Αναταραχή στους κόλπους των αστών

Μεγάλη αναταραχή στους κόλπους των αστών δημιούργησε η δήλωση του Π. Ρουμελιώτη, ότι «Γνωρίζαμε από την αρχή πως το συγκεκριμένο πρόγραμμα ήταν αδύνατο να εφαρμοσθεί, καθώς δεν υπήρξε πουθενά ένα επιτυχές παράδειγμα, λόγω και του γεγονότος της συμμετοχής της Ελλάδας στο ευρώ, που δεν της επιτρέπει την υποτίμηση του νομίσματός της για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας». Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι πραγματικά ισχύει ως προς την εκτίμηση για «αποτυχία» και μάλιστα κατά τη διαμόρφωση του προγράμματος. Και γιατί βγαίνει τώρα ο Π. Ρουμελιώτης και κάνει τέτοιες δηλώσεις. Οι οποίες γίνονται σε χρονική στιγμή που δυναμώνει η παρέμβαση των ΗΠΑ στην ευρωζώνη κόντρα στη Γερμανία πάλι με επίκεντρο την Ελλάδα ζητώντας νέο «κούρεμα» του χρέους και συγκεκριμένα αυτού που διαχειρίζεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που δε συμμετείχε στο προηγούμενο κούρεμα. Και η οποία έχει αγοράσει ελληνικά ομόλογα από τη δευτερογενή αγορά, στο 30% της ονομαστικής τους τιμής σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου. Τι υπονοεί λοιπόν ο Π. Ρουμελιώτης; Ότι καλύτερα θα ήταν να υπήρχε εθνικό νόμισμα, δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς να ήταν η Ελλάδα έξω από το ευρώ; Ότι χρειαζόταν από τότε που υπογράφτηκε το πρώτο μνημόνιο το 2010 και αναδιάρθρωση («κούρεμα») του χρέους; Γιατί από τότε είχε ανοίξει αυτή η συζήτηση.

