Μήνυμα του ΚΚΕ στο λαό για τη νέα χρονιά

                  

Το ΚΚΕ γνωρίζει πολύ καλά πόσο σκληρά δοκιμάζεται η εργατική λαϊκή οικογένεια, όμως δεν μπορεί να της δώσει λόγια παρηγόριας και ελπίδες για εύκολες λύσεις γιατί τέτοιες δεν υπάρχουν και μπροστά της βρίσκονται ακόμα σκληρότερες δοκιμασίες και μάχες. Το 2012 θα κριθούν πολλά. Ή η εργατική τάξη μαζί με τα φτωχά λαϊκά στρώματα, θα αντεπιτεθούν με την οργάνωση, τη συμμαχία τους, στα κόμματα, στους μηχανισμούς που υπηρετούν τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, σφραγίζοντας τις εξελίξεις ή αυτοί θα γυρίσουν το λαό πολλές δεκαετίες πίσω.

Η λύση υπέρ του λαού απαιτεί ριζικές ανατροπές στην οικονομία και στο κράτος. Ανάπτυξη που να υπηρετεί τις δικές του ανάγκες και να αξιοποιεί όλες τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μπορεί να υπάρξει μόνο με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς με εργατική λαϊκή εξουσία. Αυτή τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο μπορεί να τη διαμορφώσει ο ίδιος ο λαός με πρωταγωνιστική δύναμη την εργατική τάξη. Το ΚΚΕ απευθύνεται σε κάθε εργάτρια, εργάτη, μισθωτό, στις γυναίκες και στα παιδιά της εργατικής οικογένειας. Η τάξη μας, η εργατική τάξη, είναι πανίσχυρη κοινωνική δύναμη που, αν εμπιστευθεί τη δύναμή της, οργανωθεί, ισχυροποιήσει το κόμμα της, το ΚΚΕ, τότε μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στη συγκρότηση της μεγάλης ελπιδοφόρας λαϊκής συμμαχίας και να ηγηθεί της αντεπίθεσης για την εργατική λαϊκή εξουσία. Σ' αυτό το δρόμο μπορεί και να παρεμποδίσει και να έχει νίκες στον άγριο πόλεμο που έχουν εξαπολύσει στη ζωή και στα δικαιώματα. Κάτω η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου των αστικών κομμάτων.

Το 2012 πρέπει να γίνει χρονιά που τα εργατικά λαϊκά στρώματα θα εγκαταλείψουν μαζικά και αποφασιστικά τα κόμματα και τα ιδεολογήματα των κομμάτων που υπερασπίζονται τον καπιταλισμό και την ΕΕ. Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα που έως τώρα στήριζαν ή ανέχονταν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ έχουν χρέος να συμπορευτούν με το ΚΚΕ για να ισχυροποιηθεί η εργατική λαϊκή πάλη, η αλληλεγγύη, η αντεπίθεση.

Η κρίση, η χρεοκοπία, η φτώχεια, η ανεργία, ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου είναι προϊόντα του εκμεταλλευτικού συστήματος που πεθαίνει. Δεν είναι προσωρινά. Η ΕΕ αποδείχτηκε μια καπιταλιστική λυκοσυμμαχία άκρως επιθετική και επικίνδυνη για τους λαούς που στο εσωτερικό της βασιλεύει η ανισομετρία, οι ανταγωνισμοί, η κρίση. Όποια κι αν είναι η εξέλιξή της μόνο πιο αντιδραστική μπορεί να γίνει. Ο καπιταλισμός, τα μονοπώλια δεν μπορούν να γίνουν ανθρώπινα. Ο σοσιαλισμός αποδεικνύεται επίκαιρος όσο ποτέ.

Ομιλία του Νίκου Ζαχαριάδη στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Οκτώβρης 1949)

Καινούργια κατάσταση - Καινούργια καθήκοντα

Η εσωτερική κατάσταση στην Ελλάδα μπήκε σε καινούργια φάση ύστερα απ' τις μάχες στο Βίτσι - Γράμμο τον Αύγουστο τούτου του χρόνου. Χαραχτηριστικό γνώρισμα, στην καινούργια αυτή φάση, είναι, απ' τη μια μεριά το γεγονός ότι οι κύριες δυνάμεις του ΔΣΕ, με απόφαση του ΓΑ του,σταμάτησαν τον πόλεμο, διατηρώντας ακέραιη τη μαχητικότητά τους, ενώ σε όλη τη χώρα τα αντάρτικα τμήματά μας συνεχίζουν τη δράση τους ενάντια στο καθεστώς της εξόντωσης του Λαού, που εφαρμόζουν οι ξένοι και ντόπιοι εχθροί του. Και, απ' την άλλη, το γεγονός ότι η στρατιωτική επιτυχία του μοναρχοφασισμού στο Βίτσι - Γράμμο όχι μόνο δε λιγοστεύει τις δυσκολίες και τις αντιθέσεις του μα τις οξύνει ακόμα πιο πολύ. Οι δυσκολίες, οι αντιθέσεις, η ολόπλευρη κρίση, που μέσα της παραδέρνει η νεοελληνική αστοτσιφλικάδικη αντίδραση, δεν αμβλύνονται, μα, αντίθετα, φουντώνουν ακόμα πιο πολύ, γιατί το εσωτερικό ελληνικό ζήτημα (η ελληνική τρα­γωδία), που γεννήθηκε και φύτρωσε μέσα απ' την αστοτσιφλικάδικη μακρόχρονη πολιτική αποικιοποίησης της χώρας και εξανδραποδισμού του Λαού, όχι μόνο δε λύνεται με τη νίκη της αντίδρασης στο Βίτσι - Γράμμο, (όπως δε λύθηκε και με τη διχτατορία του Μεταξά ή ύστερα απ' το Δεκέμβρη του 1944), μα προβάλλει πιο έντονα ακριβώς σαν αποτέλεσμα της νίκης αυτής, εμπλουτισμένο και με τα προ­βλήματα, που συσσώρευσε στη χώρα ο εμφύλιος πόλεμος, που άρχισε πριν τριάμισι χρόνια.

Η κατάσταση για το μοναρχοφασισμό και ύστερα απ' το Βίτσι - Γράμμο παραμένει κρίσιμη και για τον πρόσθετο, μα σημαντικό και καθοριστικό, λόγο, ότι ο πόλεμος, που έδινε στην πλουτοκρατική αντίδραση, όχι μόνο το πρόσχημα να «αγνοεί» τα φλέγοντα εσωτερικά ζητήματα, που σήμερα περισσότερο παρά πριν ζητούν επιταχτικά τη λύση τους, μα και τη δυνατότητα να του φορτώνει σ' αυτόν όλα τα κακά κρύβοντας όλα τα βρώμικά της μέσα στους καπνούς του, ουσιαστικά σταμάτησε ύστερα απ' την ειρηνική προσφορά της ΠΔΚ και ύστερα απ' το γε­γονός ότι οι κύριες δυνάμεις του ΔΣΕ βάλαν τα όπλα παρά πόδα. Τώρα ο μοναρχοφασισμός είναι υποχρεωμένος ν' ατενίσει κατά πρόσωπο τα προβλήματα αυτά και ν' αποκαλύψει όλη την ανικανότητά του να κάνει κάτι για το Λαό και τον τόπο, να δείξει πιο έντονα ακόμα όλη την αντιδραστικότητά του, την προδοσία και την ξενοδουλεία του σε όλη τους τη γδύμνια.

Να γιατί η ειρήνη είναι για το μοναρχοφασισμό πιο δύσκολη απ' τον πό­λεμο. Να γιατί οι δυσκολίες και οι αντιθέσεις του αντί να μικραίνουν θα φου­ντώνουν. Να γιατί και υστέρα απ' τη μάχη στο Βίτσι - Γράμμο, το εσωτερικό μας πρόβλημα παραμένει άλυτο. Παραμένει άλυτο γιατί δεν υπάρχει για το πρόβλη­μα αυτό μοναρχοφασιστική λύση. Ο μοναρχοφασισμός μπορεί να σφάζει, να ρη­μάζει, να γκρεμνά και να καίει. Δε μπορεί ποτέ να δημιουργήσει. Και η λύση για το νεοελληνικό εσωτερικό πρόβλημα παραμένει πάντα μια: η λαϊκοδημοκρατική αναδημιουργία. Να γιατί ο αγώνας συνεχίζεται, παρά το ότι σήμερα αλλάζει μορφή και το κέντρο του βάρους μετατοπίζεται απ' την πολεμική - στρατιωτική δράση στους μαζικούς οικονομικούς και πολιτικούς αγώνες. Ο σκοπός παραμένει πάντα ο ίδιος: λέφτερη, ανεξάρτητη, δημοκρατική Ελλάδα. Ακριβώς γιατί νική­θηκε ο ΔΣΕ, ακριβώς γιατί νίκησε η μοναρχοφασιστική αντίδραση, η Ελλάδα ξαναμπαίνει σήμερα σε καινούργιο κύκλο από εσωτερικές ανωμαλίες, λαϊκούς αγώνες και ξεσηκώματα, εσωαστικές φαγωμάρες, στρατιωτικοφασιστικά κινήματα και πραξικοπήματα. Η αστοτσιφλικάδικη κακοδαιμονία, πλουτισμένη με την ξε­νική ιμπεριαλιστική επέμβαση και εξάρτηση, που καθορίζει εκατόν τριάντα σχε­δόν τώρα χρόνια την πορεία κατάπτωσης και εξαθλίωσης για τη χώρα και το Λαό, εγκρίνει αναγκαστικά την ανωμαλία, το χάος, την αδιάκοπη λαϊκή τάση για καλύτερη ζωή και λεφτεριά. Η πορεία αυτή δεν μπορεί να τερματιστεί παρά μόνο με την επιβολή αυτής της ιστορικής επιδίωξης του Λαού. Μπαίνουμε τώρα σε καινούργια περίοδο νέων αγώνων για τη λαϊκή επικράτηση.

