Απορίες..

Με αφορμή την απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σχετικά με το αποτέλεσμα των εκλογών της 17/6, μου γεννήθηκαν κάποιες απορίες...

1) Πως γίνεται η εκλογική πτώση του ΚΚΕ να οφείλεται αποκλειστικά στη στρατηγική του φυσιογνωμία και την πολιτική του, ενώ η αντίστοιχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη διαρροή ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας της εκλογικής πόλωσης;

2) Πως γίνεται να καταγγέλει το ΚΚΕ για σεχταρισμό, και ταυτόχρονα στην αυτοκριτική της να επισημαίνει ότι "ήταν η μόνη(!) δύναμη που επέμεινε ότι η έξοδος από ευρώ και ΕΕ, η διαγραφή του χρέους, οι εθνικοποιήσεις, ο εργατικός και λαϊκός έλεγχος μπορούν να αποτελέσουν τη βάση και για την άμεση ανακούφιση του λαού και για την ανατροπή"

3) Πως γίνεται να κατηγορεί το ΚΚΕ για "απουσία από μάχες(!)" και "άρνηση της κοινής δράσης της Αριστεράς και εχθρική στάση απέναντι σε μεγάλες στιγμές του λαϊκού ξεσηκωμού"; Κατ' αρχήν ποια είναι η Αριστερά; Μήπως (και) ο ΣΥΡΙΖΑ; Και ποιες ήταν αυτές οι μεγάλες στιγμές; Οι "διαδηλώσεις, οι καταλήψεις, οι «Πλατείες» και οι συγκρούσεις (ο πετροπόλεμος με τα ΜΑΤ)", όπου μαζευόταν κόσμος χωρίς κοινή ιδεολογική βάση και κοινό στόχο, με μοναδικό σκοπό την εκτόνωση (με καμιά μούντζα και καμιά πέτρα) και την επιφανειακή διαμαρτυρία κατά του μνημονίου;

Προφανώς και ούτε οι "Αγανακτισμένοι" ούτε τα κινήματα των πλατειών συνιστούν "κοινωνία ώριμη για έρθει σε ρήξη με το σύστημα εκμετάλλευσης. Μια τέτοια κοινωνία δε θα έδινε ποσοστό 42% σε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ούτε 33% σε ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ, ούτε θα είχε συμμετοχή μόλις 60% στις εκλογές. Οι αριθμοί αυτοί δείχνουν μια εντελώς ανώριμη για την ανατροπή κοινωνία και καλό θα ήταν (και) η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να επικεντρωθεί αποκλειστικά σε αυτό...