                                                                             ***

Παρ' όλα αυτά δεν είναι πρώτη φορά που το Δ.Ν.Τ

Ο φασισμός στο σαλόνι μας - the PressProject

Ο φασισμός στο σαλόνι μας

Αναδημοσιεύουμε        από τον ΦΑΚΕΛΟ      | 27 Ιουνίου 2012

Εισαγωγικό σημείωμα Ο εκλογικός θρίαμβος της Χρυσής Αυγής αντιμετωπίστηκε με υποκριτική έκπληξη. Στο ThePressProject επιχειρούμε μέσα από τη μελέτη μίας χαρακτηριστικής περίπτωσης, του Άγιου Παντελεήμονα, που σταδιακά αναδείχθηκε σε σημαία της ακροδεξιάς ρητορικής, να δείξουμε την πορεία προς αυτή την κατάληξη. Εστιάζουμε στο πώς στη διάρκεια των τελευταίων ετών σταδιακά άλλαξε ο λόγος για τους μετανάστες στην πλατεία του Άγιου Παντελεήμονα (κυρίως τους ασιάτες μετανάστες: είναι χαρακτηριστικό ότι τα στερεότυπα που αφορούσαν τους Αλβανούς της δεκαετίας του ’90 έχουν ατονήσει εδώ και καιρό), παίρνοντας ως παράδειγμα την εφημερίδα «Καθημερινή», και ακολούθως συζητούμε το αν και κατά πόσο η όξυνση της ρητορικής περί εγκληματικότητας των μεταναστών ανταποκρίνεται στα στατιστικά δεδομένα. Ο φάκελος περιλαμβάνει συγκεντρωμένο υλικό από τις εφημερίδες, βίντεο και εικόνες, σχετικές επιστημονικές έρευνες καθώς και συνεντεύξεις από ειδικούς και ακτιβιστές. Αυτός είναι ο πρώτος φάκελος της νέας έκδοσης του ThePressProject. Τα bold τμήματα του κειμένου σάς δίνουν τη δυνατότητα να περιηγηθείτε στο υλικό τεκμηρίωσης του φακέλου, ενώ στο δεξί μέρος θα βρείτε μια σειρά εργαλείων και οπτικουακουστικό υλικό. Άγιος Παντελεήμονας Ο Άγιος Παντελεήμονας είναι μια γειτονιά του Δήμου Αθηναίων που ανήκει στο 6ο δημοτικό διαμέρισμα, μαζί με γειτονιές όπως η Κυψέλη,  τα Κάτω Πατήσια και ο Σταθμός Λαρίσης. Πρόκειται για μια περιοχή που, όπως αποδεικνύει η εναπομείνασα σήμερα αρχιτεκτονική της κληρονομιά, κατοικήθηκε από μεσαία τουλάχιστον στρώματα από τον 19ο αιώνα. Η ανοικοδόμηση της δεκαετίας του ’60 με τη μέθοδο της αντιπαροχής πρόσθεσε στην περιοχή και τα νέα μικροαστικά στρώματα. Ωστόσο η δεκαετία του ’90 βρίσκει την περιοχή ήδη υποβαθμισμένη, καθώς η περιβαλλοντική επιβάρυνση της δεκαετίας του ’80 έχει οδηγήσει σταδιακά τους μεσαίας τάξης, σχετικώς ευκατάστατους πια, κατοίκους εκτός αθηναϊκού κέντρου. Στη θέση τους, και εξαιτίας των χαμηλών σχετικά ενοικίων, θα έρθουν κατά χιλιάδες οι μετανάστες από τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και την Αλβανία (Καβουλάκος-Κανδύλης 2012). Στην οδό Φυλής, στην καρδιά της περιοχής του Αγίου Παντελεήμονα, συγκεντρώνεται από δεκαετίες η δραστηριότητα των οίκων ανοχής. Οι κάτοικοι της περιοχής δραστηριοποιούνται γύρω από το ζήτημα αυτό ήδη από τη δεκαετία του ’90, καθώς η λειτουργία τους, λένε, συνδέεται με το οργανωμένο έγκλημα. Χαρακτηριστική είναι η συγκρότηση ομάδων περιφρούρησης από κατοίκους, για την οποία μας ενημερώνει ο Ριζοσπάστης της 10ης Μαρτίου 1995: Σε... αναγκαστική αργία βρίσκονται το τελευταίο δεκαπενθήμερο οι οίκοι ανοχής, γύρω από τις οδούς Φυλής και Θήρας, καθώς οι κάτοικοι της περιοχής έχουν εγκαταστήσει σε 24ωρη βάση ομάδες περιφρούρησης και επεμβαίνουν ειδοποιώντας την αστυνομία, μόλις δουν κάποιο από τα φωτάκια των εισόδων να ανάβει, ένδειξη ότι... το "κατάστημα" λειτουργεί! Το πρωτότυπο, όσο και δυναμικό, μέτρο στο οποίο κατέληξαν τον τελευταίο καιρό, προήλθε μετά τη ραγδαία αύξηση τον τελευταίο χρόνο των οίκων ανοχής και τη με γεωμετρική πρόοδο υποβάθμιση της περιοχής τους. Όπως επισημαίνουν οι ίδιοι, ένας περιορισμένος αριθμός νόμιμων οίκων ανοχής θα ήταν ανεκτός, ωστόσο σήμερα η κατάσταση είναι εκρηκτική, αφού από την Πλατεία Αμερικής μέχρι και την Πλατεία Βικτωρίας έχουν καταμετρηθεί 102 παράνομοι οίκοι ανοχής, οι οποίοι συνεχώς αυξάνονται. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 1999, ο τότε Υπουργός Δημόσιας Τάξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης καταθέτει νομοσχέδιο με θέμα «Εκδιδόμενα με αμοιβή πρόσωπα». Στη συζήτηση στην ολομέλεια της Βουλής το παράδειγμα της οδού Φυλής χρησιμοποιείται από βουλευτές όλων των κομμάτων. Ειδική μνεία γίνεται, μάλιστα, από τον πρόεδρο του ΔΗΚΚΙ Δημήτρη Τσοβόλα στο σπίτι του προέδρου της Κυβέρνησης του Βουνού καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Αλέξανδρου Σβώλου, στη γωνία Φερών και Φυλής, που εξακολουθεί τότε να χρησιμοποιείται ως οίκος ανοχής – κι αυτό, παρά «την ιδιαίτερη σημασία που έχει η μνήμη του Αλ. Σβώλου για εμένα υπό την επιστημονική μου ιδιότητα» και τις ενέργειες που εξαγγέλλει ο Υπουργός Πολιτισμού Ευάγγελος Βενιζέλος, απαντώντας σε ερώτηση της βουλευτίνας του ΠΑΣΟΚ Ελένης Ανουσάκη λίγους μήνες νωρίτερα. Στην ίδια συζήτηση του 1999, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Νάσος Αλευράς επισημαίνει ότι «υπάρχουν πτυχές εγκληματικότητας σε έξαρση σε περιοχές της Αθήνας» και υπενθυμίζει περιστατικό που συνέβη εκείνες τις μέρες στην πλατεία Πλυτά της Γούβας (εκεί που έπαιζε μικρός ο Νίκος Μιχαλολιάκος) «όπου συμμορίες Αλβανών λαθρομεταναστών αντάλλαξαν πυροβολισμούς το απόγευμα, δημιουργώντας πανικό στις οικογένειες και στα παιδιά που έπαιζαν στην πλατεία». Ο Άγιος Παντελεήμονας είναι, λοιπόν, μια μόνο απ’ τις βασανισμένες γειτονιές του Δήμου Αθηναίων, κι αυτό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες. Τι μεσολάβησε όμως ώστε τα τελευταία χρόνια να φτάσει να γίνει συνώνυμο της υποβάθμισης και τελικά κύριο πεδίο εκδίπλωσης της αντιμεταναστευτικής ρητορικής; Πώς αναγορεύτηκε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε εθνική απειλή; Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, η παρουσίαση της πλατείας του Άγιου Παντελεήμονα από τα ΜΜΕ έχει διολισθήσει προς μια εξαιρετικά φορτισμένη ρητορική. Τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών δείχνουν πως η διάδοση του απορριπτικού για τους μετανάστες λόγου είναι μεγάλη. Επίσης, η σύνδεση του μεταναστευτικού προβλήματος με την εγκληματικότητα εμφανίζεται ως δεδομένη για μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Ωστόσο μέχρι πρόσφατα δεν ήταν έτσι, ακόμη και στο ταλαιπωρημένο κέντρο της Αθήνας. Σύμφωνα με την έρευνα του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών "Επιχειρηματικότητα, κίνδυνοι και ανταγωνισμός στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας" που διεξήχθη το 2007 μεταξύ 730 επιχειρηματιών του εμπορικού ιστορικού κέντρου ( Βαρουξή et al 2009: 225-388), οι επιχειρηματίες του κέντρου αναγνωρίζουν αυθορμήτως ως τρεις κυριότερες απειλές εναντίον τους τις κλοπές, τον ανταγωνισμό και την κρίση (σ. 263). Οι μετανάστες υπάρχουν φυσικά στην εικόνα αλλά με την ιδιότητα των ανταγωνιστών εξαιτίας του παράνομου υπαίθριου εμπορίου και των πολλών κινέζικων επιχειρήσεων, ενώ η χαμηλή και ορατή εγκληματικότητα της περιοχής, που επίσης απασχολεί τους Έλληνες επιχειρηματίες, συσχετίζεται άμεσα με το ζήτημα της διακίνησης και χρήσης ναρκωτικών, και άρα δεν περιορίζεται στους μετανάστες. Ακόμη κι έτσι, μόνο το 57,6% δηλώνει θετικά ότι χρειάζεται λήψη αστυνομικών μέτρων για την αντιμετώπιση των πλανόδιων μικροπωλητών (σ. 332) και μόνο το 7,5% δηλώνει ότι πρέπει το κράτος να διώχνει τους αλλοδαπούς εν γένει για να ενισχυθεί η επιχειρηματική δραστηριότητα (σ. 231). Μεταξύ των ευρημάτων της έρευνας ασφαλώς υπάρχουν ψήγματα της μεταστροφής που επήλθε στο μεταξύ – αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι αυτή ακριβώς η διαδικασία. Απ΄ το οργανωμένο έγκλημα στη συλλογική ευθύνη Παρά την πολύχρονη υποβάθμιση της περιοχής του Αγίου Παντελεήμονα, μόνο από το 2008 και μετά η γειτονιά βρέθηκε στο κέντρο της προσοχής των μέσων ενημέρωσης. Το ζήτημα της εγκληματικότητας ήταν η κεντρική αλλά όχι η μοναδική αφορμή. Για παράδειγμα, η έγκριτη μα συντηρητική Καθημερινή, τον Απρίλη του 2008, περιγράφει τον Άγιο Παντελεήμονα σαν μια πολυπολιτισμική γειτονιά, της οποίας η οικονομική δραστηριότητα βασίζεται πια στους μετανάστες κατοίκους της. Ένας Έλληνας καταστηματάρχης της περιοχής που διαθέτει προϊόντα από τις βαλκανικές χώρες δηλώνει: «Βάλαμε λίγα πράγματα στην αρχή, και σιγά - σιγά, όταν είδαμε ότι έχουν μεγάλη πέραση φτάσαμε να πουλάμε αποκλειστικά για τους ξένους. Προσλάβαμε και πωλητές από χώρες καταγωγής των πελατών μας». Στο άρθρο του διαβάζουμε για το κουρείο που γεμίζει κόσμο, γίνεται στέκι και «η κουβεντούλα ανάβει», για ένα ρωσικό παντοπωλείο όπου κάνει κουμάντο η γυναίκα του αφεντικού, καθώς αφηγείται το αφεντικό γελώντας, σε ένα κλίμα χαρακτηριστικά πιο αγαθό από ό,τι έμελλε να ακολουθήσει.

Οι άνθρωποι της Μαντζουρίας...

Βλέποντας χθες την ομότιτλη ταινία ( ή "Οι υποψήφιοι της Manchurian", όπως είναι η σωστότερη και για το νόημα της ταινίας μετάφραση) είδα πιο ξεκάθαρα κάποια πράγματα σχετικά με τα γεγονότα που  έχουν συμβεί τα τρία τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Και σκέφτομαι ότι δε γίνεται όλοι όσοι μας κυβερνούν να είναι προδότες! Κάτι πρέπει να έχει συμβεί, κάπως αλλιώς θα έχουν γίνει τα πράγματα...

Όλα ξεκίνησαν ένα βράδυ του Σεπτέμβρη του 2009. Ο Γιωργάκης είχε μόλις επιστρέψει από την απογευματινή του βόλτα με το ποδήλατο. Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να χαλαρώνει από την υπερένταση που του προκαλούσε καθημερινά ο προεκλογικός αγώνας. Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο…

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΩΝ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ ΣΤΙΣ 28 ΙΟΥΛΗ 2012

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΕ  ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΩΝ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ ΣΤΙΣ 28 ΙΟΥΛΗ 2012

Συνάδελφοι απεργοί Χαλυβουργοί,

Στην προηγούμενη συνέλευσή μας είχαμε πει πως πάμε στη συνάντηση με τον υπουργό εργασίας χωρίς αυταπάτες, και επιβεβαιωθήκαμε. Αποδείχτηκε ότι ο υπουργός σε συνεννόηση με το Μάνεση εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία. Εμπαίζει τους Χαλυβουργούς, παίζοντας το ρόλο του ταχυδρόμου ανάμεσα στο σωματείο και την εργοδοσία. Μας παραπλανά ότι δήθεν θα μελετήσει τις προτάσεις μας για να κερδίσει χρόνο για το Μάνεση. Με τη τρομοκρατία και τη βία των ΜΑΤ, με απειλές και εκβιαστικά τηλεφωνήματα στα σπίτια των απεργών, εκμεταλλεύοντας τη φτώχεια και τις δυσκολίες που έχουμε μετά από εννέα μήνες απεργίας, έχουν στόχο να μας διασπάσουν, να απομονώσουν το σωματείο για να μπορούν στη συνέχεια μαζί με την εργοδοσία να επιβάλουν χωρίς εμπόδια τα αντεργατικά τους σχέδια. Είναι γελασμένοι αν νομίζουν πως θα τους αφήσουμε να πετύχουν αυτό το στόχο τους. Το καθήκον μας είναι να τους αποτρέψουμε για να μπορούμε μαζί με το σωματείο μας να συνεχίσουμε τον αγώνα μας.  

Συνάδελφοι  απεργοί Χαλυβουργοί,

Πριν  από 272  μέρες  απέναντι στο εκβιαστικό  δίλλημα  του Μάνεση, πεντάωρο ή 180  απολύσεις, μέσα από την συνέλευση μας απαντήσαμε ομόφωνα απεργία.  Κάναμε δηλαδή  ότι έπρεπε   να κάνει κάθε  τίμιος  εργάτης  που σέβεται  τον εαυτό του  και την τάξη  του.

Κανένας  μας  τότε, δεν μπορούσε  να  προβλέψει  ότι ξεκινούσαμε ένα  απεργιακό αγώνα, ο  οποίος  θα εξελισσόταν σε ένα από  τους  πιο  λαμπρούς του  εργατικού  κινήματος της  χώρας  μας και διεθνώς, σε ορόσημο.

Κανένας  μας  τότε,  δεν  μπορούσε να  φανταστεί  ότι  είχαμε  τόση μεγάλη  δύναμη, αντοχή, ώστε  να  αντιμετωπίσουμε παλικαρίσια  μια  σειρά  εμπόδια  και  παγίδες,  πρωτόγνωρα  για  εμάς.

Κανένας μας τότε,  δεν μπορούσε  να φανταστεί  ότι  θα μπορούσαμε  να  οργανώσουμε  ένα  τέτοιο  μεγαλειώδη και σύνθετο αγώνα που θα πυροδοτούσε ένα πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης απ’ όλο τον κόσμο, που οι εργάτες θα το έκαναν δική τους υπόθεση.

Κανένας μας τότε, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι  θα  γίνουμε  αντικείμενο εκτίμησης, θαυμασμού από τους εργαζόμενους όλου του κόσμου.  Ότι  θα  γινόμασταν  η  αφορμή για  να  αναδειχθούνε   πιο  πολύ τα  βάσανα  των  βιομηχανικών  εργατών  και η  αναλγησία  των  αφεντικών, η ανειρήνευτη πάλη των δυο αντίθετων κόσμων.

Αποδείξαμε  ότι  είμαστε ικανοί,  όχι  μόνο για να  βγάζουμε μέσα από τη φωτιά και το σίδερο χρυσό  για τα  σεντούκια  του Μάνεση, αλλά και  για να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματά μας. Να οργανώνουμε  συλλογικά  και  να περιφρουρούμε μεγάλους  και  σκληρούς  ταξικούς  αγώνες. Το συμπέρασμα είναι ότι ποτέ δεν θα τα μαθαίναμε και δεν θα τα αποκτούσαμε αυτά, αν δεν νικούσαμε το φόβο. Αν δεν είχαμε μπει ενωμένοι και αποφασισμένοι στον αγώνα.