* * *

Σφαγή ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων στην Ελλάδα

Ενδεικτική της συντριβής των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων στην Ελλάδα είναι η έκθεση της«Ageing Report» για το 2012, σύμφωνα με την οποία υπερκαλύφθηκε ο στόχος της συγκυβέρνησης και της τρόικας για «συγκράτηση» των μελλοντικών συνταξιοδοτικών δαπανών του ελληνικού δημοσίου. Τα στοιχεία της έκθεσης δείχνουν ότι οι δαπάνες για συντάξεις θα αυξηθούν κατά 1% του ΑΕΠ την περίοδο 2010-2060 (από το 13,6% στο 14,6% του ΑΕΠ), ενώ στόχος ήταν η αύξηση να μην υπερβαίνει το 2,5% του ΑΕΠ.

Οι αντιλαϊκές - αντεργατικές «επιδόσεις» της Ελλάδας είναι αποτέλεσμα της συστηματικής κατακρήμνισης των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, που με αλλεπάλληλους νόμους πριν και στη διάρκεια της κρίσης οδήγησαν σε μείωση των συντάξεων και αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.

Ειδικά για το τελευταίο, η αύξηση του μέσου ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στην Ελλάδα θα αγγίξει τα 8,8 χρόνια, μεταξύ του 2010 και του 2060! Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αύξηση στην ΕΕ, μετά από το Λουξεμβούργο, και οδηγεί τα μέσα έτη εργασίας από τα 29,3 το 2010 στα 38,1 το 2060. Με βάση τη νέα πρόβλεψη, η Ελλάδα προσεγγίζει τον κοινοτικό μέσο όρο που είναι στα 39,2 έτη το 2060, δείχνοντας ότι η αντιασφαλιστική επίθεση είναι ενιαία στην ΕΕ, ανεξάρτητα από το αν μια χώρα είναι σε κρίση ή ανάπτυξη, αν έχει μνημόνιο ή όχι.

Βέβαια, ο πραγματικός μέσος όρος εργασίας για την Ελλάδα είναι μεγαλύτερος από αυτόν που παρουσιάζει η έκθεση, με δεδομένο ότι τα στοιχεία που αξιοποιούνται περιλαμβάνουν και περιπτώσεις με σχετικά σύντομο εργάσιμο βίο (μητέρες με ανήλικα κ.ά.), οι οποίες όμως έχουν εκλείψει εδώ και χρόνια με τους νόμους του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και των περιόδων συγκυβερνήσεών τους.

Επιπλέον, με δεδομένο ότι οι περίοδοι εργασίας θα εναλλάσσονται στο εξής ολοένα και περισσότερο με μεγάλες περιόδους ανεργίας, είναι φανερό ότι για να καλύψει ένας ασφαλισμένος τις προϋποθέσεις για συνταξιοδότηση, θα πρέπει να εργάζεται μέχρι τα βαθιά γεράματα.

www.902.gr

Εθνικοί αυτοκινητόδρομοι: Ατέλειωτα χιλιόμετρα με χαράτσια για το λαό

Μπορεί η κυβέρνηση με θριαμβευτικό τρόπο να εγκαινίασε τις προηγούμενες μέρες το πολύπαθο ανακατασκευασμένο οδικό τμήμα Παραδείσια - Τσακώνα, οι οδηγοί, όμως, που κατά τη χριστουγεννιάτικη έξοδο, κινήθηκαν στους εθνικούς οδικούς άξονες και ταλαιπωρήθηκαν, από τα ημιτελή έργα και πλήρωσαν πανάκριβα χαράτσια.

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια με την ιδιωτικοποίηση των οδικών αξόνων, τα χαράτσια διοδίων αυξήθηκαν ακόμη και πάνω από 500% για ορισμένες κατηγορίες οχημάτων, ενώ διαρκώς νέοι σταθμοί είσπραξης ξεφυτρώνουν σαν τα ...μανιτάρια!

Έτσι, μόνο για διόδια μια διαδρομή Αθήνα - Θεσσαλονίκη με επιστροφή έχει φτάσει να στοιχίζει 46 ευρώ, ενώ αντίστοιχα από την Αθήνα στην Καλαμάτα 22,80 ευρώ!

Υπεύθυνη γι' αυτό το πολλαπλό ξεζούμισμα του λαού είναι η αντιλαϊκή πολιτική που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει και σήμερα η συγκυβέρνηση, που παραχωρεί σε επιχειρηματικούς ομίλους το εθνικό οδικό δίκτυο, για να ενισχυθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής είναι οι περιβόητες «συμβάσεις παραχώρησης», τύπου ΣΔΙΤ, που ψήφισαν από κοινού στη Βουλή η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Με τις συμβάσεις αυτές οι κατασκευαστικοί όμιλοι ενώ συμβάλλουν με 5 έως 8,5% στην κατασκευή των έργων, θα τα εκμεταλλεύονται για τουλάχιστον 30 χρόνια. Και η ελάχιστη όμως αυτή χρηματοδοτική τους συμβολή στα έργα είναι αμφισβητήσιμη, καθώς αυτή υπερκαλύπτεται από τις εισπράξεις των διοδίων - και μάλιστα αυξημένων - που τους παραδόθηκαν προκαταβολικά!

Αντίθετα, το Δημόσιο, δηλαδή ο ελληνικός λαός, αναλαμβάνει:

Άλλο φιλανθρωπία κι άλλο ταξική αλληλεγγύη

Από την έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη εργαζομένων 
και ΠΑΜΕ στους εργαζόμενους της FINTEXPORT

Η φιλανθρωπία γνωρίζει μέρες δόξας! Απ' την εκκλησία ως τα πολιτικά κόμματα, τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί, ΜΚΟ και άλλες οργανώσεις μας διαβεβαιώνουν πως «όλοι μαζί μπορούμε», ότι δεν θα μείνει «κανείς μόνος του στην κρίση», και δώσ' του συσσίτια, διανομή τροφίμων, ειδών ένδυσης και υπόδησης, παιχνιδιών για τα παιδιά... Μάλιστα οι σχετικές πρωτοβουλίες διαφημίζονται επαρκώς, ενώ τα δελτία ειδήσεων έχουν καθιερώσει ειδική «στήλη» με θέμα τις δράσεις φιλανθρωπίας της ημέρας, πολλές απ' τις οποίες γίνονται σε απευθείας σύνδεση! Το ...ωφέλιμο μετά του ...ωφελίμου. Και χτίζονται φιλάνθρωπα προφίλ και προτρέπεται ο αποδέκτης του μηνύματος να δράσει κι αυτός φιλανθρωπικά, δράση ιδιαίτερα χρήσιμη και πολύτιμη για το σύστημα. Εθίζεται ο φτωχός με τη φτώχεια του και την προσμονή μιας «ασπιρίνης», εθίζονται και όσοι ακόμα δεν εμπίπτουν στην κατηγορία αυτή με τη φιλανθρωπία σαν μέσο αντιμετώπισης των προβλημάτων.


Σε όλους όσοι καλοπροαίρετα κι από αγνή διάθεση προσφοράς στον συνάνθρωπό τους στηρίζουν τέτοιες δράσεις απευθύνονται τα παρακάτω: Λύνονται τα προβλήματα της φτώχειας, της πείνας, της ανεργίας, με τη φιλανθρωπία; Προφανώς και όχι. Αν ήταν έτσι θα είχαν λυθεί προ πολλού. Πόσες και πόσες δεκαετίες τώρα, άπειρες ΜΚΟ απλώνουν τη «φιλάνθρωπη» δράση τους σε περιοχές του πλανήτη που μαστίζονται απ' τη φτώχεια όμως αυτή παραμένει σαν σαράκι να κατατρώγει λαούς ολόκληρους. Ένα πιάτο φαΐ θα χορτάσει την πείνα του πεινασμένου σήμερα, όμως αύριο θα είναι ξανά πεινασμένος. Και τότε; Οι ανάγκες, οι βασικές, οι πλέον στοιχειώδεις, είναι μόνιμες, δεν είναι έκτακτες που μπορούν να αντιμετωπιστούν κατ' αυτόν τον τρόπο.


Η αστική τάξη προσπαθεί μια τακτική στην οποία εξέχοντα μέλη της επιδίδονται χρόνια τώρα να τη διαδώσει μέσα στον λαό. Να κάνει τον έναν να νιώσει συνυπεύθυνος για τα βάσανα του διπλανού του και να πάρει πάνω του την προσωρινή έστω ανακούφισή τους. Για να σώσει το τομάρι της, να μην συνειδητοποιηθεί πλατιά απ' τον λαό ότι είναι ακριβώς η ύπαρξή της το εμπόδιο για την καταπολέμηση και της πείνας και της ανεργίας και όλων των άλλων που ταλανίζουν τους ανθρώπους του μόχθου. Η φιλανθρωπία εμπεριέχει την παραδοχή και την αποδοχή της ανισότητας, της αδικίας. Και μ' αυτά δεν επιτρέπεται να συμφιλιωθεί κανένας εργάτης, αγρότης, αυτοαπασχολούμενος.


Πού ήταν όλοι αυτοί οι φιλάνθρωποι όταν προχωρούσαν μέτρα που γονατίζουν την εργατική λαϊκή οικογένεια; Συνήθως στην πλευρά εκείνων που τα απαιτούσαν. Πού βρίσκονταν όταν το εργατικό λαϊκό κίνημα τα αντιπάλευε; Συνήθως στην πλευρά εκείνων που το πολεμούσαν. Πώς αντιμετώπισαν αιτήματα ανακούφισης έστω του λαού; Σαν «μαξιμαλιστικά», εκτός τόπου και χρόνου...


Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ξοδεύουν και μερικές πενταροδεκάρες απ' τον ασύλληπτο πλούτο που ο λαός παράγει κι αυτοί τσεπώνουν για να «ξεπλύνουν» το σύστημα της εκμετάλλευσης, για να παρεμποδίσουν τη συνάντηση πλατιών λαϊκών δυνάμεων με το οργανωμένο ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα που μπορεί και μέτρα ανακούφισης να αποσπάσει και κυρίως να παλέψει για μια κοινωνία και οικονομία όπου θα εκλείψουν οι αιτίες που προκαλούν τη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Είναι προφανές ότι κανείς άνθρωπος του μόχθου δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια στα βάσανα του διπλανού του, του γείτονα, του συναδέλφού του. Όμως η ταξική αλληλεγγύη δεν έχει καμία σχέση με την υποκριτική φιλανθρωπία. Πιασμένοι σφιχτά μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο στην κάλυψη άμεσων αναγκών και όλοι μαζί την τάξη μας να αποτινάξει τα δεσμά της εκμετάλλευσης και να ανοίξει έναν δρόμο ανάπτυξης όπου οι λαϊκές ανάγκες και η ικανοποίησή τους θα είναι στο επίκεντρο. Η αποστολή ταξικής αλληλεγγύης έχει όχι την παροχή πρόσκαιρης βοήθειας και μόνο, αλλά να συνεγείρει αγωνιστικά τους ανθρώπους του μόχθου να διεκδικήσουν όσα τους ανήκουν, να θέσουν τέρμα στην ανισότητα και την αδικία. Όχι να δώσει παυσίπονα, αλλά να πείσει ότι πρέπει να πολεμηθεί η αιτία που προκαλεί την αρρώστια και να εξαλειφθεί. 

