Ταξική πάλη: Μακριά από το σπίτι μου κι ας είναι και δυο μέτρα

Τις τελευταίες μέρες με αφορμή την ‘μαύρη πορεία’ των Ισπανών ανθρακωρύχων βγήκαν στην επιφάνεια τα ταξικά αντανακλαστικά του Έλληνα. Γέμισαν οι διαδικτυακοί τοίχοι με φωτογραφίες και βίντεο από την Ισπανία, συνοδευόμενα με σχόλια συμπαράστασης, αλληλεγγύης και ελπίδας για την νίκη τους. Οι Ισπανοί έγιναν η αφορμή για να επανέλθουν τα συνθήματα για τους πλούσιους και τους φτωχούς (συνθήματα που ποτέ δεν έβαλαν οι Αγανακτισμένοι) καθώς και η περηφάνια για τους εργατικούς αγώνες. Αυτά τα αισθήματα υπήρχαν μέσα μας από ότι φαίνεται και δεν βγήκαν στην επιφάνεια ακόμα κι όταν αναπτύχθηκαν στην Ελλάδα εργατικοί αγώνες και απεργίες.

Την αγάπη που δείχνουμε για τους Ισπανούς εργάτες δεν την δείξαμε για τους Έλληνες. Δεν την δείξαμε στην μεγαλύτερη και πιο ηρωική απεργία της εποχής μας, αυτή των Χαλυβουργών. Γιατί άραγε;

Μια εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι έχει κυριαρχήσει στην κοινή γνώμη ότι την απεργία στην Χαλυβουργία την κάνει το ΠΑΜΕ και όχι οι εργάτες. Και υπάρχουν πολλοί που αυτοπροσδιορίζονται αριστεροί, οι οποίοι θα προτιμούσαν να αποτύχει η απεργία από το να στηρίξουν έναν εργατικό αγώνα στον οποίο πρωταγωνιστεί το «διασπαστικό» ΠΑΜΕ. Η ευκολία με την οποία στράφηκαν ενάντια στην απεργία των Χαλυβουργών με αφορμή την προβοκατόρικη επίθεση-επίσκεψη της Χρυσής Αυγής είναι πιθανόν ενδεικτική μιας τέτοιας αντίληψης.

Μια άλλη εξήγηση είναι ότι η Αριστερά που έχει ριχτεί στη μάχη της ανάληψης κυβερνητικών θέσεων έχει απωλέσει (αν ποτέ είχε) τα ταξικά της χαρακτηριστικά, τις αναφορές της στην εργατική τάξη. Οι αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ στην εργατική τάξη είναι σπάνιες, έως και συλλεκτικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε έχει αναλάβει την εκπροσώπηση της μεσαίας τάξης, και οι αναφορές του σε αυτήν είναι συχνότερες κι από τις πτώσεις του ΓΑΠ από το ποδήλατο. Συνεπώς νιώθει πιο άνετα να μιλά για επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης παρά να σκοτίζεται με την «αναχρονιστική» αντίληψη της πάλαι ποτέ αριστεράς που έβλεπε τον κόσμο διαιρεμένο σε δύο –κυρίως- κοινωνικές τάξεις.

Όταν η Αριστερά που έχει ρεύμα και βρίσκει πια διαύλους επικοινωνίας με το λαό σε βαθμό που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, και αντί να στηρίξει τον εργατικό αγώνα των Χαλυβουργών προτιμά να δώσει διαπιστευτήρια υπευθυνότητας και ομαλότητας (βλέπε Τσίπρας στην πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ στις 11/7) καλώντας την εργοδοσία και τους εργάτες να τα βρουν, πως θα ριζοσπαστικοποιηθεί και πως θα αποκτήσει μαζική στήριξη ο αγώνας των Χαλυβουργών;

Σε αυτά οφείλουμε να προσθέσουμε την επιθυμία του λαού για ευκολία. Την διάθεση του δηλαδή να μην ασχολείται με το δύσκολο, δηλαδή να μην αναγνωρίζει ότι είναι εκμεταλλευόμενος και πρέπει να ξεσηκωθεί, αλλά να βολεύεται στην ευκολία της απόδοσης των ευθυνών στον προδότη ΓΑΠ, τον τραπεζίτη Παπαδήμο και το λαμόγιο τον Άκη που μας έφαγε τα λεφτά. Σε όλα αυτά να προσθέσουμε και το μίσος για την κακιά Μέρκελ και τον Σόιμπλε και το γλυκό δένει. Γιατί αν αναγνωρίσουμε την ύπαρξη ταξικής πάλης τότε θα διαπιστώσουμε με έκπληξη ότι δεν είμαστε αστοί όπως θα θέλαμε ή όπως νομίζαμε, αλλά καταπιεσμένοι προλετάριοι. Και μετά θα πρέπει να κάνουμε κάτι. Ποιος να τρέχει τώρα… Ας εξαγνιστούμε στην διεθνιστική, ταξική κολυμπήθρα του Σιλωάμ λέγοντας μια καλή κουβέντα για τους Ισπανούς και μετά μπορούμε να επιστρέψουμε στην εγχώρια πολιτική ζωή, ελπίζοντας ότι θα γίνει η αναμενόμενη επαναδιαπραγμάτευση, ότι θα έρθουν επενδύσεις και ανάπτυξη, και ότι πουλώντας τη δημόσια περιουσία θα γλιτώσουμε από το κακό δημόσιο που κατατρώει τις σάρκες μας.

Την ίδια ώρα τα ΜΜΕ (ακόμα και τα πιο σκληρά) που παρουσιάζουν με σχετική συμπάθεια τον αγώνα των Ισπανών ανθρακωρύχων, δεν έχουν αναφέρει εδώ και 8 μήνες τίποτα για τον αγώνα των Χαλυβουργών. Ακόμα όμως και όταν αναφέρονται σε αυτόν το κάνουν για να τον συκοφαντήσουν, όπως κάνουν σε κάθε εργατική κινητοποίηση. Ενδεικτικός είναι ο τρόπος με τον οποίο είχε αναφερθεί ιστοσελίδα που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται στον ‘αντιμνημονιακό’ ‘αριστερό’ χώρο και το είχαμε σχολιάσει σε προηγούμενη ανάρτηση προηγούμενη ανάρτηση.

Πέρυσι υποτίθεται ότι μας ξύπνησαν οι Ισπανοί και ξεχυθήκαμε στις πλατείες. Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά όντως θα μας ξυπνήσουν οι Ισπανοί και θα σταματήσουμε να ονειρευόμαστε ότι θα αλλάξει ο κόσμος χωρίς ταξικούς εργατικούς αγώνες, χωρίς να σηκώσουμε τα μανίκια μας και να γίνουμε οι νεκροθάφτες του συστήματος που δημιουργεί πλούτη για λίγους και φτώχια για πολλούς, του συστήματος που δεν θα μας λυπηθεί, δεν θα σταματήσει, δεν θα βελτιωθεί, δεν θα μας σεβαστεί, αλλά θα μας τσακίσει, θα μας καταδικάσει σε αιώνια φτώχεια και θάνατο προκειμένου να βελτιωθούν οι δείκτες των ισολογισμών μιας χούφτας επιχειρήσεων και τραπεζών.

Από το 2310net.wordpress.com μέσω του leninreloaded.blogspot.gr