Άρθρο του @.Ψηρίς
Από μαζοχιστικό -πιθανολογώ- σύνδρομο παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό το site, του έγκριτου δημοσιογράφου Σ. Κούλογλου, TVXS.
Ο εν λόγω κύριος έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό, μέσα από τη δουλειά του στη δημόσια τηλεόραση, για όσο χρόνο δηλαδή του εξασφάλιζε «μεροκάματο» το ισχυρό Πασόκ, μιας και ως πειθήνιο όργανό του, διώχθηκε για μικροκομματικούς σκοπούς από τη δημόσια τηλεόραση επί Νέας Δημοκρατίας. Ο κύριος Κούλογλου όμως ουδόλως πτοήθηκε. Δημιούργησε και γιγάντωσε ένα site με το ίδιο brandname της τηλεοπτικής εκπομπής του, προσέλαβε δεκάδες απλήρωτους νέους δημοσιογράφους και συνέχισε το έργο του.
Τώρα, εκτός από μαζοχισμό, έχω μια ιδιαίτερη τάση, πολλά χρόνια, να παρακολουθώ τα «αντεξουσιαστικά» Μ.Μ.Ε.. Μου έκανε πάντα εντύπωση, πως και γιατί όλοι οι «δημοκράτες» που ήξερα, οι προοδευτικοί, οι αναρχικοί, οι συνασπισμένοι κλπ. διάβαζαν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ και ΑΝΕΛΛΙΠΩΣ την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ… Σαν να μην ήταν η φωνή του Τεγόπουλου ένα πράγμα… η φωνή του Φυντανίδη… Πως και γιατί βλέπαν όλα τα ντοκιμαντέρ του Στ. Θεοδωράκη, μπαίναν στο Indymedia, βλέπαν Λαζόπουλο κλπ κλπ. Έτσι άρχισα να τα παρακολουθώ.
Όχι τίποτε άλλο, αλλά είχε και πλάκα να ξέρεις από πριν τι θα ακούσεις ως κριτική προς το ΚΚΕ και την κοσμοθεωρία του, την επόμενη μέρα στον καφέ ή το βράδυ στο ποτό. Τότε ήταν που πρωτογέλασα με την ατάκα: «όλοι οι ΚΚέδες τα ίδια λέτε, σαν κασσέτα». Σκέφτηκα από μέσα μου «γιατί –εσείς- τι νομίζεις; μας λέτε άλλα;;;», αλλά δεν το είπα.
Στο site του Κούλογλου, όταν έχεις χρόνο για χάσιμο και γερά νεύρα, έχει την πλάκα του να παρακολουθείς τα σχόλια των «αντικειμενικών αναγνωστών»: Άρθρο για το ΚΚΕ, χωρίς καμιά 10αριά τρολ από κάτω να καθυβρίζουν περί ανέμων και υδάτων δεν υπάρχει. Προοδευτικά όλα φυσικά. Όπως δεν υπάρχει και άρθρο για τον Σύριζα, χωρίς δέκα υποστηρικτές από κάτω και 2-3 χρυσαυγο-φασίστες να σκούζουν. Δεν έχω ακόμα καταλήξει αν τους σχολιαστές τους πληρώνει το site, αν οι δημοσιογράφοι του site παριστάνουν τους σχολιαστές, αν είναι ο Κούλογλου με πολλά διαφορετικά προφίλ, αν πληρώνονται από το Payroll του Σύριζα
όπως αυτοί:
ή αν σχετίζονται με κάποια ιδιωτική εταιρία ή υπηρεσία. Το σενάριο να είναι γνήσια, τίμια, ανιδιοτελή τρολς, με συναρπάζει, αλλά φθίνει μέρα με τη μέρα.
