Τελικά καταναλώνουμε περισσότερα απ' όσα παράγουμε;;;

Με βάση  τα στοιχεία των προϋπολογισμών των ετών 1996 - 2011:

Πρωτογενή έσοδα:               653,1 δισ. ευρώ
Πρωτογενείς δαπάνες:         587,1 δισ. ευρώ

Πρωτογενές αποτέλεσμα:   +  66  δισ. ευρώ  (πλεόνασμα).

"Αν συμπεριλάβουμε στα παραπάνω το συνολικό έλλειμμα χρηματοδότησης των Προγραμμάτων Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), το τελικό έλλειμμα της περιόδου των 16 αυτών χρόνων είναι μόλις 6,5 δισ. ευρώ. Με άλλα λόγια, τα κρατικά έσοδα κάλυψαν το σύνολο των κρατικών πρωτογενών δαπανών, ακόμη και αυτών του ΠΔΕ, πλην 6,5 δισ.

Στην ίδια περίοδο, όμως, πληρώθηκαν (με νέα δάνεια) και 171,651 δισ. ευρώ για τόκους τραπεζικών δανείων. Δάνεια και τόκοι, που αποτέλεσαν βασικό μοχλό ενίσχυσης και γιγάντωσης των εγχωρίων τραπεζών και μονοπωλίων. Δάνεια, τα οποία συνήφθηκαν στο όνομα του ελληνικού λαού, χωρίς αυτός, όμως, να ωφεληθεί στο παραμικρό απ' αυτά." ( 902.gr )

Τα οποία δάνεια συνήφθηκαν πότε; Αρχές του '90; Τη δεκαετία του '80; Κατά τη διάρκεια της χούντας; Μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο; Μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο; Μετά την πτώχευση του 1893; Με την ίδρυση του ελληνικού κράτους; 

Ή μήπως σε όλες τις παραπάνω περιόδους;

Μάλλον είναι καιρός να σταματήσει το παραμύθι ότι "για το χρέος και την κρίση φταίμε όλοι μας, γιατί τα τελευταία είκοσι χρόνια καταναλώναμε περισσότερα απ' όσα παρήγαμε"... 

Περισσότερες αλήθειες  εδώ και εδώ.

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944: Μια από τις κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης στην Ελλάδα

 

Την Κυριακή στις 3 του Δεκέμβρη 1944, ένα παλλαϊκό συλλαλητήριο του λαού της Αθήνας και του Πειραιά στην πλατεία Συντάγματος χτυπήθηκε με τα όπλα από τον τότε αστικό πολιτικό κόσμο και τους Αγγλους ιμπεριαλιστές συμμάχους του.
Την ίδια μέρα, ο «Ριζοσπάστης» στην πρώτη σελίδα του είχε το σύνθημα: «Ολοι σήμερα στις 11 στο συλλαλητήριο του ΕΑΜ στο Σύνταγμα - Κάτω η κυβέρνηση του εμφυλίου πολέμου». Ενώ στη δεύτερη σελίδα του είχε τίτλο: «Ο παγκόσμιος Τύπος διαπιστώνει: Αποθρασυμένη η αντίδραση θέλει να επιβάλει με τη βία την εξουσία της».
Ετσι, λοιπόν, στις 3 του Δεκέμβρη του 1944, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, χρησιμοποιώντας τον ίδιο ένοπλο μηχανισμό (Αστυνομία, Τάγματα Ασφαλείας κ.λπ.), που στήριξε τη γερμανική κατοχή, άλλα δικά της ένοπλα τμήματα, όπως η Ορεινή Ταξιαρχία και ο Ιερός Λόχος, αλλά και ένοπλα τμήματα των Αγγλων, τους οποίους είχαν καλέσει ακριβώς γιατί χωρίς αυτούς δεν μπορούσαν να επιβάλουν την κυριαρχία τους στο λαό, επιδίωξαν να τσακίσουν το οργανωμένο λαϊκοαπελευθερωτικό κίνημα και την εμπροσθοφυλακή του, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, αλλά και τον ΕΛΑΣ.
Ο ηρωικός Δεκέμβρης του λαού γίνεται αντικείμενο αντικομμουνιστικής προπαγάνδας διαστρέβλωσης και αμαύρωσης της Ιστορίας του λαού μας από όψιμους δημοσιολόγους, καθηγητές δήθεν ιστορικούς, που την επιστήμη τους την ατιμάζουν, ερμηνεύοντας τα γεγονότα από τη σκοπιά του κεφαλαίου και του αστικού πολιτικού κόσμου, που επίσης ατίμασε το λαό, παραδίδοντάς τον στους Γερμανούς κατακτητές στα 1941, και υπηρετώντας τους κατακτητές με κάθε τρόπο, ακόμη και σφάζοντας, δολοφονώντας, ή στέλνοντας στο εκτελεστικό απόσπασμα λαϊκές δυνάμεις που αντιστέκονταν και οργάνωναν τον απελευθερωτικό αγώνα. Τα αστικά επιτελεία νομίζουν πως έτσι θα ξεκάνουν από τη λαϊκή μνήμη μια λαμπρή στιγμή ανυπόταχτης απόφασης του λαού. Είναι γελασμένοι. Ο,τι και αν πασχίζουν, η ίδια η Ιστορία είναι ενάντιά τους. Γιατί, είναι οι λαοί που από την ιστορία τους διδάσκονται πως, μπροστά στην υποταγή τους, μονόδρομος είναι η πάλη με όλα τα μέσα ενάντια στους κυρίαρχους. Αυτό φοβούνται οι αστοί, γι' αυτό επιστρατεύουν τους διάφορους σε διατεταγμένη υπηρεσία, αντιστόρητους. `Η να το πούμε πιο σωστά. Την πραγματική Iστορία τη γράφουν οι λαοί με τη δράση τους. Και οι αστοί φοβούνται τους λαούς, γι' αυτό πασχίζουν με τους δικούς τους επιστήμονες, διαστρεβλώνοντας την Ιστορία, ιδιαίτερα μετά την αντεπανάσταση, να τους κρατούν υποταγμένους. Αλλά θα 'ρθει η ώρα να το πληρώσουν. Ηδη το σύστημά τους είναι ιστορικά ξεπερασμένο. Ο «νεκροθάφτης» τους, η εργατική τάξη, που οι ίδιοι δημιούργησαν, θα τους στείλει αργά ή γρήγορα εκεί που ανήκουν. Στο παρελθόν της Ιστορίας της ανθρωπότητας.
Ο Δεκέμβρης του '44 αποτελεί μια από τις μεγάλες ηρωικές στιγμές του λαϊκού κινήματος. Η μνήμη, η πείρα που αποκτάμε είναι μια υπόσχεση για τη νίκη και σήμερα. Το έγραψε και ο κομμουνιστής ποιητής Γιάννης Ρίτσος σε ένα ποίημά του:
«Θα την φτιάξουμε πάλι την Αθήνα μας, έλα λοιπόν μην κάνεις έτσι.
Θα την πάρουμε. Θα χτίσουμε τη σοσιαλιστική Αθήνα.
Σκούπισε τα μάτια σου και κείνα τα γράμματα θα τα γράψουμε.
Ναι τ' ορκιζόμαστε, μπάρμπα Στάθη
Κόκκινα, κατακόκκινα, ναι, στη βρυσούλα σου και σ' όλες τις μάντρες, σ' όλους τους τοίχους, σ' όλο τον ουρανό ΚΚΕ, ΚΚΕ.
Σκούπισε τα μάτια σου.
ΚΚΕ.
Τ' ορκιζόμαστε».
Το Δεκέμβρη του '44, ο λαός της Αθήνας αντιμετώπισε σε άνισο αγώνα την ενωμένη δύναμη των εγγλέζικων στρατευμάτων και των ντόπιων στρατιωτικών και ένοπλων αστικών δυνάμεων, τάγματα ασφαλείας, ορεινή ταξιαρχία, Χίτες, αστυνομία και άλλες ομάδες συνεργατών των Γερμανών που εξόπλισαν οι αστικές δυνάμεις και οι Εγγλέζοι. Και τότε ο λαός, ανάμεσα στις αλυσίδες και στα όπλα, διάλεξε τα όπλα. Γι' αυτό, όσα και αν γραφτούν εναντίον του Δεκέμβρη, θα μείνει ζωντανό το πύρινο σύνθημα του πανό που κρατούν οι μαυροφορεμένες κοπέλες της ιστορικής φωτογραφίας: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα».