Έχουμε ένα πολύ πλούσιο απολογισμό

Οργανώσαμε 20 συνελεύσεις,  όπου  συλλογικά εκτιμούσαμε την κατάσταση  και  καθορίζαμε  τα  επόμενα  βήματα  μας.  Συγκροτήσαμε  στο  πλάι του ΔΣ,  διάφορες  επιτροπές που  βοηθούσαν  στην  καλύτερη  οργάνωση,  στην περιφρούρηση, στην προπαγάνδιση και στην αλληλεγγύη. Μπήκανε όλα  τα  μέλη των οικογενειών μας  στον  αγώνα, γυναίκες και παιδιά.

Απευθύναμε  ανοιχτό κάλεσμα  προς όλη  την εργατική τάξη  και τον εργαζόμενο λαό, για  να  στηρίξει  τον αγώνα μας. Πυροδοτήσαμε ένα πρωτόγνωρο  κίνημα  αλληλεγγύης  από  όλες  τις  γωνιές  της Ελλάδας και  από  πολλά  μέρη του  εξωτερικού.

Διοργανώσαμε μπροστά  στο εργοστάσιο πάνω από 50 εκδηλώσεις. συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, συναυλίες, παρουσιάσεις  βιβλίων, εκδηλώσεις για τα  παιδιά, για τις  γυναίκες. Κάναμε  όλοι  μαζί  Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Απόκριες, Πάσχα, γίναμε μέσα από τον αγώνα «μια οικογένεια» όπως πρέπει να είναι οι εργάτες.

Από  την πύλη της Χαλυβουργίας  πέρασαν χιλιάδες  εργαζόμενοι, νέοι, συνταξιούχοι, χιλιάδες  μαθητές , σπουδαστές, εργαζόμενοι από  όλο τον κόσμο. Μετατράπηκε  σε  σχολείο ταξικής  διαπαιδαγώγησης  και  αφύπνισης.

Βγάλαμε  τον αγώνα μας έξω από  την πύλη της Χαλυβουργίας, έφτασε μέχρι τα πέρατα του κόσμου. Μεταφέραμε  το κάλεσμα των Χαλυβουργών  σε  δεκάδες  εργοστάσια  στην Αττική  και σε άλλες  πόλεις. Είναι  100δες  τα  συλλαλητήρια  και  οι  εκδηλώσεις αλληλεγγύης  που  έγιναν  σε όλα  τα  μέρη  της  Ελλάδας  και σε  10δες  πόλεις  του  εξωτερικού.

Προκαλέσαμε  μια  σειρά  απεργίες αλληλεγγύης  στο Θριάσιο ,  στην Αττική,  στον Βόλο, στο να οργανωθεί καλύτερα η αντίσταση των εργατών σε πολλούς χώρους δουλειάς.

Ο  αγώνας  μας έγινε  πηγή αγωνιστικής έμπνευσης   για  τους   εργάτες, για τους νέους, για τους μαθητές. Είναι 100δες  και συγκινητικά τα  γράμματα  από μαθητές  που  έκφρασαν  την αλληλεγγύη  τους. Γράφτηκαν  ποιήματα, φτιάχτηκαν τραγούδια και  είναι σίγουρο ότι θα γραφτούν ακόμα  περισσότερα  στο μέλλον. Ο αγώνας μας θα διαβάζεται, θα συζητιέται και θα τραγουδιέται για πολλά χρόνια ακόμα.

Ο  «άγνωστος» Χαλυβουργός  του Ασπροπύργου,  έγινε  σημείο αναφοράς  για   εκατομμύρια  εργάτες    σε  όλο  τον κόσμο. Ο αγώνας μας  γράφτηκε ήδη με χρυσά γράμματα στην ιστορία του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια. Πρόσφερε πλούσια πείρα και συμπεράσματα για αξιοποίηση στους μελλοντικούς αγώνες. Για αυτό η προσφορά του είναι τεράστια.

Ορισμένοι καλοπροαίρετα ή   και άλλοι κακοπροαίρετα αναρωτιούνται : «τι βγήκε από αυτό τον αγώνα», «τι κέρδισαν οι χαλυβουργοί, αφού τα  αιτήματα  τους  δεν υλοποιήθηκαν».

Εμείς τους λέμε πως η απάντηση είναι απλή. Κανένας μεγάλος αγώνας δεν έγινε ούτε θα γίνει, έχοντας εκ των προτέρων εξασφαλισμένους τους όρους για τη νίκη, έχοντας προβλέψει αλάθητα όλες τις πιθανότητες. Στη ζωή τέτοιοι αγώνες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο στα μυαλά των γραφειοκρατών, των βολεμένων, των φοβισμένων, και των συμβιβασμένων.