Στο παρόν άρθρο σκοπό είχα και έχω να αναφερθώ στη στάση του εν λόγω site σχετικά με την απεργία της Χαλυβουργίας, στάση που καυστηριάστηκε επιτυχημένα εδώ
Πρώτα όμως πρέπει να αναφερθούν μερικές βασικότερες σκέψεις:
Τα ντοκιμαντέρ που κατά καιρούς εμφανίζονται στην ελληνική τηλεόραση έχουν πέραν άλλων ένα κοινό χαρακτηριστικό: Σπανίως ασχολούνται με την Ελλάδα. Προτιμούνε «έρευνες» για χώρες όπως η Κούβα, η Βενεζουέλα, η Βόρεια Κορέα και γενικότερα η Ασία, η Αφρική και η Λατινική Αμερική. Σπανιότερα δε, λεγόμενες δυτικές χώρες.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ο μέσος Έλληνας γνωρίζει (δήθεν) περισσότερα για τη ζωή του μέσου Κουβανού (τάχα μου), από ότι για την καθημερινή ζωή του κατοίκου στην… Κρήτη… για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι για τις Η.Π.Α., από τις οποίες επηρεάζεται η παγκόσμια οικονομία, τα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα παγκοσμίως, ο πολιτισμός, η κουλτούρα και η ίδια μας η καθημερινότητα, γνωρίζουμε ΕΛΑΧΙΣΤΑ.
Βλέπετε είναι μακράν ευκολότερο πρώτον να σου επιτραπεί να πραγματοποιήσεις ένα ντοκιμαντέρ-έρευνα στην «δικτατορική» Κούβα, παρά στις «δημοκρατικές» ΗΠΑ, πόσο μάλλον ευκολότερο να βρεις μέσο να το προβάλλεις.
Στα ντοκιμαντέρ του Κούλογλου, υπάρχει ένα χαρακτηριστικό ακόμα στοιχείο. Η άποψη του δημιουργού, περνάει μέσα από τις απόψεις του «απλού κόσμου» στον οποίο δίνει φωνή και εικόνα. Δηλαδή: όταν ο Κούλογλου θέλει να τοποθετηθεί, να παρουσιάσει και να επηρεάσει υπέρ μίας πλευράς, την τοποθετεί να εκφράζεται μέσα από τον απλό άνθρωπο, άνευ ιδιαίτερης ιδιότητας πλην αυτής του πολίτη ή του εργαζομένου, με τον οποίο ο θεατής εκ των προτέρων είναι ευκολότερο και σχεδόν βέβαιο ότι θα ταυτιστεί. Αντιθέτως, η «αντίπαλη» άποψη παρουσιάζεται από κάποιον «επίσημο», είτε αυτός έχει την ιδιότητα του κυβερνητικού παράγοντα, ή του στελέχους εταιρίας ή τουσυνδικαλιστή. Στα ντοκιμαντέρ του για την Κούβα (πως άντεξα να τα δω ακόμα απορώ, είπαμε ας όψεται ο μαζοχισμός) η παραπάνω τακτική βγάζει μάτι. Από τη μία: ένας μουσικός, ένας φοιτητής, ένας μπλόγκερ, ένας εργαζόμενος, μια τραβεστί, ο σύντροφός της και κάτι άλλοι «πολίτες». Από την άλλη: η κόρη του Φιντέλ Κάστρο και η κόρη του Τσε Γκεβάρα, η πρώτη εργαζόμενη σε κρατικό ίδρυμα, η δεύτερη για την Κυβέρνηση.
Απλός λαός Vs διάσημα κυβερνητικά στελέχη.
Θα μπορούσαν να σχολιαστούν πολλά, αλλά η παραπάνω τακτική/τεχνική κατά τη γνώμη μου αρκεί.
Όπως η πλειοψηφία των «αντεξουσιαστικών» (τρομάρα τους!) Μ.Μ.Ε. έτσι και το site του κυρίου αυτού, ενθουσιάζεται συχνά από δυναμικές κινητοποιήσεις σε μακρινές χώρες. Αίγυπτος, Τυνησία, Λιβύη, Λατινική Αμερική… οι οποίες στολίζουν συχνά το τελευταίο διάστημα τη διεθνή ειδησεογραφία. Ειδικότερα το πρόσφατο διάστημα, μεγάλο «ενθουσιασμό» δείχνει το site για τον αγώνα των Ισπανών Ανθρακωρύχων.