Ένας για όλους και όλοι για έναν, όλοι μαζί στον αγώνα. Αυτή πρέπει να είναι η δική μας απάντηση σε όσους, αφού κλέβουν τον πλούτο που ο λαός παράγει, αφού σπρώχνουν μεγάλα τμήματά του βαθιά στην εξαθλίωση, τους πετάνε ένα «κόκκαλο», πιστεύοντας ότι έτσι θα πείσουν τον λαό ότι τον ταΐζουν και άρα δεν θα δαγκώσει το χέρι που το κάνει.


wwww.902.gr

Αντικομμουνιστική σαβούρα στην ΕΤ1

«Αντίο σύντροφοι», «Παράδεισος επί της Γης», «Καλημέρα Λένιν», «Τι απέγιναν τα όνειρά μας», είναι μερικοί από τους τίτλους της αντικομμουνιστικής σαβούρας που σερβίρει η ΕΤ1 τους τηλεθεατές της τις τελευταίες μέρες. 

Ο,τι πιο αισχρό, ό,τι πιο κατασκευασμένο σε βάρος του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, έχει παρελάσει από την οθόνη της κρατικής τηλεόρασης, με το φερετζέ της επιστημονικοφάνειας και της προσωπικής μαρτυρίας. 

Είναι αδίστακτοι, αλλά δείχνουν και την πραγματική τους έγνοια. Είκοσι και πλέον χρόνια μετά τις ανατροπές, εν μέσω κρίσης του σάπιου καπιταλισμού, κλιμακώνουν τη συκοφάντηση του σοσιαλισμού, για να ξορκίσουν τους φόβους τους.

www.902.gr

Δεν θα τους κάνουμε την χάρη...

Είναι γεγονός ότι το Πρόγραμμα του Κομμουνιστικού Κόμματος έχει επεξεργασμένη τη στρατηγική του για τη συγκέντρωση των δυνάμεων που έχουν αντικειμενικά συμφέρον για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού και που θα συγκρουστούν για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και την εγκαθίδρυση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

Αυτό δεν είναι καινούριο ζήτημα. Όπως επίσης δεν είναι καινούριο ζήτημα ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα όταν επεξεργάζεται το Πρόγραμμά του παίρνει στη δοσμένη στιγμή υπόψη του τις εξελίξεις στον καπιταλισμό, γιατί υπάρχουν εξελίξεις, για παράδειγμα η βιομηχανία στην Ελλάδα στη 10ετία του '80 στηριζόταν σε κλάδους και επιχειρήσεις έντασης εργασίας (π.χ., κλωστοϋφαντουργία, ιματισμός κ.λπ.), ενώ στη 10ετία του '90 και μετά έχουμε ανάπτυξη τομέων και επιχειρήσεων έντασης κεφαλαίου (τηλεπικοινωνίες, ενέργεια κ.λπ.).

Υπάρχουν αλλαγές επομένως και στην εργατική τάξη και στα μικροαστικά στρώματα. Η οικονομική κρίση επίσης επιφέρει τέτοιες αλλαγές. Παίρνει επίσης υπόψη τη διαπλοκή της καπιταλιστικής οικονομίας της χώρας με άλλες καπιταλιστικές οικονομίες, την ένταξη ή όχι σε διεθνείς και περιφερειακές διακρατικές ενώσεις, τις εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα κ.λπ.

Ποια πολιτική συμμαχιών και γιατί

Βεβαίως, όταν ένα Κομμουνιστικό Κόμμα κάνει λόγο για δυνάμεις που αντικειμενικά έχουν συμφέρον από το πέρασμα στο σοσιαλισμό, σαφώς και αναφέρεται σε κοινωνικές δυνάμεις. Και επιδιώκει με βάση τις τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα, στην καπιταλιστική κοινωνία, να προσδιορίσει όσο γίνεται με μεγαλύτερη σαφήνεια αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον από την ανατροπή του καπιταλισμού, ανεξάρτητα από το αν η πλειοψηφία τους δεν το συνειδητοποιεί ακόμη ως αναγκαιότητα.

Τι είναι ο Ιμπεριαλισμός

Για τον Λένιν ο Ιμπεριαλισμός είναι Καπιταλισμός σε ένα συγκεκριμένο στάδιο ανάπτυξης. Ο Ιμπεριαλισμός είναι δηλαδή μια έννοια ταυτόσημη με αυτήν του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Για τον Λένιν τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του Καπιταλισμού ήταν τα εξής:

«1) Συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου, που έχει φτάσει σε τέτοια υψηλή βαθμίδα ανάπτυξης, ώστε να δημιουργεί μονοπώλια που παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην οικονομική ζωή.

2) Συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό και δημιουργία μιας χρηματιστικής ολιγαρχίας πάνω στη βάση αυτού του χρηματιστικού κεφαλαίου.

3) Εξαιρετικά σπουδαία σημασία αποκτά η εξαγωγή κεφαλαίου, σε διάκριση από την εξαγωγή εμπορευμάτων.

4) Συγκροτούνται διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών, οι οποίες μοιράζουν τον κόσμο.

5) Εχει τελειώσει το εδαφικό μοίρασμα της γης ανάμεσα στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές δυνάμεις. 

Ο ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός στο στάδιο εκείνο της ανάπτυξης, στο οποίο έχει διαμορφωθεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, έχει αποκτήσει εξαιρετική σημασία η εξαγωγή κεφαλαίου, έχει αρχίσει το μοίρασμα του κόσμου από τα διεθνή τραστ και έχει τελειώσει το μοίρασμα όλων των εδαφών της γης από τις μεγαλύτερες καπιταλιστικές χώρες» (Λένιν, «Απαντα», τ.27, σελ. 323).

Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι για τον Λένιν (και τον Μαρξισμό γενικότερα) ο Ιμπεριαλισμός-στην ουσία του- δεν είναι απλά εξωτερική πολιτική,  διακρατικές σχέσεις,  στρατιωτικές επεμβάσεις, δεν είναι γενικά οι "μεγάλες χώρες". Όλα αυτά υπήρχαν και πρίν τον Ιμπεριαλισμό. Στην Μαρξιστική και Λενινιστική θεωρία ο όρος Ιμπεριαλισμός δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Αυτά ανήκουν στην αστική ιστοριογραφία που περιγράφει π.χ και την αρχαία ρώμη σαν ιμπεριαλιστική.  Οι επεμβάσεις και οι διακρατικές σχέσεις στον Ιμπεριαλισμό προκύπτουν σαν αποτέλεσμα (και όχι σαν αιτία) της Ιμπεριαλιστικής ανάπτυξης δηλαδή της Καπιταλιστικής ανάπτυξης σε μια συγκεκριμένη ιστορική φάση. Προφανώς στο εσωτερικό του Ιμπεριαλιστικού συστήματος υπάρχουν διαβαθμίσεις αλλά αυτές δεν αφορούν το ζήτημα αν η μία η άλλη χώρα είναι Ιμπεριαλιστική η όχι αλλά τον συσχετισμό μεταξύ των Ιμπεριαλιστικών χωρών.

Παίρνοντας υπόψη το γεγονός ότι η θεωρία του Ιμπεριαλισμού αναπτύχθηκε απο τον Μαρξισμό στις αρχές του 20ου αιώνα είναι αυτονόητο ότι το 2012 (δηλαδή ένα αιώνα μετά) δεν υπάρχει καμία, απολύτως καμία, ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα που να μην είναι Καπιταλιστική με τα χαρακτηριστικά του Μονοπωλιακού Καπιταλισμού, δηλαδή Ιμπεριαλιστική. Το ερώτημα είναι άλλο, αν χρειάζεται να αναπτύξουμε την Μαρξιστική και Λενινιστική θεωρία με βάση την σημερινή εποχή και όχι αν θα διαγράψουμε τον Ιμπεριαλισμό για να γυρίσουμε (με λενινιστικές ταμπέλες) στις αστικές θεωρίες του Ιμπεριαλισμού πρίν απο τον Λένιν.

Η άποψη που δεν εξετάζει τον Ιμπεριαλισμό σαν Καπιταλισμό αλλά τον περιορίζει στην κυριαρχία των "μεγάλων χωρών" βεβαίως υπάρχει αλλά δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον Λένιν, ούτε με τον Μαρξισμό. Είναι η άποψη του Χόμπσον και κυρίως του Κάουτσκυ οι οποίοι έβλεπαν τον Ιμπεριαλισμό σαν πολιτική και μάλιστα σαν πολτική του "παρασιτικού χρηματιστικού κεφαλαίου" το οποίο διαχώριζαν απο το "παραγωγικό βιομηχανικό κεφάλαιο". Και αυτό φυσικά το έκαναν για συγκεκριμένους λόγους, για να ξορκίσουν την εργατική εξουσία πρός όφελος της μίας η της άλλης αστικής διαχείρησης.

Το ότι σήμερα υπάρχουν απόψεις που στο όνομα του Λένιν ισχυρίζονται ότι οποιαδήποτε ανεπτυγμένη Καπιταλιστική χώρα δεν είναι Ιμπεριαλιστική αντανακλά την επιρροή της αστικής ιδεολογίας πάνω στον Μαρξισμό. Αντανακλά όμως-όταν δεν γίνεται συνειδητά- και άγνοια των κλασικών και του Λένιν συγκεκριμένα. Πρόκειται για θεμελιώδη ζητήματα γιατί η εκτίμηση για τον χαρακτήρα του διεθνούς συστήματος και της Ελλάδας δεν είναι φιλολογική άσκηση αλλά αφορά την στρατηγική του εργατικού και Κομμουνιστικού κινήματος. Έτσι δεν είναι τυχαίο που όλοι όσοι βλέπουν τον Ιμπεριαλισμό με την οπτική του Κάουτσκυ (άσχετα αν επικαλούνται τον Λένιν) καταλήγουν σε προτάσεις αστικής διαχείρισης, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Στο ερώτημα λοιπόν "τι είναι ο Ιμπεριαλισμός" η απάντηση, απο την πλευρά της Μαρξιστικής και Λενινιστικής θεωρίας είναι μία: είναι ο Μονοπωλιακός Καπιταλισμός. Οποιαδήποτε άλλη απάντηση είναι προφανώς νόμιμη αλλά δεν μπορεί να υποστηρίζεται με βάση το έργο του Λένιν και του επαναστατικού Μαρξισμού. Αλλιώς πλαστογραφεί την Μαρξιστική και Λενινιστική θεωρία για πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες.