«Δεν υπάρχει Aριστερά που να μην είναι μαρξιστική…κάποια πράγματα είναι ντροπή μας…»

Δευτέρα, 3 Δεκεμβρίου 2012

«Δεν υπάρχει Aριστερά που να μην είναι μαρξιστική…κάποια πράγματα είναι ντροπή μας…». Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ «χαλάει τη σούπα» στην ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος στο Αγρίνιο (video)

Τα βίντεο είναι από την ιδρυτική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ στο Αγρίνιο. Στέλεχος του κόμματος (φωτογραφία) άσκησε έντονη κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για την πορεία του («είσαι σοσιαλδημοκράτης», λέει κάποια στιγμή σε σύντροφό του) και την μεταγραφή (από το ΠΑΣΟΚ) Κουρουμπλή προκαλώντας τις αποδοκιμασίες συγγενών του βουλευτή (μεταγραφές κι αυτοί στο ΣΥΡΙΖΑ…) που βρίσκονταν στην αίθουσα και ζητούσαν να του αφαιρεθεί το μικρόφωνο.

Μεταξύ άλλων είπε: «Αλλιώς την έχω εγώ την αριστερά στο ξερό μ’ το κεφάλι και ντρέπομαι και θα συνεχίσω να ντρέπομαι που θα έχω κυβερνητικό εκπρόσωπο τον Κουρουμπλή. Πολύ καλός ο Κουρουμπλής αλλά είναι στην άλλη πλευρά του φεγγαριού. Όσοι τον αγαπάτε στηρίξτε τον αλλά μακριά από την αριστερά. Η αριστερά είναι ποτάμια αίμα, είναι φαράγγια που γέμισαν. Δεν είναι ρουσφετολογικό (κόμμα)…». (Τα βίντεο από το Agrinio.net)

Όταν κάποιος από τους παρευρισκόμενους του είπε ότι ο Κουρουμπλής πήρε 55 χιλιάδες ψήφους τότε του απάντησε να σκεφτεί πόσους αριστερούς έδιωξε «τα πράγματα έχουν δυο όψεις. Δεν έχουν τι πήραμε, έχουν και τι χάσαμε. Λέτε, πόσες χιλιάδες ψήφους πήρε. Βέβαια με τέτοιο μηχανισμό και με τέτοιο ρουσφέτι τι θα έκανε ο άνθρωπος».

Στη συνέχεια,  προπηλακίστηκε (δεύτερo βίντεο)  από τους μαινόμενους συγγενείς του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ  Κουρουμπλή, στο διάδρομο της αίθουσας που γινόταν η εκδήλωση….

Τέρμα η πολυγλωσσία!

Έχει ενδιαφέρον να διαβάσει κάποιος όσα ειπώθηκαν σήμερα (κι όχι μόνο) στα πλαίσια της Πανελλαδικής συνδιάσκεψης του σύριζα. 

Κατ' αρχήν, το άκρως εντυπωσιακό  "Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά" που ακούστηκε στις 7:12μμ... Κι όπως πολύ εύστοχα σχολίασε το 902.gr, "Οι εργάτες μπορούν, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί!"

Επίσης, ακούστηκαν ομιλίες, οι οποίες σε κάνουν να σκέφτεσαι, ότι κάποιοι πήγαν λάθος Σ/Κ στο ΣΕΦ, ή ότι τέλοσπάντων είναι λίγο μπερδεμένοι... Όπως αυτές:

11:50 Ο Γιώργος Σιώζος από το ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ  Παλλήνης - Γέρακα άσκησε κριτική στο οικονομικό πρόγραμμα επισημαίνοντας, πως η Ε.Ε. δεν μεταρρυθμίζεται.

12:20 Ο Γιάννης Τόλιος μίλησε για την κατάργηση του μνημονίου και την άρνηση πληρωμής τους χρέους. Εξέφρασε την άποψη ότι η φράση «καμιά θυσία για το ευρώ» είναι η κόκκινη γραμμή και όχι η πάση θυσία συμμετοχή στην Ε.Ε. Επίσης τόνισε ότι είναι ανάγκη η διαμόρφωση από την Αριστερά ενός σχεδίου εναλλακτικού.

1.22 μ.μ.: Μιλά ο Σιώκος Σωτήρης, ΣΥΡΙΖΑ Βριλησσίων και  μέλος της γραμματείας τμ. Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Το στρατιωτικό και βιομηχανικό σύμπλεγμα, και το ΝΑΤΟ, δεν έχουν συζητηθεί. Τα θέματα της σύγκρουσης στην Ευρωζώνη δεν εχουν αναλυθεί σε βάθος, τα θέματα ενέργειας, ΑΟΖ, ενεργειακών κόμβων. (...) Η αριστερά μεγαλούργησε όταν είχαμε πολιτιστική άνθηση. Μεταφέρει την εμπειρία του από τοπικές συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Να οριστεί θεσμικά η συμμετοχή κάθε περιφέρειας και νομού. Να οριστεί θεσμός ανακλητότητας, άμεση δημοκρατία στην επιλογή των βουλευτών.

1.44 μ.μ.: Ο Ορέστης Δούλος, από Ν. Φιλαδέλφεια, που εκπροσωπεί την Πρωτοβουλία για έναν Επαναστατικό ΣΥΡΙΖΑ και παρουσιάζει το εναλλακτικό πρόγραμμα [γι΄ αυτό και του δίνεται περισσότερος χρόνος]. Η κυβέρνηση της αριστεράς πρέπει να εχει πρόγραμμα που ανατρέπει τον καπιταλισμό και οδηγεί στον σοσιαλισμό. Κοινωνικοποίηση των τραπεζών. Η Τρόικα δεν θα δεχθεί αλλαγές στα μνημόνια, γιατί θα έδινε λάθος σήμα παγκόσμια. Πρέπει τώρα να υπερασπιστούμε ένα πρόγραμμα ξεκάθαρο και σοσιαλιστικό. Διαγραφή του χρέους. Νέο κράτος, χωρίς σπατάλες και διαφθορά. Κρατικοποιήσεις με κρατικό έλεγχο όλων των μεγάλων επιχειρήσεων. Κρατικός έλεγχος με επιτροπές κρατικού ελέγχου σε μεμονωμένες επιχεριρήσεις. Αναλυτική εθνική απογραφή των αναγκων, για μείωση του απαιτούμενου εργάσιμου χρόνου. Αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, διώξιμο όλων των βάσεων από τη χώρα. Θα υπάρξει σκληρός πόλεμος από το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο. Ισχυρότερος σύμμαχος μας, οι εργαζόμενοι όλης της Ευρώπης που θα σπάσει τον αποκλεισμό που θα επιχειρήσουν να μας επιβάλλουν. 

5.21 μ.μ. Άρης Βασιλόπουλος: "Έχει μεγάλη σημασία να δούμε το χαρακτήρα της κρίσης. Η κρίση του συστήματος είναι δομική, η κρίση χρέους είναι σύμπτωμα. Όπως αναφέρει και η διακήρυξη, δεν μπορεί να υπάρξει διαχείριση του καπιταλισμού και στρατηγική μας είναι ο σοσιαλισμός. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάμε σε ολομέτωπη ρήξη και σύγκρουση με το σύστημα"

Ακόμη, υπήρξαν τοποθετήσεις που σε επανέφεραν στην πραγματικότητα του σύριζα, όπως αυτές:

2:08 μ.μ.: Ο σ. Κώτσιας από την Κοινωνική Αριστερά επισημαίνει, ότι οι λαϊκές δυνάμεις καθημερινά απεγκλωβίζονται από τον παλιό δικομματισμό και ενισχύουν το ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ. Θεωρηθεί καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ να έρθει σε επαφή με εκείνες της δυνάμης της σοσιαλδημοκρατίας, που δεν ανήκουν σε παλιά κόμματα.

3:00 μ.μ: Η Μαρίνα Καλέργη από τη νεολαία της Καλλιθέας μιλά για ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ ισχυρό, δημοκρατικό, ριζοσπαστικό, πιστό στις καταβολές και τις αρχές της Αριστεράς. Ανακλητότητα, εναλλαγή και ισότητα των μελών είναι μερικές από τις προτάσεις, που καταθέτει.Είναι εμφανής η απουσία της νεολαίας στη συγγραφή της διακήρυξης και είναι εμφανής η απουσία της νεολαίας στη Συνδιάσκεψη.

3:10 μ.μ: Ο Γιάννης Γκολφινόπουλος από το ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ Αγίων Αναργύρων - Καματερού μιλά για μια ελπιδοφόρα διαδικασία ενός κόμματος δημοκρατικού, πολυτασσικού. Θα κληθούμε να κυβερνήσουμε, θα πρέπει όμως 100% να συγκρουστούμε. Να επιμείνουμε στην ενότητα της Αριστεράς για να πετύχουμε νικηφόρους αγώνες.

Και τέλος, κάποιες, σαν την επόμενη, που θα προσφέρουν πλούσιο υλικό στον Αντώνη για τα κοάν του!

2:21 μ.μ.: Ο Δικαίος Ψυχάκος από το 5ο Διαμέρισμα της Αθήνας μιλά για σκληρή - μαχητική αντιπολίτευση μέσα στο κίνημα. Χρειαζόμαστε πειστικές απαντήσεις, αλλά ριζοσπαστικές πειστικές απαντήσεις. Δικό μας καθήκον η απάντησή μας θα πρέπει να είναι αριστερή και ριζοσπαστική. Η ενότητα χρειάζεται τη δημοκρατία και η δημοκρατία την ενότητα.

Y.Γ: Κάπου - κάπου, ακουγόταν κι η λέξη "σοσιαλισμός". Τις περισσότερες φορές όμως, με επιπλέον προσδιορισμούς, όπως :  "σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία"  και "σοσιαλισμός του 21ου αιώνα"... 

Ερώτηση 1η: υπάρχει σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία και δημοκρατία;;;

Ερώτηση 2η: μπορεί κάποιος να δώσει ένα σύντομο ορισμό του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα; Τι διαφορές έχει απ' τον "παλιό, του 20ου αιώνα";;;

Δεν είναι η λύση, ήταν απ' την αρχή ο σκοπός

Πολλοί, ίσως, διαβάζοντας αυτή την είδηση, θεωρήσουν ότι είναι κι αυτό μία λύση. Εννοούμε τα νέα προγράμματα για την απασχόληση των νέων που συζητήθηκαν στη συνάντηση της ηγεσίας του υπουργείου εργασίας και των κοινωνικών φορέων, τα οποία προβλέπουν πεντάμηνη πρακτική εξάσκηση σε ιδιωτικές επιχειρήσεις για άνεργους νέους, έως 29 ετών, με αμοιβή 460 ευρώ. Με τα προγράμματα υπολογίζεται να απασχολούνται κάθε πεντάμηνο 20.000 άνεργοι απόφοιτοι ΑΕΙ/ΤΕΙ και 25.000 άνεργοι νέοι υποχρεωτικής, δευτεροβάθμιας και μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Σε καμία περίπτωση, όμως, αυτά τα προγράμματα δεν μπορούν να θεωρηθούν ως θετική προοπτική, όσο κι αν πολλοί θα σκεφτούν ότι "απ' την ανεργία και την ανέχεια, καλή είναι και μια πεντάμηνη σύμβαση, έστω και με 460 ευρώ".

Είναι ξεκάθαρο πλέον, ότι μια τέτοια προοπτική δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα, αλλά φέρνει πιο κοντά το στόχο των μνημονίων, την ένταση, δηλαδή, της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, προς όφελος των επιχειρήσεων.
Κατ΄αρχήν, δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία, η εκ περιτροπής 5μηνη απασχόληση για 45.000 ανέργους, όταν το ποσοστό ανεργίας σε αυτές τις ηλικίες ξεπερνά το 50%, με συνέπεια ο αριθμός των ανέργων να είναι πολύ μεγαλύτερος από τον αριθμό των προσφερόμενων θέσεων. Άρα, μιλάμε για ανακύκλωση της ανεργίας, η οποία δεν έχει να προσφέρει κάτι στο σύνολο των νέων, αλλά στις επιχειρήσεις, οι οποίες μπορούν, αφενός να εκμεταλλεύονται τους νέους για ένα κομμάτι ψωμί, αφετέρου να τους χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης, εκβιάζοντας και τους υπόλοιπους εργαζομένους για αντίστοιχες υποχωρήσεις. Κι έτσι θα μπορεί και η κυβέρνηση να υπερηφανεύεται στο διεθνές επενδυτικό φόρουμ ότι η Ελλάδα είναι πλέον ένας από τους καλύτερους επενδυτικούς προορισμούς...!

Ταυτόχρονα, τα παραπάνω προγράμματα προβλέπουν και τη δυνατότητα επιδότησης 7.000 νέων ανέργων για το άνοιγμα νέας επιχείρησης!!! Κι αυτό τη στιγμή που τα λουκέτα στις επιχειρήσεις, από την έναρξη της κρίσης μέχρι το τέλος του 2012, υπολογίζονται σε 120.000! Βέβαια, υπάρχει θετική προοπτική, αφού, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του ελληνικού εμπορίου που παρουσίασε η ΕΣΕΕ, για το 2013 υπολογίζεται να κλείσουν μόλις (!) 2 στις 10 επιχειρήσεις... Αλλά, αυτό μάλλον λογικό ακούγεται, όταν τα μονοπώλια ενισχύονται και η συγκεντροποίηση των κεφαλαίων γίνεται όλο και μεγαλύτερη.

Plan B

*Από το ellinofreneia.net

Είναι το ζητούμενο εδώ και τρία χρόνια σε κάθε ενέργεια των κυβερνήσεων, της Ευρώπης, των κομμάτων, των υπουργών. Όλοι ψάχνουμε, διερευνούμε και αναζητούμε το plan b, πίσω από 

κάθε plan a.

Η ζωή, τα τελευταία μνημονιακά χρόνια έχει αναδείξει δύο θέματα. Πρώτον ότι όλα τα plan A έχουν αποτύχει οικτρά και δεύτερον ότι τα plan B τα θέτουν ή καλούνται να τα θέσουν, όλοι οι άλλοι εκτός από τον χειμαζόμενο λαό.

Η στήλη κατεβάζει πρόταση, που για άλλη μια φορά το κάνει για να εκτονωθεί η ίδια και όσοι θα βρουν το κουράγιο να την διαβάσουν. Η πρόταση έχει ως εξής:

Να θέσει ΔΙΚΟ ΤΟΥ Plan Β, ο χειμαζόμενος λαός. Να περιλαμβάνει κατάργηση όλων αυτών των πλαισίων που υπάρχουν μέχρι σήμερα, Ευρωπαϊκή Ένωση, Μνημόνια, Τρόικα, Οικονομικοί δείκτες, Δάνεια, Χρέη, Φόροι, Χαράτσια, Γιούρογκρουπ, κλπ. Να ακυρώσει όλα τα Plan A, από όπου και αν προέρχονται και αυτόματα να ενεργοποιηθεί ένα και μόνο σχέδιο, το λαϊκό Plan B.

Τρία χρόνια τώρα γίναμε πειραματόζωα, στο πιο αποτυχημένο και καταστροφικό πείραμα στην πρόσφατη οικονομική και πολιτική ιστορία της Ευρώπης. Τώρα ήρθε η ώρα να κάνουμε εμείς το δικό μας πείραμα, με πειραματόζωα αυτούς που μας δυναστεύουν.

Είδαμε ότι εμείς μπορούμε να ζήσουμε χωρίς δουλειά, αυτοί μπορούν να ζήσουν χωρίς τις επιχειρήσεις τους; Εμείς μπορούμε να ζήσουμε χωρίς μισθό, αυτοί μπορούνε να ζήσουν χωρίς κέρδη; Εμείς δεν βάζουμε πετρέλαιο για τον Χειμώνα, αυτοί μπορούν να το κάνουν; Εμείς φεύγουμε μετανάστες σε άλλη χώρα, αυτοί μπορούν να μεταναστεύσουν σε άλλη χώρα; Για εμάς το πείραμά τους προέβλεπε, εξαθλίωση, ανασφάλεια και φτώχεια. Ας προβλέψει το δικό μας πείραμα, εξαθλίωση, ανασφάλεια και φτώχεια γι αυτούς. Το δικό τους πείραμα έχει εκβιασμούς, τρομοκρατία, αυταρχισμό, βασανιστήρια, ξύλο διαπόμπευση. Ας έχει και το δικό μας πείραμα, τα ίδια ακριβώς στοιχεία! Αν δεν θέλετε, ας έχει τα μισά. (πάλι πολλά θα είναι).

Γιατί πρέπει συνεχώς να γίνεται το πείραμα, προς την μια κατεύθυνση. Ας γίνει και προς την άλλη.

Ξέρω τις ενστάσεις σας. «Δεν γίνονται αυτά, δεν είναι ρεαλιστικά, δεν είναι πραγματοποιήσιμα, δεν είναι ώριμος ο κόσμος, κλπ» Ενώ είναι ρεαλιστικό αυτό που συμβαίνει και θα συμβεί τους επόμενους μήνες;

Στο παράλογο που μας έχουν οδηγήσει, μόνο κάτι άλλο «παράλογο» μπορεί να απαντήσει.Δυστυχώς ή ευτυχώς. Εδώ που έχουμε φτάσει, λογικά σενάρια, ρεαλιστικές εκτιμήσεις, υπολογισμένες κινήσεις, δεν χωρούν. Το ανέφικτο είναι η λύση, το άπιαστο, το ακατόρθωτο, το ουτοπικό. Και αυτό είναι η αποφασιστικότητα ενός λαού, η αυταπάρνησή του, η δύναμή του, η θέλησή του από πειραματόζωο να γίνει επιστήμονας και να  πειραματιστεί με τον  δανειστή, τον τοκογλύφο, τον αφέντη του, τον δυνάστη του.

Στο κάτω κάτω πείραμα κάνουμε. Αν αποτύχει θα ζητήσουμε συγνώμη, όπως αυτοί. Αν πετύχει όμως, θα έχουμε για πρώτη φορά νικήσει και θα έχουμε κάνει όλους αυτούς που ρυθμίζουν εκατομμύρια ζωές, τρία χρόνια τώρα, κάτι που τόσο αγαπάνε.

Αριθμούς σε μια απλή στατιστική!

Θύμιος Κ.

11-14 Απρίλη 2013 το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Από την Πέμπτη 11 ως την Κυριακή 14 Απρίλη του 2013 θα πραγματοποιηθεί το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, όπως ανακοίνωσε η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος.

Αναλυτικά, ολόκληρη η Ανακοίνωση της ΚΕ σημειώνει τα εξής:

«Η Κεντρική Επιτροπή σε συνεδρίασή της αποφάσισε το 19o Συνέδριο του ΚΚΕ να πραγματοποιηθεί από την Πέμπτη 11 έως την Κυριακή 14 Απριλίου 2013, με τα παρακάτω θέματα:

1. Έκθεση δράσης της ΚΕ από το 18ο έως το 19ο Συνέδριο και τα νέα καθήκοντα του Κόμματος έως το 20ο Συνέδριο. – Πρόγραμμα του ΚΚΕ. – Καταστατικό του ΚΚΕ.

2. Εκλογή νέας Κεντρικής Επιτροπής και Κεντρικής Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου.» (902.gr)

Επιτέλους, ανακοινώθηκαν οι ημερομηνίες, κι έφυγε το πρώτο άγχος από όλους όσους "ενδιαφέρονται" για το κόμμα! Με το καλό, να ολοκληρωθούν οι διεργασίες, και να δημοσιευθεί και το καινούριο πρόγραμμα, μπας και σταματήσουν να κουτσομπολεύουν και κάνουν καμιά σοβαρή ιδεολογική τοποθέτηση επί της ουσίας (λέμε τώρα...)!

ΣΙΚΙΑΡΙΔΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ

Απαιτείται άμεση και πλήρης επαναλειτουργία του

Σε άλλη μια προσπάθεια αποκλεισμού των δυνάμεων που απαιτούν την άμεση και πλήρη επαναλειτουργία του Σικιαριδείου Ιδρύματος, με μόνιμο προσωπικό και χωρίς τροφεία για τους γονείς, επιδόθηκε η διοίκηση του Ιδρύματος, καθώς ειδοποίησε την Αστυνομία απαγορεύοντας να συμμετέχουν οι εκπρόσωποι του Σωματείου Εργαζομένων σε Μονάδες Ιδρύματα Σχολεία Ειδικής Αγωγής (ΣΕΜΙΣΕΑ), της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ) και της Λαϊκής Επιτροπής Αμαρουσίου σε σύσκεψη που γινόταν με γονείς και φορείς με τη διοίκηση.

Χάρη στο πείσμα της ΣΕΑΑΝ, του ΣΕΜΙΣΕΑ και της Λαϊκής Επιτροπής επιτεύχθηκε παρέμβαση όπου η Γεωργία Κουρή, εκ μέρους του Σωματείου, υπογράμμισε την ανάγκη για άμεση και πλήρη επαναλειτουργία του Ιδρύματος, για τακτική χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, την επαναπρόσληψη όλων των εργαζομένων. Ενώ ο Μάριος Δουμπός, εκ μέρους της ΣΕΑΑΝ, ανέδειξε τη σημασία της εξασφάλισης δημόσιου και δωρεάν συστήματος μεταφοράς από και προς τις δομές, όπου θα υπάρχει μόνιμο προσωπικό και συνοδοί, καθώς η εμπιστοσύνη που χτίζεται ανάμεσα στα παιδιά με ειδικές ανάγκες και έναν μόνιμο συνοδό είναι καθοριστικής σημασίας. Η διοίκηση από την πλευρά της -σύμφωνα με τους παραπάνω φορείς- υποστήριξε ότι πρώτα θα δει πόσα παιδιά πρόκειται κι επιθυμούν να πάνε στο Σικιαρίδειο και μετά θα δει πόσο προσωπικό και πόσα πούλμαν θα εξασφαλιστούν... Να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα μόλις 10 παιδιά καταφέρνουν να πάνε στο Ιδρυμα αφού οι οικογένειες των περισσότερων δεν μπορούν να τα μεταφέρουν γιατί εργάζονται.

ΣΕΑΑΝ, ΣΕΜΙΣΕΑ και Ενιαίος Σύλλογος Γονέων ΑμΕΑ Αττικής και Νήσων έχουν ήδη προγραμματίσει μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 11 Δεκέμβρη, στις 10 π.μ., στο υπουργείο Εργασίας.

Ποτέ δεν είναι αργά

Με την "επίσημη" έναρξη της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα (κρίση υπήρχε απ' το 2008, αλλά πιστοποιήθηκε με το πρώτο μνημόνιο) το 2010, η πρώτη κοινωνική ομάδα που επλήγη ήταν αυτή των συνταξιούχων, γιατί ήταν ο εύκολος στόχος, αφού

1) δύσκολα θα αντιδρούσαν στις περικοπές που υπέστησαν, είτε επειδή ήταν από χρόνια προσκολλημένοι σε συγκεκριμένα κόμματα και πολιτικές που δεν μπορούσαν (ή δεν ήθελαν καλύτερα) να αμφισβητήσουν, είτε επειδή λόγω ηλικίας δε θα διακρίνονταν από ιδιαίτερα επαναστατική διάθεση
2) αφενός, κάποιοι έπαιρναν αρκετά καλή σύνταξη, αφαιτέρου, ο κόσμος πείστηκε ότι είχαν μεγάλο μερίδιο ευθύνης (οι συνταξιούχοι) για την "κατάσταση που είχε περιέλθει η χώρα". Συν τοις άλλοις, είχαν ζήσει μια πολύ καλή και άνετη εικοσαετία, ώστε, σε συνδυασμό με τα προηγούμενα, να δέχονται αδιαμαρτύρητα τις μειώσεις.

Στη συνέχεια, αξιοποιώντας και την πολύ καλή δουλειά των προηγούμενων χρόνων, οδηγήσαν την κοινή γνώμη, όχι απλώς να δεχθεί, αλλά να ζητάει επιτακτικά, την καρατόμηση των δικαιωμάτων (μισθολογικών κι εργασιακών) των δημοσίων υπαλλήλων, αφού κι αυτοί, όπως και οι συνταξιούχοι, έφεραν εξίσου μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την "κατάσταση".

Κι εκεί που οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν αντιδρούσαν, νομίζοντας ότι τα "μέτρα" δε θα τους αγγίξουν, έρχεται το βάθεμα της κρίσης να αποδείξει ότι δεν έφταιγαν ούτε τα λαμόγια (μόνο), ούτε οι συνταξιούχοι, ούτε ο "υπερπλήρης και αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας", αλλά η καπιταλιστική κρίση που οδήγησε τους έχοντες την εξουσία να πάρουν μέτρα που έθιξαν και τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα (μεγάλη φορολόγηση, μείωση κατώτερου μισθού, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, απελευθέρωση απολύσεων, πλήρης εφαρμογή ελαστικών μορφών εργασίας), μειώνοντας δραματικά τους μισθούς, για όσους έχουν ακόμα δουλειά, και αυξάνοντας κατακόρυφα την ανεργία (στο 25% σήμερα). Ταυτόχρονα, η ίδια η κρίση, καταδίκασε τους νέους στην ανεργία (πάνω από 50% για τους νέους μέχρι 25 ετών).

Και σήμερα, με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, ολοκληρώνεται το έργο τους, με την επικείμενη φορολική αφαίμαξη των ελεύθερων επαγγελματιών (26% φόρος απ' το πρώτο ευρώ), στην προσπάθεια που κάνουν για να ξεπεράσει την κρίση του το κεφάλαιο, εξαφανίζοντας όσους έμπορους, επαγγελματοβιοτέχνες και αυτοαπασχολούμενους έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα... Και μετά να τους στέλνει ψυχολόγο, για να μην αυτοκτονήσουν!

Δεν ξέρω τι άλλο θα ακολουθήσει, ούτε πιστεύω ότι τα μέτρα θα σταματήσουν εδώ. Το σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν είναι αργά να ξεφορτωθούμε τις αλυσίδες μας..

Στη συνεδρίαση της ΕΕ της ΓΣΕΕ επιβεβαιώθηκε το πόσο ανάγκη είναι οι εργαζόμενοι να ξεμπερδέψουν μια ώρα αρχύτερα με αυτό τον αισμό των γραφειοκρατών και συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών

26 Νοεμβρίου 2012. Κατηγορία: Δελτία Τύπου του ΠΑΜΕ

Συνεδρίασε σήμερα η Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ. Και από αυτή τη συνεδρίαση, από τα όσα αποφασίστηκαν και από τα όσα διαδραματίστηκαν επιβεβαιώθηκε το πόσο ανάγκη είναι οι εργαζόμενοι να ξεμπερδέψουν μια ώρα αρχύτερα με αυτό τον αισμό των γραφειοκρατών και συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Αποφάσισαν ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ να κάνουν το συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Αλεξανδρούπολη. Ο φόβος φιλάει τα έρμα. Όσο πιο μακριά από τον «κίνδυνο» οι εργαζόμενοι να μπορούν να παρέμβουν τόσο καλύτερα. Αυτή είναι η στάση τους.

Και σε αυτή την συνεδρίαση εκφράστηκε η αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυνάμεις της Αυτόνομης Παρέμβασης και της επιδίωξης της να γίνει ΠΑΣΚΕ στη θέση της ΠΑΣΚΕ. Είναι αποκαλυπτικοί οι διάλογοι μεταξύ στελεχών της Αυτόνομης Παρέμβασης (Πρώην ΠΑΣΚΕ) όπως του Α. Κολλά με τον Προεδρείο της ΓΣΕΕ.

Ο μεν Κολλάς κατηγόρησε το Προεδρείο της ΓΣΕΕ ότι είναι με την Μέρκελ και τον Φούχτελ και έχει καταδικάσει τους εργαζόμενους με την στάση που ακολουθάει. Το δε Προεδρείο της ΓΣΕΕ του ανταπάντησε ότι όχι μόνο συμφωνούσε με αυτήν την πολιτική που σήμερα καταγγέλλει, αλλά μαζί παίρναμε τις αποφάσεις και μαζί τις υλοποιούσαμε προσθέτοντας ότι δήλωνε εθνικοσοσιαλιστής πράγμα το οποίο ο Κολλάς όχι μόνο δεν αρνήθηκε αλλά το επιβεβαίωσε πλήρως,

Τέτοιους συνδικαλιστές και ηγεσίες έχει ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός. Να τους χαίρεται η Αυτόνομη Παρέμβαση τέτοιους σαν τον Κολλά που δηλώνει Εθνικοσοσιαλιστής και τους έχει στην δύναμη της.

Μπορεί με αυτές τις δυνάμεις και ηγεσίες η εργατική τάξη να προσδοκά ότι μπορούν να οργανώσουν την πάλη της ενάντια στην επίθεση που δέχεται και είναι σε εξέλιξη;

Μπορεί με αυτές τις δυνάμεις να προσδοκά ένα κίνημα με προοπτική;

Το ΠΑΜΕ καταγγέλλει την απόφαση να γίνει το συνέδριο στην Αλεξανδρούπολη και αντιπρότεινε για παράδειγμα το Λαύριο, το Πέραμα, την Ελευσίνα, που σηματοδοτούν εργατικούς αγώνες και ταυτόχρονα τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης.

Οι εργαζόμενοι να δυναμώσουν στους χώρους δουλειάς τις συλλογικές αποφάσεις και αγώνες ενάντια στην υλοποίηση των βάρβαρων μέτρων που αποφάσισε η τρικομματική κυβέρνηση, να αλλάξουν τους συσχετισμούς στα συνδικάτα υπέρ των ταξικών δυνάμεων, να μαζικοποιήσουν τα συνδικάτα.

Το Γραφείο Τύπου

Θα τα ξαναπούμε...

Άκουσα χθες για ένα μήνυμα γραμμένο σε μια μάντρα, στη μέση του πουθενά, στην Ικαρία...

Θα τα ξαναπούμε... 

                                Δ.Σ.Ε.

Διαβάζοντας σήμερα για το θράσος των φασιστών να εμφανίσουν τη σημαία της χούντας στη χθεσινή τους συγκέντρωση στην Κρήτη, σκέφτηκα ότι η απάντηση έχει δοθεί από καιρό και είναι γραμμένη σε εκείνη τη μάντρα...

Κι όπως και τότε, έτσι και τώρα, ο λαός θα τους απαντήσει όπως πρέπει και η απάντηση θα είναι ηχηρή, χωρίς να αφήσει περιθώριο περαιτέρω "διαλόγου"...

*Η φωτογραφία είναι από την αναδημοσίευση μιας παλαιότερης, πολύ ωραίας ανάρτησης.

Κινηματογραφικό αφιέρωμα στον Μπέρτολτ Μπρεχτ

Το Δεκέμβριο, θα πραγματοποιηθεί κινηματογραφικό αφιέρωμα στον Μπέρτολτ Μπρεχτ με τίτλο: «Μπέρτολτ Μπρεχτ: “Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται να ‘ρθούν”», στα πλαίσια μιας σειράς πολιτιστικών εκδηλώσεων, που θα αποτελέσουν τον πρόλογο του 3ου επιστημονικού συνεδρίου της ΚΕ του ΚΚΕ, που θα είναι αφιερωμένο στον κορυφαίο μαρξιστή διανοητή, δραματουργό, ποιητή και σκηνοθέτη.





Το πρόγραμμα των προβολών έχει ως εξής:

• Τετάρτη 5 Δεκέμβρη (20.30) και Κυριακή 9 Δεκέμβρη (11.30)

«Η όπερα της πεντάρας» (Γερμανία 1931)
Σκηνοθεσία Γκέοργκ Βίλχεμ Πάμπστ, μουσική Κουρτ Βάιλ.
Με τους Λότε Λένια, Ρούντολφ Φόστερ, Κάρολα Νέχερ.

• Τετάρτη 12 Δεκέμβρη (20.30) και Κυριακή 16 Δεκέμβρη (11.30)

«Κούλε Βάμπε ή Σε ποιον ανήκει ο κόσμος;» (Γερμανία 1931)
Σενάριο Μπ. Μπρεχτ - Έρνστ Όντβαλντ, σκηνοθεσία Ζλάταν Ντούντοφ,
μουσική Χανς Άισλερ.

• Τετάρτη 19 Δεκέμβρη (20.30) και Κυριακή 23 Δεκέμβρη (11.30)

«Και οι δήμιοι πεθαίνουν» (ΗΠΑ 1943)
Σενάριο Μπ. Μπρεχτ - Φριτς Λανγκ, σκηνοθεσία Φριτς Λανγκ.
Σε πρώτη πανελλήνια προβολή.

• Τετάρτη 26 Δεκέμβρη (20.30) και Κυριακή 30 Δεκέμβρη (11.30)

«Ο Αφέντης Πούντιλα και ο υπηρέτης του Μάττι» (Γερμανία 1960)
Σενάριο Χέλα Βουολιγιόκι σε συνεργασία με τον Μπρεχτ,
σκηνοθεσία Αλμπέρτο Καβαλκάντι.
Σε πρώτη πανελλήνια προβολή.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Ο Μαρξ, ο Ενγκελς και ο Λένιν για την αντεπανάσταση

Ολοι οι μεγάλοι επαναστάτες είχαν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο της αντεπανάστασης. Στο κέντρο της διαμάχης ανάμεσα στις διάφορες τάσεις των αστών και των μικροαστών (π.χ. Ιακωβίνοι και Γιρονδίνοι), στη διάρκεια της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης μετά το 1789, βρισκόταν κύρια αυτό το πρόβλημα. Αλλά όταν το πέρασμα από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό - που δεν έθιγε την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ούτε την εκμετάλλευση, ούτε το διαχωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις, αλλά έφερνε μια άλλη τάξη εκμεταλλευτών στην εξουσία - προκάλεσε την πιο λυσσαλέα επίθεση της αντεπανάστασης, πόσο οξύτερα ήταν φυσικό να τεθεί το πρόβλημα της αντεπανάστασης, όταν με την εργατική τάξη έμπαινε στον παγκόσμιο ιστορικό στίβο εκείνη η δύναμη που είχε σα στόχο την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και την εξάλειψη κάθε είδους εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η ίδια η εργατική τάξη δεν είχε ακόμα σφυρηλατηθεί με κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είχε ακόμα δημιουργηθεί. Κι όμως υπήρχαν κιόλας τόσο πολλές εμπειρίες, ώστε ο Μαρξ και ο Ενγκελς αναγκάστηκαν να γράψουν στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» ότι «όλες οι δυνάμεις της γηραιάς Ευρώπης» ενώθηκαν για να κηρύξουν «έναν ιερό πόλεμο» κατά του κομμουνισμού. Η αντεπαναστατική λύσσα ενάντια στην εργατική τάξη άρχισε δηλαδή πολύ πριν ολοκληρωθεί η διαμόρφωσή της και μάλιστα προτού κατακτήσει κάπου την εξουσία.

Οι κλασικοί του επιστημονικού σοσιαλισμού αφιέρωσαν πολύ χρόνο και κόπο στη μελέτη της πείρας όλων των προηγούμενων επαναστάσεων με σκοπό να αντλήσουν διδάγματα για τους δικούς τους αγώνες ενάντια στην αντεπανάσταση. Πολλές από τις βασικές τους θέσεις για την επανάσταση και την αντεπανάσταση έχουν τέτοια γενική ισχύ για την ταξική πάλη, ώστε εδώ μπορεί πραγματικά να γίνει λόγος για νομοτέλειες. Καθοριστικό ρόλο στην επεξεργασία των διδαγμάτων της επανάστασης και της αντεπανάστασης έπαιξε η πρώτη προλεταριακή επανάσταση στον κόσμο, ο ηρωικός αγώνας των Κομμουνάρων του Παρισιού. Η Παρισινή Κομμούνα του 1871 έδειξε - πράγμα που επιβεβαίωσαν μεταγενέστερες επαναστάσεις - ότι η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της μπορούν να πάρουν την εξουσία γρήγορα, σχετικά αναίμακτα και με ελάχιστα θύματα, μόνο στην περίπτωση που η δράση τους είναι αποφασιστική και ενιαία και η αντίσταση της αστικής τάξης τσακίζεται με συνέπεια.