Τι ωραίος αγώνας! Όσο πιο μακριά μας τόσο το καλύτερο! (όπως λέει και ο φίλος 2310net )
Άραγε σε ανάλογη δυναμική εργατική κινητοποίηση εν Ελλάδι, έχουμε τον ίδιο ζήλο;
Για την απεργία στη Χαλυβουργία, ΟΛΑ τα μέσα ενημέρωσης κράτησαν τον πρώτο μήνα την ίδια στάση. ΟΛΑ όμως. Πλην του ριζοσπάστη και του 902, παντού επικράτησε άκρα του τάφου σιωπή. Ένα περίεργο πράγμα. Ούτε συνεννοημένοι να ήταν. Αλήθεια!
Μετά τις πρώτες 30-40 ημέρες και ενώ ο αγώνας έπαιρνε διαστάσεις, ο κόσμος ενημερωνόταν από το μεγάλο κύμα αλληλεγγύης στην απεργία και ήταν πλέον αδύνατο να αποκρυφτεί η απεργία και οι επιδράσεις της, τα Μ.Μ.Ε. ανακοίνωσαν το θέμα, με τρόπο ανάλογο με το κοινό του το καθένα.
Π.χ. Η Καθημερινή και ο Σκάι, το Μέγκα, ο Αντέννα κλπ. το είχαν στα ψιλά, ως μία δυναμική κινητοποίηση, μάλλον υποκινούμενη, με θολούς σκοπούς, εντάξει έχουν δίκιο οι εργάτες για το μεροκάματο, αλλά τι να κάνεις, εδώ καίγεται το σπίτι μας, είναι αντικειμενική πραγματικότητα, καλά παίξατε, αλλά υποταχτείτε τώρα να τελειώνουμε… ήταν το ρεζουμέ. Με την πάροδο του χρόνου τα ρεπορτάζ γινόταν όλο και πιο επιθετικά μέχρι να λυσσάξουνε τελείως.
Το «επαναστατικό» Indymedia αρνούνταν επί ένα μήνα πεισματικά να αναφερθεί στην απεργία. ΜΟΝΟ μετά από δημοσίευμα της εφημερίδα τα «ΝΕΑ», πέρασε η είδηση στην Κεντρική σελίδα του -φιλοξενούμενου στον κρατικό server του Πολυτεχνείου- Indymedia, δηλαδή 24 ημέρες μετά την κήρυξη της απεργίας. Την ίδια ακριβώς ημερομηνία, εμφανίστηκε και αναπαράχθηκε η είδηση στην πλειοψηφία του ιντερνετικού τύπου, συνάμα και στο TVXS (το οποίο φρόντισε να διαφημίσει και λίγο Σύριζα παραπάνω στα πρώτα του άρθρα). Ο αγώνας παρουσιάστηκε από τη μία ως ηρωικός, από την άλλη βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι δημιουργεί και κυκλοφοριακά προβλήματα…
Με την πάροδο του χρόνου ο Κούλογλου (και όχι μόνον αυτός) δεν άντεξε … και από «ουδέτερα» άρθρα, άρχισε να αναλαμβάνει το καθήκον του σιγά σιγά. Ειδικότερα το τελευταίο δίμηνο, κατά το οποίο η επιθετικότητα του Μάνεση έχει ενταθεί και χρησιμοποιούνται αστυνομίες, εισαγγελείς, δικαστήρια, απεργοσπάστες, μεγαλοστελέχη, ρεπορτάζ κλπ. ο κύριος Κούλογλου άρχισε να ολοκληρώνει το έργο του. Ποιο είναι αυτό; Αυτό που δεκάδες χρόνια πραγματοποιεί επιτυχώς ο «προοδευτικός», «αντισυστημικός» δημοσιογραφικός τύπος. Καλοπιάνω ένα προοδευτικό κοινό, του χαϊδεύω τα αυτιά, και στη συνέχεια το τυλίγω στη μεγάλη αγκαλιά του αστικού συστήματος.