 Η συντακτική επιτροπή του PRAXIS

Κατέρρευσε η κατασκευασμένη κατηγορία σε βάρος του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, Γιώργου Τούσσα

Κατέρρευσε η ανυπόστατη και κατασκευασμένη δίωξη σε βάρος του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, Γιώργου Τούσσα, για δήθεν απιστία σε βάρος του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου, στο οποίο συμμετείχε ως εκπρόσωπος των ναυτεργατών, για την χορήγηση πιστοποιητικού μη οφειλής του ΕΓ/ΟΓ πλοίου "ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΟΙΡΑΣ" της εταιρείας "ΜΑΡΕ ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ".

Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ είχε δηλώσει προφορικώς, εγγράφως και....
με την ψήφο του, ότι επιθυμεί την άρση της ασυλίας του, για να αποδείξει το ανυπόστατο της σε βάρος του κατηγορίας.

Το Συμβούλιο Εφετών Πειραιά με το υπ' αριθμ. 229/2012 Βούλευμά του αποφάνθηκε αμετάκλητα να μην αποδοθεί σε βάρος του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, Γιώργου Τούσσα, κατηγορία για την πράξη της απιστίας από κοινού σχετική με την υπηρεσία σε βάρος του Δημοσίου και ειδικότερα σε βάρος του ΝΠΔΔ "Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου", καθόσον όπως έκρινε δεν στοιχειοθετείται σε βάρος του αντικειμενικά και υποκειμενικά η τέλεση αδικήματος.

Η ανωτέρω απόφαση του Συμβουλίου Εφετών Πειραιά καταδεικνύει ότι η κατηγορία σε βάρος του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ ήταν εντελώς ανυπόστατη και αστήρικτη. Επιβεβαιώνεται ότι στόχος της δίωξης ήταν να συκοφαντηθεί το ΚΚΕ, να χτυπηθεί η ηθική του υπόσταση και οι δεσμοί του με την εργατική τάξη, τον εργαζόμενο λαό. Να συγκαλυφτούν οι πραγματικοί ένοχοι και οι αιτίες της χρεοκοπίας του ΝΑΤ και των άλλων ασφαλιστικών ταμείων των εργαζομένων, που είναι οι εφοπλιστές συνολικά η πλουτοκρατία, η καπιταλιστική εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού.

Με επιστολή που έστειλε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Γιώργος Τούσσας προς τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Martin Schulz και τον πρόεδρο της Επιτροπής Νομικών Θεμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Klaus-Heiner Lehne γνωστοποίησε το με αριθμό 229/2012 απαλλακτικό Βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Πειραιά, για να λάβουν γνώση σχετικά με την εξέλιξη της πιο πάνω υπόθεσης το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η Επιτροπή Νομικών Θεμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

http://ksipnistere.blogspot.gr

Για τον Ριζοσπάστη και τις μειώσεις των μισθών των επαγγελματικών στελεχών του ΚΚΕ

«Το ΚΚΕ είναι το πρώτο κόμμα που εφαρμόζει άμεσα στις κομματικές του επιχειρήσεις τα αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα που παίρνουν οι αστικές κυβερνήσεις… και μετά τις καταγγέλλει», λέει σχετικό άρθρο στο portal της Χρυσής Αυγής.

Μιλάνε για τους εργάτες τα ναζιστικά, φασιστικά και αντικομμουνιστικά απολιθώματα, στηρίγματα του συστήματος και ιδεολογικό – φονικό όπλο του. Επιχειρούν να μειώσουν το κύρος και το ήθος του ΚΚΕ, αυτοί που ως λύκοι στηρίζοντας το σύστημα, με το ένα χέρι αρπάζουν το φαΐ, και με το άλλο μασκαρεύονται σε «κοκκινοσκουφίτσες» με συσσίτια πείνας και «έγνοια για τις γιαγιάδες». Αυτοί που ως σωματέμποροι που πουλάνε ανασφάλιστους εργάτες στους εργοδότες με 18 ευρώ και ζητούν φοροαπαλλαγές υπέρ των εφοπλιστών, που προτείνουν να αναλάβει ο λαός τα χρέη των τραπεζιτών. Οι φουσκωτοί που χτυπάνε με ρόπαλα και μαχαίρια μετανάστες, ή εργάτες που καλούν σε απεργία και αγωνίζονται ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους για να ζει καλά ο λαός.

Την κρίση και τις συνέπειές της δεν τα δημιούργησε το ΚΚΕ. Οι κομμουνιστές ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει ανεργία, απόλυση, ξέρουμε τι σημαίνει φτώχεια, γιατί και τα μέλη και στελέχη του τα βιώνουν. Το ΚΚΕ μπορεί να κοιτά το λαό στα μάτια, γιατί είναι το μόνο κόμμα που αγωνίζεται για την προστασία των ανέργων και των οικογενειών τους, για να καταργηθεί η αιτία που τη γεννά: η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και να γίνουν λαϊκή ιδιοκτησία, ώστε να μπορεί ο λαός να ζει καλά χωρίς στερήσεις.

Το ΚΚΕ υφίσταται με τραγικές συνέπειες την οικονομική κρίση, που οδηγούν σε μείωση των οικονομικών δυνατοτήτων του, στο να μπορεί να έχει αυτοτελή υποδομή για να διαδίδει τις θέσεις του στο λαό, να συμβάλει στην οργάνωση της ταξικής πάλης. Το ΚΚΕ δεν έχει επιχειρήσεις όπως έχουν οι καπιταλιστές για απόσπαση κέρδους. Έχει τεχνικές υποδομές όπου δουλεύουν κομμουνιστές και άλλοι εργαζόμενοι. Η μείωση των εργαζομένων στον Ριζοσπάστη είναι μια αναγκαστική επιλογή για να διατηρήσει το κύριο: την ύπαρξη του Ριζοσπάστη, την εφημερίδα του, βασικό όπλο στην αποκάλυψη της αλήθειας που αποκρύπτουν ή διαστρεβλώνουν τα καπιταλιστικά μέσα ενημέρωσης.

Τα μέλη και τα στελέχη του που εργάζονται στις υποδομές του ΚΚΕ ή τα επαγγελματικά του στελέχη, δεν εργάζονται στη βάση του ατομικού ώφελους, αλλά είναι επαναστάτες, συνειδητοί εργάτες που ξέρουν ότι σήμερα συνεισφέρουν και μέσω της επαγγελματικής απασχόλησής τους, με όλες τις δυνάμεις τους με ανιδιοτέλεια στην ταξική πάλη. Ναι προσφέρουμε μέρος του μισθού μας, ναι θα ζουν τα παιδιά μας πιο φτωχικά, γιατί αγωνιζόμαστε για όλες τις φτωχές οικογένειες, γιατί αυτό που στερούμαστε το προσφέρουμε στην πάλη για την απελευθέρωση των εργατών από τα αφεντικά, συνεισφέρουμε όπως και όλοι οι εργάτες, άνεργοι, φτωχοί που στερούνται από το πενιχρό εισόδημά τους και ενισχύουν οικονομικά το Κόμμα τους. Είναι σύγχρονος ηρωισμός, όπως χτες που άφηναν πίσω παιδιά, γονείς, και έδιναν τη ζωή τους στις φυλακές, στα ξερονήσια, που τους έστελναν η εγχώρια και γερμανική αστική τάξη και οι ταγματασφαλίτες-πρόγονοι της Χρυσής Αυγής.

Είμαστε περήφανοι που έχουμε τα ιδανικά της θυσίας για το λαό μας! Να ξέρουν κάτι όλοι οι όψιμοι «φίλοι του λαού», οι κομμουνιστές θα κάνουν κάθε θυσία για να νικήσει ο λαός !

Η απάντηση στην κριτική του "ΠΡΙΝ" στις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου

Όσοι έσπευσαν να πολεμήσουν τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου εντελώς συμπτωματικά χρησιμοποίησαν τα εξής όπλα: διαστρέβλωση, συκοφάντηση, λαθροχειρία. Ανάμεσα σε αυτούς και η εφημερίδα «Πριν» του ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θα περίμενε κανείς, από κάποιους που θεωρούν τον εαυτό τους αντικαπιταλιστική δύναμη και κλίνουν τις λέξεις ρήξη και ανατροπή σε όλες τις πτώσεις, να αντιπαρατεθούν στα κύρια σημεία των Θέσεων του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Κι όμως για αυτά ούτε λέξη.

Είναι δυνατόν να μην είδαν ότι η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ θέτει ως πιθανό ενδεχόμενο την εμπλοκή της Ελλάδας σε έναν γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και μάλιστα με ξεκάθαρο τρόπο τοποθετείται για το ποια πρέπει να είναι θέση και η δράση του εργατικού κινήματος; Είναι τόσο ασήμαντο ή δευτερεύον αυτό το ζήτημα;

Ακόμα: Δεν είδαν ότι οι Θέσεις κάνουν εκτενή αναφορά στη δημιουργία επαναστατικής κατάστασης, ως αποτέλεσμα της όξυνσης της κρίσης και του ιμπεριαλιστικού πολέμου; Ή δεν ξέρουν τι σημαίνει; Επίσης δεν πρόσεξαν τις επεξεργασμένες θέσεις του ΚΚΕ για τα βασικά χαρακτηριστικά της εργατικής – λαϊκής εξουσίας;

Από ό,τι φαίνεται έχουν πολύ σοβαρούς λόγους να σιωπούν γύρω από αυτά τα ζητήματα.