Κανένας πραγματικός αγώνας δεν γίνεται χωρίς θυσίες, ακόμα και νεκρούς. Η ιστορία του εργατικού   κινήματος  το επιβεβαιώνει. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, γιατί όλοι μας βοηθάνε να διδασκόμαστε, να γίνουμε καλύτεροι. Αυτά που πήγε να αφαιρέσει ο Μάνεσης από εμάς, κάποιοι άλλοι πριν από εμάς, τα κατέκτησαν με σκληρούς και αιματηρούς αγώνες.

Κάθε αγώνας είναι συνέχεια των προηγούμενων και προετοιμάζει τους επόμενους. Είναι μια μάχη στον πόλεμο που κάνουν οι εργάτες μέχρι να καταργήσουν την εκμετάλλευση, να ανατρέψουν τους εκμεταλλευτές τους, να πάρουνε την εξουσία και να οικοδομήσουνε την δική τους κοινωνία.

Το αποτέλεσμα ενός αγώνα δεν μετριέται μόνο με το πόσα παίρνεις ή δεν παίρνεις στο χέρι. Υπάρχουν αγώνες που προσφέρουν πολύ περισσότερα από όσα παίρνεις στο χέρι, γιατί προετοιμάζουν τα επόμενα βήματα, τις επόμενες μάχες συνολικά της εργατικής τάξης. Βοηθάνε σημαντικά στην γενικότερη αφύπνιση, να σπάσει η τρομοκρατία, γίνονται ορόσημα. Τέτοιος είναι ο απεργιακός αγώνας των  Χαλυβουργών, με τέτοια κριτήρια πρέπει να κριθεί. Έτσι τον έχουνε κρίνει όλοι οι εργαζόμενοι, για αυτό εδώ και αρκετό καιρό, μας θεωρούν ήδη νικητές.

Τι καταφέραμε με τον αγώνα μας

Παιδιά πληγωμένα

Του Νίκου Λεκάκη

Παιδιά πληγωμένα
με δίχως κακία
και μάτια θλιμμένα
ζητούν αναρχία.

Τα Λύκεια θα παράγουν ουσιαστικά αμόρφωτους ανθρώπους

Στα Λύκεια ...

Οι µεταρρυθµίσεις-πυροτεχνήµατα των τόσων και τόσων Υπουργών Παιδείας, µε τους τόσους και τόσους ειδικούς συµβούλους τους σε παιδαγωγικά και εκπαιδευτικά θέµατα και

µε τους τόσους και τόσους αναθεωρητές και ειδήµονες οδήγησαν τα Σχολεία της Δευτεροβάθµιας Εκπαίδευσης και άρα όλο το εκπαιδευτικό µας σύστηµα σε ζοφερή κατάσταση η οποία ανάγλυφα αποτυπώνεται στον παρακάτω έλεγχο ενός «υποθετικού» (;;;)

µαθητή της Α΄ Λυκείου...

ΕΛΕΓΧΟΣ ΕΠΙΔΟΣΗΣ ΜΑΘΗΤΗ Α΄ ΛΥΚΕΙΟΥ
		Προφορικά (Μέσος όρος των 2 τετραµήνων)	Γραπτά (Γραπτές εξετάσεις Μαΐου-Ιουνίου)	Μέσος όρος	Τελική βαθµολογία (µε τα µαθήµατα κατά κλάδους)
1	Θρησκευτικά	15	15	15	15
2	Αρχαία	8	0	4	4
	Νέα (λογοτεxνία)	8	0	4
	Νέα (γλώσσα)	8	0	4
3	Ιστορία	10	9	9,5	9,5
4	Άλγεβρα	8	0	4	4
	Γεωµετρία	8	0	4
5	Φυσική	8	0	4	4
	Χηµεία	8	0	4
	Βιολογία	8	0	4
6	Ξένη γλώσσα	15	15	15	15
7	Ερευνητική εργασία	15	---	15	15

Ο µαθητής αυτός, που από τις 11 γραπτές εξετάσεις στις οποίες κλήθηκε να συµµετάσχει στις 8 ή δεν προσήλθε ή ήρθε και έγραψε για µηδέν, προάγεται µε γενικό βαθµό 9,5 !!!!!

Ο παραπάνω έλεγχος επίδοσης αποτελεί τη «χειρότερη» προφορική βαθµολογία για

µαθητή της Α΄ Λυκείου, εκτός ελαχίστων δακτυλοδεικτούµενων «ειδικών» περιπτώσεων σε όλη την Ελλάδα.

Ο λόγος είναι προφανής.

• Ελάχιστοι καθηγητές (έως κανένας) βάζουν σε µαθητή προφορικά κάτω από 8, έστω και αν ο µαθητής αξίζει για -7. Συνήθως βάζουν πάνω από 10.