Η απεργία καταρχήν να ξέρετε είναι παράνομη και οι απεργοί δέρνουν άσχημα όποιον θέλει να εργαστεί. Σε αντίθεση με Ιταλούς ομότιμούς τους, οι οποίοι έχουν οξυδέρκεια και φαντασία, οι Χαλυβουργοί είναι μάλλον κολλημένοι και δογματικοί.
Για όσους όμως χρειάζονται μια πληρέστερη ενημέρωση, το TVXS δίνει την πλήρη εικόνα (που θέλει να δώσει ο Μάνεσης…) μέσω αναλυτικών ρεπορτάζ. Μετά από 8 μήνες απεργία, το ΤVXS μας ενημερώνει πως: «οι διαμάχες στην Χαλυβουργία δεν είναι μόνο μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, αλλά και εργαζομένων μεταξύ τους, αφού υπάρχει μια ομάδα, η οποία θέλει «να επιστρέψει στο πόστο της ασκώντας το δικαίωμα στην εργασία»… Καημό και οδυρμό για το δικαίωμα στην εργασία ο Στέλιος.
Το ρεπορτάζ, όλως τυχαίως, παρουσιάζει από τη μία πλευρά τον Πρόεδρο του Σωματείου και από την «άλλη πλευρά» (αυτήν που θα έπρεπε να κατονομαστεί ως απεργοσπαστική πλευρά) παρουσιάζει τι άλλο; ΑΠΛΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ. Μεροκαματιάρηδες, χωρίς σκοπιμότητες, ανιδιοτελείς, απλούς. Μάλλον θα ήταν δύσκολο για τους δαιμόνιους ρεπόρτερ ,που δρουν υπό τις οδηγίες του Κούλογλου, να βρουν κάποιον από τους εκατοντάδες «απλούς» απεργούς που στηρίζουν με νύχια και με δόντια την απεργία. Ανάλογα με το που συχνάζεις, συναντάς και τον ανάλογο κόσμο.
Στην «κυρία» Ελένη Καταβάτη, λοιπόν, παρουσιαζόμενη ως «εκπρόσωπος της ομάδας των εργαζομένων, που δεν θέλουν την απεργία», αφιερώνεται ένα ολόκληρο κατεβατό, στο οποίο εκσφενδονίζει ανακρίβειες, συκοφαντίες, λοιδορίες και σιχαμάρες, όπως ότι «το ΠΑΜΕ πληρώνει ένα κατοστάρικο την εβδομάδα στους απεργούς», και άλλα, τα οποία όποιος έχει του κουράγιο μπορεί να τα διαβάσει εδώ.
Για να μην υπάρχει ούτε η παραμικρή αμφιβολία για το ποιος παρήγγειλε και υπαγόρευσε το άρθρο-λίβελο κατά της απεργίας, το ρεπορτάζ κλείνει με την παρουσίαση της μετριοπαθούς θέσης της Διοίκησης της Εταιρίας με τελικό συμπέρασμα πως: «η αδιάλλακτη στάση των εργαζομένων έχει οδηγήσει την Χαλυβουργία Ελλάδος Α.Ε. σε αδιέξοδο»…
Τίμια Κουλόγλεια δημοσιογραφία στα καλύτερά της.
Υ.γ. Χωρίς αυταπάτη, ότι κάποιος θα επηρεαστεί από τα παραπάνω ή ότι επιφέρουμε ένα μεγάλο χτύπημα στην ύπουλη δημοσιογραφία, τα παραπάνω αναφέρονται απλά και μόνο για να καταλαβαίνουν οι κάθε λογής υπηρέτες της κουλόγλειας δημοσιογραφίας, πως χαζοί δεν είμαστε. Μια χαρά τους καταλαβαίνουμε. Αυτούς και τις υπηρεσίες τους. Μια χαρά.