Αντιπαρερχόμαστε τις χοντροκομμένες διαστρεβλώσεις, τις συκοφαντίες περί «προκλητικού σεχταρισμού της ηγεσίας του ΚΚΕ» και «ότι αντιμετωπίζει αφ' υψηλού τους λαϊκούς αγώνες» (το ΚΚΕ;). Προσπερνάμε τις ηλιθιότητες περί κοινοβουλευτικών αυταπατών στις οποίες το ΚΚΕ είναι δέσμιο. Άλλωστε πάει πολύ να το λένε αυτό εκείνοι που πανηγύρισαν ως νίκη της αριστεράς το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μάη και οι οποίοι κρίνουν το ΚΚΕ με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα.

Πάμε στην πιο σοβαρή πολεμική που υποτίθεται ότι κάνει το «Πριν», γιατί μόνο πολεμική στις Θέσεις του Συνεδρίου δεν είναι. Λέει ότι το ΚΚΕ προτείνει «Λαϊκή συμμαχία με τον εαυτό του χωρίς ανατροπή». Καταρχήν, από πότε η ανατροπή δεν είναι η επαναστατική ανατροπή της αστικής τάξης από την εργατική, αλλά αλλαγή μιας κυβέρνησης από μια άλλη; Κι από πότε αυτός ο ορισμός είναι αντικαπιταλιστικός;

Συνεχίζουμε. Πολύ πρωτότυπη η κατηγορία της απομόνωσης! Πρέπει να έψαξαν πολύ εκεί στο «Πριν» για να τη βρουν. Όμως η συμμαχία της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων είναι απομόνωση; Από ποιους; Από τα ανώτερα μεσαία στρώματα ή από τμήματα της πλουτοκρατίας; Με αυτούς καμιά συμμαχία, την ανατροπή τους θέλουμε. Όμως εσείς κύριοι του «Πριν» από ποια θέση ακριβώς κρίνετε το ΚΚΕ;

Γράφει το «Πριν»: «Χαρακτηρίζουν τη λαϊκή συμμαχία ως ένα πολιτικό μέτωπο». Μα που το βρήκατε κύριοι αυτό; Χίλιες αναφορές έχουν οι Θέσεις ότι πρόκειται περί συμμαχίας κοινωνικών δυνάμεων, αυτών που έχουν αντικειμενικά συμφέρον από την ανατροπή του καπιταλισμού (εργατική τάξη και μισοπρολετάριοι) και την πάλη κατά των μονοπωλίων (αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες κλπ) και των δεσμών των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Μια λαϊκή συμμαχία που σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης ο στόχος του ΚΚΕ είναι να εξελιχθεί σε επαναστατική.

Στη συνέχεια λένε ότι είναι «περίεργη η λαϊκή συμμαχία» που προτείνει το ΚΚΕ. Συγχαρητήρια κύριοι, πρόκειται περί θαυμάσιας τοποθέτησης! Όμως πού βρίσκεται το περίεργο αυτής της συμμαχίας; Μήπως στο ότι σε αυτήν συγκεντρώνονται τα πιο ριζοσπαστικά και μαχόμενα τμήματα της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, με κέντρο οργάνωσης και δράσης τους τόπους δουλειάς, τους κλάδους και τις λαϊκές συνοικίες; Ότι αυτή θα μάχεται για να οργανώνει καθημερινά την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για τα άμεσα ζωτικά της ζητήματα, την απόκρουση των βάρβαρων μέτρων, θέτοντας ταυτόχρονα και το θέμα της κατάκτησης της εξουσίας;

Το «Πριν» διαστρεβλώνει τις θέσεις του ΚΚΕ για να κρύψει τα αδιέξοδα που έχει το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτοί βλέπουν την ανάπτυξη του κινήματος να έρχεται από τα πάνω, μέσα από το παζάρι κάποιων αριστερών ηγεσιών να διαμορφώνονται όροι για κοινή δράση των εργαζομένων. Η ριζοσπαστικοποίηση του λαού να γίνεται με κόλπα, με κάποιους προθάλαμους, που έχουν ως προμετωπίδα κάποια δόση ριζοσπαστικών συνθημάτων, αλλά σε καμία περίπτωση δεν οδηγούν έξω από το σύστημα. Π.χ. στα συνθήματα «έξω η τρόικα – κάτω τα μνημόνια – σύγκρουση με την ΕΕ»! Μπορεί κάποιος να προσθέσει και δεκάδες άλλα ακόμα, όπως «έξω ο Ράιχενμπαχ και ο Φούχτελ» και η «εσωτερική τρόικα» και πάει λέγοντας. Με αυτά κύριοι δε ριζοσπαστικοποιούνται συνειδήσεις, ούτε διαμορφώνεται κίνημα ικανό να συγκρουστεί αποφασιστικά και να ανατρέψει την αστική τάξη και την εξουσία της. Για να γίνουν αυτά χρειάζεται κίνημα χειραφετημένο, με ηγετική δύναμη την εργατική τάξη που στοχεύει στη λαϊκή εξουσία, στην αποδέσμευση από την ΕΕ και στην κοινωνικοποίηση όλων των μονοπωλίων. Αυτά που λετε εσείς, εγκλωβίζουν το κίνημα μέσα στις μικροαστικές αυταπάτες και αστικές αντιθέσεις, τραβούν προς τα πίσω και αφοπλίζουν τα ριζοσπαστικά στοιχεία και τους όποιους αγώνες αναπτυχθούν. Όποιος θέλει να είναι συνεπής με τη γραμμή σας καταλήγει ή στη θέση του καθηγητή Ε. Μπιστάκη που προτείνει «μίνιμουμ πρόγραμμα» και κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ δήθεν για την ανακούφιση του λαού, δηλαδή την αυτοκτονία του κινήματος και του λαού ή στην άλλη γραμμή του άλλου καθηγητή Ν. Κοτζιά, που υπήρξε κι αυτός ιδρυτικό σας στέλεχος και που στην ουσία λέει «αντιμνημονιακή συσπείρωση με τα πατριωτικά τμήματα της πλουτοκρατίας που θέλουν αποδέσμευση από το ευρώ και σύναψη συμμαχίας με άλλο κέντρο ΗΠΑ – Ρωσία – Κίνα».

Γι’ αυτό κύριοι του ΝΑΡ συνεχίστε όσο θέλετε τις ιδεολογικοπολιτικές ακροβασίες, τις διαστρεβλώσεις, την επανάληψη τετριμμένων συκοφαντιών κατά του ΚΚΕ. Αλλά με αυτά δεν μπορείτε να αποφύγετε να δώσετε συγκεκριμένες απαντήσεις στα συγκεκριμένα ερωτήματα που αντικειμενικά τίθενται σήμερα. Εφόσον είναι ώριμες οι υλικές συνθήκες για τη σοσιαλιστική επανάσταση, ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος, οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται και είναι εμφανής ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου, γιατί η εργατική τάξη και ο λαός δεν μπορούν να οικοδομήσουν μια αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή συμμαχία από σήμερα με στόχο να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων;

Τέλος, πρόγραμμα σημαίνει καθορισμός του στρατηγικού στόχου κάθε κόμματος. Για το ΚΚΕ και την εργατική τάξη ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος. Το ΝΑΡ και άλλες παρόμοιες οργανώσεις παραπέμπουν το σοσιαλισμό στις ελληνικές καλένδες.

902.gr

Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά του Γιώργου Σαρρή

Ακούστε εδώ το καινούργιο τραγούδι του Γιώργου Σαρρή, με τίτλο «Χωρίς Εσένα Γρανάζι Δε Γυρνά, Εργάτη Μπορείς Χωρίς Αφεντικά», αφιερωμένο στους αγώνες του ταξικού εργατικού κινήματος.

Ιδιαίτερη σημασία έχει ότι η ηχογράφηση του τραγουδιού έγινε στις 8 Νοέμβρη, την επομένη από τη 48ωρη απεργιακή μάχη στις 6-7 Νοέμβρη 2012. Το σύνθημα που ακούγεται μέσα στο τραγούδι είναι από τη στιγμή της συγκροτημένης επιστροφής του ΠΑΜΕ το βράδυ της 7ης Νοέμβρη στην πάνω μεριά του Συντάγματος, μέσα σε τρομερό ενθουσιασμό, κάτω από δυνατή βροχή και παρά το σχέδιο κρατικής καταστολής που ξεδιπλώθηκε εκείνο το βράδυ, με σκοπό το χτύπημα της απεργιακής συγκέντρωσης (δείτε εδώ το χρονικό από αυτήν τη σημαντική απεργιακή μάχη).

ΠΑΜΕ: Ανακοίνωση για την Παγκόσμια Μέρα του Μετανάστη στις 18 Δεκέμβρη

«Μια μέρα αφιερωμένη στους μετανάστες για να κρυφτεί το απάνθρωπο πρόσωπο των ιμπεριαλιστών και να θολώσει η εικόνα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που συντελείται όλες τις μέρες του χρόνου. Είναι η μέρα του νέου που με μια βαλίτσα φορτωμένη πτυχία, όνειρα και προσδοκίες εγκαταλείπει την Ελλάδα, μεταναστεύει για να βρει δουλειά οπουδήποτε μιας και τα μέτρα που παίρνει η τρικομματική κυβέρνηση για να σώσει τους καπιταλιστές από την κρίση, έχουν ανεβάσει το ποσοστό των άνεργων νέων στο 52%.

Είναι η μέρα των προσφύγων και μεταναστών που, θέλοντας να γλιτώσουν από τις βόμβες των ιμπεριαλιστών, θαλασσοπνίγονται στα παγωμένα νερά του Αιγαίου.

Είναι η μέρα του μετανάστη που στενάζει στις άθλιες συνθήκες των χώρων “υποδοχής και φιλοξενίας”. Του μετανάστη που βιώνει τις επιθέσεις της αστυνομίας, τα πογκρόμ της Χρυσής Αυγής, των φασιστικών ομάδων. Που ζει με την αγωνία για το σήμερα και αύριο του παιδιού του και της οικογένειάς του. Του μετανάστη που αντιμετωπίζει την αντιμεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και των κομμάτων που κλείνουν τα μάτια στις αιτίες που οδηγούν την εργατική τάξη να επιλέγει το δρόμο της αναζήτησής μιας καλύτερης μέρας, αλλά στηρίζουν απλόχερα τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές που λεηλατούν το μόχθο και τον ιδρώτα των λαών προκειμένου να σώσουν τα κέρδη των πολυεθνικών.

