Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Τέχνη για αντίσταση

"Κοκκινο Ποτάμι", ελαιογραφία σε καμβά
Ένα νέο ιστολόγιο γεννήθηκε από την, ολοένα και μεγαλύτερη στις μέρες μας, ανάγκη για δημιουργία και έκθεση νέων έργων, που να αναδεικνύουν και να προωθούν την ταξική πάλη, έργων τέχνης, στρατευμένης με την πάλη της εργατικής τάξης, τέχνης που μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ένα σημαντικό όπλο στην προσπάθεια που κάνει το εργατικό κίνημα για την ανασύνταξη και την αντεπίθεσή του με στόχο την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας
"...όπου ο εργάτης θα είναι καλλιτέχνης και ο καλλιτέχνης εργάτης..." (Λαϊκή Αντεπίθεση)




ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
Ξεκινάμε στη μέση του Φθινοπώρου...
Σας καλωσορίζουμε στο ταξίδι μας...
Και σας καλούμε στον αγώνα μας, στείλτε μας δημιουργίες σας, σκέψεις σας και ο,τι ευφραίνει την   ψυχή σας...

***************

Μια ημέρα...
κάθεσαι σπίτι μόνος, βλέπεις τηλεόραση, βγαίνεις βόλτα, δουλεύεις, είσαι άνεργος, δεν έχεις λεφτά, χαζεύεις στο ιντερνετ, άγχος, μέλλον;, κοιτάς απο το παράθυρο
και σκέφτεσαι
και έχεις όνειρα
και πιάνεις το πινέλο
και ζωγραφίζεις
έτσι απλά
το συζητάς με φίλους
σε ακολουθούν
και Μια Ημέρα
παύει να είναι μια απλή καθημερινή μέρα
σκέφτεστε, ονειρευόσαστε, ζωγραφίζετε
γιατί;
οι καιροί δύσκολοι
όμως θα ρθουν καιροί (θα τους διεκδικήσουμε)
όπου
ο εργάτης θα είναι καλλιτέχνης και ο καλλιτέχνης εργάτης.

***************



Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Μπαράζ διώξεων, συλλήψεων και καταδικαστικών αποφάσεων εναντίον μαθητών, φοιτητών και εργαζομένων τον τελευταίο μήνα

Τη μορφή χιονοστοιβάδας έχουν πάρει τον τελευταίο μήνα οι διώξεις, συλλήψεις και καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον μαθητών, φοιτητών και εργαζομένων. Αναφέρουμε επιγραμματικά:

Λαμία: Πρωτοφανείς συλλήψεις και καταδίκες μαθητών του 1ου ΕΠΑΛ Λαμίας που βρισκόταν υπό κατάληψη

Ηγουμενίτσα: Σε δίκη παραπέμφθηκαν 10 μαθητές, που συνελήφθησαν μέσα στο σχολείο τους που τελούσε υπό κατάληψη

Κόρινθος: Αναίτιες συλλήψεις μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ με πρόσχημα τη «ρύπανση του περιβάλλοντος» επειδή προπαγάνδιζαν με φυλλάδια τις θέσεις του Κόμματος


Πύργος: Συνέλαβαν μέλη της ΚΝΕ  για... «ρύπανση του περιβάλλοντος» γιατί προπαγάνδιζαν το σύγχρονο «ΟΧΙ»



Με αποκορύφωμα την καταδίκη σε 5 μήνες φυλάκιση του Πέτρου Πουντίδη και Παύλου Πουντίδη, συνδικαλιστών των ταξικών σωματείων Μετάλλου Πειραιά και Ηλεκτρολόγων Πλοίων. Η δίκη αφορούσε στις κινητοποιήσεις που έκαναν τα ταξικά συνδικάτα στο Βιομηχανικό Πάρκο Σχιστού (ΒΙΠΑΣ) το καλοκαίρι του 2008, για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στη συνδικαλιστική δράση, τις Συμβάσεις Εργασίας, συνολικά τη δουλειά με δικαιώματα.

Συνδικαλιστές Ν/Ζώνης: Καταδικάστηκαν από το Πλημμελειοδικείο Πειραιά μετά από μηνύσεις εργολάβων

Η βιομηχανία διώξεων σε βάρος του ταξικού κινήματος πρέπει να προβληματίσει σοβαρά κάθε τίμιο εργάτη. Να πάρει απάντηση ο κρατικός - εργοδοτικός αυταρχισμός με καθολική συμμετοχή στην απεργία στις 6 Νοέμβρη

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Παλιά ανιστόρητα επιχειρήματα από τον κ. Πρετεντέρη

