Οι φτωχοί δεν κάνουν τουρισμό

   Οι μεγαλοξενοδόχοι θέλουν να μειώσουν τα μεροκάματα των ξενοδοχοϋπαλλήλων - που απήργησαν χτες - με τη νέα σύμβαση εργασίας, όταν «πίσω από την κουρτίνα» της χαρωπής επαγγελματικής φιλοξενίας, βρίσκονται: Ανασφάλιστοι. Εξευτελιστικά χαμηλά αμειβόμενοι «μαθητές», Ελληνες και ξένοι... αδελφωμένοι. Επιδοτούμενες θέσεις εργασίας, ενίσχυση με δημόσιο χρήμα. Εντατικοποίηση της εργασίας που ρημάζει χέρια, πόδια, μέση και μυαλά στο τέλος της μέρας. Και ενώ συμβαίνουν ολ' αυτά η εργοδοσία θεωρεί τα όσα ορίζονται στην όποια σύμβαση ως σημεία που οφείλει να παραβιάσει προς το χειρότερο και απαιτεί δραστικές μειώσεις μισθών. Οι εκπρόσωποι των ξενοδόχων μιλούν για τις προσπάθειες... «βιωσιμότητας των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων», όπως οι κυβερνήσεις μιλούν για σωτηρία της Ελλάδας, με χαμένους, και στις δύο περιπτώσεις τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Μιλούν για «εργασιακή ειρήνη» απαιτώντας από τους εργαζόμενους να πάνε «άκλαυτοι», αλλά και για την αμφίβολη διατήρηση των θέσεων εργασίας, όμως με μισθούς - «επιδόματα ανεργίας».

 

  Τα ίδια έκαναν και παλιότερα, όταν τα κέρδη περίσσευαν. Τώρα επικαλούνται και την κρίση, παραβλέπουν ότι η περσινή χρονιά θεωρήθηκε εξαιρετικά καλή και προβάλλουν τη λογική επερχόμενης καταστροφής για να εξαναγκάσουν τους εργαζόμενους να υποταχτούν στις ορέξεις τους. Η τακτική τους είναι πέρα για πέρα προκλητική. Αναγνωρίζουν -και σωστά- ότι το υψηλού επιπέδου ανθρώπινο δυναμικό μπορεί να αναβαθμίσει το προϊόν τους, άρα και τα κέρδη τους, αλλά απαιτούν το δυναμικό αυτό να είναι ακόμα πιο φτηνό. Την ίδια ώρα η αξίωσή τους για μείωση αποδοχών κατά 18% έχει πολλαπλασιαστικά αρνητικό αποτέλεσμα, σε μια χώρα με ληστρική φορολόγηση του μισθωτού, υπέρογκες τιμές στα ράφια των μαγαζιών, καθολική υποβάθμιση των υπηρεσιών Υγείας, με αντίστοιχη αύξηση της δαπάνης των εργαζομένων.

 

  Ακόμη χειρότερα, οι μεγαλοξενοδόχοι και όσοι από τους «μικρότερους» του κλάδου παρασύρονται από την τακτική τους, πασχίζουν τσακίζοντας τους μισθούς των εργαζομένων στον τουρισμό να αντισταθμίσουν την όποια μείωση κερδών έχουν από την οικονομική καπιταλιστική κρίση. Γιατί ο Τουρισμός στην Ελλάδα στηρίζεται βασικά, όπως και οι ίδιοι λένε, στον εσωτερικό τουρισμό, δηλαδή στους Ελληνες εργαζόμενους. Ταυτόχρονα όπως λένε και οι ίδιοι, από την κατάργηση του κοινωνικού τουρισμού έχασαν 500.000 Ελληνες τουρίστες - πελάτες, ενώ με τη συνολικότερη πολιτική μείωσης μισθών και λιτότητας, κατέρρευσε η εσωτερική αγορά. Χάσανε τον Ελληνα, στον οποίο υπερχρέωναν το δωμάτιο και ήταν αυτός που στήριζε ουσιαστικά τον επισιτιστικό κλάδο, αφού οι ξένοι έπαιρναν «μια σαλάτα στα τέσσερα» ακόμη και στις εποχές της δραχμής. Μεγάλος χαμένος είναι οι μικροί ξενοδόχοι και εστιάτορες στις περιοχές της Ελλάδας που υποδέχονταν ντόπιους, που δεν έχουν απευθείας πτήσεις «τσάρτερ», που δεν τις προτιμούν οι «τουρ οπερέιτορς».

 

  Η χειροτέρευση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων αποτελεί «θηλιά θανάτου» για τον κλάδο του τουρισμού συνολικά. Δεν είναι μόνη της η Ελλάδα. Τη συντροφεύουν, η μία μετά την άλλη χώρες όπως οι Πορτογαλία, Ισπανία, Κύπρος, Ιταλία, ακόμη και για τη Γαλλία μιλούν... Πόσοι τουρίστες θα έρθουν το 2013 ή το 2014, εάν συνεχιστεί η λιτότητα πανευρωπαϊκά; Οι ΕΒΕ, κυρίως, του τουρισμού - επισιτισμού πρέπει να καταλάβουν: ο τουρισμός είναι λαϊκό δικαίωμα και μόνο ως τέτοιο μπορεί να κάνει τον κλάδο ωφέλιμο για το λαό. Αλλά αυτό απαιτεί άλλη, αντιμονοπωλιακή πολιτική.

Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ

 

Πηγή: Ριζοσπάστης