Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Τι είναι ο Ιμπεριαλισμός





Για τον Λένιν ο Ιμπεριαλισμός είναι Καπιταλισμός σε ένα συγκεκριμένο στάδιο ανάπτυξης. Ο Ιμπεριαλισμός είναι δηλαδή μια έννοια ταυτόσημη με αυτήν του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Για τον Λένιν τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του Καπιταλισμού ήταν τα εξής:

«1) Συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου, που έχει φτάσει σε τέτοια υψηλή βαθμίδα ανάπτυξης, ώστε να δημιουργεί μονοπώλια που παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην οικονομική ζωή.

2) Συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό και δημιουργία μιας χρηματιστικής ολιγαρχίας πάνω στη βάση αυτού του χρηματιστικού κεφαλαίου.

3) Εξαιρετικά σπουδαία σημασία αποκτά η εξαγωγή κεφαλαίου, σε διάκριση από την εξαγωγή εμπορευμάτων.

4) Συγκροτούνται διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών, οι οποίες μοιράζουν τον κόσμο.

5) Εχει τελειώσει το εδαφικό μοίρασμα της γης ανάμεσα στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές δυνάμεις. 

Ο ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός στο στάδιο εκείνο της ανάπτυξης, στο οποίο έχει διαμορφωθεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, έχει αποκτήσει εξαιρετική σημασία η εξαγωγή κεφαλαίου, έχει αρχίσει το μοίρασμα του κόσμου από τα διεθνή τραστ και έχει τελειώσει το μοίρασμα όλων των εδαφών της γης από τις μεγαλύτερες καπιταλιστικές χώρες» (Λένιν, «Απαντα», τ.27, σελ. 323).

Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι για τον Λένιν (και τον Μαρξισμό γενικότερα) ο Ιμπεριαλισμός-στην ουσία του- δεν είναι απλά εξωτερική πολιτική,  διακρατικές σχέσεις,  στρατιωτικές επεμβάσεις, δεν είναι γενικά οι "μεγάλες χώρες". Όλα αυτά υπήρχαν και πρίν τον Ιμπεριαλισμό. Στην Μαρξιστική και Λενινιστική θεωρία ο όρος Ιμπεριαλισμός δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Αυτά ανήκουν στην αστική ιστοριογραφία που περιγράφει π.χ και την αρχαία ρώμη σαν ιμπεριαλιστική.  Οι επεμβάσεις και οι διακρατικές σχέσεις στον Ιμπεριαλισμό προκύπτουν σαν αποτέλεσμα (και όχι σαν αιτία) της Ιμπεριαλιστικής ανάπτυξης δηλαδή της Καπιταλιστικής ανάπτυξης σε μια συγκεκριμένη ιστορική φάση. Προφανώς στο εσωτερικό του Ιμπεριαλιστικού συστήματος υπάρχουν διαβαθμίσεις αλλά αυτές δεν αφορούν το ζήτημα αν η μία η άλλη χώρα είναι Ιμπεριαλιστική η όχι αλλά τον συσχετισμό μεταξύ των Ιμπεριαλιστικών χωρών.

Παίρνοντας υπόψη το γεγονός ότι η θεωρία του Ιμπεριαλισμού αναπτύχθηκε απο τον Μαρξισμό στις αρχές του 20ου αιώνα είναι αυτονόητο ότι το 2012 (δηλαδή ένα αιώνα μετά) δεν υπάρχει καμία, απολύτως καμία, ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα που να μην είναι Καπιταλιστική με τα χαρακτηριστικά του Μονοπωλιακού Καπιταλισμού, δηλαδή Ιμπεριαλιστική. Το ερώτημα είναι άλλο, αν χρειάζεται να αναπτύξουμε την Μαρξιστική και Λενινιστική θεωρία με βάση την σημερινή εποχή και όχι αν θα διαγράψουμε τον Ιμπεριαλισμό για να γυρίσουμε (με λενινιστικές ταμπέλες) στις αστικές θεωρίες του Ιμπεριαλισμού πρίν απο τον Λένιν.