@.Ψηρίς
Από redflyplanet.blogspot.com
Από μαζοχιστικό -πιθανολογώ- σύνδρομο παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό το site, του έγκριτου δημοσιογράφου Σ. Κούλογλου, TVXS.
Ο εν λόγω κύριος έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό, μέσα από τη δουλειά του στη δημόσια τηλεόραση, για όσο χρόνο δηλαδή του εξασφάλιζε «μεροκάματο» το ισχυρό Πασόκ, μιας και ως πειθήνιο όργανό του, διώχθηκε για μικροκομματικούς σκοπούς από τη δημόσια τηλεόραση επί Νέας Δημοκρατίας. Ο κύριος Κούλογλου όμως ουδόλως πτοήθηκε. Δημιούργησε και γιγάντωσε ένα site με το ίδιο brandname της τηλεοπτικής εκπομπής του, προσέλαβε δεκάδες απλήρωτους νέους δημοσιογράφους και συνέχισε το έργο του.
Τώρα, εκτός από μαζοχισμό, έχω μια ιδιαίτερη τάση, πολλά χρόνια, να παρακολουθώ τα «αντεξουσιαστικά» Μ.Μ.Ε.. Μου έκανε πάντα εντύπωση, πως και γιατί όλοι οι «δημοκράτες» που ήξερα, οι προοδευτικοί, οι αναρχικοί, οι συνασπισμένοι κλπ. διάβαζαν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ και ΑΝΕΛΛΙΠΩΣ την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ… Σαν να μην ήταν η φωνή του Τεγόπουλου ένα πράγμα… η φωνή του Φυντανίδη… Πως και γιατί βλέπαν όλα τα ντοκιμαντέρ του Στ. Θεοδωράκη, μπαίναν στο Indymedia, βλέπαν Λαζόπουλο κλπ κλπ. Έτσι άρχισα να τα παρακολουθώ.
Όχι τίποτε άλλο, αλλά είχε και πλάκα να ξέρεις από πριν τι θα ακούσεις ως κριτική προς το ΚΚΕ και την κοσμοθεωρία του, την επόμενη μέρα στον καφέ ή το βράδυ στο ποτό. Τότε ήταν που πρωτογέλασα με την ατάκα: «όλοι οι ΚΚέδες τα ίδια λέτε, σαν κασσέτα». Σκέφτηκα από μέσα μου «γιατί –εσείς- τι νομίζεις; μας λέτε άλλα;;;», αλλά δεν το είπα.
Στο site του Κούλογλου, όταν έχεις χρόνο για χάσιμο και γερά νεύρα, έχει την πλάκα του να παρακολουθείς τα σχόλια των «αντικειμενικών αναγνωστών»: Άρθρο για το ΚΚΕ, χωρίς καμιά 10αριά τρολ από κάτω να καθυβρίζουν περί ανέμων και υδάτων δεν υπάρχει. Προοδευτικά όλα φυσικά. Όπως δεν υπάρχει και άρθρο για τον Σύριζα, χωρίς δέκα υποστηρικτές από κάτω και 2-3 χρυσαυγο-φασίστες να σκούζουν. Δεν έχω ακόμα καταλήξει αν τους σχολιαστές τους πληρώνει το site, αν οι δημοσιογράφοι του site παριστάνουν τους σχολιαστές, αν είναι ο Κούλογλου με πολλά διαφορετικά προφίλ, αν πληρώνονται από το Payroll του Σύριζα
όπως αυτοί:
ή αν σχετίζονται με κάποια ιδιωτική εταιρία ή υπηρεσία. Το σενάριο να είναι γνήσια, τίμια, ανιδιοτελή τρολς, με συναρπάζει, αλλά φθίνει μέρα με τη μέρα.
