Ο 26χρονος Δημήτρης εδώ κι ένα χρόνο ζει με τους δύο γονείς του στο αυτοκίνητό του.
Ο πατέρας του ήταν συμβασιούχος στον δήμο Κηφισιάς, όπου και διέμεναν. Εργαζόταν ως οδηγός απορριμματοφόρου, με 8μηνες συμβάσεις από το '96-'97, όπως λέει, ως το 2008, οπότε και δεν ανανεώθηκε η τελευταία του σύμβαση, κι έμεινε άνεργος κοντά στα 60 του χρόνια.
Ο Δημήτρης, έχασε κι αυτός κάποια στιγμή τη δουλειά του, η μητέρα του προφανώς δεν εργαζόταν και, αφού έζησαν ένα διάστημα με κάποια χρήματα που είχαν καταφέρει να βάλουν στην άκρη, έχασαν τελικά και το σπίτι τους.
Χωρίς την παραμικρή, κατά τα λεγόμενά του, βοήθεια από συγγενείς και φίλους, ο Δημήτρης και η οικογένειά του, οι οποίοι σύμφωνα με την εκπομπή ανήκουν πια στην τάξη των νεόπτωχων(!), κατέληξαν να "ζουν" στο αυτοκίνητό τους, έχοντας "δυο αλλαξιές ρούχα ο καθένας" και τα απολύτως απαραίτητα(!) προσωπικά αντικείμενα.
Πώς "επιβίωσαν"; Αφού ο πατέρας του δεν έβρισκε πουθενά δουλειά, κάνοντας περιστασιακά μεροκάματα ο ίδιος, ενώ έτυχε να δουλεύει και απλήρωτος, σε μία από αυτές τις δουλειές, μάλιστα, για 5 μήνες, αφήνοντάς την τελικά χωρίς να πάρει ποτέ τα δεδουλευμένα.
Τα έξοδα που επέλεγε να καλύψει με όσα χρήματα έβγαζε, ήταν τα φάρμακα των γονιών του, τα τσιγάρα τους και βενζίνη για το αυτοκίνητο για να έχουν "καλοριφέρ το χειμώνα".
Το φαγητό το εξασφάλιζε από ταβέρνες, που είτε το προσέφεραν δωρεάν, είτε παρέχοντάς του ένα μεροκάματο.
Είχε φτάσει στο σημείο, όπως είπε, να "παρακαλάει" να τους συλλάβουν για να μπορέσουν, έστω και για ένα βράδυ, να έχουν κρεβάτι και φαγητό.
Πριν βέβαια αποφασίσει να πάει στην εκπομπή, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, είχε απευθυνθεί στην Πρόνοια, όπου του είπαν πως θα τους στεγάσουν σε περίπτωση που ρίξει χιόνι, στην εκκλησία, όπου τους έδωσαν ένα πιάτο φαΐ και για τους τρεις ενώ στέγη δεν μπορούσαν να τους προσφέρουν, και στο ίδρυμα αστέγων του δήμου Αθηναίων, όπου του είπαν πως δίνουν προτεραιότητα στους μετανάστες αστέγους.
Εδώ η παρουσιάστρια τα πήρε στο κρανίο και ζήτησε από τους συνεργάτες της να επικοινωνήσουν με τη συγκεκριμένη δομή. Την επόμενη μέρα, αφού (φυσικά!) ασχολήθηκε και πάλι με το θέμα, προέβαλε την τηλεφωνική επικοινωνία που είχαν με τον υπεύθυνο του ιδρύματος αστέγων, ο οποίος διαβεβαίωνε "με κάθε επίσημο τρόπο" ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, πράγμα που μάλλον δεν την έπεισε, αφού σχολίασε πως η εκπομπή δεν είναι δικαστήριο και συνεπώς οφείλουν να παρουσιάσουν και την "άποψη" του.
Καθ΄όλη τη διάρκεια της συνέντευξης, η αισιόδοξη παρουσιάστρια βομβάρδιζε το κοινό της με μηνύματα του τύπου, "στον καθένα μπορεί να "τύχει" αυτό", "δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα", και "εν καιρώ κρίσης δεν πρέπει να τα περιμένουμε όλα από το κράτος, αλλά να βοηθούμε ο ένας τον άλλο κι έτσι θα τα καταφέρουμε"!
Αυτή ήταν λοιπόν η συγκινητική ιστορία του Δημήτρη και της οικογένειάς του. Και, όπως φάνηκε από τα δεκάδες τηλεφωνήματα που έγιναν από τηλεθεατές απ'όλα τα μέρη της Ελλάδας, οι οποίοι ήθελαν να προσφέρουν χρήματα, στέγη, δουλειά και φαΐ, πολύς κόσμος συγκινήθηκε.
Πώς θα μπορούσε άλλωστε να ακούει κανείς μια τέτοια ιστορία και να βλέπει και την ανταπόκριση του κόσμου, και να μη συγκινηθεί...;
Εγώ πάντως εξοργίστηκα. Εξοργίστηκα με την κατάσταση, με την προσέγγιση της κατάστασης, με την εκμετάλλευση της κατάστασης, με την αποτίμηση της κατάστασης και με την αντίδραση του κόσμου.
Γιατί δεν είναι θέμα "τύχης" να σου συμβεί κάτι τέτοιο. Ο Δημήτρης και η οικογένειά του δεν ήταν "άτυχοι". Είναι κι αυτοί, όπως και όλη η εργατική τάξη στην οποία ανήκουν (και όχι στην τάξη των νεόπτωχων), θύματα του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος που λέγεται καπιταλισμός.