Απ' αυτήν ακριβώς την άποψη τα λάθη, ιδιαίτερα της Παρισινής Κομμούνας, είναι διδακτικά. Χρειάστηκε να πληρωθούν ακριβά με τη δολοφονία 30.000 οπαδών της Κομμούνας από την αντεπανάσταση. «Δύο λάθη κατέστρεψαν... τους καρπούς της λαμπρής νίκης. Το προλεταριάτο έμεινε στα μισά του δρόμου. Αντί να προχωρήσει στην "απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών", βαυκαλίστηκε με το όνειρο ότι η ύψιστη δικαιοσύνη θα γινόταν πραγματικότητα στην ενωμένη με το πανεθνικό καθήκον χώρα. Δεν εθνικοποιήθηκαν τέτοια ιδρύματα όπως, για παράδειγμα, η τράπεζα, ενώ μεταξύ των σοσιαλιστών κυριαρχούσαν ακόμα οι προυντονιστικές θεωρίες της "δίκαιης ανταλλαγής" κλπ. Το δεύτερο λάθος ήταν η υπερβολική μεγαλοψυχία του προλεταριάτου: Επρεπε να είχε εξοντώσει τους εχθρούς του, αντί γι' αυτό, όμως, προσπαθούσε να τους επηρεάσει ηθικά. Υποτίμησε τη σημασία της καθαρά στρατιωτικής δράσης στον εμφύλιο πόλεμο και αντί να στέψει τη νίκη του στο Παρίσι με μια αποφασιστική επίθεση στις Βερσαλλίες, αμφιταλαντεύτηκε κι έδωσε έτσι καιρό στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών, να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του σκότους και να τις εξοπλίσει για τη ματωμένη βδομάδα του Μάη» (Β.Ι.Λένιν: «Για την Παρισινή Κομμούνα», έκδοση «Μαρξίστισε Μπλέτερ», Φραγκφούρτη 1971, σελ. 11).

Η Παρισινή Κομμούνα έδειξε ολοκάθαρα: Η αστική τάξη δεν ανέχθηκε ποτέ κοντά στη δική της εξουσία και μια εργατική εξουσία. Για την «... αστική τάξη ο αφοπλισμός των εργατών ήταν λοιπόν πρώτη επιταγή» (Β.Ι.Λένιν: Απαντα, γερμ. εκδ. τομ. 28, σελ. 248). Αυτό είναι ένα δίδαγμα, που ισχύει ανάλογα και για την εργατική τάξη. Δεν μπορεί να επιτρέψει, να δημιουργηθεί μέσα στο σοσιαλισμό ένα δεύτερο και μάλιστα εξοπλισμένο κέντρο εξουσίας. Η αστική τάξη ποτέ δε συμβιβάζεται με τη μοίρα της, όταν έχει διωχτεί από την εξουσία. Ηταν και είναι πάντα έτοιμη, να χρησιμοποιήσει την αντεπανάσταση και την αιματηρή τρομοκρατία. Αν δεν τσακιστεί λοιπόν αποφασιστικά η αντίσταση της αστικής τάξης, τότε αυτή θα χρησιμοποιήσει την αντεπανάσταση, και μ' αυτήν ακριβώς την έννοια μια μισοτελειωμένη επανάσταση προκαλεί κατά κανόνα μια ολοκληρωμένη αντεπανάσταση. Γι' αυτό ο ασυμβίβαστος αγώνας της εργατικής τάξης ενάντια σε κάθε προσπάθεια αντεπαναστατικής δραστηριότητας, είναι προϋπόθεση κάθε επιτυχημένης σοσιαλιστικής επανάστασης.

Αυτό επιβεβαιώνει η συντριβή της Παρισινής Κομμούνας από τη διεθνή αντεπανάσταση όπως και η νικηφόρα Οχτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία και όλες οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις που ακολούθησαν. Η νικηφόρα εργατική τάξη πρέπει να οικοδομεί την πολιτική εξουσία της σε συμμαχία με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, τόσο για να περάσουν όλα τα βασικά μέσα παραγωγής σε κοινωνική ιδιοκτησία για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, όσο και να υπερασπίσει αποφασιστικά τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού ενάντια στην αστική τάξη. Αυτή, όσο ακόμα υπάρχει, θα προσπαθεί να επανακτήσει τη χαμένη εξουσία της, τα προνόμιά της. Αυτή την αλήθεια υπογράμμιζαν πάντα ο Μαρξ, ο Ενγκελς και ο Λένιν.

«Η ιστορική... αλήθεια συνίσταται στο ότι κανόνας κάθε βαθιάς επανάστασης είναι η μακρόχρονη, επίμονη, απεγνωσμένη αντίσταση των εκμεταλλευτών, που διατηρούν για πολλά χρόνια μεγάλα και ουσιαστικά πλεονεκτήματα απέναντι στους εκμεταλλευόμενους. Ποτέ - έξω από τη γλυκανάλατη φαντασία του γλυκανάλατου κουτεντέ Κάουτσκι - οι εκμεταλλευτές δε θα υποταχθούν στην απόφαση της πλειοψηφίας των εκμεταλλευομένων, χωρίς να δοκιμάσουν σε μια σειρά μάχες, σε μια τελευταία, απεγνωσμένη μάχη, τα πλεονεκτήματά τους... Και ύστερα από την πρώτη σοβαρή ήττα, οι εκμεταλλευτές που ανατράπηκαν, μα δεν περίμεναν την ανατροπή τους, δεν πίστευαν σε κάτι τέτοιο και δε δέχονταν ούτε σκέψη γι' αυτό, ρίχνονταν στη μάχη με δεκαπλασιασμένη ενεργητικότητα, με έξαλλο πάθος, με εκατονταπλάσιο μίσος, για να πάρουν πίσω το χαμένο "παράδεισο"... Και... πίσω από τους εκμεταλλευτές - καπιταλιστές σέρνεται η μεγάλη μάζα της μικροαστικής τάξης, που, όπως δείχνουν δεκάδες χρόνια ιστορικής πείρας σε όλες τις χώρες, διστάζει και ταλαντεύεται, σήμερα πάει με το προλεταριάτο, αύριο τη φοβίζουν οι δυσκολίες της επανάστασης, πανικοβάλλεται από την πρώτη ήττα ή μισο-ήττα των εργατών, εκνευρίζεται, παραδέρνει, μυξοκλαίει, μεταπηδά από το ένα στρατόπεδο στο άλλο...» (Β.Ι.Λένιν: Απαντα, ελλ. έκδ., «Σύγχρονη Εποχή», τομ. 37, σελ. 264-265).

Από την πάλη για την κατάκτηση των μαζών εξαρτάται τελικά η «τύχη» της επανάστασης ή της αντεπανάστασης. Η αντεπανάσταση αρχίζει αναντίρρητα με το γενικό σύνθημα: «πολιτική ελευθερία», «λαϊκά συμφέροντα». Ο Ενγκελς έγραφε σχετικά το 1884 στον Μπέμπελ: «Σε κάθε περίπτωση ο μοναδικός μας αντίπαλος τη μέρα της κρίσης και την επόμενη, είναι η συνολική αντίδραση που συσπειρώνεται γύρω από την καθαρή δημοκρατία» (Μαρξ - Ενγκελς: Εργα, γερμ. Εκδ., τομ.36, σελ. 253).

Αυτό το πρόβλημα είναι συνδεδεμένο με τη λύση πολλών δύσκολων προβλημάτων. Γιατί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού απαιτεί αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, «γιατί η νέα οργάνωση της παραγωγής είναι μια δύσκολη υπόθεση ακόμα και γιατί οι ριζικές αλλαγές σ' όλα τα επίπεδα της ζωής χρειάζονται χρόνο και τελικά γιατί η πανίσχυρη δύναμη της συνήθειας στη μικροαστική και αστική οικονομία μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με μακρόχρονο επίμονο αγώνα... Σ' ολόκληρο αυτό το διάστημα θα προβάλλουν αντίσταση τόσο οι καπιταλιστές και ταυτόχρονα οι πολυάριθμοι υπηρέτες τους από την αστική διανόηση που είναι συνειδητά αντίθετοι, όσο και η τεράστια μάζα των εργαζομένων που είναι βραχυκυκλωμένοι σε μικροαστικές συνήθειες και παραδόσεις, συμπεριλαμβανομένων και των αγροτών, και που γενικά αντιτίθενται όχι συνειδητά. Οι αμφιταλαντεύσεις είναι αναπόφευκτες σ' αυτά τα στρώματα» (Β.Ι. Λένιν: Απαντα, γερμ. εκδ., τομ. 29, σελ. 377, κ.ε.).