Στο παρόν άρθρο σκοπό είχα και έχω να αναφερθώ στη στάση του εν λόγω site σχετικά με την απεργία της Χαλυβουργίας, στάση που καυστηριάστηκε επιτυχημένα εδώ
Πρώτα όμως πρέπει να αναφερθούν μερικές βασικότερες σκέψεις:
Τα ντοκιμαντέρ που κατά καιρούς εμφανίζονται στην ελληνική τηλεόραση έχουν πέραν άλλων ένα κοινό χαρακτηριστικό: Σπανίως ασχολούνται με την Ελλάδα. Προτιμούνε «έρευνες» για χώρες όπως η Κούβα, η Βενεζουέλα, η Βόρεια Κορέα και γενικότερα η Ασία, η Αφρική και η Λατινική Αμερική. Σπανιότερα δε, λεγόμενες δυτικές χώρες.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ο μέσος Έλληνας γνωρίζει (δήθεν) περισσότερα για τη ζωή του μέσου Κουβανού (τάχα μου), από ότι για την καθημερινή ζωή του κατοίκου στην… Κρήτη… για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι για τις Η.Π.Α., από τις οποίες επηρεάζεται η παγκόσμια οικονομία, τα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα παγκοσμίως, ο πολιτισμός, η κουλτούρα και η ίδια μας η καθημερινότητα, γνωρίζουμε ΕΛΑΧΙΣΤΑ.
Βλέπετε είναι μακράν ευκολότερο πρώτον να σου επιτραπεί να πραγματοποιήσεις ένα ντοκιμαντέρ-έρευνα στην «δικτατορική» Κούβα, παρά στις «δημοκρατικές» ΗΠΑ, πόσο μάλλον ευκολότερο να βρεις μέσο να το προβάλλεις.
Στα ντοκιμαντέρ του Κούλογλου, υπάρχει ένα χαρακτηριστικό ακόμα στοιχείο. Η άποψη του δημιουργού, περνάει μέσα από τις απόψεις του «απλού κόσμου» στον οποίο δίνει φωνή και εικόνα. Δηλαδή: όταν ο Κούλογλου θέλει να τοποθετηθεί, να παρουσιάσει και να επηρεάσει υπέρ μίας πλευράς, την τοποθετεί να εκφράζεται μέσα από τον απλό άνθρωπο, άνευ ιδιαίτερης ιδιότητας πλην αυτής του πολίτη ή του εργαζομένου, με τον οποίο ο θεατής εκ των προτέρων είναι ευκολότερο και σχεδόν βέβαιο ότι θα ταυτιστεί. Αντιθέτως, η «αντίπαλη» άποψη παρουσιάζεται από κάποιον «επίσημο», είτε αυτός έχει την ιδιότητα του κυβερνητικού παράγοντα, ή του στελέχους εταιρίας ή τουσυνδικαλιστή. Στα ντοκιμαντέρ του για την Κούβα (πως άντεξα να τα δω ακόμα απορώ, είπαμε ας όψεται ο μαζοχισμός) η παραπάνω τακτική βγάζει μάτι. Από τη μία: ένας μουσικός, ένας φοιτητής, ένας μπλόγκερ, ένας εργαζόμενος, μια τραβεστί, ο σύντροφός της και κάτι άλλοι «πολίτες». Από την άλλη: η κόρη του Φιντέλ Κάστρο και η κόρη του Τσε Γκεβάρα, η πρώτη εργαζόμενη σε κρατικό ίδρυμα, η δεύτερη για την Κυβέρνηση.
Απλός λαός Vs διάσημα κυβερνητικά στελέχη.
Θα μπορούσαν να σχολιαστούν πολλά, αλλά η παραπάνω τακτική/τεχνική κατά τη γνώμη μου αρκεί.
Όπως η πλειοψηφία των «αντεξουσιαστικών» (τρομάρα τους!) Μ.Μ.Ε. έτσι και το site του κυρίου αυτού, ενθουσιάζεται συχνά από δυναμικές κινητοποιήσεις σε μακρινές χώρες. Αίγυπτος, Τυνησία, Λιβύη, Λατινική Αμερική… οι οποίες στολίζουν συχνά το τελευταίο διάστημα τη διεθνή ειδησεογραφία. Ειδικότερα το πρόσφατο διάστημα, μεγάλο «ενθουσιασμό» δείχνει το site για τον αγώνα των Ισπανών Ανθρακωρύχων.