Μόλις μία μέρα μετά την επέτειο του «ΟΧΙ», της αντίστασης του ελληνικού λαού με μπροστάρη τους κομμουνιστές, έρχεται ο κ. Πρετεντέρης μέσα από «ΤΑ ΝΕΑ» (29/10/2013) για να «βάλει στη θέση τους» τους «ανιστόρητους» (όπως ισχυρίζεται ο ίδιος). Τι επιλέγει να «αναδείξει» με αφορμή την επέτειο προς «αποκατάσταση» της «ιστορικής αλήθειας»; Μα βεβαίως, τη «συμμαχία Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης με το λεγόμενο Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ», η οποία, λέει, «δεν ήταν επιλογή ανάγκης, ούτε περιστάσεων», αλλά μια «κανονική μοιρασιά της Ανατολικής Ευρώπης». «Να θυμηθούμε, λοιπόν» υπογραμμίζει, «πως όταν ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος την 1η Σεπτεμβρίου 1939, η ναζιστική Γερμανία, η φασιστική Ιταλία και η κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση βρίσκονταν στο ίδιο στρατόπεδο»!!
Ο κ. Πρετεντέρης «ξεχνάει» -όλως περιέργως- ότι της υπογραφής του γερμανοσοβιετικού Συμφώνου μη-επίθεσης και όχι συμμαχίας, είχε προηγηθεί η Συμφωνία του Μονάχου μεταξύ των αστικών «Δημοκρατιών» της Βρετανίας και της Γαλλίας και των φασιστικών καθεστώτων της Γερμανίας και της Ιταλίας, με την οποία οι πρώτες άφηναν ελεύθερα τα χέρια του Χίτλερ για να κινηθεί προς Ανατολάς (προς τη Σοβιετική Ένωση δηλαδή) παραδίδοντάς του στο πιάτο την Τσεχοσλοβακία. Άλλωστε κοινός στόχος όλων ήταν το τσάκισμα του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους.
Όπως επίσης «ξεχνάει» ότι η ΕΣΣΔ πραγματοποίησε αλλεπάλληλες προσπάθειες για τη δημιουργία «κοινού μετώπου» απέναντι στην επιθετικότητα του φασισμού-ναζισμού, για την αποφυγή του πολέμου. Ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε: Το Μάρτη του 1939 η σοβιετική κυβέρνηση πρότεινε στη Γαλλία, τη Βρετανία, την Πολωνία, τη Ρουμανία και την Τουρκία τη σύγκληση διάσκεψης με αντικείμενο την αντιμετώπιση μιας ενδεχομένης γερμανικής επίθεσης. Η Αγγλία αρνήθηκε και η διάσκεψη δεν έγινε ποτέ. Χωρίς αποτέλεσμα ήταν και η νέα πρόταση της ΕΣΣΔ στις 27 Μάη προς Γαλλία και Βρετανία για την οργάνωση ενεργού αμοιβαίας βοήθειας εναντίον κάθε επιθετικής ενέργειας στην Ευρώπη. Το ίδιο και στις 23 Ιούλη.
Τέλος -για να έρθουμε και στην ίδια την Πολωνία- το Μάη του 1939, η ΕΣΣΔ πρόσφερε στρατιωτική βοήθεια και στην πολωνική κυβέρνηση σε περίπτωση πολέμου. Η απάντηση της τελευταίας (με τις ευλογίες της Γαλλίας και της Βρετανίας, αλλά και τις εγγυήσεις τους, που τελικά αποδείχθηκαν κάλπικες) υπήρξε αρνητική. Μόνο αφού όλες οι παραπάνω προσπάθειες είχαν αποτύχει (με ευθύνη των «Δημοκρατιών», που βεβαίως ευελπιστούσαν και ενθάρρυναν την επιθετικότητα του Χίτλερ απέναντι στην ΕΣΣΔ), μόνο τότε η σοβιετική κυβέρνηση επεδίωξε την προσωρινή ειρήνη με τη Γερμανία ως τελευταίο μέσο άμυνας, για την καθυστέρηση έστω της επίθεσης, που έτσι κι αλλιώς θεωρούνταν αναπόφευκτη (η ΕΣΣΔ ανέμενε μια τέτοια επίθεση από πολύ καιρό πριν και δεν είχε καμιά αυταπάτη ως προς αυτό). Το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ εξασφάλισε στη χώρα 21 πολύτιμους μήνες ειρήνης, που κατόπιν αποδείχτηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προετοιμασία ενόψει της γερμανικής επίθεσης. Εκτός και αν ο κ. Πρετεντέρης θα επιθυμούσε μια διαφορετική εξέλιξη των πραγμάτων.
Καμιά «μοιρασιά» της Πολωνίας δεν έγινε. Οι σοβιετικές δυνάμεις εισήλθαν στις περιοχές της Δυτικής Ουκρανίας και Δυτικής Λευκορωσίας μετά τη φυγή της πολωνικής κυβέρνησης στο εξωτερικό, ενώ -να το τονίσουμε αυτό- αντιμετώπισαν ελάχιστη αντίδραση από τον πολωνικό στρατό. Πρόκειται δε για περιοχές, τις οποίες η Πολωνία (με τις πλάτες και τις λόγχες του διεθνούς ιμπεριαλισμού) απέσπασε από την επαναστατημένη Ρωσία το 1918-1920 και όπου το 1939 ζούσαν 9.000.000 Ουκρανοί και 12.000.000 Λευκορώσοι, πληθυσμοί που η ΕΣΣΔ δεν ήθελε να πέσουν στα νύχια των ναζί.
Όσο, για το σοβιετοφινλανδικό πόλεμο (τον οποίο ο κ. Πρετεντέρης παρουσιάζει ως μέρος της υλοποίησης της «μοιρασιάς» της Ευρώπης μεταξύ φασιστών και κομμουνιστών, σημειώνοντας μάλιστα την 3μηνη «ηρωική αντίσταση του φινλανδικού λαού»), να υπενθυμίσουμε ότι στο πλευρό των Φινλανδών, έσπευσαν να συνδράμουν, εκτός από τις «δημοκρατικές» ΗΠΑ, Γαλλία και Βρετανία και η φασιστική Ιταλία. Να υπενθυμίσουμε επίσης στον κ. Πρετεντέρη, λάτρη και αναζητητή της ιστορικής αλήθειας, πως η Φινλανδία τάχθηκε κατόπιν και ανοιχτά με τις δυνάμεις του Άξονα, μετέχοντας στρατιωτικά στην επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα» των ναζί κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
«Τον Μάιο 1940», προσθέτει στη συνέχεια, η ΕΣΣΔ «εισέβαλε στη Λετονία, στη Λιθουανία και στην Εσθονία -τη στιγμή που η ναζιστική Γερμανία κατακτούσε την Ολλανδία, το Βέλγιο και τη Γαλλία». Ένα και το αυτό δηλαδή! «Ξεχνά» όμως πως στις τρεις Βαλτικές χώρες το 1940 πραγματοποιήθηκαν σοσιαλιστικές επαναστάσεις και κατόπιν εισήλθαν εθελοντικά και έπειτα από ψηφοφορία στη Σοβιετική Ένωση.
Λέει και άλλα τραγελαφικά ο κ. Πρετεντέρης (μεταξύ άλλων και ότι η ναζιστική Γερμανία διεξήγε τον πόλεμο με σοβιετικό πετρέλαιο, παρότι τα στρατιωτικά αποθέματα που είχε φτιάξει έως το 1939 προέρχονταν από αμερικανικές και βρετανικές εταιρείες – η δε «Στάνταρ Όιλ» συνέχισε τις business με το 3ο Ράιχ και στη διάρκεια του πολέμου).
Για να καταλήξει στο ότι στην αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπήρχε «συμμαχία των άκρων», πως «κάποιοι» (εννοώντας τους κομμουνιστές) «προσήλθαν στον μεγάλο αντιφασιστικό πόλεμο μάλλον καθυστερημένα, μάλλον άθελά τους και αφού πρώτα τους την έπεσαν οι φασίστες». Οι κομμουνιστές, κ. Πρετεντέρη, πολεμούσαν το φασισμό από τη γέννησή του (από τη δεκαετία του 1920 ακόμα), όταν μερίδα των αστικών τάξεων όλων των χωρών φλέρταρε μαζί του ως μέσο τρομοκράτησης και καταστολής των κοινωνικών αγώνων και ως συνολικότερη «λύση» στα αδιέξοδα που δημιούργησε η καπιταλιστική κρίση του 1929-1933 για το αστικό πολιτικό σύστημα. Οι κομμουνιστές υπήρξαν επίσης εκείνοι που και στη συνέχεια αποτέλεσαν τους κύριους αιμοδότες του αντιφασιστικού αγώνα. Η Σοβιετική Ένωση έδωσε σε αυτό τον αγώνα πάνω από 20.000.000 παιδιά της, σηκώνοντας το συντριπτικό βάρος του πολέμου: 2 στους 5 νεκρούς του πολέμου ήταν Σοβιετικοί πολίτες. Δύο εκατομμύρια νεκρούς έδωσε μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα των μπολσεβίκων (συγκριτικά να υπενθυμίσουμε ότι οι απώλειες των ΗΠΑ και της Βρετανίας στον πόλεμο ήταν 405.000 και 375.000 αντίστοιχα). Το 80% των συνολικών απωλειών της Βέρμαχτ σημειώθηκαν στο Ανατολικό Μέτωπο. Τη στιγμή που οι ΗΠΑ και η Βρετανία μόλις το 1944 άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη κατά του «Άξονα» και με βασικό στόχο να ανακοπεί η προέλαση του Κόκκινου Στρατού και ενώ είχε αντιστραφεί η πορεία του πολέμου.
Να, λοιπόν, κ. Πρετεντέρη, ποιος πολέμησε και ποιος νίκησε το φασισμό στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υποδείξεις περί «ανιστόρητων θεωριών» αλλού. Όση λάσπη και αν ριχτεί, απ’ όπου και αν ριχτεί, τέτοιες σελίδες της Ιστορίας γραμμένες με αίμα και θυσίες, δεν σπιλώνονται, δεν παραγράφονται και δεν λησμονούνται.

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Δύο όψεις, ίδιο νόμισμα

του Περικλή ΚΟΥΡΜΟΥΛΗ

Πληθαίνει τον τελευταίο καιρό η αρθρογραφία στον αστικό Τύπο για την αναγκαιότητα «να φύγει η τρόικα», «να ανακτήσει η Ελλάδα την οικονομική της ανεξαρτησία», να στηριχθεί η καπιταλιστική ανάπτυξη σε ένα «εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας». Τέτοιες απόψεις εκφράζει και ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Τα βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποιούν, είναι ότι το μείγμα διαχείρισης της τρόικας είναι «αναποτελεσματικό», ότι καθυστερεί την ανάκαμψη και ότι οι λαϊκές αντιδράσεις για τα μέτρα μπορεί να οδηγήσουν σε «κοινωνική έκρηξη», όπως έγραφε στο κύριο άρθρο της την Κυριακή μια από τις ναυαρχίδες των αστών. Θα σκεφτεί κανείς: Τι μύγα τους τσίμπησε και από εκεί που τα προηγούμενα χρόνια μιλούσαν για «εξωστρέφεια» της ελληνικής οικονομίας, τώρα αναδιπλώνονται και ζητάνε «εθνικά σχέδια ανασυγκρότησης»;

Η απάντηση είναι ότι η εθνικιστική και η κοσμοπολίτικη αντίληψη της αστικής τάξης είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Εναλλάσσονται ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντά της, όπως αυτά διαμορφώνονται σε κάθε ιστορική στιγμή και μάλιστα όχι ενιαία στο εσωτερικό της. Για παράδειγμα, η συμμετοχή στην ΕΕ και μετά στην ΟΝΕ σήμαινε τη συνειδητή παραχώρηση από τη μεριά των αστών μέρους της «εθνικής κυριαρχίας», με την προσδοκία ότι θα έχουν πολλαπλάσια οφέλη από τη συμμετοχή τους στη διακρατική ένωση των μονοπωλίων. Και είχαν. Τώρα, ισχυροποιείται η τάση για απεγκλωβισμό από την «πολιτική της τρόικας», η παρουσία της οποίας προέκυψε περίπου σαν «συμβατική υποχρέωση» από τη συμμετοχή της Ελλάδας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και κυρίως στην Ευρωζώνη, στο πλαίσιο της συνολικής διαχείρισης της κρίσης.