Ο Λένιν λέει παρακάτω ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού «είναι το έργο μιας μακρόχρονης, δύσκολης, σκληρής, ταξικής πάλης, που δε σταματά μετά την πτώση της εξουσίας του κεφαλαίου, μετά την καταστροφή του αστικού κράτους και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου (όπως το φαντάζονται μερικοί χοντροκέφαλοι από τον παλιό σοσιαλισμό και την παλιά σοσιαλδημοκρατία), αλλά αλλάζει μορφές και μάλιστα από πολλές απόψεις γίνεται σκληρότερη. Στον ταξικό αγώνα ενάντια στην αντίσταση της αστικής τάξης, ενάντια στην αδράνεια, τον κομφορμισμό, την αναποφασιστικότητα και τις αμφιταλαντεύσεις των μικροαστών, το προλεταριάτο πρέπει να υπερασπίζει την εξουσία του, να εντείνει την οργανωτική του επιρροή, να πετυχαίνει την "ουδετερότητα" εκείνων των στρωμάτων, που φοβούνται να εγκαταλείψουν την αστική τάξη και ακολουθούν το προλεταριάτο πολύ διστακτικά» (Β.Ι. Λένιν, Απαντα, γερμ. Εκδ., τομ. 29, σελ. 378).

«Εδώ όμως προσπαθεί να στηριχτεί η αντεπανάσταση. Για να πετύχει τους στόχους της, εκμεταλλεύεται τη μια ή την άλλη κρίση στην εργατική εξουσία, τα πολιτικά λάθη που γίνονται και που αφήνουν να δημιουργηθεί μια ρωγμή, από την οποία θα μπορούσε να περάσει η δυσαρέσκεια των μαζών. Αυτό σημαίνει, ότι για μια πραγματική αντεπανάσταση δεν αρκεί μόνο η επιθυμία της αστικής τάξης, αλλά και να κάνουν λάθη οι επαναστάτες. Και όχι μόνο αυτό: Για να πετύχει η αντεπανάσταση το σκοπό της, συμμαχεί στην ανάγκη, χωρίς να διστάσει ούτε μια στιγμή, με τον εχθρό ολόκληρου του έθνους» (Β.Ι. Λένιν: Εργα, γερμ. Εκδ., τομ. 15, σελ. 28).

Αυτό αποδείχτηκε με κλασικό τρόπο στη συμπεριφορά της γαλλικής αστικής τάξης το 1871, όταν για να μπορέσει να χτυπήσει την Παρισινή Κομμούνα συνθηκολόγησε με την Πρωσική Γερμανία του Μπίσμπαρκ, του οποίου οι στρατιές πολιορκούσαν την πρωτεύουσα.

Αν η Παρισινή Κομμούνα ήταν ένα ηρωικό παράδειγμα, που άφησε βαθιά ίχνη στη σκέψη και τη δράση της διεθνούς εργατικής τάξης κι έδωσε επανειλημμένα στους κλασικούς του μαρξισμού αφορμή για αναλύσεις, αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τη Μεγάλη Σοσιαλιστική Οχτωβριανή Επανάσταση. Εδώ έσπασε για πρώτη φορά η αλυσίδα του καπιταλισμού στο ένα έκτο της Γης. Και αν η Παρισινή Κομμούνα στάθηκε αιτία για τη σύμπραξη της αστικής τάξης, των «εθνικών εχθρών» Γαλλίας και Γερμανίας κατά της εργατικής τάξης του Παρισιού, ενώ από την άλλη μεριά οι επαναστατικές δυνάμεις ολόκληρου του κόσμου συμπαραστέκονταν στην Παρισινή Κομμούνα, η Οχτωβριανή Επανάσταση οδήγησε σε μια διεθνή συμμαχία ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κατά της νεαρής σοβιετικής εξουσίας, που έγινε ιδιαίτερα εμφανής στον επεμβατικό πόλεμο 14 ιμπεριαλιστικών κρατών, που άρχισε το καλοκαίρι του 1918.

Και η αστική τάξη δεν κουράστηκε από τότε, να οργανώνει συνεχώς νέα στρατιωτικά σύμφωνα, νέες συμμαχίες, νέες μηχανορραφίες κατά του νικηφόρου σοσιαλισμού μέχρι και τη μεγάλη γενοκτονία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Προσπάθησε επανειλημμένα, να οργανώσει κι άλλες μορφές αντεπανάστασης, όπως η απόπειρα να ανατρέψει το σοσιαλισμό στη ΓΛΔ τον Ιούνη του 1953, να κάνει το ίδιο πράγμα το φθινόπωρο του 1956 στην Ουγγαρία και μετά πάλι το 1968 στην Τσεχοσλοβακία.

*Απόσπασμα από το ένθετο ιστορίας του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη (25/11/12)

Η αντικομμουνιστική παραχάραξη της Ιστορίας από αστικά, νεοναζιστικά έντυπα

Είναι γεγονός πως, ιστορικά, κάθε φορά που ο καπιταλισμός περνούσε κρίση, ο αντικομουνισμός οξυνόταν (δίπλα σε κάθε μορφής καταστολή) υπό το φόβο της ριζοσπαστικοποίησης των μαζών και με στόχο την ενσωμάτωσή τους. Ένα δείγμα της έντασης αυτής του αντικομμουνισμού σήμερα αποτελεί η αναβίωση μιας σειράς «επιχειρημάτων» κατά του ΚΚΕ που κατασκευάστηκαν την περίοδο της Κατοχής και διαδίδονται στις μέρες μας ευρέως από διάφορα αστικά, εθνικιστικά, νεοναζιστικά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. «Αξιοποιούνται» δε στην πρώτη γραμμή της αντικομμουνιστικής επίθεσης κομμάτων όπως η Χρυσή Αυγή ή ο ΛΑ.Ο.Σ. και όχι μόνο.

Πρόκειται για «ντοκουμέντα» που στη διάρκεια της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης παράχθηκαν μαζικά προκειμένου να δυσφημιστεί ο αγώνας του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Δεκάδες «συμφωνίες» έκαναν τότε την εμφάνισή τους, με τις οποίες το ΕΑΜ και το ΚΚΕ άλλοτε «πρόδιδαν» την Ελλάδα στους Αλβανούς, άλλοτε στους Βούλγαρους, άλλοτε στους Γιουγκοσλάβους, άλλοτε στους Γερμανούς κ.ο.κ. Ας τα εξετάσουμε ένα προς ένα.

Το «Σύμφωνο» του Πετριτσίου

Το περιβόητο πια «Σύμφωνο» του Πετριτσίου, η πλέον αναπαραγόμενη και ταυτόχρονα γνωστή πλαστογραφία του είδους της, «συνάφθηκε» στις 12 Ιουλίου 1943 μεταξύ του Γ. Ιωαννίδη (εκ μέρους του ΚΚΕ) και του Δ. Δασκάλωφ (εκ μέρους του ΚΚ Βουλγαρίας). «Προέβλεπε» τη δημιουργία Βαλκανικής Ένωσης Σοβιετικών Δημοκρατιών, στην οποία η Μακεδονία θα εντασσόταν ως Αυτόνομη Σοβιετική Δημοκρατία. Σύμφωνα με τον Χ. Νάλτσα (αρχηγό του πολιτικού κλάδου της ΠΑΟ), «αντίγραφον ταύτης επρομηθεύθη ολίγον μετά την υπογραφήν της η σχετική υπηρεσία της Πανελληνίου Απελευθερωτικής Οργανώσεως (ΠΑΟ) εν Θεσσαλονίκη και υπέβαλεν εις την εν Καΐρω Ελληνικήν κυβέρνησιν και το Συμμαχικόν στρατηγείον της Μέσης Ανατολής… Το σύμφωνον τούτο εδημοσιεύθη και από το όργανον του χιτλερικού κόμματος Volkischer Beobachter και δεν ημφεσβητήθη ποσώς κατά την εποχήν εκείνην από το ΚΚΕ».1 Καθώς αναφέρει ο H. Richter, εκτός από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους (που αξιοποίησαν το όλο θέμα στο έπακρο προκειμένου να «υποσκάψουν την επιρροή του ΚΚΕ και να το στιγματίσουν ως αντεθνικό»), το «Σύμφωνο» εκμεταλλεύτηκαν προπαγανδιστικά τόσο οι Βρετανοί (διοχετεύοντάς το στις εφημερίδες, π.χ. στη «Daily Herald»), όσο και ο ΕΔΕΣ (δημοσιεύοντάς το στην εφημερίδα του «Νέα Ελλάδα»).2

Il conformista, Giorgio Gaber (GR sub)

«Πατέρα συγχώρεσέ με αλλά αρνούμαι να πολεμήσω για το Ισραήλ σου»

«Πατέρα συγχώρεσέ με αλλά αρνούμαι να πολεμήσω για το Ισραήλ σου». Η δήλωση αυτή ανήκει στην 19χρονη Omer Goldman η οποία είναι αντιρρησίας συνείδησης του Ισραηλινού στρατού (SHMINISTIM). Η πανέμορφη Omer αρνήθηκε να καταταγεί στον ισραηλινό στρατό και για το λόγο αυτό θα στερηθεί την ελευθερία της καθώς αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης. Το αξιοσημείωτο όμως  ίναι ότι η Omer είναι κόρη του πρώην αναπληρωτή επικεφαλής της Μοσάντ. Μάλιστα ο πατέρας της εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στον τομέα της ασφάλειας στο Ισραήλ. Ο δικαστής που εξέτασε την υπόθεσή της προσπάθησε να την μεταπείσει λέγοντάς της: «Στα σημεία του ελέγχου μπορείτε να δίνετε καραμέλες στα παιδιά της Παλαιστίνης».
Η απάντηση της κοπέλας ήταν αφοπλιστική: «Τι προσφέρει μια καραμέλα αν αυτά τα παιδιά υπάρχουν εκεί σε εδάφη που δεν αναγνωρίζονται ως δικά τους; Πλήρης σεβασμός και αλληλεγγύη σε αυτά τα νιάτα».

Πάντως δεν είναι η πρώτη φορά που η Omer έχει αρνηθεί να καταταγεί στον στρατό. Η ίδια έχει κρατηθεί και πάλι στο παρελθόν, μετά τη συμμετοχή της σε ακτιβιστικές δράσεις ενημέρωσης και διαμαρτυρίας για τους βομβαρδισμούς στη Γάζα. Λαμβάνει μέρος σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις από τα 16 της.
«Πήγα σε ένα χωριό στη Δυτική όχθη και ο ισραηλινός στρατός έφτιαξε ένα σημείο ελέγχου στο κέντρο του χωριού. Χωρίς κανένα λόγο, απλά για να τρομοκρατήσουν τους ανθρώπους εκεί άρχισαν να ουρλιάζουν στον κόσμο και να πυροβολούν στον αέρα σαν τρελοί. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί το έκαναν αυτό. Υποτίθεται πως ο ρόλος του στρατού σε μια κοινωνία είναι για να προστατεύει τους πολίτες, όχι για να τους τρομοκρατεί. Εγώ αρνούμαι να υπηρετήσω σε έναν στρατό που σκοτώνει και δολοφονεί αθώους ανθρώπους. Αρνούμαι να συμμετάσχω στα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει η χώρα μου. Η βία δε θα φέρει κανενός είδους λύση. Δε θα συμμετάσχω στη βία, κι ας γίνει ό,τι είναι να γίνει. Κατάλαβα την πραγματικότητα που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, μόνο όταν πέρασα στην αντίπερα όχθη και είδα τι γίνεται με τα ίδια μου τα μάτια. Οι αρχές του Ισραήλ παραπληροφορούν τον κόσμο. Λένε ψέμματα ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε άμυνα ενάντια στην τρομοκρατία. Έχουμε τη μεγαλύτερη λογοκρισία παγκοσμίως».
Η Omer μίλησε όμως και για τον πατέρα της στέλνοντάς του ένα μήνυμα: «Έχουμε τον ίδιο ακριβώς χαρακτήρα. Είμαστε επίμονοι και θέλουμε να φέρουμε εις πέρας αυτό για το οποίο παλεύουμε. Είμαστε όμως και εντελώς ιδεολογικά αντίθετοι. Εγώ παλεύω για το τέλος της αιματοχυσίας».

Πηγή: Πρώτο Θέμα via Οικοδόμος

Στο χορό των κινητοποιήσεων στον κλάδο των Τηλεπικοινωνιών και οι εργαζόμενοι στη WIND

Οργανωμένη καλά μοιάζει η επίθεση στους εργαζομένους στον κλάδο των Τηλεπικοινωνιών, αφού λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση για μειώσεις μισθών στη Forthnet, έρχεται η WIND να ανακοινώσει νέες απολύσεις, μετά από αυτές που έγιναν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.

Οργανωμένη όμως πρέπει, και απ' ότι φαίνεται θα είναι, και η αντίσταση των εργαζομένων στον κλάδο, καθώς το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής στηρίζει, μετά τον αγώνα των εργαζομένων της Forthnet, και τις κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν οι εργαζόμενοι της WIND, οι οποίοι κήρυξαν στάση εργασίας σήμερα από τη 1 το μεσημέρι μέχρι τις 5 το απόγευμα, ζητώντας να παρθούν πίσω οι απολύσεις. Παράλληλα το ΣΕΤΗΠ καλεί όλους τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΤΗΠ τη Δευτέρα, 26/11, στις 6 το απόγευμα στα γραφεία του συνδικάτου στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας (ΕΚΑ), Γ' Σεπτεμβρίου 48β και Μάρνη.

Διαβάστε εδώ την ανακοίνωση της «Ταξικής Ενότητας Εργαζομένων» στον όμιλο «Wind».

«Καταδικάζουμε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται»

Ο πιο «κομψός» τρόπος για να υπονομεύσεις το δίκιο του αγώνα των καταπιεσμένων είναι να παίρνεις «ίσες» αποστάσεις ανάμεσα στο «δίκιο», στις «ελευθερίες» και στο «δικαίωμα» του καταπιεστή να καταπιέζει, και στο δίκιο, στις ελευθερίες και στο δικαίωμα του καταπιεσμένου να αντιδρά, να αντιστέκεται αλλά και να επιτίθεται ενάντια στην καταπίεση και στον καταπιεστή.
Ο ακόμα «κομψότερος» τρόπος για να αποκηρύξεις τον αγώνα του καταπιεσμένου ενάντια στον τύραννο και εκμεταλλευτή του, είναι να βαφτίζεις «βία» την αντίσταση και τη διαμαρτυρία του, την οποία βέβαια σπεύδεις μετά να την αντιπαραβάλεις με τη βία του εκμεταλλευτή ώστε με την ευπρέπεια που αρμόζει στον κόσμο των εστέτ του ανθρωπισμού, να αποφανθείς:
 Τον παραπάνω λυρικό «πασιφισμό», της καταδίκης της βίας «απ' όπου κι αν προέρχεται», ένα σχήμα που αποτελεί σήμα κατατεθέν των προπαγανδιστικών μηχανισμών των καθεστώτων της βίας και της εκμετάλλευσης, τον ακούσαμε προχτές να διατυπώνεται και από την κυρία Ρένα Δούρου, στέλεχος και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.
                                                                         

*

Φυσικά δεν είναι της ώρας να κάνουμε μαθήματα (πολύ περισσότερο σε μια αριστερή...).
Αλλά, προς δόξαν της πραγματικότητας, τη βία - συστατικό στοιχείο της ύπαρξης των κοινωνιών όπου αντιπαρατίθενται αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα - είτε την καταδικάζεις, είτε δεν την καταδικάζεις, αυτή υπάρχει. Ερήμην των ηθικοπλαστικών κηρυγμάτων.
Είναι σαν να καταδικάζεις το θάνατο. Οσο κι αν τον καταδικάσεις, αυτός υπάρχει και θα υπάρχει (μέχρι τη δευτέρα παρουσία, τουλάχιστον...). Και η αναγνώριση ότι υπάρχει, μόνο ως παραλογισμός θα μπορούσε να εκληφθεί ως εκδήλωση «αγάπης» προς το θάνατο ή ως δήλωση «δικαίωσης» της ύπαρξής του.
Το ίδιο συμβαίνει, για παράδειγμα, με το θέμα του πολέμου. Η στάση μας απέναντί του δεν τελειώνει (ούτε καν αρχίζει) με την έκφραση της καταδίκης του. Αλλά με τον προσδιορισμό του χαρακτήρα του πολέμου. Δηλαδή αν είναι δίκαιος ή άδικος ο πόλεμος, από πλευράς εκείνων που είτε ως αμυνόμενοι, είτε ως επιτιθέμενοι, συμμετέχουν σε αυτόν.
Εκτός αν καταλήξουμε ότι κάθε πόλεμος είναι άδικος. Ως εκ τούτου εξίσου «άδικο» με τους Τούρκους το '21 είχαν και οι επαναστατημένοι Ελληνες. Αλλά τότε, αν κάθε πόλεμος είναι «άδικος», και η αδικία επιμερίζεται εξίσου σε όλους όσους συμμετέχουν ή εξαναγκάζονται να συμμετάσχουν σε αυτόν, τότε η δικαίωση του «αδικητή» είναι εξασφαλισμένη.

*

Το ζητούμενο, λοιπόν, όταν μιλάμε για βία, δεν είναι να αραδιάσουμε επίθετα και προσδιορισμούς για να αποδείξουμε πόσο απεχθής μας είναι, μη και δεν πάρουμε μέρος στο γενικό μεθύσι κάποιας αταξικής, απολίτικης και αντι-ιστορικής «συναδέλφωσης».