Η εµπειρία µου δηλαδή ως ∆ασκάλου σε Ελληνικό Λύκειο, µου λέει ότι τα οχτάρια στην προφορική βαθµολογία του µαθητή είναι τελείως πλασµατικά και οφείλονται κυριολεκτικά στην «ελεηµοσύνη» του καθηγητή. Ο µαθητής αυτός αξίζει για πολύ παρακάτω από 8.

• Η βαθµολογία των Θεολόγων, µε µεγάλη πιθανότητα έως βεβαιότητα, κυµαίνεται συνήθως από 18 έως 20.

• Η βαθµολογία των καθηγητών Αγγλικής φιλολογίας, µε µεγάλη πιθανότητα έως βεβαιότητα, κυµαίνεται συνήθως από 17 έως 20

Παρατηρήσεις γενικές

1) Καθένα από τα µαθήµατα Θρησκευτικά, Αγγλικά, Ιστορία και Ερευνητική Εργασία (Project) έχει µόνο του την ίδια αξία που έχουν µαζί τρία µαθήµατα: η Φυσική, η Χηµεία και η Βιολογία.

Καθένα από τα µαθήµατα Θρησκευτικά, Αγγλικά, Ιστορία και Ερευνητική Εργασία

(Project) έχει µόνο του την ίδια αξία που έχουν µαζί τρία µαθήµατα: τα Αρχαία, η

Νεοελληνική Λογοτεχνία και η Νεοελληνική Γλώσσα

Καθένα από τα µαθήµατα Θρησκευτικά, Αγγλικά, Ιστορία και Ερευνητική Εργασία (Project) έχει µόνο του την ίδια αξία που έχουν µαζί δύο µαθήµατα: η Άλγεβρα και η Γεωµετρία.

Αυτό σηµαίνει ότι ένα παιδί που ξέρει καλά Αγγλικά ώστε να εξασφαλίσει 20 προφορικά και γραπτά και κάνει καλά το σταυρό του ώστε να εξασφαλίσει 20 στα Θρησκευτικά, δε χρειάζεται να διαβάσει τίποτε άλλο όλη τη χρονιά και δε χρειάζεται να γράψει εξετάσεις σε κανένα άλλο µάθηµα.

Θα περάσει έτσι κι αλλιώς...

2) Ο µαθητής του παραπάνω ελέγχου επίδοσης είναι ουσιαστικά αµόρφωτος και το ίδιο αµόρφωτος θα µείνει στη Β΄ Λυκείου όπου θα επικρατήσει το ίδιο πνεύµα. Αµόρφωτος θα τελειώσει το Λύκειο και αµόρφωτος θα αποτελέσει µέρος του κοινωνικού

µας µωσαϊκού.

3) Ο µαθητής του παραπάνω ελέγχου επίδοσης είναι ουσιαστικά αµόρφωτος και κανείς

ΠΟΤΕ δε θα ζητήσει ευθύνες από την Πολιτεία που τον άφησε αµόρφωτο διότι:

•     Ο µαθητής «βολεύτηκε», µιας και δεν έµεινε στην ίδια τάξη, ακόµη και χωρίς καµιά απολύτως προσπάθεια. Χωρίς καθόλου µα καθόλου διάβασµα όλη τη χρονιά και χωρίς να πάει να γράψει σε οκτώ βασικότατα µαθήµατα (ΜΗΔΕΝ ΣΕ 8

ΓΡΑΠΤΑ) πέρασε την τάξη.

Ο µαθητής αυτός ερχόταν και έφευγε από το Λύκειο µόνο και µόνο για να µη ξεπεράσει το όριο των απουσιών και για να έχουν όλοι στον περίγυρό του την ψευδαίσθηση ότι «πάει Σχολείο».

Αυτός ο µαθητής δεν έµαθε ΤΙΠΟΤΕ γιατί δε χρειάστηκε τίποτε να µάθει για να περάσει τις τάξεις του Λυκείου

• Οι γονείς του µαθητή «βολεύτηκαν», γιατί το παιδί τους «δεν έµεινε στην ίδια τάξη»...

Το γεγονός βέβαια ότι το παιδί τους ποτέ δε διάβασε και ότι ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ δεν

ξέρει γράµµατα δεν τους ανησυχεί καθόλου.

• Οι καθηγητές των ∆ηµόσιων Σχολείων «αποβάλλουν» σιγά σιγά το άγχος της

µόρφωσης ανθρώπων και «παραιτούνται», µιας και βλέπουν την Πολιτεία την οποία υπηρετούν να τους ζητά σχεδόν άµεσα και επιτακτικά αυτό ακριβώς! Να µη

µορφώνουν!

• Οι καθηγητές των φροντιστηρίων συνηθίζουν σιγά σιγά στο να µη βοηθούν τη

µόρφωση των νέων ανθρώπων, συνηθίζουν στο να µη προσφέρουν γνώση ουσιαστική στους µαθητές, αλλά να τους τροφοδοτούν µε καταστροφικές και χωρίς νόηµα (α-νόητες) τεχνικές εισόδου στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ

• Η Πολιτεία «βολεύτηκε», γιατί κανείς δε θα της ζητήσει ευθύνες για τους

µηχανισµούς της που παράγουν αµόρφωτους ανθρώπους...

Τελικά όλοι βολεύτηκαν!

Ο παραπάνω µαθητής θα περάσει τις τάξεις χωρίς να έχει διαβάσει καθόλου, χωρίς να έχει

«κουραστεί» καθόλου, χωρίς να έχει ασχοληθεί καθόλου µε το Σχολείο του...

Ο µαθητής αυτός θα πάρει απολυτήριο Λυκείου ως χάρισµα. Θα το πάρει χωρίς να το δικαιούται...

Και η Ελληνική Πολιτεία, που ποτέ δεν είχε πρόταση µόρφωσης νέων ανθρώπων (βλέπε τα διαλυµένα δηµόσια σχολεία των καταλήψεων) γιατί ποτέ δεν προσδιόρισε τους στόχους των διαφόρων βαθµίδων εκπαίδευσης, η Ελληνική Πολιτεία που ποτέ δεν είχε προτάσεις και επαγγελµατικές διεξόδους για τα παιδιά της, δε θα λογοδοτήσει σε κανέναν...

Παρατηρήσεις για την κοινωνία των ανθρώπων

Ο παραπάνω έλεγχος επίδοσης µε τον οποίο εξασφαλίζεται η προαγωγή του µαθητή, είναι σήµα κινδύνου.

Η συντριπτική πλειοψηφία των µαθητών των Ελληνικών Λυκείων θα µείνουν κυριολεκτικά αµόρφωτοι, γιατί θα επιλέξουν να περάσουν τις τάξεις του Λυκείου, χωρίς να διαβάσουν και να γράψουν απολύτως τίποτε!!!

Η συντριπτική πλειοψηφία των µαθητών δεν ξέρει να κάνει ούτε απλή διαίρεση! Και όταν επιχειρήσει να γράψει κάτι, το κείµενό της θα πνιγεί στα ορθογραφικά λάθη και στις χωρίς νόηµα φράσεις που θα «συντάξει».

Το να απαιτήσουµε βέβαια από την πλειοψηφία αυτή των αµόρφωτων µαθητών να καταλάβει κάποιο κείµενο αξιώσεων µε ελληνικές όµορφες λέξεις απόδοσης µιας πραγµατικότητας ή να αντιληφθεί τον προβληµατισµό κάποιου σηµαντικού συνανθρώπου τους, είναι όνειρο θερινής νυκτός.

(Μη βλέπετε τις βαθµολογίες στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Η συντριπτική πλειοψηφία των υποψηφίων δεν ξέρει καν τί γράφει!!!! Ακολουθεί φροντιστηριακές συνταγές για να περάσει σε σχολή έστω και αν δε ξέρει τί της γίνεται...)

Παρατηρήσεις που βαραίνουν το Υπουργείο Παιδείας

«Ειδικοί του Υπουργείου Παιδείας» µε «παράξενα» πτυχία και µε «περίεργες» σπουδές, που τις πιο πολλές φορές δεν έχουν καµιά σχέση µε το αντικείµενο που θα ελέγξουν, θα διαµορφώσουν και θα παραδώσουν για µόρφωση, διαγκωνίζονται στους διαδρόµους του Υπουργείου Παιδείας, εξυπηρετώντας «περίεργους» στόχους και θυσιάζοντας στο βωµό της

µαταιοδοξίας τους τον πολιτισµό των νέων ανθρώπων...

Επίλογος:

Με δεδοµένο το γεγονός ότι ανυπόληπτα ∆ηµόσια Λύκεια θα παράγουν όλο και πιο αµόρφωτους ανθρώπους, η απάντηση στο παρακάτω ερώτηµα είναι θέµα προσωπικής και κοινωνικής ευθύνης:

«Τελικά για όλα αυτά φταίνε κάποιοι ανίκανοι-µαταιόδοξοι (Υπουργοί, Γραµµατείς,

µεγαλοστελέχη, ειδικοί κ.λ.π.) κάποιου συγκεκριµένου υπουργείου ή µήπως όλα είναι τµήµα ενός µηχανισµού που δοµήθηκε µε βάση κάποιο απάνθρωπο σχέδιο που κάποιοι το υπηρετούν πιστά;

Κι αν είναι έτσι κι εµείς δεν αντιδρούµε, µήπως το κάνουµε γιατί ήδη έχουµε µετατραπεί σε έρµαια µιας πορείας, που έχει αρχίσει προς την κοινωνία του Orwell;»

Σάββατο, 30 Ιουνίου 2012

Θρασύβουλος Κων. Μαχαίρας

Φυσικός

Γενικού Λυκείου Αγριάς