Οι ίδιες δυνάμεις που τώρα ξορκίζουν την τρόικα, επαινούσαν προηγουμένως τη συμβολή της στη διαχείριση της κρίσης. Τώρα που οι ανάγκες άλλαξαν, η προσαρμογή τους είναι ακαριαία. Για παράδειγμα, το «Βήμα» κατακρίνει την κυβέρνηση ότι ανέχεται την τρόικα να κάνει κουμάντο στις τράπεζες και ότι μ' αυτόν τον τρόπο στερεί χρήμα από τις ντόπιες επιχειρήσεις, που θα μπορούσαν να έχουν χρηματοδότηση, αν η κυβέρνηση είχε αποκαταστήσει την «οικονομική ανεξαρτησία». Θυμίζουμε ότι πάνω σε τέτοιες απόψεις στηρίχθηκαν τα «αντιμνημονιακά» ιδεολογήματα της «υποτέλειας» και της «κατοχής» της χώρας, που ενίσχυσαν τον εθνικισμό και, εκτός απ' όλα τα άλλα, έδωσαν αέρα και στα πανιά της φασιστικής Χρυσής Αυγής.

Η στάση ισχυρών μερίδων της αστικής τάξης απέναντι στην τρόικα αντανακλά την επιθυμία τους να αλλάξει το μείγμα διαχείρισης στην Ελλάδα, με ελάφρυνση του χρέους και περισσότερα επεκτατικά μέτρα, από τα οποία θα ωφεληθούν οι ίδιοι, χωρίς να κάνουν σκόντο στα μέτρα που βαθαίνουν την εργασιακή εκμετάλλευση και τα οποία εφαρμόζονται σε όλη την ΕΕ, είτε με τρόικα, είτε χωρίς. Αντανακλά επίσης την ανησυχία ότι αδυνατίζει η θέση τους στον ανταγωνισμό με επιχειρηματικούς ομίλους άλλων χωρών. Αυτή την ανησυχία εξέφρασε για λογαριασμό τους και ο Αλ. Τσίπρας, όταν είπε από τη ΔΕΘ ότι η σημερινή διαχείριση της κρίσης «υπονομεύει και τη δυνατότητα αυτόνομης πορείας ορισμένων, που ναι μεν ευνοούνται περιστασιακά από το μνημόνιο, αλλά αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι η πίεση έχει ήδη αρχίσει να μεταφέρεται πάνω σε αυτούς»...

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Γιατί να απεργήσουμε στις 6 του Νοέμβρη;

Γιατί η κυβέρνηση πρέπει να πάρει μαζική απάντηση από την οργανωμένη πάλη των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, να δυναμώσει ο αγώνας με όλες τις μορφές. Γιατί δεν πρέπει να περάσει η απογοήτευση, ο συμβιβασμός, η λογική ότι οι αγώνες δεν φέρνουν αποτελέσματα. Για να μη δώσουμε την ευκαιρία στην κυβέρνηση, στους επιχειρηματικούς ομίλους να τελειώσουν με ό,τι εργατικό δικαίωμα απέμεινε, να χτυπήσουν τη συλλογική δράση, τη συλλογική πάλη.
Γιατί οι άνεργοι δεν έχουμε ούτε ένα πιάτο φαγητό. Δεν μπορούμε να ζήσουμε τις οικογένειές μας. Δεν μπορούμε να ζήσουμε με τα 300 ευρώ επίδομα ανεργίας. Είναι ζωτική ανάγκη να αυξηθεί το επίδομα ανεργίας και ο χρόνος επιδότησης και να το παίρνουν όλοι χωρίς προϋποθέσεις. Να καταργηθούν τα δουλεμπορικά γραφεία που εκμεταλλεύονται την ανάγκη μας για δουλειά.
Γιατί οι εργαζόμενοι δεν μπορούμε να δουλεύουμε ήλιο με ήλιο για 300 και 400 ευρώ. Πώς ο εργαζόμενος, ο άνεργος θα βάλει πετρέλαιο για το χειμώνα; Δεν μπορούμε να ανεχτούμε την κατάργηση του κατώτερου μεροκάματου και των ΣΣΕ. Θέλουμε συλλογικές συμβάσεις και όχι ατομικές που μας οδηγούν να είμαστε ο καθένας μόνος του απέναντι στην εργοδοσία.
Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε κάθε μέρα με τη θηλιά της ανασφάλειας, αν θα πάμε το πρωί στη δουλειά και θα μας στείλουν στο λογιστήριο να πάρουμε την απόλυση, και αυτή χωρίς αποζημίωση. Γι' αυτό πρέπει να απαιτήσουμε σταθερή και μόνιμη δουλειά, με πλήρη δικαιώματα. Να απαιτήσουμε καμιά απόλυση σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Γιατί θέλουμε να μπορούμε, όταν ασθενήσουμε, να έχουμε περίθαλψη δωρεάν και φάρμακα και όχι να πληρώνουμε το χαράτσι των 5 και 25 ευρώ.
Γιατί οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι δεν ανεχόμαστε τις περικοπές στις συντάξεις και τα επιδόματα. Συντάξεις από τις οποίες σήμερα ζει μια ολόκληρη οικογένεια.
Γιατί η περικοπή 2 δισ. από τον κρατικό προϋπολογισμό το 2014 για την Κοινωνική Ασφάλιση, θα μειώσει κι άλλο τις συντάξεις και τις παροχές.
Γιατί τα σχολεία δεν έχουν δασκάλους, δεν έχουν υποδομές. Δεκάδες παιδιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων πετιούνται έξω από τα σχολεία, από τη γνώση, και πρέπει να διεκδικήσουμε να λυθούν άμεσα χωρίς οι εργαζόμενοι να αναγκάζονται να πληρώνουν χιλιάδες ευρώ από τον οικογενειακό προϋπολογισμό που έτσι κι αλλιώς δεν τα έχουν, γιατί τα έχουν καταληστεύσει η εργοδοσία και η κυβέρνηση.
Γιατί την ώρα που κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση και τα μονοπώλια επιτίθενται και παίρνουν νέα μέτρα, την ίδια ώρα απλόχερα μέσω του προϋπολογισμού δίνουν στο κεφάλαιο νέες φοροαπαλλαγές, νέες μειώσεις στις εργοδοτικές εισφορές, περισσότερα κίνητρα στο όνομα των επενδύσεων κλπ.
Γιατί η ιδιωτικοποίηση του νερού, της ενέργειας, της Υγείας, της Παιδείας, των μεταφορών, των λιμανιών θα φέρει νέα βάσανα στη ζωή όλων μας, με νέες αυξήσεις στα τιμολόγια, με χειροτέρευση των παρεχόμενων υπηρεσιών.
Γιατί οι αυτοαπασχολούμενοι, που η μπότα των επιχειρηματικών ομίλων τους κλείνει και τους στέλνει στην ανεργία, είναι σύμμαχοι των εργαζομένων και πρέπει να δυναμώσει η συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τη νεολαία, τις γυναίκες.
Γιατί δεν μπορούμε να αφήσουμε τη λύση των προβλημάτων μας σε ναζιστικές, φασιστικές, εγκληματικές οργανώσεις, στη Χρυσή Αυγή, που είναι με τις μειώσεις μισθών, που είναι με τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, που φτιάχνει δουλεμπορικά γραφεία, που είναι με τους μεγαλοκλινικάρχες της ιδιωτικής Υγείας. Γιατί δεν μπορούμε να ζούμε με την αυταπάτη ότι τέτοιες οργανώσεις μπορούν να τιμωρήσουν αντί για μας αυτούς που ευθύνονται για τα βάσανά μας.
(Από την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ για την αναγκαιότητα της απεργίας).