Ποιος ευθύνεται που ο πατέρας του δούλευε επί 11-12 χρόνια στο δήμο με καθεστώς 8μηνων συμβάσεων και τελικά απολύθηκε χωρίς φυσικά αποζημίωση;
Ποιος ευθύνεται που εργοδότες έχουν τη "δυνατότητα" να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους αφήνοντάς τους απλήρωτους επί μήνες, όπως είχε την "ατυχία" να διαπιστώσει ο Δημήτρης;
Ποιος ευθύνεται που εξαθλιώνονται οι άνθρωποι και, αντί να διεκδικούν το δικαίωμά τους στην εργασία, το δικαίωμά τους να είναι παραγωγικά μέλη της κοινωνίας (σε ποια κοινωνία θα συνέβαινε αυτό;; σε μια ΑΛΛΗ), παρακαλούν να στερηθούν την "ελευθερία" τους, που στην πραγματικότητα είναι σκλαβιά;
Ποιος είναι αυτός που ευθύνεται;;;
Για την λειτουργία των κρατικών "κοινωνικών δομών" και την εκκλησία, που μάλλον δεν τους περισσεύει ο ένας χιτώνας από τους εκατομμύρια που έχουν, δεν θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω. Σχετικά με το ίδρυμα αστέγων του δήμου Αθηναίων και την "προτεραιότητα στους μετανάστες", δεν μπορώ να ξέρω ποιος λέει την αλήθεια και τι εν τέλει συνέβη πραγματικά, δεν θα αμφισβητήσω όμως, πορνικά, κανέναν από τους δύο. Θέλω ωστόσο να καταθέσω πως, τον τελευταίο καιρό, μου προκαλεί πάντα δέος η μαεστρία με την οποία μοντάρονται στα μμε "τσόντες" ρατσιστικών ψηγμάτων σε κάθε δυνατή (και μη) ευκαιρία.
Ανταπόκριση όμως ο κόσμος ε...; Συγκινήθηκαν, σίγουρα αρκετοί θα δάκρυσαν κιόλας με την τραγική αυτή ιστορία και προσέφεραν στο Δημήτρη λεφτά, σπίτια, δουλειές, φαΐ . Και σίγουρα μετά θα ένιωσαν καλά γιατί προσφέρθηκαν να βοηθήσουν ένα συνάνθρωπο. Και καλά έκαναν και προσφέρθηκαν, γιατί πρέπει να βοηθάμε αυτούς που έχουν ανάγκη, που δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν σπίτι, δεν έχουν να φάνε. Το ερώτημα είναι πώς. Και ποιους. Αυτούς που τυχαίνει να μαθαίνουμε την ιστορία τους, την ακούμε και συγκινούμαστε παροδικά γιατί γίνεται "προσωπικό"; Και με τους υπόλοιπους "Δημήτρηδες" τι κάνουμε;
Ακούμε για τους χιλιάδες απολυμένους και συγκινούμαστε μεν, αλλά δεν κάνουμε κάτι, γιατί δεν ξέρουμε την ιστορία του καθενός και πώς θα ζήσει από εκεί και πέρα, δεν είναι τόσο "προσωπικό".
Διώχνουμε το νοικάρη από το σπίτι μας γιατί δεν έχει να μας πληρώσει μιας και απολύθηκε από τη δουλειά του, και τον πετάμε στο δρόμο μη γνωρίζοντας κι ακόμη αδιαφορώντας για το αν θα καταλήξει να μένει στο αυτοκίνητό του, γιατί σε αυτή την περίπτωση πια είναι κυριολεκτικά προσωπικό.
Ακόμη όμως και να συγκινούμαστε πραγματικά και να θέλουμε να βοηθήσουμε όλο τον κόσμο που έχει ανάγκη, τι μπορούμε να κάνουμε; Σαφώς και πρέπει να βοηθάμε όσους έχουν ανάγκη, ειδικά τέτοιες βασικές ανάγκες, και όχι να αδιαφορούμε ή να συμπάσχουμε και να συμπαραστεκόμαστε στα λόγια μόνο. Μπορούμε όμως να προσφέρουμε τα αυτονόητα, στέγη, φαΐ, δουλειά σε όλους όσοι τα χρειάζονται; Πρέπει τελικά να αναλάβουμε την ευθύνη των συνεπειών των πράξεων άλλων, και να τα προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι;
Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να παλέψουμε.
Να οργανωθούμε, να διεκδικήσουμε και να απαιτήσουμε αυτά που δικαιούμαστε για να έχουμε μια ανθρώπινη ζωή.
Να οργανωθούμε, να διεκδικήσουμε και να απαιτήσουμε αυτό που δικαιούμαστε και άλλοι καρπώνονται, τον πλούτο που παράγουμε.
Να οργανωθούμε, να διεκδικήσουμε, να απαιτήσουμε και να επιτύχουμε οι ίδιοι την πραγματική αλλαγή, η οποία μπορεί να έρθει μόνο με την αλλαγή αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος, μπορεί να έρθει μόνο με ένα άλλο σύστημα, το Σοσιαλισμό, και μόνο παίρνοντας οι ίδιοι στα χέρια μας την εξουσία.
Γιατί μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε.
Μαζί με τον Δημήτρη, για τον Δημήτρη και όλους τους "Δημήτρηδες", για μας, γιατί και εμείς είμαστε "Δημήτρηδες" εν δυνάμει, και η "Δημητροποίησή" μας μάλλον δεν είναι τόσο μακρυά όσο φαντάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου