Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Σε καλό δρόμο




Έντονη κινητικότητα παρατηρείται τις τελευταίες μέρες στο εργατικό κίνημα. Μετά τις συνελεύσεις του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας και των σωματείων Μετάλλου για το συντονισμό και την οργάνωση των αγώνων, τη σκυτάλη παίρνουν το συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού - Τουρισμού και Ξενοδοχείων Αττικής και η ΠΕΜΕΝ. Σήμερα είχαν κινητοποίηση έξω από το υπουργείο Εργασίας οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, Ελευσίνας και της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, όπως και το Συνδικάτο ΟΤΑ Αττικής, αλλά και άλλων νομών της Ελλάδας. 

Αποκορύφωμα των κινητοποιήσεων αποτελούν η πραγματοποίηση γενικών συνελεύσεων 
και η λήψη απόφασης για απεργία σε δύο μεγάλες επιχειρήσεις, στο κατάστημα ΙΚΕΑ και στη FORTHNET, αντιδρώντας στις μειώσεις μισθών που προτείνουν οι εργοδοσίες. Πρέπει φυσικά να τονιστεί και ο ενεργός ρόλος και η στήριξη του αγώνα από τα σωματεία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, Εμποροϋπαλλήλων και ΣΕΤΗΠ αντίστοιχα. 


Και φυσικά για όλα αυτά ενημερωνόμαστε άμεσα από το 902.gr

Το οργανωμένο σχέδιο της αστικής τάξης ενάντια στην πρωτοπορία του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ στο λαϊκό και εργατικό κίνημα


Από το Lenin Reloaded


Η προϊστορία: Μάης 2010-Οκτώβρης 2011
Στο άρθρο μου "Το Βήμα και η 20η Οκτώβρη" (17/2/2012), αναφέρθηκα διεξοδικά στον ρόλο και τις προθέσεις ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε στην καθεστωτική εφημερίδα "Το Βήμα" στις 16 Οκτωβρίου 2011. Το χρονικό πλαίσιο εμφάνισης του άρθρου αυτού, το οποίο έφερε την υπογραφή του Παύλου Παπαδόπουλου, ήταν από μόνο του αξιοπρόσεχτο: αφορούσε υποτιθέμενα συμβάντα στις 5 Μαϊου 2010, όταν, ως γνωστόν, πραγματοποιήθηκε πολύ μεγάλη λαϊκή διαδήλωση ενάντια στο πρώτο Μνημόνιο, η οποία κατέληξε στην τραγωδία του εμπρησμού τριών υπαλλήλων της Μαρφίν Λαϊκής από άγνωστα και ασύλληπτα ως τα σήμερα άτομα, τα οποία υποτίθεται ότι προερχόντουσαν από τον "αντιεξουσιαστικό" χώρο. 

Το άρθρο αυτό, το οποίο αφορούσε πληροφορίες άγνωστης και ακατανόμαστης πηγής για την στάση του ΚΚΕ την ημέρα εκείνη δημοσιεύτηκε λοιπόν με δεκαεπτά μήνες καθυστέρηση σε ό,τι αφορούσε τα γεγονότα της 5ης Μάη, όχι όμως και σε ό,τι αφορούσε τα γεγονότα που θα ακολουθούσαν τέσσερις μέρες μετά τη δημοσίευσή του: δηλαδή την σύγκρουση μεταξύ δυνάμεων του ΠΑΜΕ που βρέθηκαν στο Σύνταγμα στα πλαίσια πορείας πολιτικής διαμαρτυρίας και ομάδας "αντιεξουσιαστών", μετά το πέρας των οποίων τα θύματα ανήλθαν σε έναν νεκρό --τον Δ. Κοτζαρίδη, οικοδόμο και μέλος του ΠΑΜΕ-- και 74 τραυματίες. Επρόκειτο, ουσιαστικά, για τηνπρώτη φορά μετά την 5/5/2010 κατά την οποία το ΠΑΜΕ, που ως τότε συγκεντρωνόταν ξεχωριστά στην Ομόνοια, επεχείρησε να προσεγγίσει την πλατεία Συντάγματος και να παραμείνει εκεί.

Στο σημείο αυτό, και πριν περάσουμε στην υπενθύμιση του τι έλεγε το κείμενο Παύλου Παπαδόπουλου, θα κάνουμε μια παράκαμψη για την χωρική σημασία της πλατείας. Όπως είναι γνωστό, το καλοκαίρι του 2011 έλαβε χώρα εκεί μια σειρά συγκεντρώσεων και δράσεων του λεγόμενου "κινήματος των αγανακτισμένων." Όπως είναι επίσης γνωστό, το κίνημα αυτό δήλωσε επανελειμμένα την αντίθεσή του στην ανοιχτή δράση κομμάτων ευρύτερα, και κομμουνιστικών κομμάτων συγκεκριμένα, ζητώντας την κατάργηση των κομμάτων όπως και των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Επιπρόσθετα, το κίνημα των "αγανακτισμένων" εξέφρασε, μέσω ανώνυμων ή επώνυμων μετόχων του, την εχθρότητά του συγκεκριμένα προς το ΚΚΕ. Κατά συνέπεια, η απόπειρα προσέγγισης της πλατείας Συντάγματος από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ ήταν ιδιαίτερα φορτισμένη με συμβολικό νόημα, εφόσον επρόκειτο ουσιαστικά για επαναδιεκδίκηση ενός πολιτικού χώρου από τον οποίο το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ είχαν κατά βάση εκδιωχθεί το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Ταυτόχρονα όμως, ήταν αδύνατη στρατηγικά για το ΚΚΕ η επί μακρόν συνέχιση ξεχωριστών από την πλατεία Συντάγματος συγκεντρώσεων. Εφόσον το κόμμα αυτό εστιάζεται στην στρατηγική σημασία του εργατικού-λαϊκού κινήματος για την πολιτική του (δείτε εδώ τις χτεσινές δηλώσεις του Δ. Κουτσούμπα, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, περί "καθοριστικού ρόλου του εργατικού κινήματος" αλλά και σημασίας του ρόλου "των άλλων μικροαστικών στρωμάτων, των φοιτητών", κλπ), η συνάντηση του οργανωμένου εργατικού κινήματος με το ευρύτερο λαϊκό κίνημα αποτελεί αδήριτο στρατηγικό στόχο στα πλαίσια μιας στρατηγικής εστιασμένης στην ανατροπή της αστικής εξουσίας. Όπως παρατηρούσα σε κείμενο της 22ης Σεπτεμβρίου 2012: "Αυτό που παραμένει αναγκαίο, απόλυτα αναγκαίο, για τον σκοπό τούτο [της ανατροπής της αστικής εξουσίας στη χώρα] είναι ο συγχρονισμός του εργατικού και του λαϊκού κινήματος."