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Υπάρχει και μη στρατευμένη τέχνη;

*Εισήγηση της Ελένης Μηλιαρονικολάκη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ, στη συζήτηση με θέμα "Υπάρχει τέχνη που δεν είναι στρατευμένη;" στο 39o Φεστιβάλ ΚΝΕ - Οδηγητή. (Υπογραμμίσεις δικές μας)   

  Ίσως θα αναρωτηθεί κανείς γιατί επιλέξαμε το θέμα της στρατευμένης τέχνης, αφού στις μέρες μας δεν απασχολεί τον καλλιτεχνικό κόσμο με την ίδια ένταση που τον απασχολούσε τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια. Μήπως ένα τέτοιο θέμα είναι άκαιρο και παρωχημένο; Είναι αλήθεια ότι τις τελευταίες δεκαετίες -ειδικά μετά το δραματικό πισωγύρισμα της ιστορίας με την ανατροπή του σοσιαλισμού – τα νέα δείγματα συνειδητά πολιτικοποιημένης τέχνης είναι λιγοστά και προπαντός, τα περισσότερα, είτε αναμασούν και υπηρετούν την κυρίαρχη ιδεολογία, είτε – στην περίπτωση που προσπαθούν να της αντισταθούν- το κάνουν άτολμα και συνεσταλμένα. Όταν για παράδειγμα, όπως έγινε πέρυσι στις θεατρικές σκηνές, ανεβαίνει σε τρεις διαφορετικές σκηνοθετικές εκδοχές «η Φάρμα των Ζώων» του Όργουελ, ένα ξετσίπωτα αντιδραστικό μυθιστόρημα, που διακηρύσσει πως οι κομμουνιστές είναι ίδια και χειρότερα αφεντικά από τους καπιταλιστές, όταν τα έργα με θέμα
την κρίση που έσπασαν τα ταμεία είναι π.χ. η ταινία «Ο θεός αγαπάει το χαβιάρι», η οποία μας διδάσκει ότι τη διέξοδο από την κρίση θα τη δώσουν οι υγιείς και πατριώτες επιχειρηματίες, κατά πως το έπραξε και ο εθνικός μας ευεργέτης Ιωάννης Βαρβάκης, ή διάφορες θεατρικές παραγωγές που
υποδείχνουν σαν αιτία των δεινών μας την κατοχή από τις ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ποιος ο λόγος να γίνεται συζήτηση για τη στρατευμένη τέχνη;

ΠΑΜΕ: Συλλαλητήρια το Σάββατο 5 Οκτώβρη



Κάλεσμα συμμετοχής στα συλλαλητήρια που διοργανώνει το Σάββατο 5 Οκτώβρη απευθύνει το ΠΑΜΕ, τονίζοντας πως «Ή θα υποταχθούμε και θα τα σαρώσουν όλα ή θα τους πάρουμε στο κυνήγι».

Στην Αττική η συγκέντρωση έχει οριστεί στην Ομόνοια στις 11.00 το πρωί.

Αναλυτικά η ανακοίνωση επισημαίνει τα εξής:

«Σάββατο 5 Οκτώβρη
Όλοι και όλες στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ.
Στην Αττική στην Ομόνοια στις 11 π.μ.
Να είναι μέρα γενικού ξεσηκωμού, μαζικής συμμετοχής.
Όλοι οι  εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι, γυναίκες τη μέρα εκείνη με λεωφορεία, μετρό, με όλους τους τρόπους κατεβαίνουμε στην Ομόνοια.
Να το αποφασίσουμε χωρίς δισταγμό.
Γιατί μας θέλουν στη δουλειά με 300 ευρώ. Προετοιμάζουν το έδαφος με νέα μέτρα για να επιβάλουν τους νέους μισθούς πείνας. Ήδη σήμερα με 300 ευρώ και λιγότερο δουλεύουν τα παιδιά μας, οι νέοι εργαζόμενοι. Γιατί απελευθερώνουν τις απολύσεις. Γιατί μας θέλουν στη δουλειά ήλιο με ήλιο, τσακίζουν το 8ωρο. Γιατί καταργούν την Κυριακή αργία. Γιατί καταργούν τις επικουρικές συντάξεις, τσακίζουν τα εφάπαξ, ετοιμάζουν νέες μειώσεις στις κύριες συντάξεις, επιπλέον μειώσεις στις εργοδοτικές εισφορές.
Μπορούμε να τους σταματήσουμε αν πάρουμε αποφάσεις. Αν πιο πριν σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο συζητήσουμε πλατιά με γενικές συνελεύσεις, συσκέψεις, συγκεντρώσεις. Τα σωματεία να μπουν αποφασιστικά μπροστά στην οργάνωση του αγώνα, στην οργάνωση των εργαζομένων σε κάθε κλάδο, παραμερίζοντας κάθε συμβιβασμένο και φοβισμένο συνδικαλιστή.
Τα συλλαλητήρια στις 5 Οκτώβρη μπορούν να αποτελέσουν σταθμό για την κλιμάκωση των αγώνων. Η πίεση που ασκούν οι κινητοποιήσεις, οι απεργίες, η δύναμη της αντίστασης και των αγώνων ανησυχεί το κράτος των μονοπωλίων, τα κόμματά του. Αυτό που χαρακτήριζε πάντα τις νικηφόρες μάχες δεν ήταν μόνο η μορφή ή η διάρκεια των αγώνων. Η μαζικότητα των διαδηλώσεων σε κάθε πόλη, η οργάνωση των εργατών, η αποφασιστικότητα, η αντοχή, η πίστη στο δίκιο, η συμμαχία είναι αυτά που κρίνουν τις μάχες.
Οι αγώνες που έχουμε κάνει ως σήμερα δεν πάνε χαμένοι. Μας γεμίζουν εμπειρία. Ως τώρα πίεζαν, δυσκόλευαν, καθυστερούσαν μέτρα. Όμως είναι ανάγκη να μπούμε σε νέα φάση αγώνων, πιο επιθετικών.
Το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους σε εγρήγορση και αγώνα.
Ή θα υποταχθούμε και θα τα σαρώσουν όλα ή θα τους πάρουμε στο κυνήγι».

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Αμύθητος πλούτος και απέραντη φτώχεια στο σάπιο καπιταλισμό

Λιγότεροι από 200.000 σε ολόκληρο τον πλανήτη κατέχουν πλούτο ύψους 28 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και θεωρούνται, σύμφωνα με παγκόσμια έρευνα για το 2013, πλουσιότεροι όλων των εποχών,
Για να κατανοηθεί το μέγεθος του συσσωρευμένου πλούτου, αρκεί να σημειωθεί ότι το 2011 το ΑΕΠ των ΗΠΑ ήταν λίγο περισσότερο από 15 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ χρειάζεται το ΑΕΠ δεκάδων κρατών για να αγγίξει το αστρονομικό ποσό που νέμεται αυτή η απίστευτα μικρή μειοψηφία κεφαλαιοκρατών.
Τους περισσότερους πάμπλουτους όλων των εποχών καταγράφει παγκόσμια έρευνα για το 2013. 
Από αυτά τα 28 τρισεκατομμύρια το 20% (5,6 τρισ. δολάρια) είναι συγκεντρωμένο σε όχι πάνω από 1.500 κεφαλαιοκράτες.
Να σημειώσουμε επίσης ότι το ΑΕΠ, ο συνολικός παραγόμενος πλούτος, της Γαλλίας και της Γερμανίας μαζί το 2011 ήταν μόλις 200 δισ. δολάρια περισσότερα. 
Αξιοσημείωτο είναι ότι το 20% του προαναφερθέντος πλούτου είναι συγκεντρωμένο μόλις στο 1% των πάμπλουτων, ενώ οι δισεκατομμυριούχοι από 1.600 άτομα ξεπέρασαν τα 2.000.
Την ίδια ώρα που λαοί ολόκληροι πτωχεύουν, οι πλούσιοι το 2012 αυξήθηκαν κατά 6% και η περιουσία τους ενισχύθηκε κατά 2 τρισ. δολάρια, ποσό μεγαλύτερο από το ΑΕΠ ολόκληρης της Ινδίας, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι η καπιταλιστική κρίση καταστρέφει ή απειλεί άμεσα ένα τμήμα του κεφαλαίου, όμως λειτουργεί ως «ευκαιρία» για ένα μεγάλο μέρος του.
Αυτός ο πλούτος έχει παραχθεί με τον ιδρώτα των λαών, είναι κλεμμένος απ' αυτούς.
Είναι κλεμμένος από τα δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανών (46.200.000) που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, με λιγότερα από 8 δολάρια την ημέρα. 
Είναι κλεμμένος από τα δεκάδες εκατομμύρια (52.000.000) που δεν έχουν ασφάλιση και υγειονομική περίθαλψη.
Από τα δεκάδες εκατομμύρια ανέργους (25.000.000).
Όλων αυτών που ...δεν είδε!  ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος στην επίσκεψή του στις ΗΠΑ, τον περασμένο Γενάρη, είχε δηλώσει πως «η κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα προσπάθησε (...)  να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση με μια επεκτατική δημοσιονομική πολιτική και όχι με την καταστροφική πολιτική της λιτότητας» και πως «έχει συνολικά προοδευτικό προσανατολισμό».
Αυτός ο αμύθητος πλούτος, που σφετερίζεται μια χούφτα παράσιτα, είναι κλεμμένος από τα εκατομμύρια των Γερμανών (20%) που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Από τα 7.000.000 που ζουν με κάτω από 400 ευρώ το μήνα.
Είναι κλεμμένος από τα 56.000.000 Βραζιλιανών που ζουν σε συνθήκες φτώχειας και ακραίας εξαθλίωσης (ούτε αυτούς είδε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όταν δήλωνε ότι η Βραζιλία «κατάφερε, από τα πρόθυρα της κοινωνικής κρίσης, να οδηγηθεί σε μια συντεταγμένη δημοκρατική έξοδο από την κρίση, με αναδιανομή του πλούτου, την αντιμετώπιση της ακραίας φτώχειας και την παραγωγική ανασυγκρότηση».
Είναι πλούτος που κλάπηκε από τα εκατομμύρια των ανέργων στην Ελλάδα.
Από τα εκατομμύρια  που παλεύουν για την επιβίωση αφού «τώρα πεινάνε και όσοι εργάζονται».
Πλούτος που είναι  υπεραρκετός να ικανοποιήσει όλες τις σύγχρονες ανάγκες.
Και που επειδή υπάρχει στα χέρια λίγων, οι λαοί βουλιάζουν στη φτώχεια, στερούνται τα στοιχειώδη, το ψωμί, τη στέγη, την πρόσβαση σε υπηρεσίες Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας.
Και  θα  είναι έτσι (πλούτος στη μια τάξη, αφάνταστα βάσανα στην άλλη) μέχρι οι λαοί να αποφασίσουν να στείλουν τους άρπαγες του πλούτου που οι λαοί παράγουν στο μουσείο της προϊστορίας κάνοντάς τους παρελθόν στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;