Η άποψη που δεν εξετάζει τον Ιμπεριαλισμό σαν Καπιταλισμό αλλά τον περιορίζει στην κυριαρχία των "μεγάλων χωρών" βεβαίως υπάρχει αλλά δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον Λένιν, ούτε με τον Μαρξισμό. Είναι η άποψη του Χόμπσον και κυρίως του Κάουτσκυ οι οποίοι έβλεπαν τον Ιμπεριαλισμό σαν πολιτική και μάλιστα σαν πολτική του "παρασιτικού χρηματιστικού κεφαλαίου" το οποίο διαχώριζαν απο το "παραγωγικό βιομηχανικό κεφάλαιο". Και αυτό φυσικά το έκαναν για συγκεκριμένους λόγους, για να ξορκίσουν την εργατική εξουσία πρός όφελος της μίας η της άλλης αστικής διαχείρησης.

Το ότι σήμερα υπάρχουν απόψεις που στο όνομα του Λένιν ισχυρίζονται ότι οποιαδήποτε ανεπτυγμένη Καπιταλιστική χώρα δεν είναι Ιμπεριαλιστική αντανακλά την επιρροή της αστικής ιδεολογίας πάνω στον Μαρξισμό. Αντανακλά όμως-όταν δεν γίνεται συνειδητά- και άγνοια των κλασικών και του Λένιν συγκεκριμένα. Πρόκειται για θεμελιώδη ζητήματα γιατί η εκτίμηση για τον χαρακτήρα του διεθνούς συστήματος και της Ελλάδας δεν είναι φιλολογική άσκηση αλλά αφορά την στρατηγική του εργατικού και Κομμουνιστικού κινήματος. Έτσι δεν είναι τυχαίο που όλοι όσοι βλέπουν τον Ιμπεριαλισμό με την οπτική του Κάουτσκυ (άσχετα αν επικαλούνται τον Λένιν) καταλήγουν σε προτάσεις αστικής διαχείρισης, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Στο ερώτημα λοιπόν "τι είναι ο Ιμπεριαλισμός" η απάντηση, απο την πλευρά της Μαρξιστικής και Λενινιστικής θεωρίας είναι μία: είναι ο Μονοπωλιακός Καπιταλισμός. Οποιαδήποτε άλλη απάντηση είναι προφανώς νόμιμη αλλά δεν μπορεί να υποστηρίζεται με βάση το έργο του Λένιν και του επαναστατικού Μαρξισμού. Αλλιώς πλαστογραφεί την Μαρξιστική και Λενινιστική θεωρία για πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες.

 Η συντακτική επιτροπή του PRAXIS

Κατέρρευσε η κατασκευασμένη κατηγορία σε βάρος του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, Γιώργου Τούσσα

Κατέρρευσε η ανυπόστατη και κατασκευασμένη δίωξη σε βάρος του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, Γιώργου Τούσσα, για δήθεν απιστία σε βάρος του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου, στο οποίο συμμετείχε ως εκπρόσωπος των ναυτεργατών, για την χορήγηση πιστοποιητικού μη οφειλής του ΕΓ/ΟΓ πλοίου "ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΟΙΡΑΣ" της εταιρείας "ΜΑΡΕ ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ".

Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ είχε δηλώσει προφορικώς, εγγράφως και....
με την ψήφο του, ότι επιθυμεί την άρση της ασυλίας του, για να αποδείξει το ανυπόστατο της σε βάρος του κατηγορίας.

Το Συμβούλιο Εφετών Πειραιά με το υπ' αριθμ. 229/2012 Βούλευμά του αποφάνθηκε αμετάκλητα να μην αποδοθεί σε βάρος του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, Γιώργου Τούσσα, κατηγορία για την πράξη της απιστίας από κοινού σχετική με την υπηρεσία σε βάρος του Δημοσίου και ειδικότερα σε βάρος του ΝΠΔΔ "Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου", καθόσον όπως έκρινε δεν στοιχειοθετείται σε βάρος του αντικειμενικά και υποκειμενικά η τέλεση αδικήματος.