Τι ωραίος αγώνας! Όσο πιο μακριά μας τόσο το καλύτερο! (όπως λέει και ο φίλος 2310net )
Άραγε σε ανάλογη δυναμική εργατική κινητοποίηση εν Ελλάδι, έχουμε τον ίδιο ζήλο;
Για την απεργία στη Χαλυβουργία, ΟΛΑ τα μέσα ενημέρωσης κράτησαν τον πρώτο μήνα την ίδια στάση. ΟΛΑ όμως. Πλην του ριζοσπάστη και του 902, παντού επικράτησε άκρα του τάφου σιωπή. Ένα περίεργο πράγμα. Ούτε συνεννοημένοι να ήταν. Αλήθεια!
Μετά τις πρώτες 30-40 ημέρες και ενώ ο αγώνας έπαιρνε διαστάσεις, ο κόσμος ενημερωνόταν από το μεγάλο κύμα αλληλεγγύης στην απεργία και ήταν πλέον αδύνατο να αποκρυφτεί η απεργία και οι επιδράσεις της, τα Μ.Μ.Ε. ανακοίνωσαν το θέμα, με τρόπο ανάλογο με το κοινό του το καθένα.
Π.χ. Η Καθημερινή και ο Σκάι, το Μέγκα, ο Αντέννα κλπ. το είχαν στα ψιλά, ως μία δυναμική κινητοποίηση, μάλλον υποκινούμενη, με θολούς σκοπούς, εντάξει έχουν δίκιο οι εργάτες για το μεροκάματο, αλλά τι να κάνεις, εδώ καίγεται το σπίτι μας, είναι αντικειμενική πραγματικότητα, καλά παίξατε, αλλά υποταχτείτε τώρα να τελειώνουμε… ήταν το ρεζουμέ. Με την πάροδο του χρόνου τα ρεπορτάζ γινόταν όλο και πιο επιθετικά μέχρι να λυσσάξουνε τελείως.
Το «επαναστατικό» Indymedia αρνούνταν επί ένα μήνα πεισματικά να αναφερθεί στην απεργία. ΜΟΝΟ μετά από δημοσίευμα της εφημερίδα τα «ΝΕΑ», πέρασε η είδηση στην Κεντρική σελίδα του -φιλοξενούμενου στον κρατικό server του Πολυτεχνείου- Indymedia, δηλαδή 24 ημέρες μετά την κήρυξη της απεργίας. Την ίδια ακριβώς ημερομηνία, εμφανίστηκε και αναπαράχθηκε η είδηση στην πλειοψηφία του ιντερνετικού τύπου, συνάμα και στο TVXS (το οποίο φρόντισε να διαφημίσει και λίγο Σύριζα παραπάνω στα πρώτα του άρθρα). Ο αγώνας παρουσιάστηκε από τη μία ως ηρωικός, από την άλλη βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι δημιουργεί και κυκλοφοριακά προβλήματα…
Με την πάροδο του χρόνου ο Κούλογλου (και όχι μόνον αυτός) δεν άντεξε … και από «ουδέτερα» άρθρα, άρχισε να αναλαμβάνει το καθήκον του σιγά σιγά. Ειδικότερα το τελευταίο δίμηνο, κατά το οποίο η επιθετικότητα του Μάνεση έχει ενταθεί και χρησιμοποιούνται αστυνομίες, εισαγγελείς, δικαστήρια, απεργοσπάστες, μεγαλοστελέχη, ρεπορτάζ κλπ. ο κύριος Κούλογλου άρχισε να ολοκληρώνει το έργο του. Ποιο είναι αυτό; Αυτό που δεκάδες χρόνια πραγματοποιεί επιτυχώς ο «προοδευτικός», «αντισυστημικός» δημοσιογραφικός τύπος. Καλοπιάνω ένα προοδευτικό κοινό, του χαϊδεύω τα αυτιά, και στη συνέχεια το τυλίγω στη μεγάλη αγκαλιά του αστικού συστήματος.