Ένα εξαιρετικό κείμενο του Ν. Μπογιόπουλου στο περιοδικό Unfollow


Ο Ένγκελς γράφει ότι «στον καπιταλισμό κάθε βήμα προς την άμβλυνση της κρίσης προετοιμάζει την επόμενη φάση της κρίσης». Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στον καπιταλιστικό κόσμο. Αυτό ακριβώς, με βιωματικό τρόπο, διαπιστώνουμε στην περίπτωση της Ελλάδας των αστικών κυβερνήσεων, της λιτότητας, των μνημονίων και της τρόικας.


Όσα μέτρα έχουν ληφθεί για την αντιμετώπιση -υποτίθεται- της κρίσης, αντί να οδηγήσουν σε ελάφρυνση της, την έχουν επιβαρύνει ακόμα περισσότερο. Κι όταν κάποια στιγμή αυτή η πολυπόθητη «έξοδος από την κρίση» εμφανιστεί, με δεδομένο τον πρόσκαιρο και αναιμικό χαρακτήρα της «ανάκαμψης» που θα ακολουθήσει, δεν θα αφορά τα λαϊκά στρώματα. Θα πρόκειται για την απόδραση και την έξοδο από την κρίση των ισχυρότερων μερίδων του κεφαλαίου, η οποία θα έχει συντελεστεί πάνω σε σωρούς κοινωνικών ερειπίων.

Η επιβεβαίωση της επιστημονικής ανάλυσης του μαρξισμού είναι απόλυτη: ελπίδα διεξόδου του λαού από την κρίση με τα εργαλεία του καπιταλισμού δεν πρόκειται να υπάρξει. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει αναπόδραστα εφόσον εξετάσει κανείς την καπιταλιστική κρίση στην ουσία της και θέσει το εξής απλό ερώτημα, το οποίο έχει απαντηθεί ιστορικά δεκάδες φορές: μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση μέσω της αναπαραγωγής του συστήματος που τη γεννά και που φορτώνει τα βάρη της στους λαούς;

Μιλώντας κανείς για την ουσία και τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης, δεν μπορεί να μη διαπιστώσει το εξής ολοφάνερο: Ζούμε σε μια κοινωνία που τα έχει όλα, αλλά δεν τα έχει και δεν τα διαθέτει για όλους. Στην κοινωνία που έχει απ' όλα, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων έχει από ελάχιστα έως τίποτα. Ποιος, λοιπόν, μπορεί πραγματικά να διαφωνήσει ότι πιο παρανοϊκό και σπάταλο σύστημα δεν υπήρξε και δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ στην ιστορία; Έχουμε κάθε λογής μουστάρδες, μόνο που οι άνθρωποι ψάχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες της Αθήνας για ένα κομμάτι ψωμί. Υπάρχει αναρχία στην κατανομή της εργατικής δύναμης, υπάρχει έλλειψη χεριών σε μια σειρά τομείς, αλλά, ταυτόχρονα, έκρηξη ανεργίας. Υπάρχει υπερπληθώρα μέσων παραγωγής και προϊόντων, αλλά η παραγωγή πέφτει και τα προϊόντα μένουν απούλητα. Γιατί;

Η απάντηση δεν είναι ούτε η «κρίση χρέους», ούτε οι «διαταραχές στο χρηματοπιστωτικό σύστημα», ούτε οι «φούσκες», ούτε τίποτα από όλα όσα συνιστούν παράγωγα, επιφαινόμενα και μορφές εκδήλωσης της κρίσης. Η απάντηση στην αιτία της κρίσης κρύβεται σε δυο λέξεις: υπερσυσσώρευση κεφαλαίου.

Είναι χαρακτηριστικό: Το 2007, παραμονές εμφάνισης της κρίσης, σύμφωνα με την Έκθεση του ΟΗΕ για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη, τα πάγια κεφάλαια των θυγατρικών των πολυεθνικών εταιρειών ισοδυναμούσαν με το 125% της παγκόσμιας οικονομίας! Αν θέλουμε να προσεγγίσουμε σχηματικά το μέγεθος της υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου, δεν έχουμε παρά να φανταστούμε όλη την υδρόγειο, η οποία πια μοιάζει πολύ μικρή για να χωρέσει το μέγεθος των κεφαλαίων που έχουν συσσωρευτεί σε ελάχιστα χέρια.

Επαναλαμβάνουμε: Η κρίση εκδηλώθηκε τη στιγμή που τα συσσωρευμένα κεφάλαια είχαν υπερχειλίσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ξεπερνούν σε μάζα ολόκληρο το μέγεθος της Γης. Το ανθρώπινο μυαλό δυσκολεύεται, επομένως, ακόμα και να φανταστεί το μέγεθος της υπερσυσσώρευσης για την οποία μιλάμε. Όταν λοιπόν το κεφάλαιο έχει συσσωρευτεί σε τέτοιο βαθμό -χωρίς εδώ να προστίθενται τα πλασματικά κεφάλαια-, είναι σαφές ότι δεν υπάρχει κενό σημείο στον πλανήτη ώστε να «επενδυθεί» και να επιτελέσει την αποστολή του: μέσω της αγοράς να γυρίσει πίσω στον καπιταλιστή ως κέρδος.

Όταν όμως συμβαίνει αυτό, και μάλιστα μετά από μια 30ετή πορεία πτώσης του ποσοστού κέρδους, τότε πια το κεφάλαιο δεν μπορεί να λειτουργήσει ως κεφάλαιο. Απαξ και ο καπιταλισμός εισέλθει σε αυτήν τη φάση, από τη στιγμή που αδυνατεί να γυρίσει πίσω στον καπιταλιστή ως κέρδος -αντίθετα κάποιες φορές φέρνει πίσω χασούρα-, όταν ο καπιταλισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει ως καπιταλισμός, τότε το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, στην προσπάθεια του να αναπαραχθεί, δεν διστάζει να πάρει κανιβαλικά χαρακτηριστικά. Τι σημαίνει αυτό, αρκεί για να το καταλάβει κανείς να ρίξει μία και μόνο ματιά, όχι στον Τρίτο, αλλά στον Πρώτο Κόσμο, στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιταλία, την Ισπανία, της πολιτισμένης και αναπτυγμένης Ευρώπης.