Η ανωτέρω απόφαση του Συμβουλίου Εφετών Πειραιά καταδεικνύει ότι η κατηγορία σε βάρος του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ ήταν εντελώς ανυπόστατη και αστήρικτη. Επιβεβαιώνεται ότι στόχος της δίωξης ήταν να συκοφαντηθεί το ΚΚΕ, να χτυπηθεί η ηθική του υπόσταση και οι δεσμοί του με την εργατική τάξη, τον εργαζόμενο λαό. Να συγκαλυφτούν οι πραγματικοί ένοχοι και οι αιτίες της χρεοκοπίας του ΝΑΤ και των άλλων ασφαλιστικών ταμείων των εργαζομένων, που είναι οι εφοπλιστές συνολικά η πλουτοκρατία, η καπιταλιστική εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού.

Με επιστολή που έστειλε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Γιώργος Τούσσας προς τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Martin Schulz και τον πρόεδρο της Επιτροπής Νομικών Θεμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Klaus-Heiner Lehne γνωστοποίησε το με αριθμό 229/2012 απαλλακτικό Βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Πειραιά, για να λάβουν γνώση σχετικά με την εξέλιξη της πιο πάνω υπόθεσης το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η Επιτροπή Νομικών Θεμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

http://ksipnistere.blogspot.gr

Για τον Ριζοσπάστη και τις μειώσεις των μισθών των επαγγελματικών στελεχών του ΚΚΕ


«Το ΚΚΕ είναι το πρώτο κόμμα που εφαρμόζει άμεσα στις κομματικές του επιχειρήσεις τα αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα που παίρνουν οι αστικές κυβερνήσεις… και μετά τις καταγγέλλει», λέει σχετικό άρθρο στο portal της Χρυσής Αυγής.
Μιλάνε για τους εργάτες τα ναζιστικά, φασιστικά και αντικομμουνιστικά απολιθώματα, στηρίγματα του συστήματος και ιδεολογικό – φονικό όπλο του. Επιχειρούν να μειώσουν το κύρος και το ήθος του ΚΚΕ, αυτοί που ως λύκοι στηρίζοντας το σύστημα, με το ένα χέρι αρπάζουν το φαΐ, και με το άλλο μασκαρεύονται σε «κοκκινοσκουφίτσες» με συσσίτια πείνας και «έγνοια για τις γιαγιάδες». Αυτοί που ως σωματέμποροι που πουλάνε ανασφάλιστους εργάτες στους εργοδότες με 18 ευρώ και ζητούν φοροαπαλλαγές υπέρ των εφοπλιστών, που προτείνουν να αναλάβει ο λαός τα χρέη των τραπεζιτών. Οι φουσκωτοί που χτυπάνε με ρόπαλα και μαχαίρια μετανάστες, ή εργάτες που καλούν σε απεργία και αγωνίζονται ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους για να ζει καλά ο λαός.
Την κρίση και τις συνέπειές της δεν τα δημιούργησε το ΚΚΕ. Οι κομμουνιστές ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει ανεργία, απόλυση, ξέρουμε τι σημαίνει φτώχεια, γιατί και τα μέλη και στελέχη του τα βιώνουν. Το ΚΚΕ μπορεί να κοιτά το λαό στα μάτια, γιατί είναι το μόνο κόμμα που αγωνίζεται για την προστασία των ανέργων και των οικογενειών τους, για να καταργηθεί η αιτία που τη γεννά: η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και να γίνουν λαϊκή ιδιοκτησία, ώστε να μπορεί ο λαός να ζει καλά χωρίς στερήσεις.
Το ΚΚΕ υφίσταται με τραγικές συνέπειες την οικονομική κρίση, που οδηγούν σε μείωση των οικονομικών δυνατοτήτων του, στο να μπορεί να έχει αυτοτελή υποδομή για να διαδίδει τις θέσεις του στο λαό, να συμβάλει στην οργάνωση της ταξικής πάλης. Το ΚΚΕ δεν έχει επιχειρήσεις όπως έχουν οι καπιταλιστές για απόσπαση κέρδους. Έχει τεχνικές υποδομές όπου δουλεύουν κομμουνιστές και άλλοι εργαζόμενοι. Η μείωση των εργαζομένων στον Ριζοσπάστη είναι μια αναγκαστική επιλογή για να διατηρήσει το κύριο: την ύπαρξη του Ριζοσπάστη, την εφημερίδα του, βασικό όπλο στην αποκάλυψη της αλήθειας που αποκρύπτουν ή διαστρεβλώνουν τα καπιταλιστικά μέσα ενημέρωσης.
Τα μέλη και τα στελέχη του που εργάζονται στις υποδομές του ΚΚΕ ή τα επαγγελματικά του στελέχη, δεν εργάζονται στη βάση του ατομικού ώφελους, αλλά είναι επαναστάτες, συνειδητοί εργάτες που ξέρουν ότι σήμερα συνεισφέρουν και μέσω της επαγγελματικής απασχόλησής τους, με όλες τις δυνάμεις τους με ανιδιοτέλεια στην ταξική πάλη. Ναι προσφέρουμε μέρος του μισθού μας, ναι θα ζουν τα παιδιά μας πιο φτωχικά, γιατί αγωνιζόμαστε για όλες τις φτωχές οικογένειες, γιατί αυτό που στερούμαστε το προσφέρουμε στην πάλη για την απελευθέρωση των εργατών από τα αφεντικά, συνεισφέρουμε όπως και όλοι οι εργάτες, άνεργοι, φτωχοί που στερούνται από το πενιχρό εισόδημά τους και ενισχύουν οικονομικά το Κόμμα τους. Είναι σύγχρονος ηρωισμός, όπως χτες που άφηναν πίσω παιδιά, γονείς, και έδιναν τη ζωή τους στις φυλακές, στα ξερονήσια, που τους έστελναν η εγχώρια και γερμανική αστική τάξη και οι ταγματασφαλίτες-πρόγονοι της Χρυσής Αυγής.
Είμαστε περήφανοι που έχουμε τα ιδανικά της θυσίας για το λαό μας! Να ξέρουν κάτι όλοι οι όψιμοι «φίλοι του λαού», οι κομμουνιστές θα κάνουν κάθε θυσία για να νικήσει ο λαός !

Η απάντηση στην κριτική του "ΠΡΙΝ" στις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου


Όσοι έσπευσαν να πολεμήσουν τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου εντελώς συμπτωματικά χρησιμοποίησαν τα εξής όπλα: διαστρέβλωση, συκοφάντηση, λαθροχειρία. Ανάμεσα σε αυτούς και η εφημερίδα «Πριν» του ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θα περίμενε κανείς, από κάποιους που θεωρούν τον εαυτό τους αντικαπιταλιστική δύναμη και κλίνουν τις λέξεις ρήξη και ανατροπή σε όλες τις πτώσεις, να αντιπαρατεθούν στα κύρια σημεία των Θέσεων του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Κι όμως για αυτά ούτε λέξη.

Είναι δυνατόν να μην είδαν ότι η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ θέτει ως πιθανό ενδεχόμενο την εμπλοκή της Ελλάδας σε έναν γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και μάλιστα με ξεκάθαρο τρόπο τοποθετείται για το ποια πρέπει να είναι θέση και η δράση του εργατικού κινήματος; Είναι τόσο ασήμαντο ή δευτερεύον αυτό το ζήτημα;

Ακόμα: Δεν είδαν ότι οι Θέσεις κάνουν εκτενή αναφορά στη δημιουργία επαναστατικής κατάστασης, ως αποτέλεσμα της όξυνσης της κρίσης και του ιμπεριαλιστικού πολέμου; Ή δεν ξέρουν τι σημαίνει; Επίσης δεν πρόσεξαν τις επεξεργασμένες θέσεις του ΚΚΕ για τα βασικά χαρακτηριστικά της εργατικής – λαϊκής εξουσίας;

Από ό,τι φαίνεται έχουν πολύ σοβαρούς λόγους να σιωπούν γύρω από αυτά τα ζητήματα.

