χαάρετζ»

24 Ιουλίου 2014

Είναι ένα συνηθισμένο, καυτό βράδυ Σαββάτου στο κεντρικό Τελ Αβίβ. Συνωστισμός στις καφετέριες, είτε υπό την απειλή πυραύλων είτε όχι. Στην πλατεία Χαμπίμα, οι μερικές δεκάδες αριστερών ακτιβιστών διαμαρτύρονται κατά της Επιχείρησης Προστατευτικής Κόψης. Δεκάδες δεξιών αντιδιαδηλωτών κάνουν την εμφάνισή τους.

Οι δύο πλευρές διαχωρίζονται από μια λεπτή γραμμή της αστυνομίας, αλλά η κατάσταση γρήγορα εκτραχύνεται. Όλοι ξεφωνίζουν. Πλακάτ, κάποια που απεικονίζουν στρατιώτες των Δυνάμεων Εθνικής Άμυνας (ΔΕΑ) [σ.μ.: αγγλικά: IDF = Israel Defense Forces] ως τρομοκράτες, καταστρέφονται, αυγά εκτοξεύονται. Η βία αρχίζει: άνθρωποι ξυλοκοπούνται.

Ξαφνικά, μια σειρήνα πυραυλικής επίθεσης ουρλιάζει. Όλοι τρέχουν στο πλησιέστερο καταφύγιο —στο ίδιο καταφύγιο. Δεξιοί και αριστεροί συνωστίζονται, με θυμό στα μάτια τους, με ένα μόνο αστυνομικό για να τους αποτρέψει από το να πηδά ο ένας στον άλλο.

Η ανάπαυλα δεν διαρκεί πολύ. Μέσα σε ένα λεπτό ακούγεται η έκρηξη από την ανάσχεση των πυραύλων (από τον Σιδερένιο Θόλο) και ο καθένας πηγαίνει ξανά έξω και μαζεύεται εκεί από όπου έφυγε.

Τώρα, ένας όχλος συγκεντρώνεται, αποτελούμενος κυρίως από οργισμένους εφήβους, κάποιους γυμνόστηθους στην καυτή νύχτα, μερικούς (εν αγνοία τους) με μπλουζάκια νεοναζί, που φωνάζουν συνθήματα όπως «Θάνατος στους Άραβες» και «Θάνατος στους αριστερούς». Υπερνικούν γρήγορα ό, τι έχει απομείνει από την αριστερή διαμαρτυρία και επιδίδονται στη συνέχεια σε βανδαλισμούς. Εφορμούν στις καφετέριες που ταυτοποιούνται ως φιλοαριστερές, σπάζοντας πράγματα, χτυπώντας ανθρώπους. Μόνο έπειτα από μια μακρά νύχτα και κάποιους τραυματισμούς σταματούν τελικά.

Καλώς ήρθατε στην πατρίδα στη Μέση Ανατολή

Αυτό συνέβη την περασμένη εβδομάδα, και πάλι λίγες μέρες αργότερα, στο ίδιο μέρος: Στην πλατεία Χαμπίμα, το σημείο εκκίνησης για όλα τα πολιτικά συλλαλητήρια της πόλης από τις διαμαρτυρίες του 2011 για «κοινωνική δικαιοσύνη». Στη συνέχεια, η πλατεία απέκτησε την προσωνυμία «η ισραηλινή Ταχρίρ», ως σύμβολο της ωρίμανσης του πολιτικού λόγου στο Ισραήλ, ο οποίος —είπαν τότε— είχε τελικά ξεπεράσει τις κομματικές γραμμές της αριστεράς και της δεξιάς. Τώρα, σε αυτό το ίδιο σημείο, ο πολιτικός λόγος έχει γυρίσει πίσω δεκαετίες, σκληρή υπενθύμιση ότι η έκκληση για κοινωνική δικαιοσύνη είναι καλή κι ωραία, αλλά εδώ είναι Μέση Ανατολή.

Τέτοιες συγκρούσεις συνέβησαν επίσης στη Χάιφα. Και στη Γιάφα αυτή τη Δευτέρα. Στην Ιερουσαλήμ, οι συμμορίες των εξτρεμιστών επιτέθηκαν σε δεκάδες Άραβες και αραβικών συμφερόντων επιχειρήσεις. Στο Τελ Αβίβ, ένα ήσυχο συλλαλητήριο εξελίχθηκε σχεδόν σε μπουλούκια εφόδου.

Όλες οι σκηνές είναι περίπου ίδιες —διαδηλωτές, αριστεροί και δεξιοί, Εβραίοι και Άραβες, εκσφενδονίζοντας μίσος και μερικές φορές υλικά αντικείμενα ο ένας στον άλλο, ταυτόχρονα ανεμίζοντας σημαίες.

Καθώς τα θύματα της Προστατευτικής Ασπίδας αυξάνουν, κάτι απαίσιο συμβαίνει στους δρόμους των μεγαλύτερων πόλεων του Ισραήλ. Οι Ισραηλινοί φαίνεται να ανακάλυψαν εκ νέου τη βίαιη διαμαρτυρία, ένα φαινόμενο που είδαμε για τελευταία φορά κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντας. Καθώς οι στρατιώτες μάχονται στη Γάζα, δεξιοί εξτρεμιστές έχουν οργανώσει ad hoc πολιτοφυλακές για να πολεμήσουν στον «εσωτερικό πόλεμο».

Ραπάρει για τον εθνικισμό και το μίσος

Η αιχμή του δόρατος αυτού του διογκούμενου κινήματος είναι, σχεδόν κωμικά, ένας ράπερ που ονομάζεται Γιοάβ Ελιάσι, γνωστός από το καλλιτεχνικό όνομά του «Η Σκιά». Ο Ελιάσι απέκτησε φήμη μαζί με τον Ισραηλινό συνάδελφό του ράπερ Σαμπλίμιναλ [σ.μ.: Subliminal (υποσυνείδητος), καλλιτεχνικό ψευδώνυμο] κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντας. Οι δύο συνεργάτες αντιπροσωπεύουν ένα νέο είδος της ισραηλινής χιπ-χοπ: θυμωμένοι, άγριοι εθνικιστές και σχεδόν γελοιωδώς υπάκουοι.

Η Ιντιφάντα ξέφτισε και μαζί μ’ αυτήν και η καριέρα του Ελιάσι —ωστόσο πρόσφατα, χρησιμοποιώντας τη σελίδα του στο Facebook, οργάνωσε μια ομάδα αλλόκοτων δεξιών ακτιβιστών με το όνομα «Τα Λιοντάρια της Σκιάς» για να επιτίθεται ενάντια σε αντιπολεμικές διαδηλώσεις της αριστεράς και να τις διαλύει. Η ομάδα περιλαμβάνει μέλη άλλων εξτρεμιστικών ομάδων, όπως η Lehava (η οποία αντιτίθεται στην επιμιξία) και η Kahane Chai.

«Η ριζοσπαστική αριστερά, έγραψαν τα ”Λιοντάρια της Σκιάς” στη σελίδα τους στο Facebook, είναι ο πραγματικός εχθρός, που περπατάει ανάμεσα μας».

Συμπτωματικά, η επιστροφή του Ελιάσι στον δημόσιο βίο συνέπεσε με την κυκλοφορία του νέου του single, που ονομάζεται «Ένα Αίμα».

Πριν από την αντιπολεμική διαδήλωση στη Χαμπίμα στις 12 Ιουλίου, ο Ελιάσι κάλεσε τα «λιοντάρια» του να ενωθούν μαζί του για να τη διαλύσουν. Υπάκουσαν. Όχι πολύ καιρό αργότερα έγραψε στους οπαδούς του: «Τώρα, λιοντάρια μου, ήρθε η ώρα να σας πετάξω άλλον έναν αριστερό, και κανένας δεν χρειάζεται επανεκπαίδευση να το πολυσκεφτεί». Η ανάρτησή του ενέπνευσε δεκάδες ενθουσιώδεις απαντήσεις που καλούσαν σε «θάνατο για τους Άραβες» και «θάνατο για τους αριστερούς».

Αποτελεί ειρωνεία το ότι μερικοί από τα αφηνιασμένα «Λιοντάρια» του φορούσαν μπλουζάκια με τη λεζάντα «Καληνύχτα, Αριστερά» με το σχέδιο ενός άνδρα που ρίχνει το ποδήλατό του σ’ έναν ακτιβιστή της αριστεράς. Αυτό το μπλουζάκι πρέπει να είναι οικείο στους Ευρωπαίους: φοριέται συχνά από τους νεοναζί.

Το γκράφιτι ήταν στον τοίχο

Η άνοδος του πολιτικού συμμοριτισμού δυστυχώς δεν περιορίζεται στη «Σκιά» ή τα τσιράκια του. Ούτε ήρθε από το πουθενά. Ακολούθησε την επί σειρά ετών φθίνουσα υποστήριξη προς την αριστερά, που μπορεί να ιχνηλατηθεί στο παρελθόν, στην αρχή της δεύτερης Ιντιφάντας, ίσως και νωρίτερα. Κατά την τελευταία δεκαετία, το Ισραήλ έχει υποστεί μια βαθιά διαδικασία δεξιόστροφης ριζοσπαστικοποίησης: η αριστερά έχει τώρα λιγότερες από 30 στις 120 έδρες της Κνεσέτ.

Εκ των πραγμάτων, δεν είναι πλέον νόμιμο να είναι κανείς αριστερός στο Ισραήλ. Οι «αριστεροί» έχουν γίνει τόσο παρίες, που κατά τις τελευταίες εκλογές η τότε ηγέτιδα των Εργατικών Σέλι Γιαχίμοβιτς κατηγορηματικά επέμενε ότι ούτε αυτή ούτε το κόμμα της (Εργασίας, το κόμμα του Ράμπιν και του Πέρες!) είναι ή ήταν ποτέ στην αριστερή πτέρυγα.

Ο όρος «αριστερός», στην πραγματικότητα, έχει γίνει ένας υποτιμητικός όρος, μη αφιστάμενος από τον «Ναζί» ως προς την προσβλητικότητά του. Η κωμικός Όρνα Μπανάι απολύθηκε από μια διαφημιστική εκστρατεία αυτή την εβδομάδα, επειδή ελαφρά τη καρδία περιέγραψε τον εαυτό της ως «παράξενο αριστερό εραστή των Αράβων». Το να είσαι αριστερός είναι τόσο ταμπού, που δεν μπορείς καν ν’ αστειευτείς μ’ αυτό.

Ό,τι έχει απομείνει από την ισραηλινή αριστερά, είναι αυτές οι κακομοίρικες, ελαφρώς αξιολύπητες διαδηλώσεις στους δρόμους. Τώρα, ακόμα και αυτό το αναποτελεσματικό μέσο απειλείται από εξτρεμιστές τραμπούκους, που νομιμοποιούνται από την απάθεια της σιωπηλής πλειοψηφίας και από το τυφλό μάτι των πολιτικών που επωφελούνται από το μίσος.

Αυτό συμβαίνει όταν λένε ξανά και ξανά και ξανά στον κόσμο ότι η αριστερά είναι «ο εσωτερικός εχθρός». Είναι μόνο θέμα χρόνου να θελήσουν να «βοηθήσουν» τον στρατό στη μάχη του εναντίον των εχθρών του Ισραήλ. Και είναι αυτή η ίδια καταπιεσμένη ενέργεια, η ενέργεια ενός απογοητευμένου και οργισμένου όχλου, που οδήγησε στην απαγωγή και τη δολοφονία του Μοχάμεντ Αμπού Καντίρ.

Την Τρίτη, ο δημοσιογράφος του BBC Φεράς Χατίμπ δέχθηκε επίθεση στον αέρα, προφανώς από έναν Ισραηλινό. Στον «εσωτερικό πόλεμο», κάθε Ισραηλινός μπορεί να γίνει στρατός τού ενός.

Ακτιβιστές της αριστεράς αναφέρουν ότι αισθάνονται πραγματική τρομοκρατία. Κάθε διασημότητα που θα τολμήσει να μουρμουρίσει κάτι αόριστα ειρηνόφιλο διασύρεται στα Μέσα μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δίκτυωσης. «Ο επόμενος Εμίλ Γκρούντζβάικ» ειπώθηκε σ’ ένα τιτίβισμα αυτή την εβδομάδα, αναφερόμενο στον ειρηνιστή ακτιβιστή που σκοτώθηκε από μια χειροβομβίδα σε ένα συλλαλητήριο ειρήνης στην Ιερουσαλήμ το 1983, «είναι ανάμεσά μας —απλώς δεν το ξέρει ακόμα».

Στον λεγόμενο «εσωτερικό πόλεμο», όπως φαίνεται, οι σκιές νικούν.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετζ» και μπορείτε να το δείτε στην αγγλόφωνη έκδοση της εφημερίδας εδώ: http://www.haaretz.com/news/features/.premium-1.606937, αλλά είναι διαθέσιμο μόνο με πληρωμή. Ελεύθερο το βρήκα εδώ: http://www.reddit.com/r/worldpolitics/comments/2bl6jy/punch_a_lefty_save_the_homeland_israel/.

Αναρτήθηκε από Λευτέρης-Δικαίος Παπαδέας