Σίγουρα είναι κουραστικό να μιλάς για πολιτική οικονομία. Ο Μαρξ, μάλιστα, αστειευόταν λέγοντας ότι είναι το δεύτερο κουραστικότερο πράγμα μετά το να... γράφεις για πολιτική οικονομία. Εντούτοις, και ειδικά λόγω του ορυμαγδού της αντιεπιστημονικότητας στην οποία επιδίδεται η αστική προπαγάνδα για να συγκαλύψει τις αιτίες της κρίσης, παρά το κουραστικό και το βαρετό του πράγματος, πρέπει να κρατήσουμε αυτό το βασικό συμπέρασμα: Όταν μιλάμε για τη σημερινή κρίση, μιλάμε για υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και τη συνακόλουθη αδυναμία του να λειτουργήσει ως κεφάλαιο. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο στην περίπτωση που έχει συσσωρευτεί τόσο κεφάλαιο, που δεν μπορεί πια να αναπαραχθεί μέσα στα δικά του όρια. Δηλαδή στα όρια των στενών παραγωγικών σχέσεων που ορίζει η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η οποία, με τη σειρά της, καθορίζει την καπιταλιστική ιδιοποίηση του παραγόμενου προϊόντος.

Στην κρίση, ο καπιταλισμός είχε και έχει πάντα μια επιλογή: την καταστροφή του κεφαλαίου. Εκείνου του κεφαλαίου που περισσεύει και που πρέπει «να βγει από τη μέση», έτσι ώστε να ξαναπάρει το σύστημα μπροστά και να έρθει η ανάπτυξη. Τι είδους «ανάπτυξη», όμως, μπορεί να είναι μια ανάπτυξη που έχει ως προϋπόθεση την καταστροφή;

Για να απαντήσουμε πρέπει να δούμε τι σημαίνει καταστροφή κεφαλαίου: Σημαίνει καταστροφή μέσων παραγωγής και εργατικής δύναμης, αφού κι αυτή -η εργατική δύναμη- είναι (μεταβλητό) κεφάλαιο που συμμετέχει στην παραγωγική διαδικασία. Για τον καπιταλιστή, όμως, τα μέσα παραγωγής, τα δικά του μέσα, δεν είναι ποτέ αυτά που περισσεύουν και άρα ποτέ δεν θα συναινέσει οικειοθελώς στην καταστροφή τους. Οι κεφαλαιοκράτες οργανώνουν την καταστροφή του κεφαλαίου έτσι ώστε αυτή η καταστροφή να αφορά πρώτα και κύρια το κεφάλαιο που λέγεται εργατική δύναμη. Ο καπιταλιστής, λοιπόν, καταρχάς στρέφεται ενάντια στον εργαζόμενο.
Συνεπώς, το πρώτο και σταθερό θύμα της καπιταλιστικής κρίσης είναι η εργατική δύναμη, άρα η αντιμετώπιση της κρίσης από τη σκοπιά των απειλούμενων με καταστροφή, των εργαζόμενων, δεν μπορεί να είναι παρά ζήτημα ταξικής πάλης. Δηλαδή τίθεται το «απλό» ζήτημα: Πώς οι εργαζόμενοι θα σταθούν ως τάξη απέναντι στους καπιταλιστές, που θέλουν να τους καταστρέψουν για να διασωθούν οι ίδιοι;

Με άλλα λόγια: Δεν αντέχεται εκατομμύρια άνθρωποι να δουλεύουν την ίδια στιγμή για να παραγάγουν το ίδιο προϊόν, το οποίο όμως με τη μορφή του εμπορεύματος ανήκει στον έναν, τον καπιταλιστή. Αυτή είναι η αξεπέραστη αντίφαση. Και από εδώ προκύπτει η ανάγκη για διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας. Αρα για διαφορετικό τρόπο παραγωγής και διανομής του παραγόμενου προϊόντος. Αυτή είναι και η ιστορική απάντηση που προβάλλει μπροστά στην κρίση που ζούμε.

Οι καπιταλιστές, σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο, θέτουν το σύνολο της ανθρωπότητας στα προμηθεϊκά δεσμά ενός αέναου κατακλυσμού. Γι’ αυτό και ο καπιταλισμός είναι ο πρώτος και κύριος εχθρός του ανθρώπινου είδους και της συνέχειας του. Πρόκειται γι' αυτό που έγραψε ο Ενγκελς, στο Αντι-Ντίρινγκ. Ότι, δηλαδή, η ανθρωπότητα έχει δύο εναλλακτικές λύσεις: Ή θα ξεπεράσει τον καπιταλισμό, δηλαδή θα τον ανατρέψει και θα εγκαθιδρύσει το σοσιαλισμό, ή θα βουλιάξει στη δυστυχία και την καταστροφή. 


Από το fadomduck2

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

Προς άπαντες επαναστάτες του internet

Οχι, ούτε εσένα σε ξέχασα. Εσένα που από τη Δευτέρα το βράδυ περίπου, το πιο cool θέμα για σένα στην πόλη ήταν το κλείσιμο του σταθμού των παλαιολιθικών, ξεχασμένων, ορφανών του Στάλιν, κατευθυνόμενων... αυτών του ΚΚΕ, ρε παιδί μου. Και εσύ έτρεξες αφού το διάβασες στην αρχική σελίδα που σου βγαίνει, πριν διαβάσεις τα (χωρίς ουσία) mail σου, όχι πολύ μακριά βέβαια, μέχρι το διπλανό παράθυρο που άνοιξες στον υπολογιστή που έχεις σπίτι σου, εκτός αν και μετά από πολύ κόπο και θυσίες, καταφέρνεις και συντηρείς internet στο σούπερ smartphone σου (που ακόμα δίνεις δόσεις μέσω πιστωτικής). Σκέφτηκες να το σηκώσεις πρώτος στα social media αλλά είδες (με χαρά) ότι και άλλοι όμοιοί σου το έχουν ήδη κάνει, και μάλιστα, το έχουν ομαδοποιήσει κιόλας.

Σκέφτεσαι, πολύ κιόλας. Θες για άλλη μια φορά να έχεις εσύ το προνόμιο της μεγαλύτερης εξυπνάδας με τις λιγότερες λέξεις, ανάμεσα στο κοπάδι που είναι μαζεμένο εδώ, αλλά ο καθένας πίσω από τη δική του οθόνη...

Για σένα, δεν παίζει καμία απολύτως σημασία ότι δεν είχες ακούσει και δεν είχες δει το συγκεκριμένο σταθμό, επειδή ήταν πιο πίσω στην ταξινόμηση προγράμματος της τηλεόρασής σου (εκτός αν το παίζεις super κουλτούρα και δεν έχεις τηλεόραση συνειδητά, γιατί σε ψυχοπλακώνει ή σου λέει ψέματα). Ηξερες όμως ότι οι συγκεκριμένοι είναι ο ορισμός της «μη έγκυρης και αντικειμενικής» ενημέρωσης και ότι στα διαλείμματα των «διαλέξεων - προπαγάνδας - πλύσης εγκεφάλου», το μόνο που έβλεπες ή άκουγες ήταν Μπόλεκ και Λόλεκ, μαξιλάρια, παντόφλες ή μπουζούκια και αντάρτικα (το «αντάρτικα» δεν ξέρεις τι είναι αλλά σε κάποιο blog το διάβασες και ξέρεις ότι τα παίζουν αυτοί και μόνο αυτοί). Διάβασες (και όχι από μία πηγή, αλλά, σαν τσάκαλος που είσαι, παρατήρησες ότι παλιότερα, πάλι πολλοί είχαν γράψει) ότι αυτοί του ΚΚΕ είχαν ξανακάνει απολύσεις. Κάπως έτσι μωρέ, αλλά τι σημασία έχει; Το παίζουν επαναστάτες αλλά απολύουν κόσμο, κουνάνε σαν πιόνι κάποιο πράμα που λέγεται ΠΑΜΕ ή κάπως έτσι, και συνηθίζουν να φωνάζουν γενικώς, μιλώντας μια ξύλινη γλώσσα. Μην ξεχάσω ότι πάντα λένε ΟΧΙ σε όλα. Τι πού το ξέρω; Ολοι αυτοί που με κάνουν και γελάω (πολλές φορές χωρίς λόγο) στα «σατιρικά» προγράμματα της τηλεόρασης αυτό λένε, εγώ γιατί να μην τους πιστέψω;

Ακουσες που το συζητούσαν και στην καφετέρια που βγήκες εχτές. Θεώρησες βλακεία να ξανακάνεις σχόλιο πάνω σ' αυτό, γιατί είχες ήδη κάνει στα social media και πήρες πολλά θετικά σχόλια (ή μήπως όχι και πρέπει να ξανατσεκάρεις τους λογαριασμούς σου), οπότε, ξαναέπεσες με μανία στο smartphone σου, που είπαμε παραπάνω, ανακάλυψες άλλα 2-3 καινούργια στέκια της πόλης με πολύ εναλλακτικά μέσα (το τι είναι εναλλακτικό δεν το ξέρεις και ακριβώς, αλλά τι σημασία έχει; αφού πηγαίνουν όλοι, και εσύ μαζί τους), και στον υπόλοιπο χρόνο σου ασχολήθηκες με τους αγαπημένους σου bloggers και τις (αμπελο) φιλοσοφίες τους, ενώ τσεκάρισες για άλλη μια φορά το site που διαφημίζει το μαγαζί που θα πας να κάνεις το επόμενο σου tattoo (το οποίο κοστίζει όσο ένα μηνιάτικο επίδομα ανεργίας αλλά ψιλά γράμματα).