Ο ξεριζωμός του κάθε ανθρώπου από τη γη που γεννήθηκε δεν είναι δική του επιλογή. Την επιβάλλουν οι δυνάμεις της πλουτοκρατίας που κρατούν στη φτώχεια και την εξαθλίωση δισεκατομμύρια ανθρώπους σ' όλο τον κόσμο, που κερδίζουν πυροδοτώντας πολέμους και εμφύλιες συρράξεις, για το ξαναμοίρασμα των αγορών και την υποταγή των λαών. Είναι οι δυνάμεις που θέλουν τους μετανάστες, ως πάμφθηνο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, για να αυγαταίνουν τα κέρδη τους, για να ρίχνουν την τιμή της εργατικής δύναμης για ολόκληρη την εργατική τάξη. Αυτές οι ίδιες δυνάμεις σπρώχνουν σήμερα ξανά στη μετανάστευση Έλληνες εργαζόμενους, για να ξεφύγουν από τα δεινά που ζει η εργατική τάξη της χώρας μας, εξαιτίας της κρίσης που δημιούργησαν οι εκμεταλλευτές της.

ΚΚΕ: Κάτω οι φόροι

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ

Με τίτλο «Κάτω οι φόροι» εκδόθηκε από το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ  η παρακάτω ανακοίνωση, με αφορμή το φορολογικό νομοσχέδιο της τρικομματικής κυβέρνησης: 

    «Ο λαός δεν μπορεί, δεν αντέχει και δεν πρέπει να πληρώσει κι άλλα για λογαριασμό της σωτηρίας των μονοπωλιακών ομίλων, για τη δημοσιονομική εξυγίανση του αστικού κράτους και τη διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση.
    Το ΚΚΕ θα υπερασπιστεί το δικαίωμα του λαού με τη μαζική οργανωμένη αντεπίθεση για τη σωτηρία του από τη φτώχεια και την εξαθλίωση, το δικαίωμα του στην ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυμένων λαϊκών αναγκών. Κανένας μόνος του. Όχι στις παρακρατήσεις μισθών, συντάξεων και τις κατασχέσεις των ήδη υπερχρεωμένων στο κράτος και τις τράπεζες λαϊκών νοικοκυριών.
    Η τρικομματική συγκυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) με το φορολογικό νομοσχέδιο κλιμακώνει τη νέα αντιλαϊκή επίθεση στους εργαζόμενους, στους συνταξιούχους, τα λαϊκά νοικοκυριά γενικότερα. Στο ήδη ψηφισμένο από τον κρατικό προϋπολογισμό για το 2013 αντιλαϊκό πακέτο των 11 δισ. ευρώ (μειώσεων σε μισθούς, συντάξεις και περικοπών σε υγεία, πρόνοια και παιδεία), έρχονται να προστεθούν άλλα 3 περίπου δισ. ευρώ ως επιπλέον φορολογικά έσοδα που θα προκύψουν από το νέο φορολογικό νομοσχέδιο.
    Η συγκυβέρνηση προκαλεί τον ελληνικό λαό όταν μιλάει για ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα. Τα φορολογικά συστήματα είναι άδικα γιατί αποτελούν εργαλεία αναδιανομής του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου προς όφελος του κεφαλαίου.
    Κύρια πηγή των φορολογικών εσόδων είναι οι αντιλαϊκοί έμμεσοι φόροι, οι οποίοι και αποτελούν το 55% του συνόλου των φορολογικών εσόδων, ενώ η όποια άμεση συμμετοχή των νομικών προσώπων (επιχειρήσεων) στα φορολογικά έσοδα περιορίζεται για το 2013 στο 3,4% του συνόλου των φορολογικών εσόδων, από 12,5% που ήταν το 2001.
    Με το νομοσχέδιο η κυβέρνηση προχωρεί σε νέα μείωση των φορολογικών συντελεστών των επιχειρηματικών ομίλων, από 45% στο 36%, ευνοώντας κατά κύριο λόγο τις εισηγμένες στο Χρηματιστήριο, ενώ διατηρεί τη φοροασυλία του εφοπλιστικού κεφαλαίου. 

Φοβάμαι όλ' αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα… εσύ;

Στον έρωτα και τον πόλεμο, λένε, όλα επιτρέπονται...

Όλα τα μέσα αμύνης, αφοπλισμού και διεκδίκησης είναι επιτρεπτά και σε καμία περίπτωση δε νοείται αποχή από τη μάχη, λούφα ή αποστασία.

Γιατί στον οικονομικό πόλεμο που βιώνουμε καθημερινά δε συμβαίνει αυτό;

Μήπως νομίζεις ότι ο πόλεμος δεν έχει θύμα εσένα;  Γιατί;

Επειδή αργοπεθαίνουμε κι η χαριστική βολή θεωρούμε πώς δε θα δοθεί ποτέ;

Ο αυτόχειρας απαντά σε αυτό καλύτερα από μένα...

Επειδή τα όπλα τους δεν έχουν το σχήμα και τη μορφή που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα;

Μάθε πως το μεγαλύτερο όπλο είναι η εξαθλίωση με στόχο εσένα κι εμένα, το λαό, την ανθρώπινη ζωή και τη δημιουργία.

Πότε λοιπόν περιμένεις να ριχτείς στη μάχη;

Πότε θα πάρεις πίσω όσα σου κλέβουν καθημερινά;

Πότε θα σηκωθείς, να διεκδικήσεις την ανάσα που σου κόβουν;

Πότε επιτέλους θα συνειδητοποιήσεις πως τίποτα δε χαρίζεται στη ζωή, παρά μόνο κατακτιέται;

Ποια προνόμια τολμούν να μας αφαιρούν;  Αυτά που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες των προγόνων μας;

Ποια κρίση και ποιός έχει την ευθύνη;

Μήπως πληρώνουμε την κρίση ΤΟΥΣ;   Μήπως μοναδικός υπεύθυνος είναι η πολιτική και το σύστημα που έδωσε όσα μπορούσε, ώσπου κορέστηκε, δεν πάει πιο πέρα, έγινε τροχοπέδη για την ανάπτυξη της κοινωνίας;

Μήπως η μόνη ευθύνη σου είναι η παρακαταθήκη που αφήνεις στο παιδί σου;

Πώς θα δικαιολογήσεις αύριο τη σημερινή στάση σου, όταν βρεθείς απέναντι στο ερώτημα:
"Κι εσύ μητέρα/πατέρα τι έκανες για να αποτρέψεις το ανήθικο έργο τους;"

Αντέχεις να ψελλίσεις ένα τίποτα και να κλειστείς στο καβούκι σου πάλι;

Μήπως ήρθε η ώρα να βρεις τη δύναμη να υψώσεις φωνή κι ανάστημα;

Και πώς ακριβώς θα ακουστεί η φωνή σου;

Μήπως μόνο αν ενωθείς με άλλες φωνές που πατούν στον ίδιο λόγο, τραγουδούν στον ίδιο ρυθμό, κινούνται στον ίδιο σκοπό;

Ναι, μόνο τότε θ' ανατραπεί το σκηνικό!

Για πρώτη φορά, τότε, θα γευτείς όλους τους καρπούς των προσπαθειών σου.

Μια μαθητική ομάδα, μια αθλητική ομάδα, μια ομάδα εργαζομένων, εργατών, το σωματείο, ένας σύλλογος, μια οικογένεια, μια γειτονιά, όλοι στηρίζονται στην ομαδική συνεργασία για να φέρουν το ποθητό αποτέλεσμα.

Γιατί ο αγώνας για τη ζωή ν' αποτελεί εξαίρεση;

Οφείλεις τώρα, σήμερα, χθες να δεις πέρα από εσένα, να παλέψεις για το κοινό συμφέρον, να διεκδικήσεις, ν' αγωνιστείς οργανωμένα. Μέσα απ’  το σωματείο σου, την επιτροπή αγώνα, την λαϊκή επιτροπή της γειτονιάς σου ... οφείλεις στο παιδί σου, στο γονιό σου, στο φίλο κι αδελφό σου, στον ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ!

Δείξε μου τη δύναμή σου, ν' ακουστεί η φωνή σου!

Μια 31χρονη κομμουνίστρια που ΣΕ χρειάζεται για να ΖΗΣΕΙ...

Η εισήγηση, της συνέντευξης τύπου της Αλέκας Παπαρήγα, για τις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ, για το 19ο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας

   Καλούμε την  εργατική τάξη (συμπεριλαμβάνονται άνεργοι, συνταξιούχοι,
μετανάστες, καλυμμένη μισθωτή εργασία με το μπλοκάκι κλπ) και τα φτωχά
στρώματα  των αυτοαπασχολουμένων, τους νέους και τις γυναίκες (που ανήκουν
στην  εργατική  τάξη  και  στα  φτωχά  μεσαία  στρώματα)   να  σπάσουν  τα
ιδεολογικοπολιτικά ασφυκτικά όρια που τους επιτρέπει και ανέχεται η αστική
δημοκρατία, να μετατρέψουν την οργή και αγανάκτηση σε κατανόηση της ρίζας
των αιτιών που προκαλούν τα αφόρητα βάσανά τους.
   Η  αστική  δημοκρατία  επιτρέπει  στους  εργαζόμενους  και  άνεργους,  να
διαμαρτύρονται,  να  αγριεύουν,  να  αγανακτούν,  να  επιλέγουν  κάθε  τέσσερα
χρόνια μια κυβέρνηση που δεν αμφισβητεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης
στον οποίο αποφασιστικό ρόλο παίζουν τα μονοπώλια είτε είναι κρατικά είτε
είναι ιδιωτικά και οι επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.  Αυτή η κυβέρνηση είτε είναι
μονοκομματική είτε συνεργασίας, είτε τρικομματική σαν αυτή που ζούμε σήμερα,
ή κυβέρνηση με κορμό την αριστερά όπως λέγεται, από την στιγμή που δεν
έρχεται  σε  αντίθεση  με  τα  μονοπώλια  και  τα  συμφέροντά  τους  είναι
καταδικασμένη να απογοητεύσει, να έλθει σε πλήρη αντίθεση με τις  ανθρώπινες
ανάγκες.   Δίχως  ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας, δεν μπορεί να υπάρξει
κοινωνική ευημερία ανάλογα με τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας και
την προσφορά των εργαζομένων, τις κοινωνικές τους ανάγκες που έχουν την
τάση να αυξάνονται συνεχώς.
   Το θέμα είναι με τα μονοπώλια ή με το λαό, με την εξουσία του κεφαλαίου,
των μονοπωλίων, ή την εργατική λαϊκή εξουσία.
   Ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος και αναγκαίος
   Οφείλουμε ως κόμμα να κάνουμε αντικειμενική αποτίμηση της συμβολής
και  προσφοράς  μας  στους  κοινωνικούς  αγώνες,  να  εξαντλήσουμε  όλες  τις
υποκειμενικές  δυνατότητές  μας,  να  συνειδητοποιήσουμε  με   μέγιστη
απαιτητικότητα,  μακριά  από  κάθε  πνεύμα  αυτοϊκανοποίησης,  αυτάρκειας,
εφησύχασης,  τις  υποχρεώσεις  μας:  Να  ανταποκριθούμε  στα  επείγοντα  και
οξυμμένα  προβλήματα  του  λαού  με  μαχητικό  και  ανυποχώρητο  αγώνα,  στην
διαμόρφωση της Λαϊκής Συμμαχίας που θα  κινητοποιήσει την μεγάλη λαϊκή
πλειοψηφία, θα δρομολογήσει με συνειδητή επιλογή την ριζική ανατροπή που εξ
αντικειμένου ταυτίζεται με την εργατική λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία.