Αντιπαρερχόμαστε τις χοντροκομμένες διαστρεβλώσεις, τις συκοφαντίες περί «προκλητικού σεχταρισμού της ηγεσίας του ΚΚΕ» και «ότι αντιμετωπίζει αφ' υψηλού τους λαϊκούς αγώνες» (το ΚΚΕ;). Προσπερνάμε τις ηλιθιότητες περί κοινοβουλευτικών αυταπατών στις οποίες το ΚΚΕ είναι δέσμιο. Άλλωστε πάει πολύ να το λένε αυτό εκείνοι που πανηγύρισαν ως νίκη της αριστεράς το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μάη και οι οποίοι κρίνουν το ΚΚΕ με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα.

Πάμε στην πιο σοβαρή πολεμική που υποτίθεται ότι κάνει το «Πριν», γιατί μόνο πολεμική στις Θέσεις του Συνεδρίου δεν είναι. Λέει ότι το ΚΚΕ προτείνει «Λαϊκή συμμαχία με τον εαυτό του χωρίς ανατροπή». Καταρχήν, από πότε η ανατροπή δεν είναι η επαναστατική ανατροπή της αστικής τάξης από την εργατική, αλλά αλλαγή μιας κυβέρνησης από μια άλλη; Κι από πότε αυτός ο ορισμός είναι αντικαπιταλιστικός;

Συνεχίζουμε. Πολύ πρωτότυπη η κατηγορία της απομόνωσης! Πρέπει να έψαξαν πολύ εκεί στο «Πριν» για να τη βρουν. Όμως η συμμαχία της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων είναι απομόνωση; Από ποιους; Από τα ανώτερα μεσαία στρώματα ή από τμήματα της πλουτοκρατίας; Με αυτούς καμιά συμμαχία, την ανατροπή τους θέλουμε. Όμως εσείς κύριοι του «Πριν» από ποια θέση ακριβώς κρίνετε το ΚΚΕ;

Γράφει το «Πριν»: «Χαρακτηρίζουν τη λαϊκή συμμαχία ως ένα πολιτικό μέτωπο». Μα που το βρήκατε κύριοι αυτό; Χίλιες αναφορές έχουν οι Θέσεις ότι πρόκειται περί συμμαχίας κοινωνικών δυνάμεων, αυτών που έχουν αντικειμενικά συμφέρον από την ανατροπή του καπιταλισμού (εργατική τάξη και μισοπρολετάριοι) και την πάλη κατά των μονοπωλίων (αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες κλπ) και των δεσμών των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Μια λαϊκή συμμαχία που σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης ο στόχος του ΚΚΕ είναι να εξελιχθεί σε επαναστατική.

Στη συνέχεια λένε ότι είναι «περίεργη η λαϊκή συμμαχία» που προτείνει το ΚΚΕ. Συγχαρητήρια κύριοι, πρόκειται περί θαυμάσιας τοποθέτησης! Όμως πού βρίσκεται το περίεργο αυτής της συμμαχίας; Μήπως στο ότι σε αυτήν συγκεντρώνονται τα πιο ριζοσπαστικά και μαχόμενα τμήματα της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, με κέντρο οργάνωσης και δράσης τους τόπους δουλειάς, τους κλάδους και τις λαϊκές συνοικίες; Ότι αυτή θα μάχεται για να οργανώνει καθημερινά την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για τα άμεσα ζωτικά της ζητήματα, την απόκρουση των βάρβαρων μέτρων, θέτοντας ταυτόχρονα και το θέμα της κατάκτησης της εξουσίας;

Το «Πριν» διαστρεβλώνει τις θέσεις του ΚΚΕ για να κρύψει τα αδιέξοδα που έχει το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτοί βλέπουν την ανάπτυξη του κινήματος να έρχεται από τα πάνω, μέσα από το παζάρι κάποιων αριστερών ηγεσιών να διαμορφώνονται όροι για κοινή δράση των εργαζομένων. Η ριζοσπαστικοποίηση του λαού να γίνεται με κόλπα, με κάποιους προθάλαμους, που έχουν ως προμετωπίδα κάποια δόση ριζοσπαστικών συνθημάτων, αλλά σε καμία περίπτωση δεν οδηγούν έξω από το σύστημα. Π.χ. στα συνθήματα «έξω η τρόικα – κάτω τα μνημόνια – σύγκρουση με την ΕΕ»! Μπορεί κάποιος να προσθέσει και δεκάδες άλλα ακόμα, όπως «έξω ο Ράιχενμπαχ και ο Φούχτελ» και η «εσωτερική τρόικα» και πάει λέγοντας. Με αυτά κύριοι δε ριζοσπαστικοποιούνται συνειδήσεις, ούτε διαμορφώνεται κίνημα ικανό να συγκρουστεί αποφασιστικά και να ανατρέψει την αστική τάξη και την εξουσία της. Για να γίνουν αυτά χρειάζεται κίνημα χειραφετημένο, με ηγετική δύναμη την εργατική τάξη που στοχεύει στη λαϊκή εξουσία, στην αποδέσμευση από την ΕΕ και στην κοινωνικοποίηση όλων των μονοπωλίων. Αυτά που λετε εσείς, εγκλωβίζουν το κίνημα μέσα στις μικροαστικές αυταπάτες και αστικές αντιθέσεις, τραβούν προς τα πίσω και αφοπλίζουν τα ριζοσπαστικά στοιχεία και τους όποιους αγώνες αναπτυχθούν. Όποιος θέλει να είναι συνεπής με τη γραμμή σας καταλήγει ή στη θέση του καθηγητή Ε. Μπιστάκη που προτείνει «μίνιμουμ πρόγραμμα» και κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ δήθεν για την ανακούφιση του λαού, δηλαδή την αυτοκτονία του κινήματος και του λαού ή στην άλλη γραμμή του άλλου καθηγητή Ν. Κοτζιά, που υπήρξε κι αυτός ιδρυτικό σας στέλεχος και που στην ουσία λέει «αντιμνημονιακή συσπείρωση με τα πατριωτικά τμήματα της πλουτοκρατίας που θέλουν αποδέσμευση από το ευρώ και σύναψη συμμαχίας με άλλο κέντρο ΗΠΑ – Ρωσία – Κίνα».

Γι’ αυτό κύριοι του ΝΑΡ συνεχίστε όσο θέλετε τις ιδεολογικοπολιτικές ακροβασίες, τις διαστρεβλώσεις, την επανάληψη τετριμμένων συκοφαντιών κατά του ΚΚΕ. Αλλά με αυτά δεν μπορείτε να αποφύγετε να δώσετε συγκεκριμένες απαντήσεις στα συγκεκριμένα ερωτήματα που αντικειμενικά τίθενται σήμερα. Εφόσον είναι ώριμες οι υλικές συνθήκες για τη σοσιαλιστική επανάσταση, ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος, οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται και είναι εμφανής ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου, γιατί η εργατική τάξη και ο λαός δεν μπορούν να οικοδομήσουν μια αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή συμμαχία από σήμερα με στόχο να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων;

Τέλος, πρόγραμμα σημαίνει καθορισμός του στρατηγικού στόχου κάθε κόμματος. Για το ΚΚΕ και την εργατική τάξη ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος. Το ΝΑΡ και άλλες παρόμοιες οργανώσεις παραπέμπουν το σοσιαλισμό στις ελληνικές καλένδες.

902.gr