Μάθε, λοιπόν, ότι αυτό που (προσωρινά) έκλεισε είναι πάνω απ' όλα απώλεια για ΣΕΝΑ. Ναι, για σένα που σε λίγο χρονικό διάστημα, είτε για δουλειά, είτε για τα ένσημα που σου χρωστάνε, είτε για το μεροκάματο που λιγοστεύει αλλά και για όλα αυτά μαζί, δεν θα έχεις τη δυνατότητα να το δεις σαν είδηση ούτε εκεί που μπαίνεις, ούτε καν με το μακαρόνι το νούμερο 2 από το παράθυρό σου (ναι, το ξέρω ότι ούτε στο ντουλάπι σου έχεις τέτοια μακαρόνια αλλά βλέπω ότι δεν έχεις γενικώς κάτι χρήσιμο). Ισως να είσαι απόφοιτος κάποιας τεχνικής σχολής ή πανεπιστημίου και έχεις απολέσει από καιρό την ιδέα της καριέρας στο εξωτερικό λόγω κρίσης αλλά επειδή κάποια στιγμή, βιαίως μεν, θα μάθεις ότι η κρίση έχει φτάσει και εκεί που ήθελες να πας.

Λυπάμαι που στο λέω, αλλά έχασες και τη δυνατότητα να μπεις στη λογική του πραγματικά διασκεδάζω - ψυχαγωγούμαι - μορφώνομαι και όχι στη λογική διασκεδάζω - εκτονώνομαι - κολλάω 10 «πλαστικές» λέξεις τη μία δίπλα στην άλλη για να το παίξω έξυπνος και μορφωμένος. Δεν μπορώ να φανταστώ το μέγεθος της απογοήτευσής σου όταν θα καταλάβεις πόσο ίδιος είσαι με αυτούς, που κατά τ' άλλα βρίζεις (στο internet πάντα), γιατί πασχίζεις να αποδείξεις ανά πάσα ώρα και στιγμή πόσο «ψαγμένος και έμπειρος» είσαι, ενώ το ψάξιμό σου και η εμπειρία σου μετρώνται μόνο με τη μονάδα μέτρησης σελίδων περιήγησης σε αναζήτηση στο internet.

Θα μπορούσα να σου αφιερώσω ακόμα πάρα πολλές ώρες για να σου δείξω και να σου εξηγήσω τι έχασες, θα προτιμήσω όμως να σου πω τι θα γίνει παρακάτω.
Με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ τρόπο και αν χρειαστεί, θα μας ξαναδείς μπροστά σου να κάνουμε ό,τι κάνουμε εδώ και έναν αιώνα. Εκεί όμως μοιραία θα έρθει και η ώρα σου να διαλέξεις: Η θα πρέπει να μαθαίνεις και να δείχνεις πώς θα το μαθαίνουν και οι άλλοι αυτό που συμφέρει εσένα και τον διπλανό σου, ή να συνεχίσεις να ζεις στο λαβύρινθο που κάποιοι χτίσανε γύρω από σένα και εσύ θα αισθάνεσαι προς στιγμήν ευτυχισμένος. Η ανθρώπινη εξέλιξη, δημιουργία, αξιοπρέπεια είναι πολλά παραπάνω από επικεφαλίδες, bulletins ή hash tags στα blogs και τα social media, άσε που χρειάζεται παραπάνω κόπο από τη δύναμη που βάζεις για να χτυπήσεις τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιό σου.

Καλό σου βράδυ προς το παρόν και ας είναι ντάλα μεσημέρι. Εμείς συνεχίζουμε.


ΥΓ 1: Το ξέρω ότι θα ήθελες να στα γράψω με hash tags και στα greekglish κιόλας αλλά επίτηδες, σε κούρασα λίγο παραπάνω.
ΥΓ 2: Αν από όλα τα παραπάνω σου έμειναν μόνο οι εκφράσεις στις παρενθέσεις έχεις χοντρό πρόβλημα...

Βασίλης ΣΚΟΥΡΤΟΠΟΥΛΟΣ
Τεχνικός, εργαζόμενος στον «902»

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Δελτίου Τύπου Σωματείων για Lidl Κύπρου

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΜΠΟΡΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΑΘΗΝΑΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ LIDL ΕΛΛΑΣ Ν. ΑΤΤΙΚΗΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Αθήνα 24/7/2013

Η κυβέρνηση της Κύπρου πριν λίγες ημέρες απελευθέρωσε πλήρως τα ωράρια λειτουργίας των καταστημάτων, κατάργησε την κυριακάτικη αργία χαρακτηρίζοντας τουριστική περιοχή όλη την Κύπρο.

Η συνέπειες για τους εργαζομένους θα είναι τραγικές θα λειώνουν στα πόδια τους ολομερής για να πλουτίζουν τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές.

Η κυβέρνηση της Κύπρου έχει μεγάλες ευθύνες εφαρμόζοντας εντολές της Ε.Ε. που μετατρέπει όλη την Κύπρο σε ένα απέραντο σκλαβοπάζαρο.

Αυτή την κατάσταση προσπάθησε να αναδείξει στους εργαζομένους της πολυεθνικής LIDL ο συνάδελφος Άκης Πούλος εργαζόμενος στο κατάστημα της Πάφου, για αυτό τον λόγο απολύθηκε γιατί και ο ίδιος δεν θέλει να μετατραπεί σε δούλο τον 21ο αιώνα.


Καταγγέλλουμε την πολυεθνική LIDL για την απόλυση του συναδέλφου, με την ενέργεια της αυτή δείχνει ότι στα μαγαζιά της δεν ανέχεται εργαζόμενους που διεκδικούν τα αυτονόητα, απαγορεύει την ενημέρωση των εργαζομένων, ουσιαστικά απαγορεύει την συνδικαλιστική δουλειά και δράση και όποιος «τολμήσει» απολύεται αυτό έκανε και με τον συνάδελφο ΑΚΗ ΠΟΥΛΟ.

Απαιτούμε από την πολυεθνική εταιρία LIDL να πάρει πίσω την απόλυση.


Τα Διοικητικά Συμβούλια των Σωματείων


Από LeninReloaded

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Έχει δίκιο ο Αντώνης...

...όταν λέει ότι τα προβλήματα στην Ελλάδα δεν τα προκάλεσαν αυτοί που κυβέρνησαν και κυβερνούν, αλλά αυτοί που δεν κυβέρνησαν, αλλά που, όμως, έβγαιναν στους δρόμους και στα πεζοδρόμια και διαμαρτύρονταν...


Γιατί αν δεν έβγαιναν τα προηγούμενα χρόνια στο δρόμο κάποιοι κολλημένοι, δογματικοί κλπ

...τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης δε θα είχαν παραμείνει στα 58 χρόνια μέχρι το 2010, αλλά θα είχαν προ πολλού αυξηθεί στα 67 χρόνια και δε θα είχαμε προβλήματα τώρα...

... τα εργασιακά δικαιώματα, όπως η σταθερή και με πλήρη δικαιώματα εργασία, ο περιορισμός στις απολύσεις, κατώτατος μισθός και σύνταξη που να καλύπτουν τουλάχιστον τις βασικές ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, θα είχαν καταργηθεί ήδη απ' την προηγούμενη δεκαετία και δε θα τρέχαμε να προλάβουμε να τα περάσουμε όλα μονομιάς σε τρία χρόνια...

... οι ολοένα και περισσότερες φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο θα είχαν δοθεί νωρίτερα , όπως νωρίτερα θα είχαν εφαρμοστεί και οι τεράστιοι συντελεστές φορολόγησης σε μισθωτούς, συνταξιούχους και αυτοαπασχολούμενους και το κράτος θα είχε ήδη πολλά έσοδα από τη φορολογική αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων...

...ο νόμος πλαίσιο για την είσοδο επιχειρήσεων σε ΑΕΙ-ΤΕΙ και την προώθηση της ιδιωτικοποίησης της παιδείας θα είχε εφαρμοστεί από το 2007, και δε θα είχαμε κι αυτό στο κεφάλι μας...

...θα είχε ήδη καταργηθεί η δημόσια δωρεάν υγεία για όλους, και θα είχε πραγματοποιηθεί η είσοδος ιδιωτών στο χώρο, και δε θα ήταν αναγκασμένη η κυβέρνηση να κάνει περικοπές στις περικοπές στον τομέα της υγείας...

...θα είχε προχωρήσει το ξεπούλημα στρατηγικών τομέων της οικονομίας, όπως λιμάνια, μεταφορές, ενέργεια, νερό, τηλεπικοινωνίες, ακόμα και άκρως κερδοφόρων επιχειρήσεων (π.χ. ΟΠΑΠ), σε μονοπωλιακούς ομίλους για τη συνέχιση της κερδοφορίας τους, και η κρίση ίσως να είχε καθυστερήσει ή να είχε εμφανιστεί πιο ομαλά.. Πάντως δε θα την αποφεύγαμε, όπως δεν την έχει αποφύγει καμιά χώρα (κυρίως) εντός ΕΕ. 

Να προσέχει όμως ο πρωθυπουργός, μην τυχόν και αυτοί που βγαίνουν στο δρόμο και διαμαρτύρονται πάρουν πραγματικά την εξουσία στα χέρια τους, γιατί τότε...

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Οι επιχειρήσεις δεν κλείνουν εξαιτίας "λάθος χειρισμών"

Σχετικά με την αίτηση πτώχευσης που κατέθεσε ο όμιλος Nutriart (Κατσέλης, Αλλατίνη, Plaza) διαβάζουμε σε άρθρο του euro2day:
"Επισήμως πάντως η εταιρεία με την ανακοίνωση που εξέδωσε το μεσημέρι της Παρασκευής φωτογραφίζει ως υπαίτιες για την αποτυχία εξεύρεσης λύσης στο πρόβλημά της τις Τράπεζες. (...) Φυσικά αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι οι λάθος χειρισμοί της ίδιας της εταιρείας η οποία ως και πριν από λίγα χρόνια leader του κλάδου με ισχυρά μερίδια και brand name, δεν κατάφερε όχι μόνο να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια γινόταν σκιά του εαυτού της."

Η άποψη ότι το κλείσιμο επιχειρήσεων (όταν δεν τις κλείνει το ΠΑΜΕ...) οφείλεται σε κακή διαχείριση των ιθυνόντων ακούγεται αρκετά συχνά.
Και πράγματι, με έναν επιφανειακό συλλογισμό μπορεί κάποιος να συμφωνήσει. Είναι όμως έτσι;
Όντως, οι εταιρείες μπορεί ΚΑΙ λόγω λάθος χειρισμών, να μην καταφέρουν να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό. Αν όμως ήταν μόνο αυτή η αιτία, τότε τη θέση της επιχείρησης που έκλεισε, θα είχε πάρει εκ των προτέρων κάποια άλλη, η οποία με "καλύτερους χειρισμούς", θα είχε κερδίσει τη μάχη του ανταγωνισμού, και θα είχε αναλάβει το μερίδιο της αγοράς του κλάδου, εκτοπίζοντας και οδηγώντας στη χρεωκοπία την "κακή επιχείρηση".
Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, όπως και σε πλήθος άλλων αντίστοιχων τα τελευταία χρόνια, που κλείνουν λόγω ανταγωνισμού, το μερίδιο της  αγοράς που κατείχαν οι επιχειρήσεις που κλείνουν, περνάει στις εναπομείνασες επιχειρήσεις του κλάδου, συμβάλλοντας στην περαιτέρω συγκεντροποίηση κεφαλαίου σε όλο και λιγότερες επιχειρήσεις – μονοπώλια, που σε περίοδο κρίσης πραγματοποιείται γρηγορότερα και γίνεται πολύ πιο έντονα αντιληπτή.

Συγκεντροποίηση του κεφαλαίου ονομάζεται η αύξηση των διαστάσεων του κεφαλαίου σαν αποτέλεσμα της συνένωσης κάμποσων κεφαλαίων σε ένα πιο μεγάλο κεφάλαιο.
«Το κεφάλαιο αυξάνει, εδώ - γράφει ο Μαρξ - κατά μεγάλες μάζες σε ένα χέρι, επειδή εκεί χάνεται από πολλά χεριά. Αυτή είναι η καθαυτό συγκεντροποίηση σε διάκριση από τη συσσώρευση και τη συγκέντρωση». Η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου πραγματοποιείται βασικά:
α) Με την πάλη του συναγωνισμού που διεξάγεται με το φτήνεμα των εμπορευμάτων. Η φτήνια των εμπορευμάτων εξαρτάται από την παραγωγικότητα της εργασίας και η παραγωγικότητα της εργασίας εξαρτάται από την κλίμακα της παραγωγής. Γι' αυτό τα μεγάλα κεφάλαια νικούν τα μικρά κεφάλαια. Με την ανάπτυξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής αυξάνει το ελάχιστο μέγεθος του ατομικού κεφαλαίου που απαιτείται για να λειτουργήσει, κάτω από κανονικούς-όρους, μια επιχείρηση.
β) Με το πιστωτικό σύστημα που προσελκύει, με αόρατα νήματα στα χέρια ατομικών ή συνεταιρισμένων κεφαλαιοκρατών, τα μεγαλύτερα ή μικρότερα χρηματικά ποσά που είναι σκόρπια πάνω στην επιφάνεια της κοινωνίας, γίνεται ένα καινούριο και τρομερό όπλο στην πάλη του συναγωνισμού για τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Να γιατί ο Κ. Μαρξ γράφει: «Στο βαθμό που αναπτύσσεται η κεφαλαιοκρατική παραγωγή και συσσώρευση, στον ίδιο βαθμό αναπτύσσεται και ο συναγωνισμός και η πίστη, αυτοί οι δύο ισχυρότεροι μοχλοί της συγκεντροποίησης» ( Πηγή )
Πιο συγκεκριμένα, στον κλάδο τυποποιημένου άρτου, η συγκεντροποίηση του οποίου ακόμα δεν έχει συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό, μόλις τρεις εταιρείες κατέχουν το 64% της αγοράς (Καραμολέγκος 31,9%, Elbisco 24,5% και Κατσέλης 7,6%), με το υπόλοιπο 36% να το καταλαμβάνουν μικρές ιδιωτικές ετικέτες ( Πηγή ) Ενδεικτικό της συγκεντροποίησης είναι και το ιστορικό της Elbisco, η οποία έχει απορροφήσει κατά σειρά τις Elite AE, ΚΡΙΣ-ΚΡΙΣ Α.Ε., Ν. ΒΟΣΙΝΑΚΗΣ Α.Β.Ε.Ε.
Ανάλογη είναι η κατάσταση και στον ευρύτερο κλάδο τροφίμων - ποτών, όπου λειτουργούν αρκετές χιλιάδες βιοτεχνίες και βιομηχανίες, ωστόσο ένας μικρός αριθμός μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων καθορίζει την πορεία και τις εξελίξεις.
Δείτε και τη σχετική ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών.

Υ.Γ: Σε κανένα ρεπορτάζ δεν αναφέρεται τι θα γίνει με την Leventis Foods Ltd, με δύο εργοστάσια παραγωγής τυποποιημένων τοστ και αρτοσκευασμάτων στη Νιγηρία, η οποία ανήκει κατά 49% στη Nutriart ABEE και κατά 51%στην A.G. LEVENTIS (NIGERIA) PLC. Προφανώς, θα συνεχίσει κανονικά τη λειτουργία της...

Update: Και φυσικά, εννοείται πως όταν κλείνουν τις επιχειρήσεις τους, οι καπιταλιστές δεν μένουν άπραγοι, αλλά μεταφέρουν τα κέρδη περασμένων χρόνων, ως νέα κεφάλαια για επένδυση σε άλλους κλάδους, ή ακόμη και σε άλλες χώρες, για τη συνέχιση και αύξηση της κερδοφορίας τους, όπως ακριβώς κάνει κι ο όμιλος Δαυίδ.