Η ΡΙΖΑ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ ΣΤΑ ΜΕΣΑ
ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ

Δικαίωμα για όλους η θέρμανση, 3 παιδιά δεν είχαν το δικαίωμα...

Η τραγική είδηση του θανάτου τριών παιδιών σε χωριό της Καβάλας από την πυρκαγιά που προκάλεσε η ξυλόσομπα στο σπίτι των παππούδων, μας έκανε όλους να ανατριχιάσουμε, να λυπηθούμε αλλά και να αναλογιστούμε την κατάσταση που ζούμε εξαιτίας της κρίσης και κυρίως της πολιτικής που εφαρμόζεται.

Με μία πρώτη σκέψη, μπορεί κάποιος να σκεφτεί την αμέλεια ή το ανθρώπινο λάθος ως αιτία του δυστυχήματος. Τα πραγματικά δεδομένα όμως, μας οδηγούν σε άλλη εκτίμηση. Στην ξυλόσομπα κατέφυγε η οικογένεια, γιατί δεν μπορούσε να αγοράσει πετρέλαιο. Η υψηλή τιμή του πετρελαίου, τα χαράτσια που τσακίζουν τα λαϊκά νοικοκυριά και τα αναγκάζουν να «κόβουν» από βασικά αγαθά της επιβίωσης, οι μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, είναι οι αιτίες και αυτής της τραγωδίας. Με ηθικούς αυτουργούς τα κόμματα του αστικού συστήματος που εφαρμόζουν αυστηρά, απαρέγκλιτα έως και απάνθρωπα την πολιτική που μεταφέρει τα βάρη της κρίσης στην εργατική τάξη για να διασώσουν τα κέρδη του κεφαλαίου.

Και είναι να αναρωτιέται κανείς: Στην αρχή του 21ου αιώνα, όταν η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας εξασφαλίζει με λιγότερο «κόστος» την παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου, όταν οι διάφορες μορφές ενέργειας «ανανεώσιμες και μη» συνεχώς αυξάνονται και παράγονται από μία σειρά πηγές (ήλιος, νερό, αέρας, σκουπίδια κ.ά.), είναι τόσο δύσκολο να καλυφθεί μία από τις βασικές και ζωτικές ανάγκες του ανθρώπου, να έχει θέρμανση και ζεστασιά;

Όχι, δεν είναι δύσκολο. Είναι θέμα πολιτικής επιλογής και έχει να κάνει με το κέρδος που λειτουργούν οι εταιρείες παραγωγής πετρελαίου και ρεύματος, με τα πολιτικά κόμματα της αστικής τάξης που διαφυλάσσουν τα συμφέροντα αυτών -και όχι μόνο- των μονοπωλίων, με το ποιος έχει στην υπηρεσία του την επιστήμη και την παραγωγή, με το ποιος -σε τελική ανάλυση- έχει την εξουσία και ποιον εξυπηρετεί.

Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να αποδεχτούν αυτή την κατάσταση.Πρέπει να διεκδικήσουν το δικαίωμα τους στη θέρμανση και να μην δεχθούν να το απολαμβάνει όποιος έχει χρήματα. Ο πλούτος που παράγουν αρκεί και περισσεύει για να έχουν θέρμανση όλα τα σπίτια, αρκεί το κριτήριο να είναι η κάλυψη των λαϊκών αναγκών και όχι το κέρδος. 

3 παιδιά δεν είχαν το δικαίωμα...

του Γιώργου Σαρρή

3 παιδιά χάθηκαν από πυρκαγιά σ' ένα χωριό της Καβάλας...
Κάηκαν μέσα στο σπίτι , δίπλα στην ξυλόσομπα, την ώρα που κοιμόντουσαν.

Όχι δεν είναι είδηση του 1950.
Μιλάμε για το 2012. Την εποχή της τεχνολογίας και των κατακτήσεων της επιστήμης!

Oι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος

ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ
ΓΙΑ ΤΟ 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ 

Το ΚΚΕ έρχεται από πολύ μακριά, από το 1918, όταν πραγματοποι­ήθηκε το Ιδρυτικό του Συνέδριο ως ώριμος καρπός της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος στη χώρα μας που συνενώθηκε με τη θε­ωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού. Η ίδρυση του ΚΚΕ επιταχύνθηκε από την επίδραση της πρώτης στην Ιστορία σοσιαλιστικής επανάστασης, της Ο­χτωβριανής του 1917 στη Ρωσία, γεγονός που επιβεβαιώνει την εποχή πε­ράσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.
Το ΚΚΕ είναι ο γνήσιος και αντάξιος κληρονόμος των εθνικών, δημοκρατι­κών και επαναστατικών παραδόσεων του ελληνικού λαού. Κατόρθωσε, μέ­σα σε δύσκολες συνθήκες, να διατηρήσει τον επαναστατικό του χαρακτήρα, ενώ ποτέ δε φοβήθηκε να αναγνωρίσει λάθη, παρεκκλίσεις, να κάνει αυτο­κριτική ανοικτή και μπροστά στο λαό. Η ιστορική του διαδρομή δικαιώνει την αναγκαιότητα ύπαρξης και δράσης του στην ελληνική κοινωνία.
Το ΚΚΕ είναι το οργανωμένο πρωτοπόρο συνειδητό τμήμα της εργατικής τάξης. Παλεύει για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Είναι πιστό στην αρχή του προλεταριακού δι­εθνισμού. Παλεύει για την ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κι­νήματος ύστερα από την υποχώρηση και την κρίση που γνώρισε, ιδιαίτερα μετά τη νίκη της αντεπανάστασης το 1989 – 1991.
Το καπιταλιστικό σύστημα στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε άλλη χώρα, δεν πρόκειται να καταρρεύσει από μόνο του, λόγω των αντιθέσεών του. Η με­γάλη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων θα οδηγήσει σε συνθήκες επανα­στατικής κατάστασης, σε συνθήκες μεγάλης όξυνσης της ταξικής πάλης κι ενώ θα έχει ωριμάσει και αναδειχτεί μέσα από τους καθημερινούς αγώνες ένα πανίσχυρο εργατικό κίνημα σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα που υ­ποφέρουν. Μέσα σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης θα κριθεί, με την κατάλληλη επιλογή των συνθημάτων και όλων των μορφών πάλης, η θέ­ληση, η απόφαση του λαού να σπάσει και να καταργήσει τις αλυσίδες της ταξικής εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Προϋποθέτει εργατικό κίνημα, που δεν παγιδεύεται σε παραπλανη­τικές εναλλακτικές λύσεις, τις οποίες το αστικό πολιτικό σύστημα αξιοποιεί για να οργανώσει το τσάκισμα του κινήματος, το χτύπημα του ριζοσπαστι­σμού, της επαναστατικής διάθεσης και θέλησης, για να προλάβει ή να μα­ταιώσει, για όσο διάστημα μπορεί, την ανατροπή του.
Το 19ο Συνέδριο θα επεξεργαστεί τις συγκεκριμένες κατευθύνσεις των πολιτικών καθηκόντων του Κόμματος και της ΚΝΕ, που θα ισχύουν έως το 20ό Συνέδριο, στη βάση του απολογισμού και των εξελίξεων, της εκτίμη­σης των τάσεων.
Βασικό καθήκον του Συνεδρίου είναι η σύγχρονη επεξεργασία του Προ­γράμματος του Κόμματος, υπολογίζοντας τις εξελίξεις που έχουν συντελε­στεί και τις σημερινές απαιτήσεις, και του Καταστατικού του. Από το 1996, όταν στο 15ο Συνέδριο διαμορφώθηκε το Πρόγραμμα του Κόμματος, που ι­σχύει έως σήμερα, κύλησε «αρκετό νερό στο αυλάκι», όσον αφορά τις οι­κονομικές εξελίξεις, τις τάσεις και μεταβολές στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύ­στημα, στην ΕΕ, τη θέση της Ελλάδας στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Με­σογείου. Το ίδιο αφορά τις εξελίξεις και διεργασίες για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, με κύριο χαρακτηριστικό τη σχετική αποσταθεροποίηση του μεταπολιτευτικού αστικού πολιτικού συστήματος. Σημαντικές είναι οι εξελίξεις στις συνθήκες δουλειάς και ζωής των εργαζομένων, λόγω της οικονομικής κρίσης και της στρατηγικής του κεφαλαίου, με αποτέλεσμα τη γενικευμένη αύξηση της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης, την εκτόξευση της ανεργίας, του μεταναστευτικού κ.ά. Αναπτύ­χθηκαν σημαντικοί αγώνες, απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις που η απήχησή τους πέρασε τα ελληνικά σύνορα.
Αναπόσπαστο στοιχείο της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος είναι η μεγαλύτερη στροφή προς την αντίδραση, την καταστολή και την κρατική - εργοδοτική βία, την αντικομμουνιστική και αντισοσιαλιστική επίθεση που αφορά ως πρόβλημα τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Η αντικομμουνιστική επίθεση επιδιώκει εναλλακτικά: Την πίεση στο ΚΚΕ, ώστε να ευοδωθούν οι ελπίδες για την αλλοίωση του χαρακτήρα του και τη μετεξέ­λιξή του σε συνιστώσα της κυβερνώσας αριστεράς ή την απομόνωσή του ή ακόμη να επιτύχει την απαγόρευση της δράσης του, ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά από το λαό, για να αποτραπούν εξαιρετι­κά αρνητικές επιπτώσεις στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Επομένως, προκύπτουν νέα καθήκοντα για το εργατικό κίνημα, τη Λαϊκή Συμμαχία, ζητήματα, δηλαδή, στρατηγικής σημασίας.
Το σχέδιο Προγράμματος ενσωματώνει τα συμπεράσματα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και γενικότερα στις χώρες της σοσιαλι­στικής οικοδόμησης, τα συμπεράσματα από την πορεία του διεθνούς κομ­μουνιστικού κινήματος, που εγκρίθηκαν στο 18ο Συνέδριο, καθώς και τα στρατηγικής σημασίας συμπεράσματα της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για το «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β΄ τόμος (1949 - 1968)».
Είναι, τελικά, καρπός μιας μακρόχρονης συλλογικής διαδικασίας, που συ­νεχίστηκε μετά το 15ο Συνέδριο σε όλη την πορεία έως σήμερα, εν μέσω α­γώνων και σκληρών ταξικών αναμετρήσεων. Η πείρα του Κόμματος και του εργατικού και λαϊκού κινήματος είναι πολύτιμο ζωντανό υλικό που αξιοποι­ήθηκε όσο ήταν δυνατό στην επεξεργασία των Θέσεων του απολογισμού και του σχεδίου Προγράμματος. Το σχέδιο Προγράμματος θεμελιώθηκε με στοιχεία και εκτιμήσεις που προκύπτουν από τη μακρόχρονη έρευνα των ε­ξελίξεων στην Ελλάδα και διεθνώς, από τη σκοπιά των εργατικών και λαϊ­κών συμφερόντων, δηλαδή με γνώμονα τη μαρξιστική -λενινιστική θεωρί­α, η οποία αποτελεί την ιδεολογία του ΚΚΕ.
Στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου, η ΚΕ παραδίδει στη δημοσιό­τητα τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, οι οποίες αποτελούνται από τρία μέρη με βάση την ημερήσια διάταξη των εργασιών του.
Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει τον απολογισμό δράσης του Κόμματος από το 18ο Συνέδριο και την εκτίμηση της ΚΕ που εκλέχθηκε στο 18ο Συνέδριο. Περιλαμβάνει, επίσης, σε γενικές γραμμές τα πολιτικά καθήκοντα του Κόμματος έως το επόμενο 20ό Συνέδριο.
Το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει το σχέδιο Προγράμματος του ΚΚΕ. Το ισχύον μέχρι σήμερα Πρόγραμμα του Κόμματος αποφασίστηκε στο 15ο Συ­νέδριο (22 -26 Μάη 1996). Το Πρόγραμμα εμπλουτίστηκε, εκσυγχρονίστηκε με βάση τις διεθνείς και εσωτερικές εξελίξεις στα επόμενα Συνέδρια, 16ο (14 - 17 Δεκέμβρη του 2000), 17ο (9 - 12 Φλεβάρη του 2005) και 18ο (18 - 22 Φλεβάρη του 2009).
Το τρίτο μέρος περιλαμβάνει το σχέδιο Καταστατικού, στο οποίο αξιοποι­ήθηκε η παλαιότερη και πρόσφατη εμπειρία.
Η ΚΕ καλεί τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ να μελετήσουν το κείμενο των Θέσεων, να συμβάλουν στη βελτίωσή τους με προβληματισμό, προτά­σεις, υποδείξεις, ώστε τα τελικά ντοκουμέντα να αποτελέσουν καρπό συλ­λογικής διαδικασίας, να αποκρυσταλλώσουν την πλούσια πείρα που συγκε­ντρώσαμε τα τελευταία χρόνια.
Ο προσυνεδριακός διάλογος συμπεριλαμβάνει και τη συζήτηση των Θέσε­ων με σκοπό τη συγκέντρωση γνωμών και παρατηρήσεων από τους φίλους, οπαδούς του Κόμματος, από κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια που - ανεξάρ­τητα από τις ιδιαίτερες απόψεις - κατανοεί ότι δίχως ισχυρό και με επιστη­μονικά επεξεργασμένες θέσεις ΚΚΕ δεν είναι δυνατή η ανάκαμψη του εργα­τικού και λαϊκού κινήματος, η αντοχή του μπροστά στις καμπές και στρο­φές που θα περάσει, δεν είναι δυνατή ούτε η άμυνα στη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου, πολύ περισσότερο η επιθετική λαϊκή δράση για κοινωνική και πολιτική ανατροπή.

Διαβάστε το πλήρες κείμενο στο 902.gr

Η «ευδαιμονία» του λαού ήταν η αιτία!!!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τώρα που ο Γραμματέας της ΔΗΜ.ΑΡ. μας πληροφόρησε τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους το κόμμα του στηρίζει τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, ησυχάσαμε... Για το καλό μας το κάνει, όχι γιατί αυτή η πολιτική ανταποκρίνεται στις ανάγκες των μονοπωλίων να «σκαπουλάρουν» την κρίση με τη μικρότερη δυνατή ζημιά και να αποκομίσουν στη φάση της ανάπτυξης τα μέγιστα δυνατά κέρδη... Οπως ακριβώς είπε χαιρετίζοντας το Συνέδριο των «Οικολόγων - Πράσινων»: «Είμαι εδώ για να τιμήσω την προσπάθειά σας με ειλικρίνεια και να σας πω ότι από σας προσδοκούμε καθημερινή πολιτική συνοδοιπορία στη μείζονα κοινωνικό - πολιτισμική μεταρρύθμιση που χρειάζεται η χώρα, και εννοώ τη στροφή της κοινωνίας από τον ευδαιμονισμό της άκριτης κατανάλωσης στην κριτική και λιτή ευδαιμονία της αλήθειας»...

Επειδή λοιπόν ο λαός είχε περιέλθει σε τέτοια φρικτή κατάσταση, η ΔΗΜ.ΑΡ. αποφάσισε να τον επαναφέρει στον ίσιο δρόμο. Πώς; Μα, βάζοντας πλάτες σε μια πολιτική που αφού εξανεμίζει το λαϊκό εισόδημα, εγγυάται ότι κανείς δε θα μπορεί εφεξής να επιδίδεται στην «άκριτη κατανάλωση» και θα πρέπει να αρκείται στη «λιτή ευδαιμονία της αλήθειας» της φτώχειας του. Τους χρωστάμε και ευχαριστώ δηλαδή που μας «μεταρρυθμίζουν» να συνηθίζουμε να ζούμε στην ανέχεια.

Πηγή

Φόροι: Το 97% ο λαός, το 3% οι πλουτοκράτες!

Επί μνημονίων, από τα 191,6 δισ. ευρώ των συνολικών φορολογικών εσόδων, τα Νομικά Πρόσωπα, δηλαδή οι επιχειρήσεις των κεφαλαιοκρατών, έχουν (;) πληρώσει τα 9 δισ. ευρώ...

Δεν ήταν ανάγκη όλη αυτή η παράσταση με το «πολύ σκληρό» φορολογικό νομοσχέδιο ώστε να εμφανιστεί μετά ο Σαμαράς και το νομοσχέδιο από «πολύ σκληρό» να γίνει... απλώς (!) «σκληρό».

Ετσι κι αλλιώς η φορολογική τους πολιτική είναι δεδομένη:

Τα υποζύγια φορολεηλατούνται -οι πλουτοκράτες φοροαπαλλάσσονται!

Ο κανόνας ισχύει προ μνημονίων, ισχύει επί μνημονίων κι αν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική θα συνεχιστεί και μετά τα μνημόνια.

Τα στοιχεία είναι συγκεκριμένα και αποκαλυπτικά:

*

α) Την περίοδο 2004 - 2013 (Πίνακας 1) το σύνολο των άμεσων φόρων ανήλθε στα 196,9 δισ. ευρώ. Από αυτά, τα νομικά πρόσωπα, δηλαδή τα μονοπώλια και οι επιχειρήσεις των κεφαλαιοκρατών, πλήρωσαν μόλις 35,6 δισ. ευρώ (ποσοστό 18%).

Στο σύνολο δε των φορολογικών εσόδων του κράτους, ύψους 467,4 δισ. ευρώ μέσα στη δεκαετία, που περιλαμβάνουν και τους έμμεσους φόρους, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία επιβαρύνουν τα λαϊκά στρώματα, η... συμμετοχή των πλουτοκρατών δεν ξεπέρασε το 7,6%.

Μάλιστα, ενδεικτικό της φορολογικής «δικαιοσύνης» είναι ότι από το 2004 σε σύγκριση με το 2013, το ποσοστό της συμμετοχής των κεφαλαιοκρατών στα συνολικά φορολογικά έσοδα έχει μειωθεί κατά τέσσερις σχεδόν φορές (!) και από το 11,9% έχει πέσει στο 3,3%.

Μέσα στη δεκαετία το ποσοστό της συμμετοχής των Νομικών Προσώπων των κεφαλαιοκρατών στα φορολογικά έσοδα μειώθηκε κατά σχεδόν 4 φορές (!), από το 11,9% στο 3,3%...

*

β) Την περίοδο 2010 - 2013 (Πίνακας 2), την περίοδο δηλαδή των μνημονίων, της κρίσης, των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις και των «σκληρών αλλά δίκαιων μέτρων», επί συνόλου άμεσων φόρων ύψους 81,3 δισ. ευρώ, τα Νομικά Πρόσωπα έχουν πληρώσει μόλις 9 δισ. ευρώ (ποσοστό 11,1%).

Όσον αφορά στο σύνολο των φορολογικών εσόδων της ίδιας περιόδου, ύψους 191,6 δισ. ευρώ, οι φόροι ύψους... 9 δισ. ευρώ με τους οποίους «συμμετέχουν» οι πλουτοκράτες, δεν αντιστοιχούν παρά στο 4,7%...

Γράφει στον Ριζοσπάστη
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