Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Ομολογεί ότι έλεγε καραμπινάτα ψέματα



Τι λέει μέχρι στιγμής και ανεξαρτήτως πού θα καταλήξει τελικώς ο ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και των εφαρμοστικών νόμων; Σε αδρές γραμμές λέει ότι δεν μπορούμε να την στηρίξουμε δεδομένων των στρατηγικών μας διαφορών και κυρίως αυτής που αφορά στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας.
Τι λέει δηλαδή; Ομολογεί ότι δε γίνεται η χώρα να παραμένει στην ΕΕ και ταυτόχρονα να καταργεί δανειακές συμβάσεις και μνημόνια και να εφαρμόζει μια άλλη φιλολαϊκή πολιτική. Ερχεται λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ στα λόγια του ΚΚΕ. Παραδέχεται έστω και εμμέσως ότι το μνημόνιο - αντιμνημόνιο δεν ήταν ποτέ το
πραγματικό δίλημμα ούτε η πραγματική διαχωριστική γραμμή βρίσκεται ανάμεσα στις δυνάμεις που το εφαρμόζουν και σ' αυτές που το αντιπαλεύουν. Ομολογεί δηλαδή ότι έλεγε καραμπινάτα ψέματα στο λαό.
Δεν χρειαζόταν βεβαίως να το πει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό για το οποίο κραυγάζει η ίδια η πραγματικότητα σε όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ που με ή χωρίς μνημόνια εφαρμόζουν με πυγμή την ίδια πολιτική τσακίσματος των λαών προς όφελος των μονοπωλίων. Εχει όμως αξία να καταγραφεί αφού πάνω σ' αυτά τα κίβδηλα διλήμματα οικοδόμησε την προεκλογική εκστρατεία, κερδοσκοπώντας με την αγωνία του λαού.
Και θα συνεχίσει την κερδοσκοπία όσο μπορεί και όσο τον παίρνει, αφού τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και αποκαλύπτουν την πολιτική του απατεωνιά. Ετσι χτες σε ανακοίνωσή του αναφέρει ότι δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που οδηγεί τη χώρα στην έξοδο απ' την Ευρωζώνη, αλλά η κυβερνητική πολιτική που απομονώνει τη χώρα και γι' αυτό η συγκυβέρνηση είναι υπόλογη.
Με κάθε τρόπο πασχίζει να κρύψει ότι κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ δουλεύει εκεί για την πάρτη του, για τα συμφέροντα των αστών του καταρχήν και πως όλα μαζί ενιαία επιτίθενται στα λαϊκά δικαιώματα αφού αυτό προστάζει το συμφέρον των αστικών τους τάξεων. Πως οι όποιες συμμαχίες εντός της ΕΕ όταν συμβαίνει να υπάρξουν δεν υπερασπίζονται τους λαούς και το δίκιο τους. Οτι η αποδέσμευση απ' τη λυκοσυμμαχία, σε συνδυασμό με τη μετατροπή των μονοπωλίων σε λαϊκή ιδιοκτησία, δεν σημαίνει απομόνωση και καταστροφή, αντίθετα είναι προϋπόθεση δρομολόγησης φιλολαϊκών εξελίξεων και μπορεί να επιβληθεί από ένα λαό αποφασισμένο να πάρει τη ζωή του στα χέρια του.
 

Περί τηλεοράσεως ο λόγος...

 

Επειδή η περίοδος των διακοπών και της ξεγνοιασιάς (ησυχάστε, πλάκα κάναμε), είναι η καλύτερη ευκαιρία για μια εντατική τηλεοπτική αποτοξίνωση, αναδημοσιεύουμε σήμερα ένα άρθρο του "Ρίζου" από τις 24 Απρίλη 2012, για να αντιληφθούμε τώρα και πιο ψύχραιμα, τον αποφασιστικό ρόλο των ΜΜΕ στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση και τα "ανισόρροπα" αποτελέσματα της επιρροής των...


                         *****

Περί τηλεοράσεως ο λόγος...



Γρηγοριάδης Κώστας
Τα τελευταία χρόνια είμαστε μάρτυρες μιας γιγαντιαίας επιχείρησης χειραγώγησης του ελληνικού λαού. Σε αυτήν την προσπάθεια εξέχοντα ρόλο παίζει η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ και ιδιαίτερα της τηλεόρασης.
Πλήθος ζητημάτων προκύπτουν από αυτήν τη διαδικασία, μέρος των οποίων θα μας απασχολήσει σε αυτό το άρθρο.
Απουσία κοινωνικής, πολιτικής και ιστορικής αλληλουχίας
Πέραν του γεγονότος της παραχάραξης της Ιστορίας, της επεξεργασίας των πληροφοριών κ.λπ. υπάρχει και το γεγονός της «κατασκευής» ή της απουσίας του πλαισίου μέσα στο οποίο προκύπτουν οι καταστάσεις.
Αρκετές φορές οι πληροφορίες έρχονται στον τηλεθεατή χωρίς να δίνονται σε αυτόν το πλαίσιο μέσα στο οποίο τοποθετούνται τα γεγονότα και αυτό, τόσο μέσα στο χρόνο, όσο και μέσα στο χώρο. Ιδιαίτερα τα παιδιά μπορούν να παρακολουθούν με ενδιαφέρον ένα ιστορικό γεγονός, αλλά να μην ξέρουν για ποιο πρόκειται. Είναι γνωστά τα παραδείγματα της σύγχυσης της επανάστασης του 1821 με τον πόλεμο του 1940 κ.τ.λ. Ιστορίες και φιλμ σχετικά με την κοινωνική δικαιοσύνη, τα εγκλήματα πολέμου, μπορεί να «κινητοποιήσουν» τον τηλεθεατή και να τον ευαισθητοποιήσουν ενάντια στην αδικία και τον πόλεμο, όμως κάτω από ποιες συνθήκες κοινωνικές, πολιτικές, ιστορικές συνέβη ο Μάης του 1936 ή ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία;
Γι' αυτά δεν ξέρουν τίποτα. Ο σκοπός λοιπόν είναι να ευαισθητοποιηθεί ο μέσος τηλεθεατής για πολλά ζητήματα, αλλά να μην ενημερωθεί. Ετσι, η τέχνη της χειραγώγησης, μέσα από την τηλεόραση, οδηγεί σε συναισθηματικές αντιδράσεις και όχι σε κριτικούς ή λογικούς στοχασμούς. Η τηλεόραση περιγράφει το «φλογάτο κόκκινο του ουρανού όχι όμως και την πόρτα του φτωχού που φλέγεται». Προξενεί συναισθήματα κοινά που θύτες και θύματα μπορούν να νιώσουν, αλλά αποκρύπτει τους νόμους που τα διέπουν.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φίλη δημοσιογράφο μεγάλου ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού, που σε μια κινητοποίηση των εργαζόμενων στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, και ενώ οι εργαζόμενοι είχαμε κλείσει την πύλη του νοσοκομείου, να με ρωτάει για τα συναισθήματά μου όταν κάθε πρωί περνάω την πύλη του νοσοκομείου...
Επίσης, η παρεχόμενη πληροφορία είναι γενικά αποσπασματική και σπάνια ολόπλευρη και ενιαία. Η ιστορία εμφανίζεται έτσι, σαν μια διαδοχή απομονωμένων γεγονότων που τίποτα δεν τα συνδέει μεταξύ τους. Από αυτήν την άποψη, χάνεται η κοινωνική, ιστορική, πολιτική, οικονομική πλευρά των καταστάσεων, πριμοδοτείται η γεγονοτολογία και η «μύτη της Κλεοπάτρας» ή η «ιστορία» μιας σαπουνόπερας έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το έπος του 1940 ή τους αγώνες των εργαζομένων.


 

EIMAI EΛΛΗΝ ΕΞΩ ΟΙ ΞΕΝΟI

του momus

Είμαι Έλλην. Απόγονος του Περικλή και του Καραϊσκάκη. Δεν έχει σημασία τι δουλειά κάνω και πώς τα βγάζω πέρα, είμαι απλά Έλλην. Η τάξη μου είναι κάτι που αυτοκαθορίζεται, τη δουλειά μου μπορεί να τη χάσω ανα πάσα στιγμή, αλλά το ότι είμαι Έλλην είναι κάτι διαφορετικό. Είναι κάτι που δε μπορεί να μου το πάρει κανείς. Εγώ του δίνω ότι έννοια θέλω κι όποιος το αμφισβητεί είναι απλά εχθρός μου. Είμαι μάγκας, ο ικανότερος του κόσμου και κανείς δε μπορεί να με ξεγελάσει. Έχω ιστορία που ταυτίζεται με όλα τα κατορθώματα της ανθρωπότητας και όταν αυτό δε συμβαίνει έχω την κουλτούρα να τη κατασκευάσω στα μέτρα μου. Μισώ το αφεντικό μου αλλά δε θέλω το κακό του. Το οτι υπάρχει μου δίνει την ελπίδα οτι θα γίνω κι εγώ αφεντικό. Φοράω ό,τι φοράει, συχνάζω εκεί που συχνάζει κι εκείνος, ψηφίζω ό,τι ψηφίζει. Τι ψηφίζω? Ό,τι δε θα με σηκώσει από την καρέκλα μου. Είμαι πολύ σπουδαίος εγώ για να ασχολούμαι με μικροπράγματα, άσε να βγάζουν άλλοι το φίδι από την τρύπα. Όποιος θα μου πει οτι συμφωνεί με αυτό που θέλω να ακούσω , είναι ο ηγέτης μου. 

Η ταξική φύση του ναζιστικού κόμματος



Οι κρατικομονοπωλιακές μέθοδοι που τελειοποίησε ή εγκαινίασε το «1000χρονο Ράιχ» δεν ήταν τίποτε άλλο από μια παραχώρηση — συχνά, με φανερά σκανδαλώδη τρόπο— όλης της γερμανικής οικονομίας σε μια χούφτα μεγάλων επιχειρήσεων. Αυτές οι επιχειρήσεις «τσέπωσαν» τα κολοσσιαία κέρδη της στρατιωτικοποίησης και της δουλικής εκμετάλλευσης των ξένων, ιδιαίτερα «Ανατολικών» εργατών, αλλά και της λεηλασίας όλης της Ευρώπης.

Το «Εθνικό Σοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα» (Nazional-Sozialistische Deutsche Arbeiter Partei - NSDAP) ήταν πάντα και έμεινε ως το τέλος το κόμμα που εξυπηρέτησε κατά τον πιο τέλειο, ως τώρα, τρόπο τα συμφέροντα της μεγάλης αστικής τάξης, των κορυφών του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Τέτοιο ήταν και πριν το 1933, και μετά, τέτοιο έμεινε και ως τις 9 Μάη 1945.