Η απεργία καταρχήν να ξέρετε είναι παράνομη και οι απεργοί δέρνουν άσχημα όποιον θέλει να εργαστεί. Σε αντίθεση με Ιταλούς ομότιμούς τους, οι οποίοι έχουν οξυδέρκεια και φαντασία, οι Χαλυβουργοί είναι μάλλον κολλημένοι και δογματικοί.
Για όσους όμως χρειάζονται μια πληρέστερη ενημέρωση, το TVXS δίνει την πλήρη εικόνα (που θέλει να δώσει ο Μάνεσης…) μέσω αναλυτικών ρεπορτάζ. Μετά από 8 μήνες απεργία, το ΤVXS μας ενημερώνει πως: «οι διαμάχες στην Χαλυβουργία δεν είναι μόνο μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, αλλά και εργαζομένων μεταξύ τους, αφού υπάρχει μια ομάδα, η οποία θέλει «να επιστρέψει στο πόστο της ασκώντας το δικαίωμα στην εργασία»… Καημό και οδυρμό για το δικαίωμα στην εργασία ο Στέλιος.
Το ρεπορτάζ, όλως τυχαίως, παρουσιάζει από τη μία πλευρά τον Πρόεδρο του Σωματείου και από την «άλλη πλευρά» (αυτήν που θα έπρεπε να κατονομαστεί ως απεργοσπαστική πλευρά) παρουσιάζει τι άλλο; ΑΠΛΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ. Μεροκαματιάρηδες, χωρίς σκοπιμότητες, ανιδιοτελείς, απλούς. Μάλλον θα ήταν δύσκολο για τους δαιμόνιους ρεπόρτερ ,που δρουν υπό τις οδηγίες του Κούλογλου, να βρουν κάποιον από τους εκατοντάδες «απλούς» απεργούς που στηρίζουν με νύχια και με δόντια την απεργία. Ανάλογα με το που συχνάζεις, συναντάς και τον ανάλογο κόσμο.
Στην «κυρία» Ελένη Καταβάτη, λοιπόν, παρουσιαζόμενη ως «εκπρόσωπος της ομάδας των εργαζομένων, που δεν θέλουν την απεργία», αφιερώνεται ένα ολόκληρο κατεβατό, στο οποίο εκσφενδονίζει ανακρίβειες, συκοφαντίες, λοιδορίες και σιχαμάρες, όπως ότι «το ΠΑΜΕ πληρώνει ένα κατοστάρικο την εβδομάδα στους απεργούς», και άλλα, τα οποία όποιος έχει του κουράγιο μπορεί να τα διαβάσει εδώ.
Για να μην υπάρχει ούτε η παραμικρή αμφιβολία για το ποιος παρήγγειλε και υπαγόρευσε το άρθρο-λίβελο κατά της απεργίας, το ρεπορτάζ κλείνει με την παρουσίαση της μετριοπαθούς θέσης της Διοίκησης της Εταιρίας με τελικό συμπέρασμα πως: «η αδιάλλακτη στάση των εργαζομένων έχει οδηγήσει την Χαλυβουργία Ελλάδος Α.Ε. σε αδιέξοδο»…
Τίμια Κουλόγλεια δημοσιογραφία στα καλύτερά της.
Υ.γ. Χωρίς αυταπάτη, ότι κάποιος θα επηρεαστεί από τα παραπάνω ή ότι επιφέρουμε ένα μεγάλο χτύπημα στην ύπουλη δημοσιογραφία, τα παραπάνω αναφέρονται απλά και μόνο για να καταλαβαίνουν οι κάθε λογής υπηρέτες της κουλόγλειας δημοσιογραφίας, πως χαζοί δεν είμαστε. Μια χαρά τους καταλαβαίνουμε. Αυτούς και τις υπηρεσίες τους. Μια χαρά.
@.Ψηρίς
Από redflyplanet.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου